Non só se trata de migrantes... medos, caridade, persoa, humanidade, non exclusión, acollida. Porque os últimos serán os primeiros.
Cantos
Entrada.- Camiñarei na presenza do Señor ( 12 )Lecturas.- Ide e pregoade ( 55 )
Ofertorio.- Con tódalas criaturas ( 22 )
Comuñón.- Non vou so ( 60 )
Oídos atentos
Celebra hoxe toda a Igrexa, e en tódalas igrexas, a Xornada Mundial do Migrante e Refuxiado. O lema que propuxo Francisco para esta xornada de 2019 é: “Non se trata só de migrantes”. Con el quérenos facer reflexionar sobre o feito de que que estamos a falar de persoas non en abstracto, senón no concreto e duro do día a día da vida. Persoas que teñen familia, país, cultura, lingua, relixión, amizades, estudos e experiencia laboral... coma calquera de nós...pero que teñen que saír porque alí non poden vivir. E como comunidade que tanto ten migrado, sabemos o difícil que é saír e deixar; o difícil que é saír e non saber se volverás; o difícil que é saír a vivir coa morriña permanente de quen e que quedou atrás. Esforcémonos entón por ser persoas máis reflexivas e menos intolerantes cando falamos de xente migrante e refuxiada, porque hoxe son eles. Pero quizais mañá ... poderiamos ser nós.
Corazón misericordioso
Ti, que cos teus pais coñeciches a persecución e o exilio. CRISTO, QUE NON XULGUEMOS AOS DEMAIS.
Ti, que dixeches “vinde a min os que estrades cansos e agoniados, que eu vos aliviarei”, SEÑOR, QUE NON XULGUEMOS AOS DEMAIS.
Palabras que remoen o corazón e orientan o noso actuar
As lecturas de hoxe teñen como tema eixo a denuncia, o non calar ante as inxustizas que imos vendo e sufrindo, nós ou outras persoas. Unha denuncia que lles saca as cores aos que se senten e cren mellores ca os demais, superiores, máis listos... con superioridade moral sobre todo e todos, aos que sempre miran desde arriba. Unha actitude que esconde inseguridade, medo e necesidade de remarcarse e exhibirse fronte aos demais, cando non son máis que maquillador@s de si mesm@s; das súas propias incapacidades e feblezas. Por esta mentira que queren presentar como verdade maquillada ao seu estilo é pola que se indigna o profeta Amós, denunciando a hipocrisía daqueles que tiñan e non só non compartían, senón que o seu ter marcaba a diferenza e a exclusión. Verdade que a foto, inda que pasaron xa moitos anos, non ten cambiado moito? Verdade que seguen a ser os prexuízos os que lastran a nosa achega ao evanxeo e impiden unha lectura real, lineal, verdadeira e transformadora da nosa vida e actitudes? Paulo, que acompañara a Timoteo no seu proceso de discernimento e crecemento persoal no coñecemento do evanxeo, pídelle a aquel –vemos a conexión co texto de Amós– que sexa persoa de ben, con ollos abertos e corazón de carne que o mova a traballar –desde os seus comportamentos cotiáns– pola xustiza, a piedade –que non é devocionismo baleiro nin ritualista– a paciencia e a mansedume. Todo un proxecto no que tamén nós necesitamos camiñar sempre... pero principalmente neste momento de tanta présa e tanta mentira. Tempo no que hai que estar moi atento ao que se di e quen o di; e inda así, sempre corremos o risco de que quen nos fala o faga para enganarnos. Por iso é tan importante non deixarnos engaiolar polo primeiro que escoitamos, inda que nos soe ben ao oído, pois debemos esforzarnos por discernir facendo o esforzo por reflexionar, contrastar e valorar desde exemplos que poidamos coñecer. Porque as palabras saen rápido da boca, pero os feitos son os que quedan e mostran a verdade ou non do manifestado. En tempos de tanta falsidade, e tantos creadores de medo aparente, as actitudes nas que Paulo invita a camiñar a Timoteo, sérvennos tamén para nós para non desprezar a quen non coñecemos, a quen vén de fóra, a quen ten que saír do seu país buscando poder vivir xunto cos seus sen sufrir ameazas nin violencia que pon en perigo as súas vidas. A defensa da vida non está só en dicir non ao aborto ou a eutanasia, senón en defender a dignidade das persoas sempre e en tódalas circunstancias.
