TEMPO DE ADVENTO: UN NOVO AGASALLO DE DEUS PARA DERROTAR O PESIMISMO E FACER XERMOLAR A ESPERANZA
TIREMOS MUROS, ABRAMOS PONTES: PREPAREMOS CAMIÑOS
PÓRTICO
Son moitos os desertos desde os que imos crecendo na sociedade actual. Parece que o temos todo, que estam@s che@s, que non nos falta nada… e paradoxalmente nunca estivemos tan orf@s, tan baleir@s, tan falt@s de vivencia interior. É verdade: temos bens materiais, comodidades, e mesmo luxos e cousas innecesarias; pero imos descubrindo que con iso non nos chega, que nos falta algo que encha de sentido e de razón a nosa vida.
Por iso precisamos máis que nunca precursores, profetas, pioneir@s que abran novos camiños, que preñen a sociedade de esperanza, que leven a ledicia de sabérmonos querid@s e salvad@s por Deus a un mundo falto de motivacións e de boas novas.
Que a celebración deste terceiro domingo do Advento nos axude a camiñar xunt@s, ilusionad@s e ilusionando aos que camiñan con nós.
O PERDÓN
Polas veces nas que o noso pesimismo, o “sempre se fixo así”, o “isto non vai mudar nunca”… impiden que descubramos que o presente tamén é tempo de salvación, SEÑOR, CONVÉRTENOS A TI.
Porque nos falta paciencia para escoitar aos demais, e nos sobra afán de protagonismo, CRISTO, CONVÉRTENOS A TI.
Porque transmitimos aos demais tristura e mediocridade e non somos capaces de ilusionar coa nosa vida, SEÑOR, CONVÉRTENOS A TI.
REMUÍÑO
A Igrexa, o mundo, camiñamos cara un futuro. Ás veces no noso camiño vémonos atacad@s polo mal, o erro, a inxustiza… e diante destas cousas negativas moitas veces temos a tentación de pecharnos, de radicalizar a nosa postura, de non abrirnos ao diálogo, laiándonos de tempos pasados e condenando o presente á desesperación, a ser un tempo de salvación. Pero se non somos capaces de romper o círculo da desesperanza e do desánimo, será moi difícil que entendamos o que nos di Santiago na súa carta sobre aprender a camiñar disfrutando das persoas que temos ao noso redor, da natureza que vai pedindo de nós respecto e compromiso, da creatividade e traballo de tantas persoas para que a humanización das nosas vidas sexa posible; nunha palabra, da sociedade que entre tod@s imos construíndo, pois se nos somos capaces de ver aí a presenza de Deus, como podermos entender que El ven, camiña e acompaña o noso quefacer?. Claro que isto supón que deixemos, dunha vez por todas, de queixarnos dos demais e comecemos a tomar en serio o que dicimos ao chamarlle irmáns a cantos con nós comparten a mesma dignidade. Unha dignidade que Deus puxo no corazón da tod@s. Se El non é excluínte, por que nós si?.
A humanidade de hoxe espera o cambio e pregúntase polas persoas que o fan posible. Estamos fart@s de profetas de calamidades, de escoitar receitas, de discursos sen contido, de boas intencións que quedan só en proxectos. Nembargantes, faltan profetas auténticos, xente que comprometa a súa vida a prol d@s máis febles e d@s que non teñen voz cun compromiso auténtico que faga xermolar unha sociedade nova na que:
Se valore a persoa por riba de todo
A persoa non sexa amansada, embotada, explotada, marxinada
A amizade, a solidariedade e a xustiza sexan algo máis que palabras
O progreso non sexa un deus cruel e inhumano
A natureza non sexa violada nin destruída
A palabra prevaleza sobre as armas
Se ofrezan razóns válidas para vivir
O ser e o sentir, a verdade e o amor sexan valores básicos
Esta é a nosa tarefa, porque nós, profetas e continuadores do Mesías estamos chamad@s a dar unha resposta esperanzada. Diremos: non vos escandalicedes do mal, da tolería consumista, do sufrimento inxusto, da debilidade, dos erros… porque…. mirade: xa se poden ver sinais de renovación, xa se poden escoitar anuncios da chegada do Reino: @s cox@s andan, @s ceg@s ven e @s xord@s oen.
Esta é a boa nova que Deus nos anunciou e que nós non podemos renunciar nin a vivir nin a anunciar.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Porque nos invitas a preparar o camiño para acollerte, non cansaremos de dicirche sempre e con convicción:
VEÑA O TEU REINO, SEÑOR, VEÑA O TEU REINO. QUE NA TERRA HAI BOA FALLA DE QUE MUDEN MOITAS COUSAS E MELLOREN (bis)
Pola Igrexa, para que entre tod@s transmitamos unha mensaxe liberadora, esperanzada e alegre, que faga posible as palabras de Isaías, OREMOS.
VEÑA O TEU REINO, SEÑOR, VEÑA O TEU REINO (bis)
Para que nas nosas parroquias non nos quedemos con unha fe de facer o belén ao a árbore, senón que eses signos sexan verdadeiramente expresión de que estamos dispostos a preparar o camiño que fai que deixemos atrás comentarios contra de veciños, burlas aos que son máis calados, abandono dos que están solos e necesitan da nosa visita e da nosa palabra. Oremos.
VEÑA O TEU REINO, SEÑOR, VEÑA O TEU REINO (bis)
Por nós, para que a invitación a preparar o camiño sexa compromiso persoal de cambio e esperanza. Oremos.
Grazas, Señor, por facernos caer na conta que solo preparándonos poderemos vivir con sentido cristián o momento da túa chegada. P.X.N.S. Amén.
REFLEXIÓN
El garda por sempre a súa fidelidade:
faille xustiza ós oprimidos
e dálle pan ós famentos.
O Señor libra os cativos,
o Señor abre os ollos dos cegos,
o Señor endereita os dobrados,
o Señor ama os xustos.
O Señor protexe os forasteiros.
Sostén os orfos e as viúvas,
extravía os camiños dos malvados.
Reine o Señor por sempre,
o teu Deus, Sión, polas xeracións.
CANTOS
ENTRADA: VOLVE, SEÑOR/VEN AXIÑA VISITARNOS
LECTURAS: CONTADE AS MARABILLAS
OFERTORIO: XURDIRÁ
COMUÑÓN: XESÚS CHAMADO AMIGO
Comentarios