A IDENTIDADE DE XESÚS
Até a prisión de Maqueronte, onde está encerrado por Antipas,
chéganlle ao Bautista noticias de Xesús. O que está a ouvir déixao
desconcertado. Non responde ás súas expectativas. El espera un Mesías
que se impoña coa forza terríbel do xuízo de Deus, salvando aos que
acolleron o seu bautismo e condenando a quen o rexeitaron. Quen é Xesús?
Para saír de dúbidas, encarga a dous discípulos que lle pregunten a Xesús sobre a súa verdadeira identidade: «Es ti o que ha vir ou temos de esperar a outro?». A pregunta era decisiva nos primeiros momentos do cristianismo.
A resposta de Xesús non é teórica, senón moi concreta e precisa: comunicádelle a Xoán «o que estades a ver e a ouvir».
Pregúntanlle pola súa identidade, e Xesús respóndelles coa súa
actuación curadora ao servizo dos enfermos, dos pobres e desgraciados
que atopa polas aldeas de Galilea, sen recursos nin esperanza para unha
vida mellor: «Os cegos ven e os inválidos andan; os leprosos fican
limpos e os xordos ouven; os mortos resucitan e aos pobres anúnciaselles
a Boa Nova».
Para coñecer a Xesús, o mellor é ver a quen se achega e a que se
dedica. Para captar ben a súa identidade non abonda con confesar
teoricamente que é o Mesías, Fillo de Deus. É necesario sintonizar co
seu modo de ser Mesías, que non é outro senón o de aliviar o sufrimento,
curar a vida e abrir un horizonte de esperanza aos pobres.
Xesús sabe que a súa resposta pode decepcionar aos que soñan cun Mesías poderoso. Por iso engade: «Ditoso o que non se senta defraudado por min».
Que ninguén espere outro Mesías que realice outro tipo de «obras»; que
ninguén invente outro Cristo máis ao seu gusto, pois o Fillo foi enviado
para facer a vida máis digna e ditosa para todos, até alcanzar a súa
plenitude na festa final do Pai.
A que Mesías seguimos hoxe os cristiáns? Dedicámonos a facer as
obras» que facía Xesús? E se non as facemos, que estamos a facer no
medio do mundo? Que están «a ver e ouvir» a xente na Igrexa de Xesús?
Que ve nas nosas vidas? Que escoita nas nosas palabras?
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
Tradutor: Xaquin Campo Freire
Consulta a nosa proposta de celebración de anos anteriores
Nos moitos desastres do
noso tempo, a Voz de quen trae a esperanza segue a clamar sen cansar
SINAL DE ADVENTO
Colocamos a terceira folla
na nosa árbore.
3 Advento 2013 Ciclo A
SER PACIENTES LÉVANOS A DESCUBRIR QUE
AS COUSAS IMPORTANTES SEMPRE NECESITAN TEMPO PARA CALLAR.
CAMIÑEMOS CON PACIENCIA AO LONGO
DESTE TEMPO DE ADVENTO!
SIGNO: Penduramos da árbore un terceiro corazón, co que simbolizamos que estamos dispost@s a abrir o candado que deixe escapar canto non nos fai felices, para que entre a forza da palabra que renova e nos chama a cambiar as nosas actitudes. Neste terceiro domingo, a frase que escollemos é: “Tede paciencia, irmáns e irmás, deica a volta do Señor”.
3 Domingo Advento 2010 Ciclo A
Signo:
Colocamos o terceiro dos pétalos en forma de corazón do logotipo de Cáritas.
3º Advento 2007 Preparemos Camiños
TEMPO DE ADVENTO: UN NOVO AGASALLO DE DEUS PARA DERROTAR O PESIMISMO E FACER XERMOLAR A ESPERANZA
SIGNO: Ofrecemos o terceiro cacto TIREMOS MUROS, ABRAMOS PONTES: PREPAREMOS CAMIÑOS
PÓRTICO
Son
moitos os desertos desde os que imos crecendo na sociedade actual.
Parece que o temos todo, que estam@s che@s, que non nos falta nada… e
paradoxalmente nunca estivemos tan orf@s, tan baleir@s, tan falt@s de
vivencia interior. É verdade: temos bens materiais, comodidades, e mesmo
luxos e cousas innecesarias; pero imos descubrindo que con iso non nos
chega, que nos falta algo que encha de sentido e de razón a nosa vida.
Por
iso precisamos máis que nunca precursores, profetas, pioneir@s que
abran novos camiños, que preñen a sociedade de esperanza, que leven a
ledicia de sabérmonos querid@s e salvad@s por Deus a un mundo falto de
motivacións e de boas novas.
Que
a celebración deste terceiro domingo do Advento nos axude a camiñar
xunt@s, ilusionad@s e ilusionando aos que camiñan con nós.
Comentarios