Ir al contenido principal

4 Advento

Na sinxeleza dun si, concretouse a salvación e converteuse en encontro

SIGNO: Penduramos da árbore o cuarto e derradeiro corazón no que está escrito o texto da Escritura. Neste cuarto domingo, a frase que escollemos é: “Non vos é pouco dominar os homes, que aínda queredes dominar o meu Deus?”.

 

PÓRTICO

María e Xoán veñen alternando ao longo de todo o Advento nas lecturas que imos proclamando nas celebracións. Hoxe aparece de novas Xosé. Tamén para el aquela situación nova era un momento de desconcerto: o que lle estaba a pasar a María descolocábao. A pesares disto, non deixa de confiar. Para el, como para Xoán e María, aquela situación abríalle un novo horizonte: no desconcerto é necesario aprender a confiar en Deus, e así o fai.

A partires deste momento, anuncio e acollida convértense nas dúas palabras que o axudan, como tamén nos poden axudar a nós, a descubrir que hai detrás da afirmación: “creo en Xesucristo”.

Coma eles, tamén nós somos invitados a anunciar e acoller ao Deus que, facéndose un dos nosos, encárnase para estar ao noso lado, converténdose en compañeiro de camiño, tanto no sufrimento como na ledicia da vida de cada un/ha de nós. Que este último domingo de Advento nos achegue ás actitudes que María, Xoán e Xosé, souberon vivir e poñer ao servizo de quen estaba preto., buscando levarlles o sorriso e o acougo que lles faltaban.

PERDÓN
  • Para que a nosa vida sexa un esforzo constante por irnos poñendo no camiño de quen nos necesite, para tenderlle a nosa man, SEÑOR, CONVÉRTENOS A TI.
 
  • Para que nos esforcemos por non marcar nin distancia nin diferenza cos que menos teñen e máis precisan de nós, CRISTO, CONVÉRTENOS A TI.
 
  • Polas nosa maneira de tratar aos que están máis preto de nós, que moitas veces pon de manifesto a nosa pouca sensibilidade cara ao que eles pensan ou fan, SEÑOR, CONVÉRTENOS A TI.

 

REMUÍÑO
  • Nas lecturas do Advento aparécennos os catro grandes protagonistas deste tempo: o profeta Isaías, que non cansa de invitar á conversión, a deixar atrás todo canto nos vai facendo seres insensibles e afastados de Deus; o precursor, Xoán, quen fixo da súa vida un testemuño de anuncio sincero e solidario da chegada de Xesús. Para el estaba claro que un novo tempo, unha nova xeira ía comezar, e non quería gardala para si, senón que o proclamaba para que outros o puideran oír e escoitar. A súa palabra non quería adormecer, senón espertar da medianía do que se fixo sempre, do que estaba ben visto, da comodidade que dá a seguridade de dominar e coñecer as cousas. Moi ao contrario, coas súas palabras, e tamén coa súa vida, cousa que é importante non esquecer, Xoán convertíase en referencia nada cómoda para os que mandaban. E así lle foi: cortáronlle á cabeza, pois os poderosos non gustaban das verdades que dicía. Coma Xoán, tampouco nós deberiamos ter medo a denunciar, coa palabra e coa vida, todo canto imos vendo que non é servizo, senón abuso, silencio, engano, coacción... e que vai facendo que os máis “avispados” -que non os máis listos nin os máis traballadores-, aparezan diante da opinión pública coma os grandes triunfadores e os grandes referentes a imitar. Xoán non deixa, unha e outra vez, de denunciar estes comportamentos aparentes que o único que fan é agochar a mediocridade de quen nin se esforza nin quere facer da súa vida un referente de solidariedade para os demais.
 
