Non hai nada máis consolador
que saber que o noso corpo resucitará; que a morte e a conseguinte separación
das persoas ás que amamos non é a última palabra. ( Carlo Mª Martini)
Fagamos do Advento
unha escaleira de igualdade
SINAL DE ADVENTO
Nesta terceira
semana colocamos a terceira lenda da nosa escaleira: Deixemos atrás o chanzo da
ansia de dominio
CANTO GOZOSO
o
ENTRADA:
Volve Señor (Nº 90)
o
LECTURAS:
Vén, vén Señor non tardes (Nº 37)
o
OFERTORIO:
Velaquí Señor o viño (Nº 36)
o
COMUÑÓN:
Xesús chamado amigo (Nº 89)
ESPERTANDO
Á RENOVACIÓN
Non
cansa de dicir o papa Francisco que o Evanxeo, en todas e cada unha das súas
poliédricas vertentes, é sempre alegría: alegría para vivilo e para compartilo.
Neste terceiro domingo de Advento, a alegría quere ser o guieiro que nos vai
acompañar no camiño de facelo presente na vida. Porque a tristeza, o
desencanto, o pesimismo... nada axudan a preparar a acollida de Xesús. Que
saibamos reverter a terra reseca dos desacougos que nos van chegando, en auga
fresca que leve a reverdecer a esperanza no noso corazón.
ABRÍNDONOS
Á MISERICORDIA
· Polas veces nas que a tristura pesou máis que
a alegría no noso corazón, SEÑOR, QUE
ATOPEMOS AZOS DE RENOVACIÓN.
· Porque somos de fácil cansar e de difícil esperanzar,
CRISTO, QUE ATOPEMOS AZOS DE RENOVACIÓN.
· Para que non nos deixemos vencer por canto non
nos deixa sentir o gusto por saber perdoar e acoller, SEÑOR, QUE ATOPEMOS AZOS DE RENOVACIÓN.
NA
ESCOITA DA PALABRA
Moitas veces antes de empezar calquera tarefa
xa nos damos por vencidos, pensando que non vai saír ben. Peor aínda, que vai
saír rematadamente mal por moito que nos esforcemos. Contra este pesimismo
existencial e defensivo, que só nos serve para xustificar a actitude que xa
previamente tiñamos tomado de non querer comprometernos, é contra o que a
palabra de Deus hoxe nos chama a loitar. Se non poñemos alegría nas cousas que
comezamos, en cada unha das accións que queremos desenvolver, malamente seremos
capaces de facelas ben, ou mesmo de facelas. O pesimismo, a desgana, o
derrotismo ao que tantas veces lle damos entrada na nosa vida son actitudes de
miradas das que debemos fuxir para non deixarnos envolver por elas. A isto
chámanos o Advento como tempo de revisión e cambio. Preguntémonos logo cales
son os medios que poñemos para que non aniñen en nós. E se xa o fixeron,
sigamos preguntándonos canto esforzo somos capaces de poñer para que vaian
saíndo de nós.
E cantos máis días pasan, menos queda para
saír á porta e recibir, outra vez, e cantas máis fagan falta, a Aquel que se
quixo facer non só un coma nós, senón un dos nosos. El volve, como dicimos ao
cantar, porque nos “trae a paz”, o que nos urxe a que poñernos a nós en camiño
da liberdade, da superación das nosas escravitudes, e tendendo a man para
axudar a superar tamén as escravitudes e violencias dos demais. A vida cristiá,
non só o Advento, é tempo e experiencia de liberdade. É un proceso continuo,
non fixado só neste tempo de Advento/Nadal, de loita pola liberdade. E como é
un proceso está sempre en movemento, non para, asume o pasado pero non se queda
nel, renóvao mirando sempre cara adiante. Non somos nostálxicos do que xa foi,
senón persoas de esperanza para o que vai vir. Que sempre será o mellor. Non
son logo as présas, e si as paciencias as que nos van axudando neste proceso.
Tomemos entón a decisión de ir tamén e
anunciar, sen medo e sen vergoña, que estamos nunha nova xeira. Non a xeira de
converter todo en pecado e condena, senón a xeira que valora o pequeno, que
acompaña o sinxelo, que se aleda con cada paso dado cara adiante, sen facer
chaga/escarnio nos que fomos retrocedendo. A fe, como seguimento da persoa e da
proposta de Xesús, é sempre un andar no mundo con ollos abertos e coas mans
ofrecidas. Todo o contrario ao brazo musculado e sempre disposto a converter
esa forza en dominio, violencia ou demostración de superioridade. Xesús chega
coa sinxeleza humilde de quen non impón senón que só, e sempre ofrece. Xoán
Bautista abriu o camiño. Xesús non repetiu o xa comezado, senón que continuou
avanzando sen caer na tentación de mirar atrás cando xa non era tempo. Non
deixemos logo que ninguén nos queira volver ao pasado impoñendo o que xa foi,
pero agora non é. Impoñendo o tempo de Xoán Bautista, cando xa comezou, e hai
moito, o tempo de Xesús.
COMPARTINDO
O QUE NOS UNE
Na alegría do Deus que nos chama a
encontrarnos, superando a tentación de illarnos, dicimos:
GRAZAS
POR FACERNOS O CAMIÑO ALEGRE
Para que que sexamos unha Igrexa de Xesús e
non de Xoán Bautista, unha Igrexa de renovación, de compromiso por un mundo
coidado e compartido; unha Igrexa liberadora e de liberación; OREMOS.
Para que nas nosas comunidades non renunciemos
nunca á alegría que nos esperanza e anima; á alegría que nos achega ás persoas
e non deixa que nos quedemos en formas baleiras e ritos que xa non responden á
frescura á que nos chamas a vivir facendo da vida servizo e escoita; OREMOS.
Para que non nos deixemos dominar polo medo
que aínda moitos nos queren inculcar no teu nome, e saibamos actuar coa
liberdade de movernos e ir alí onde a túa Palabra liberadora segue a
alentarnos, animarnos e ilusionarnos nos nosos proxectos e na nosa colaboración
solidaria; OREMOS.
Grazas, Señor, por lembrarnos que só
desde a alegría seremos capaces de descubrir que o Advento é tempo de espera e
cambio. P.X.N.S. Amén.
AGRADECENDO
O DON DA FE
Abride
camiños de esperanza as persoas que pasades por este mundo sen atopar sentido á
vida.
Porque
El virá.
Virá
e encherá de esperanza á xente que perdeu.
Virá
na noite para ser luz.
Virá
para acompañar a quen cansou,
Xa
pode cantar vitoria quen se cría no esquecemento.
Virá
o Señor, non tardará.
E
rebordará todo co seu amor.
(Fco. Cerro Chaves)
Comentarios