SINAL DE ADVENTO
Nesta derradeira
semana colocamos a cuarta lenda da nosa escaleira: Deixemos atrás o chanzo da apariencia.
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Volve Señor (Nº 90)
LECTURAS:
Preparade o camiño ao Señor
OFERTORIO:
Eiquí están Señor (Nº 32)
COMUÑÓN:
No colo da miña nai (Nº 49)
ESPERTANDO Á RENOVACIÓN
Entramos
na última semana deste tempo de Advento. Nas tres semanas anteriores fomos deixando
atrás, na escaleira da igualdade vital, chanzos que sabiamos nos impedían subir
co espírito da acollida cara á celebración do Nadal do Deus que se fai un de
nós. A piques de chegar ao cumio, non esquezamos que o sinal, os carteis, as
lendas... non son nada máis ca medios para que interiormente nos vaiamos
preparando á celebración que trouxo a luz ao mundo, dándolle á historia un
relampo de claridade que nin o pecado dos que no nome do Señor din servir ás
comunidades, nin a indiferenza de cantos levan por costume o nome de cristiáns,
foron capaces de apagar. Subamos logo este novo chanzo coa disposición de non
mirar atrás, senón de seguir abrindo camiños que, sen deixarse levar do materialismo
no que temos convertido o Nadal, vaian entusiasmando e alentando un Nadal
humanizador e cheo de capacidade de pensar e servir aos demais.
ABRÍNDONOS Á MISERICORDIA
· Transfórmanos, Señor, en persoas capaces de
vencer a tentación de converter o Nadal en consumismo materialista. SEÑOR, ACÓLLENOS COA TÚA MAN.
· Transfórmanos, Cristo, en persoas dispostas a
vivir con sentido renovador e alegría no corazón, este tempo de Nadal que
agardamos. CRISTO, ACÓLLENOS COA TÚA
MAN.
· Transfórmanos, Señor, en persoas sempre atentas a non esquecer que a túa luz non
ilumina rúas nin negocios, senón corazóns dispostos a facer do mundo máis fogar
e menos pensión. SEÑOR, ACÓLLENOS COA
TÚA MAN.
NA ESCOITA DA PALABRA
Fálanos a primeira lectura de que o sinal co
que Deus nos mostra que segue ao noso lado, que nin se foi nin nos abandonou, é
que os ollos de Deus abríronse ao mundo a través do si de María. Deste xeito a
nosa mirada deixa de ser lúgubre, tenebrosa, ennegrecida e sen esperanza para
ser unha mirada de transformación e cambio de interioridade e de estruturas.
Deus non chega coma se fose un visitante que está de paso, que fai fotos e
volve subir ao medio de locomoción que o trouxo para irse. Non. O Deus que
chega con Xesús non só quere quedar, senón que queda e faise un de nós asumindo
a nosa realidade, sentindo a calor e a friaxe dos corazóns dos homes e mulleres
do seu tempo e de tódolos demais tempos. A súa non foi unha visita rápida para
cámaras e televisións, senón a permanencia para que a nosa vida e o mundo no
que a imos vivindo, cambie e se oriente cara ao que, poñendo ás persoas no
centro, vaise desenvolvendo desde a sensibilidade do que fai que fraternidade,
humanidade e solidariedade non sexan retrousos baleiros nin palabras ocas,
senón actitudes permanentes e visibles.
Esta permanencia que non está pendente nin de
reloxo nin de recoñecemento social, chámanos tamén a nós a non converternos nin
en visitantes nin en turistas, senón en homes e mulleres que sen a présa de ter
que marchar, imos anelando, coa nosa maneira de tratarnos e de facer as cousas,
o compromiso de formar parte desta Casa común na que estamos para facer
presente que Deus segue a estar a través do noso actuar, buscando o que
transforma, cambia, e supera as contradicións da nosa preguiza e do noso
individualismo, non de ben común senón a nosa comenencia. Convertamos, como nos
di Paulo na carta aos Romanos, a nosa vida en misión e tarefa ao estilo de
Xesús, de xeito que non nos desenganchemos de ningunha das loitas que procuran
sempre que as persoas sentan que a dignidade que teñen/mos de seu, ninguén, por
moito que intente manipularnos ou convencernos, nunca nola vai quitar.
Esforcémonos tamén nós por non llela conceder polo noso desleixo e pasotismo
indiferente.
O Evanxeo volve narrarnos que o sí de María, e
a acollida de Xosé das consecuencias dese si, non foi nin un conto de fadas nin
pode ser un lugar común de xustificación dun comportamento inerte e sen
capacidade de reaccionar ante a deriva dun mundo máis preocupado polo ter que
polo dignificar; máis ocupado no poder que no servizo; máis enredado en cuestións
que entreteñen, que na busca a través de loitas e esforzos que non se quedan
nos intereses persoais, senón están na procura de bens colectivos que superan
fronteiras e fan do mundo praza onde as persoas son recoñecidas e dignificadas.
Máis alá da súa condición social ou do continente ao que pertenzan. O Evanxeo
vén de mostrarnos como o compromiso de María non é unha cuestión de emotivismo
afectivo nin un sometemento escravista de xénero, e si unha arriscada aposta
para que no mundo non se perda o convencemento de que sen loita, sen risco, sen
poñer o esforzo no comunitario, xamais seremos capaces de acadar a xustiza nas
relacións entre as persoas, a igualdade na superación da comodidade clasista, e
a paz na loita contra as estruturas que encadean ás persoas, sen distinción de
xénero, coma se fósemos cousas que poden
utilizar e xogar con nós ao modo co que se fai cos monicreques. Deus nace desde
María, pero non é o seu un nacer entenrecido polas panxoliñas e as
representacións dos beléns. Deus nace
para cambiar e transformar o mundo. Desde o xeito de actuar de María digámoslle
tamén que si, pero poñámonos a traballar para que ese si se concrete no
quefacer real dos nosos feitos. Espertemos, coma Xosé, do sono, e esforcémonos
para que os soños dun mundo mellor se vaian facendo realidade a través do noso
actuar.
COMPARTINDO
O QUE NOS UNE
Sabendo
que xa non é tempo de durmir, senón de espertar á realidade dun mundo complexo
e necesitado da presenza do Deus que vén para quedar entre nós, digamos xunt@s:
QUE
O NOSO SONO NON NOS IMPIDA REALIZAR O SOÑO DE DEUS
Para que nos esforcemos por ser unha Igrexa
que non se deixa vencer polo sono da comodidade e do que sempre se fixo así;
OREMOS.
Para que espertemos nas nosas comunidades do
sono que tantas veces nos fai caer na tentación de limitarnos a rezos baleiros
que non nos moven a actuar por cambiar situacións inxustas e insolidarias que
vemos nas nosas parroquias; OREMOS.
Para que espertemos do sono que nos fai
persoas individualistas e só preocupadas pola nosa comodidade, e a nosa
vivencia da fe egoísta e despreocupada polo que pasa ao noso redor; OREMOS.
Señor, acolle a nosa oración.
Espértanos do sono que non nos deixa ver a dor e o sufrimento das persoas que
temos ao noso lado. P.X.N.S. Amén.
AGRADECENDO
O DON DA FE
Alegría de neve polos camiños.
Todo espera a graza do Ben Nacido.
En desgraza das xentes, a dura terra.
Canta máis neve cae, máis preto o ceo.
E a terra durmida vai espertando,
mesmo a xente máis morta, vaise movendo.
Xa os montes se achandan, tamén os cumios,
e o corazón da xente volve á vida.
(Parafraseando a Jorge Guillén)
Comentarios