( Se é posible, poñemos unha rama, non necesariamente de oliveira, no lugar onde imos rezar)
Isto sucedeu para que se cumprise o que fora dito polo profeta: Dicídelle á filla de Sión: Velaí o teu Rei que vén onda ti, humilde e montado nunha burra, nun burro, fillo de animal de carga.
Foron os discípulos, e fixeron o que Xesús lles mandara. Trouxeron a burra e mais o burriño, botáronlle enriba os mantos, e Xesús montou. Moita xente estendeu os mantos no camiño; outros cortaron pólas das árbores, e estendéronas tamén no camiño. E a xente que ía diante e mais os que o seguían gritaban:
‑ Hosanna ó Fillo de David! Bendito o que vén no nome do Señor! Hosanna nas alturas!
E ó entrar en Xerusalén, toda a cidade conmovida preguntaba:‑ Quen é este? A xente respondía: ‑Este é o profeta Xesús, o de Nazaret de Galilea. Palabra do Señor. Gloria a Ti, Señor Xesús.
Detrás desta palabra escóndese todo o sentido que os cristiáns lle queremos dar á vida. Un sentido que nos manifesta que desde a fe, aquilo que para outros é fracaso, e polo tanto abandono, para un crente non son máis que dificultades que hai que sortear para poder acadar a meta. Unha fermosa metáfora da vida! A pandemia, sendo unha situación dura e difícil, pode ser tamén un momento para que paremos e revisemos onde queremos poñer os obxectivos e horizontes da nosa vida. E ao mellor descubrimos tod@s que, quizais, temos que reorientala, porque tiñamos un obxectivo equivocado. Porque chegar a Xerusalén supón asumir, que a cruz está antes ca o triunfo. Pero este , inda que as veces custe, acaba chegando.
A Esperanza da que falamos tantas veces @s crentes, non é unha palabra baleira e abstractas, senón capacidade de non deixarnos derrubar nin desesperar. Cara ela camiñamos, e desde ela somos capaces de erguernos cando caemos e de volver comezar cando parece que xa non hai máis camiños. Xesús, non se desalentou ante as dificultades. Foi capaz de vencer esta tentación, e por iso nós hoxe podemos falar de sentido da vida e da xenerosidade colaborativa.
Nosa Pai que estás no ceo ...
( Francisco )
Cando a xornada for dura, e a forza xa che faltar; levanta os ollos ao ceo, só Deus te pode axudar. (bis)
Domingo de Ramos
“ Rezando na casa”
No Nome do Pai...
Canto.-
Moito me alegrei, cando me dixeron,
Rezamos na casa, pois é casa do Señor.( Bis)
Rezamos na casa, pois é casa do Señor.( Bis)
Aquecendo o corazón
Despois dun final de Coresma atípico, celebramos hoxe este Domingo de Ramos, tamén atípico. Non polo que compartimos e agradecemos, senón por facelo desde a nosa casa, a “Igrexa Doméstica”. A Igrexa onde vivimos e convivimos, onde nos alegramos e , as veces, tamén discutimos; onde somos familia e sentímonos familia axudándonos, corrixíndonos e facendo da nosa convivencia unha experiencia de comunicación, escoita e diálogo. Que mellor, entón, que neste ser “Igrexa Doméstica” recemos nesta mañá de domingo e , coma Xesús, entremos na Xerusalén que nos acolle e canta o gloria da esperanza.
Bendición
Señor, imos comezar este momento de oración, sabendo que Ti nos acompañas. Pedímosche que a túa bendición se faga presente entre nós; de xeito que poidamos ser testemuñas de unión e colaboración para facer de nós Igrexa Doméstica de escoita e diálogo. Bendí + este ramo, co que expresamos a nosa disposición a acollerte para que segas a ser o compañeiro nesta viaxe que nos leva do confinamento á liberación. Por Xesucristo o noso Señor.
Mirando ao noso interior
- Polas veces nas que non fixemos da nosa casa Igrexa Doméstica. Señor, grazas ofrecernos o teu sorriso.
