Nos moitos desastres do
noso tempo, a Voz de quen trae a esperanza segue a clamar sen cansar
SINAL DE ADVENTO
Colocamos a terceira folla
na nosa árbore.
CANTO GOZOSO
o
ENTRADA:
Volve, Señor (Nº 90)
o
LECTURAS:
As túa palabras, Señor (Nº 113)
o
OFERTORIO:
Xesús chamado amigo (Nº 89)
o
COMUÑÓN:
Vén axiña visitarnos (Nº 86)
ESCOITA ACTIVA
O
domingo da ledicia e do gozo, o domingo “gaudete” fainos lembrar que estamos na
metade deste tempo de Advento. E a árbore seca que poñiamos ao pé do altar o
primeiro domingo vai collendo cor, vai reverdecendo na medida na que a nosa
vida deixa atrás o que a seca: non prestar atención aos que nos rodean, non ser
capaces de darnos conta de que quen está enfermo agradece a nosa visita, que a
solidariedade podemos mostrala a través das pequenas cousas ás que somos
capaces de de renunciar para que outros poidan ter algo, de non deixarnos levar
da rutina nin das costumes que entumecen o corazón. En fin, son moitas as
cousas que neste tempo de Advento debemos deixar de lado para que o froito das
follas novas veña de verdade ao noso corazón. Alegrémonos e comecemos, nesta
alegría, a celebración de hoxe na que seguimos a preparar oco onde acoller ao
Deus que se fai un de nós.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
·
Para que non
deixemos resecar a vida facéndonos preguicerios e despreocupados da dor de quen
nos rodea; SEÑOR, QUE DEIXEMOS QUE A TÚA ALEGRÍA ACOUGUE EN NÓS.
·
Para que non
fagamos da fe tempo de consumo desconectado da esperanza que nos trae Xesús;
CRISTO, QUE DEIXEMOS QUE A TÚA ALEGRÍA ACOUGUE EN NÓS.
·
Para que non
permitamos que a tristura nos faga
insensibles aos problemas dos que están ao noso lado; SEÑOR, QUE DEIXEMOS QUE A
TÚA ALEGRÍA ACOUGUE EN NÓS.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
Falar de
alegría hoxe ante tanta dor, inxustiza, abuso e intolerancia como hai ao noso
lado non resulta doado. Pero unha vez máis a liturxia quere que rompamos as
nosas rutinas e non deixemos pasar este tempo de Advento como unha experiencia
de renovación, cambio e reflexión sobre canto debe mudar no noso xeito de facer
as cousas cada día. Parar e poñer un tempo de silencio que nos axude a acougar
a pesares dos barullos que nos rodean é momento para agradecer e aledarnos. De
aí que este domingo, na metade do camiño que nos leva á celebración do nacemento
de quen se fai un de nós, quere ser unha oportunidade que non deberiamos deixar
pasar. Non é que Deus veña e nada máis, senón que Nadal quere lembrarnos que
Deus vén, si, pero faino a cada un e cada unha de nós. Sen distincións, diferenzas
nin clases. Por iso podemos preguntarnos: vir á igrexa, sentirnos cristiáns,
manifestar que cremos en Deus... lévanos a ver a vida de maneira diferente
daqueles que non cren, non veñen ou están afastados de calquera maneira de
celebrar a fe? Nótasenos na maneira de vivir, dicir ou achegarnos aos demais
canto vemos que nos necesitan, que a fe é un puntal onde ancorar a nosa
esperanza? Ou somos dos culturalmente cristiáns pero persoalmente indiferentes
e cumpridores –consumidores de ritos-?
·
No tempo de
Advento dúas figuras emerxen con forza mostrándosenos como referencia do ser e
vivir cristiáns: María e Xoán Bautista. Ela co seu si pon de manifesto que é
unha muller crente, disposta a poñer a súa vida ao dispor da misión que Deus
lle encomenda. Ela é muller que non se deixa levar nin someter aos xeitos de
facer da muller do seu tempo; rompe os estereotipos para presentarse como quen
non ten medo nin lle importa abrir fendas que fagan da súa vida un camiño para
quen vén detrás. Xoán, para que ninguén sacase tallada do equívoco, non dubida
en manifestar que a súa misión non é outra que preparar o camiño para quen de
verdade trae a salvación. No seu abrir camiño vai superando desconfianzas e
preparando corazóns para que todos poidamos entoar o hosanna e o gloria de
anxos e pastores, ante o nacemento de Deus que vén para quedar. Non está de
paso, senón que quere ser un dos nosos. Non deixemos logo que seque a árbore e
nos impida dar novas follas que alenten e ilusionen a vida.
FRATERNIDADE ORANTE
Porque Deus non é un Deus de morte, senón de vida, dicimos
agora xuntos:
QUE SAIBAMOS ESPERAR SEN DESESPERARNOS
·
Para que o
actuar da Igrexa sexa sempre a busca do que aleda o corazón e non o que oprime,
invisibiliza e entristece ás persoas, OREMOS.
QUE SAIBAMOS ESPERAR SEN DESESPERARNOS
·
Para que nas
nosas parroquias non nos deixemos levar dos costumes, a rutina e a
superficialidade canto tratamos cos veciños, senón que sexamos capaces de
esforzarnos sempre por defender a quen é máis débil e fráxil, OREMOS.
QUE SAIBAMOS ESPERAR SEN DESESPERARNOS
·
Por nós, para
que este sexa un domingo de verdadeira alegría compartida, gozada e celebrada
con cantos conforman as nosas familias, OREMOS.
QUE SAIBAMOS ESPERAR SEN
DESESPERARNOS
Grazas, Señor, por seguir ofrecéndonos a savia que axuda a
que o noso corazón reverdeza cos mellores froitos das nosas boas obras. P.X.N.S.
Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Neste terceiro domingo de Advento queremos,Señor:
que a alegría reborde no corazón de cada un e cada unha de
nós,
que a forza do Espírito nos alente para non deixarnos
vencer polo desánimo;
que as nosas actitudes non transmitan pesimismo,
desesperanza ou derrotismo;
que o próximo, o igual o semellante, sexa sempre a
referencia
do meu confesarme crente e seguidor teu;
que as palabras que cambian o corazón non se convertan en
baleiras,
para que cando digamos: paz, xustiza, solidariedade,
igualdade e liberdade
as follas da nosa árbore reverdezan e dean froitos de bo
facer cada día.
Comentarios