  • O terceiro gran protagonista dos textos que hoxe temos lido é María. Se nos fixamos ben, tal e como nola descobre o Evanxeo, nada máis lonxe dela que o arrouto, a irreflexión, o interese persoal ou o buscar quedar ben. Todo o contrario: María, dicindo si ao plan de Deus, complícase a vida. Unha complicación que lle traerá dor, tristura, incomprensión e ter que ver as costas de cantos a rexeitaban. A pesares disto, non recúa, non desanda o camiño nin se vai fóra do que pensaba que era o mellor. O seu “fágase en min” é mostrar ben ás claras cal era a súa opción fundamental e o camiño que estaba disposta a seguir... sen importarlle nin os comentarios, nin o baleiro dos veciños nin a burla por ser muller solteira. Vence prexuízos, cala bocas, e déixanos todo un regueiro de actitudes de servizo e presenza que pon ben ás claras que, a pesares das dificultades que sabía que lle ían vir enriba, estaba disposta a seguir cara adiante nese plan de amor e salvación que Deus, desde o seu si á encarnación do seu Fillo, nos estaba a ofrecer a toda a humanidade. Por iso podemos dicir que o seu foi un si de subversión, revolucionario e transgresor. Nada máis lonxe desa imaxe que nos teñen presentado de María como muller dócil, dominada, sumisa e obediente. Ao contrario: rompe o molde do que era a muller naquel tempo, e comeza a presentar un novo molde para quen queira ser muller e cristiá neste noso tempo. Un molde que se vai conformando na liberdade, a igualdade, a independencia do varón e a reivindicación e presenza da muller nos lugares e momentos importantes da vida do seu Fillo. Que mellor testemuño para este remate do Advento que a actitude de responsabilidade e liberdade que leva a María a acoller a quen, desde o amor, abriu camiños de solidariedade sanante e esperanzada: Xesucristo, a quen nós queremos acoller cando chegue. 
  
  • Con Xosé péchase o cadro que nos foi abrindo este tempo de Advento. Neste cadro a súa persoa mostrase como confianza e sinxeleza. A pesares de que non entende moi ben o que está a pasar, e que a súa situación, como lle ía ocorrer a María, socialmente volvíase complicada (a partires de agora estaría na boca, na burla e na crítica dos veciños), e se queremos, tamén excluínte (deixaba de ser da grea, non fixera como terían feito calquera dos seus veciños e isto convertíao nun ninguén). A pesares diso, vence a tentación de escapar e acolle, escoita, comprende e acompaña a María. Canto temos que aprender deste home!. Coma el, hoxe nós somos invitados a non deixarnos levar dos prexuízos e a actuar desde as conviccións, o que pensamos que debe ser, inda que os demais digan o contrario. Ir contracorrente, ás veces, axúdanos a non esquecer en quen temos que poñer a nosa fe. Unha fe que non é consumo, gasto nin sorriso superficial, senón resposta esperanzada, solidaria e leda sabendo estar ao lado de quen nos precise.

 

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Respondamos, como María, ao plan de salvación que Deus nos ofrece, tamén hoxe, a cada un de nós dicindo:

QUE FAGAMOS DA VIDA UN SI DE ESPERANZA

* Para que este tempo de Advento nos axude a ir deixando atrás prexuízos, actitudes de superioridade ou comportamentos que supoñan sometemento dos demais, para ser evanxelizadores da esperanza alí onde esteamos, OREMOS.
QUE FAGAMOS DA VIDA UN SI DE ESPERANZA


* Para que este tempo de Advento nos axude a ser nas nosas parroquias testemuñas de encontro, misericordia e perdón, porque só deste xeito faremos crible a fe que rezamos cada domingo en comunidade, OREMOS.

QUE FAGAMOS DA VIDA UN SI DE ESPERANZA



* Para que nos deixemos guiar das actitudes de María, Xosé, Xoán e o profeta Isaías, que foron capaces de perder medos para falar con liberdade e defender a dignidade e o respecto das persoas, OREMOS.
QUE FAGAMOS DA VIDA UN SI DE ESPERANZA

Grazas, Señor, por chamarnos a poñernos no camiño de renovación que busca purificar o corazón de canto o fai insensible diante da dor dos que temos ao noso lado. P.XN.S. Amén.

Para a reflexión
Non é bo quedar nas beiras...

Entra na auga,

vai pouco a pouco,

non teñas présa.

Coñece, escoita, acompaña...

e sempre con atención,

con agarimo, sen présa.

Na auga hai moita xente

que pode precisar de ti.

Non lle deas as costas.

Abre os brazos, tende a man,

e nunca perdas pé.

Si o fas, a túa inseguridade

será a dos que están ao teu lado.

Mira ao redor,

bota un sorriso,

abre os teu brazos,

achégate que quen está só.

Coma El.

Coma Ela.

Que o teu si sexa de esperanza e solidariedade.

Sen medo e con confianza.

 

CANTOS

·         ENTRADA: Volve, Señor

·         LECTURAS: Xa nos tes aquí

·         OFERTORIO: Na nosa terra

·         COMUÑÓN: Vén axiña visitarnos

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel