Ir al contenido principal

Sagrada Familia 2019

A familia berce para convivir para madurar e crecer en humanismo

Cantos

Entrada.- Eu soñei
Lecturas.- As túas Palabras, Señor, son Espírito e vida
Ofertorio.- Velaquí, Señor, o viño
Comuñón.- Gracias, Señor, graciñas

​A familia é berce de acollida ao que chegamos de primeiras ao abrir os ollos á vida. Berce no que imos crecendo e aprendendo; berce no que descubrimos o mellor e tamén as dificultades da vida. Por iso dicimos que é escola, a primeira, onde a clase dura vinte catro horas, e na que o profesorado é a tempo completo, sen estar preocupados polo cambio de clase nin polo remate da xornada laboral. A familia é escola permanente. Deste este seu ser, hoxe, na Igrexa celebramos a súa festa, o que pode ser un bo momento ara dar grazas por ela e por todo canto temos aprendido, cos seus luscos e fuscos, ao longo do tempo. Sen familia que nos quixera e axuda, non estariamos hoxe aquí. Celebremos logo con alegría esta invitación a dar grazas a Deus.

Corazón misericordioso

  • Porque moitas veces non somos capaces de corresponder ao amor na nosa familia. Señor, que non esquezamos o berce no que nacemos.
  • Porque somos rácanos para recoñecer o moito recibido, a pesares dos esforzos e dificultades, nas nosas familias. Cristo, que non esquezamos o berce no que nacemos.
  • Porque fáltanos capacidade para saber dicir grazas e pedir por favor. Señor, que non esquezamos o berce no que nacemos.

Palabra ofrecida

Amor, traballo e respecto son tres palabras que hoxe nos poden servir para enmarcar a celebración deste domingo da Sagrada Familia.
  • Amor desinteresado en tempos nos que a todo se lle vai poñendo prezo, e onde a desconfianza cando alguén actúa e se compromete desde a gratuidade, suponlle que sexa persoa mirada con e desde a desconfianza. Poren, a familia, desde o minuto un, mellor, desde o momento no que se sabe que se espera un fillo/a ponse en situación de acollida e dispoñibilidade. Que en tempos de aplicacións múltiples e variopintas, non é debido a unha delas, senón á capacidade que temos as persoas de facer do amor realidade visible de xenerosidade compartida a tempo completo e de xeito gratuíto. E iso non se pode aprender, sae directamente do corazón, da nosa capacidade de descubrirnos necesitados unhas persoas das outras; da capacidade de darnos sen que medie contrato laboral ou horas reguladas por convenio. O amor, inda que as veces para algunhas persoas puidera parecerllo, non é froito do material, senón da capacidade de descubrir o sentido humano da nosa vida e de outras moitas vidas. Desde el sabemos renunciar a cousas materiais, si, pero descubrindo nesa renuncia toda a riqueza que supón e aporta interior e persoalmente. O amor nin é medible, senón que se verifica na alegría dos ollos e na grandeza do corazón.
  • Traballo aprendido e compartido, non como unha carga que se nos impón, senón como unha escola na que se nos descobre que podemos enriquecernos co que cada persoa vai poñendo da súa parte para que todas poidamos gozar dese esforzo compartido. E iso onde se descobre e se vai aprendendo de xeito cotián é na realidade familiar. Porque alí, o núcleo familiar, plural e diverso, vese enriquecido coa capacidade de poñer en común e compartir o que cada quen é capaz de aportar. Non para recibir paga ou salario, senón, como diciamos antes, a fondura do amor de quen valora e se alegra de superar a tentación do individualismo, para camiñar no común enriquecido da gratuidade. A escola da iniciación á vida, e desde ela á responsabilidade do traballo, diante do que ninguén é superior a ninguén, e tódalas partes son capaces de remar na mesma dirección, é a familia. Nela aprendemos; e desde ela somos capaces de compartir o aprendido. Tomar conciencia disto, en tempos de individualismo e capitalismo liberal que só busca a triunfo dos máis fortes, deixando nas beiras a quen necesita de outras, mesmo de moitas, mans para aprender, é o que nos fai descubrir que a palabra humana non é un concepto baleiro, senón un xeito de tratarnos e respectarnos. E iso só o descobre quen aprendeu que o traballo non é para un, senón para os demais.
  • Respecto, diciamos enriba, é a actitude que descubrimos desde o primeiro momento nas nosas familias. Porque sen el, a familia vólvese unha empresa onde algunhas persoas buscan medrar a conta das outras. Mais, o estilo e a pedagoxía que imos aprendendo de Xesús, e que nos trae hoxe aquí para celebrar esta festa, non é o de ser empresa, senón experiencia de recoñecemento da dignidade coma persoas e da reciprocidade enriquecedora na comuñón familiar. E neste recoñecemento, se falta o respecto, non e posible entender nin o amor nin o traballo como vimos dicindo. Acollernos, aprender a aceptarnos na diferenza, ser conscientes e non facer un conflito porque non nos recoñecemos perfectos, é tarefa permanente no que temos que ir crecendo dentro das nosas familias, de xeito que sintamos o gozo de todos somos importantes e necesarios, para que ninguén caia na tentación de sentirse imprescindible. E este, é o estilo que soubo vivir Xesús, e nos invita a poñer en practica.

Oración comunitaria

​Señor, ao teu abeiro compartimos a oración comunitaria dicindo:
Grazas por querernos como somos.
  • Para que a Igrexa non caia na tentación do individualismo líquido, e siga apostando por alentar ser familias plurais, alegres, gozosas e solidarias. Oremos. Grazas por querernos como somos.
  • Para que nas nosas parroquias traballemos por manter unidas as familias, respectando a súas pluralidade, acollendo a todos cantos as compoñen e sabendo relativizar ,con amor e respecto, as diferenzas. Oremos. Grazas por querernos como somos.
  • Para que nós non nos convertamos en talibáns que impoñen un único modelo de familia e de relación entre os seus membros. Porque Deus, a quen hoxe lle rezamos, creounos diferentes e sen imposicións.Oremos. Grazas por querernos como somos.
Grazas, Señor, por seguir mostrándonos a forza, o valor e a necesidade das familias como berces de comprensión, respecto e acollida. Amén.

Gratuidade compartidaXesús, María e Xosé,

En vós contemplamos
o esplendor do verdadeiro amor,
a vós, confiados, dirixímonos.
Santa Familia de Nazaret,
fai tamén das nosas familias
fogares de comuñón e cenáculo de oración,
auténticas escolas de Evanxeo
e pequenas Igrexas domésticas.
Santa Familia de Nazaret,
que evitemos nas familias situacións
De violencia , autoritarismo e división.
Que saibamos crecer no amor, no respecto e na aprendizaxe
Do valor do traballo como pedagoxía de solidariedade coa sociedade.
Ao estilo da Familia de Nazaret. Amén

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel