SER PACIENTES LÉVANOS A DESCUBRIR QUE
AS COUSAS IMPORTANTES SEMPRE NECESITAN TEMPO PARA CALLAR.
CAMIÑEMOS CON PACIENCIA AO LONGO
DESTE TEMPO DE ADVENTO!
SIGNO: Penduramos da árbore un terceiro
corazón, co que simbolizamos que estamos dispost@s a abrir o candado que deixe
escapar canto non nos fai felices, para que entre a forza da palabra que renova
e nos chama a cambiar as nosas actitudes. Neste terceiro domingo, a frase que
escollemos é: “Tede paciencia, irmáns e irmás, deica a volta do Señor”.
PÓRTICO
En
tempos de présa, a carta de Santiago lémbranos unha vez máis que é a paciencia
a que nos axuda a descubrir onde están os alicerces da vida. As cousas que
teñen que deixar pouso en nós, como lle ocorre á boa comida, necesitan tempo
para irse facendo e asentando. E para isto as présas son sempre malas
compañeiras.
Porque
o Señor está a chegar, deixemos que este tempo de Advento vaia asentando en nós
de xeito que cando chegue, nos atope preparados para acollelo. Do mesmo xeito
que o Nadal, a pesares do que diga o neoliberalismo, non comeza en setembro
senón o 25 de decembro, tampouco por moito correr as cousas van saír ben nin
ser mellores. Cada cousa ten o seu tempo, e cada tempo é para o que é.
Deixemos
que o tempo de Advento vaia preparando o corazón para celebrar un auténtico
Nadal cristián.
PERDÓN
û
Porque as présas non traen máis que ansiosa
superficialidade, SEÑOR, QUE NON
DESACOUGUEMOS COA PRÉSA.
û
Porque nos falta alegría e nos sobra tristura, CRISTO, QUE NON DESACOUGUEMOS COA PRÉSA.
û
Porque nos falta ánimo e nos sobran medos, SEÑOR, QUE NON DESACOUGUEMOS COA PRÉSA.
REMUÍÑO
·
Collede
ánimo, non temades. Velaí o voso Deus: Nos tempos que
vivimos, cada día é maior o número de persoas que se senten tristes, sen
horizonte. Persoas que afirman unha e outra vez que a vida non vale nada, que o
que fan non ten sentido, que a rutina as vai engulindo pouco a pouco. Moitas
destas persoas din que son crentes, mesmo participan en funerais, enterros,
bautizos... ou na celebración do domingo. Que ocorre entón para que,
manifestándose homes e mulleres de fe, Deus, e máis en concreto, Xesús e a súa
mensaxe, non impacten nin ilusionen a súa vida?. Cómo pode un confesarse con
conviccións de fe, se estas non inciden na súa vida de cada día, alentándoa,
esperanzándoa ou indicándolle un camiño de sentido?. Non é que Deus se fora e
nos deixase ao pairo. Non. El está sempre presente, nin cansa nin desmaia.
Somos nós os que cansamos, os que imos con présa, os que non atopamos momentos
ao longo do día para dialogar con El, para poñernos na súa man, para compartir
desde unha oración viva e agradecida canto nos pasa e vivimos. Sempre é tempo
para recomezar. Nunca é tarde para nada aos ollos de Deus. Collamos ánimo e non
abandonemos o camiño.
·
Tede
tamén vós paciencia e collede folgos, porque o Señor axiña chegará:
Quen é capaz de avanzar non con temor, senón con confianza, é tamén capaz de
aprender a valorar e distinguir o importante do secundario. E algo fundamental,
e polo tanto importante para un seguidor de Xesús, é non deixarse arrastrar
polos problemas e dificultades. O fácil, o que podemos coller como primeiro
recurso é deixarnos ir, abandonarnos diante das dificultades, e converter a
nosa vida nun sensentido, como se todo dera igual, a nosa liberdade non
existise e estiveramos predestinados de antemán. Se pensamos así, non é que non
esteamos preto, senón que estamos moi lonxe daquilo no que, unha e outra vez, insistiu
Xesús ao longo de toda a súa vida pública. Por iso, para un cristián as présas
nunca son as mellores compañeiras na viaxe da vida; ao contrario, son a
antítese –o oposto– do que debe ser o actuar e o vivir dun seguidor daquel que,
encarnándose, asumiu a nosa condición humana. Camiñar na paciencia irá facendo
de nós homes e mulleres con folgos suficientes
para ir abrindo ocos na dureza do corazón que tantas veces se resiste a
deixar atrás a dureza da pedra, para comezar o latexo dun corazón de carne.