E Xesús, cunha linguaxe clara e sen buscar quedar ben, mostra que cando a riqueza non se pon ao servizo do ben das persoas –ben común desde a pertenza á casa común– o que acaba traendo é pobreza e desamparo. Cando a riqueza só xera indiferenza e rexeitamento de quen non a ten, o que conforma é sufrimento e dominio, non coidado e fraternidade; cando a riqueza non move a compartir con quen non ten, o que xera é indiferenza e baleiro. E algo disto, sexamos tamén nós claros, é o que lle está a pasar hoxe a moita xente, que tendo moito sente o baleiro interior máis absoluto e a indiferenza máis fría diante de que quen vén e chama para que @ deixen entrar. Coma o rico de evanxeo, tamén hoxe moita xente coas súas actitudes, elixiron o inferno –ausencia de presenza de Deus e de humanidade no corazón e na mirada e no actuar– no canto da fraternidade. Se dicimos tantas veces que somos irmáns, xa vai chegando o tempo de que a esta afirmación lle poñamos feitos que así o corroboren, ou non? Esforcémonos logo para non deixar que a indiferenza aniñe en nós ante o drama de tantas persoas que se ven excluídas e expulsadas. Xa son moitos os muros, cada vez máis, e van escaseando os “hospitais de campaña”.
Confianza desde onde compartir
Rompamos a indiferenza que cada vez ocupa máis oco no noso corazón, e recemos comunitariamante a Deus polas persoas que teñen que fuxir para salvar a súa vida e non ver esmagada a súa dignidade, e digamos : Que non fagamos do desprezo maneira de mirar aos demais.
Rompamos a indiferenza que cada vez ocupa máis oco no noso corazón, e recemos comunitariamante a Deus polas persoas que teñen que fuxir para salvar a súa vida e non ver esmagada a súa dignidade, e digamos : Que non fagamos do desprezo maneira de mirar aos demais.
- Para que a Igrexa saiba dar aos seus bens un destino pastoral e social. Oremos. Que non fagamos do desprezo maneira de mirar aos demais.
- Para que os economistas e a clase política, non miren tanto por eles e os seus beneficios, senón polas persoas necesitadas ás que lles faltan medios para vivir con dignidade. Oremos Que non fagamos do desprezo maneira de mirar aos demais.
- Para que as persoas enriquecidas da nosa sociedade opulenta e que tanto estraga, non miren para outro lado ante tantos Lázaros empobrecid@s que están á porta dos seus banquetes e fastos. Oremos. Que non fagamos do desprezo maneira de mirar aos demais.
Remoendo as nosas seguridades
Se a nota dixera “ unha nota non fai melodía”, non habería sintonía.
Se a palabra dixera “ unha palabra non pode facer unha páxina”, non habería libro.
Se a pedra dixera “ unha pedra non pode erguer unha parede”, non habería casa.
Se a gota de auga dixera “ unha gota de auga non pode formar un río”, non habería océano.
Se o gran de trigo dixera “ un gran de trigo non pode sementar un campo”, non habería colleita.
Se a persoa dixera “ un xesto de amor non pode salvar á humanidade”, endexamais habería xustiza, nin dignidade, nin paz, nin felicidade sobre a terra das persoas.
Se María dixera ” unha muller pobre e virxe non pode ser Nai de Deus”, non habería salvación.
A sinfonía necesita cada nota, o libro cada palabra, a casa cada pedra, o océano cada gota de auga, a colleita cada gran... a humanidade necesita de ti, alí onde estás. Porque es único e irremplazable .
(Michel Quoisit)
Comentarios