Que mellor que este tempo de Advento
para ir facendo en nós esta conversión que fará posible acollelo cando chegue!.
·
Mando
o meu mensaxeiro diante de ti, para que prepare o teu camiño: Como
moi ben nos di Xoán, el é o mensaxeiro que nos lembra constantemente que algo
novo está a pasar, algo se está movendo ao noso redor, algo está comezando a
xurdir. Tamén nós, coma Xoán, estamos a percibir este movemento que nos invita
a cambiar e a abandonar rutinas e desganas?. Estamos desde xa preparando o
camiño desta acollida?. Seremos capaces de romper cos costumes que nos impiden
tantas veces descubrir que a fe é sempre esperanza e nunca costume; que a fe é
convicción e non obriga; que a fe é acollida e liberdade e non imposición e
discriminación?. Deixemos que a palabra de Deus nos ilusione sobre o que é
importante e fundamental. Abandonemos canto nos fai cristiáns tristes, fanáticos,
intolerantes ou resabidos. Aínda temos moito tempo para facer esta viraxe na
vida e no corazón, porque só estando en camiño poderemos prepararnos para
acoller. Se non queremos poñernos en camiño, todo o que faremos son prácticas
externas e rituais, pero pouco dispostas a prepararnos, desde a vida, para
acoller ao amigo que chega: o noso Neno.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Deus convócanos para que recemos xunt@s dicindo:
QUE NOS POÑAMOS EN CAMIÑO PARA ACOLLERTE, SEÑOR
ü
Para que saibamos construír, entre tod@s e sen
discriminar a ninguén, unha Igrexa que acolle, escoita e se ilusiona con todo
canto fai feliz ao ser humano, OREMOS.
QUE NOS POÑAMOS EN CAMIÑO PARA ACOLLERTE, SEÑOR
ü
Para que nos esforcemos por ser pacientes coas
persoas que tratamos cada día; especialmente a xente da nosa casa, os nosos
veciños e os nosos amigos, OREMOS.
QUE NOS POÑAMOS EN CAMIÑO PARA ACOLLERTE, SEÑOR
ü
Para que nós nos esforcemos por poñernos no
camiño que converte o Advento en tempo de conversión e o Nadal en experiencia
de ledicia e esperanza, OREMOS.
QUE NOS POÑAMOS EN CAMIÑO PARA ACOLLERTE, SEÑOR
Grazas, Señor, por invitarnos a rezar xunt@s
desde a paciencia, e sabéndonos en camiño de transformación do corazón para
acollerte cando chegues. P.XN.S. Amén.
Para a reflexión
Vén, Señor, salvarnos
e fai de nós salvadores.Abre os ollos do noso corazón
co colirio do teu Espírito
para que sexamos luz do mundo.
Acende o noso corazón
co lume do teu Espírito
para que sexamos sementadores do amor.
Contáxianos a forza do teu Espírito
para que sexamos profetas de liberdade.
Únxenos co óleo do teu Espírito,
para que sexamos a túa medicina e o teu consolo.Enriquécenos cos dons do teu Espírito,
para que nos deixemos evanxelizar polos pobres.
Dános a paixón do teu Espírito,
para que escoitemos, compasivos, ao irmán. Amén.
(Caritas,
Advento/Nadal 2013. páx.69)
CANTOS
·
ENTRADA: Volve, Señor
·
LECTURAS: Como che cantarei
·
OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá
·
COMUÑÓN: Vén axiña visitarnos
Comentarios