- Porque cústanos abandonar o ritualismo e facer oración desde a vida de cada día. Cristo, grazas ofrecernos o teu sorriso.
- Por non ser sempre conscientes de que a nosa responsabilidade persoal é semente de ben común individualmente. Señor, grazas ofrecernos o teu sorriso.
Escoitando a súa Palabra
Do Evanxeo segundo Mateo
E cando se aproximaban a Xerusalén e chegaron a Betfagué, ó pé do Monte das Oliveiras, mandou Xesús a dous discípulos, dicíndolles: ‑Ide á aldea que tendes aí de fronte, e de seguida atoparedes unha burra atada e un burriño con ela; ceibádeos e traédeos. Se alguén vos pregunta algo, respondédeslle que lle fan falta ó Señor, e que de seguida llos mandará de volta.Isto sucedeu para que se cumprise o que fora dito polo profeta: Dicídelle á filla de Sión: Velaí o teu Rei que vén onda ti, humilde e montado nunha burra, nun burro, fillo de animal de carga.
Foron os discípulos, e fixeron o que Xesús lles mandara. Trouxeron a burra e mais o burriño, botáronlle enriba os mantos, e Xesús montou. Moita xente estendeu os mantos no camiño; outros cortaron pólas das árbores, e estendéronas tamén no camiño. E a xente que ía diante e mais os que o seguían gritaban:
‑ Hosanna ó Fillo de David! Bendito o que vén no nome do Señor! Hosanna nas alturas!
E ó entrar en Xerusalén, toda a cidade conmovida preguntaba:‑ Quen é este? A xente respondía: ‑Este é o profeta Xesús, o de Nazaret de Galilea. Palabra do Señor. Gloria a Ti, Señor Xesús.
Remoendo a con esperanza
Estamos a celebrar de modo distinto, si, pero sen restarlle importancia, o comezo da Semana Santa. O evanxeo de Mateu que temos lido, sitúa a Xesús ás portas de Xerusalén. É dicir, xa está en camiño. Como tamén o estamos nós. Metid@s na casa, pero sabendo que nos queda un día menos para poder saír, vernos, abrazarnos... experimentar a ledicia de vernos e sentírmonos preto e xa sen videoconferencias nin “ juasapes”. E como lle pasou a Xesús, tampouco para nós o camiño é doado. A pesares das dificultades el non deu volta; verdade que nós tampouco a imos dar?Detrás desta palabra escóndese todo o sentido que os cristiáns lle queremos dar á vida. Un sentido que nos manifesta que desde a fe, aquilo que para outros é fracaso, e polo tanto abandono, para un crente non son máis que dificultades que hai que sortear para poder acadar a meta. Unha fermosa metáfora da vida! A pandemia, sendo unha situación dura e difícil, pode ser tamén un momento para que paremos e revisemos onde queremos poñer os obxectivos e horizontes da nosa vida. E ao mellor descubrimos tod@s que, quizais, temos que reorientala, porque tiñamos un obxectivo equivocado. Porque chegar a Xerusalén supón asumir, que a cruz está antes ca o triunfo. Pero este , inda que as veces custe, acaba chegando.
A Esperanza da que falamos tantas veces @s crentes, non é unha palabra baleira e abstractas, senón capacidade de non deixarnos derrubar nin desesperar. Cara ela camiñamos, e desde ela somos capaces de erguernos cando caemos e de volver comezar cando parece que xa non hai máis camiños. Xesús, non se desalentou ante as dificultades. Foi capaz de vencer esta tentación, e por iso nós hoxe podemos falar de sentido da vida e da xenerosidade colaborativa.
Facendo comuñon orante
Unímonos neste momento a tantas persoas que no mundo tamén, de xeito comunitario, senten a forza da comuñón cidadá poñéndose ao abeiro da tenrura de Deus.. Por iso dicimos:
Sabéndonos Igrexa Doméstica, unímonos en comuñón universal
Sendo Igrexa na Casa concretada nas familias de todo o mundo, fagamos da celebración deste domingo un pulo de forza e optimismo que non nos desanime nin nos entristeza. Oremos.
Sabéndonos Igrexa Doméstica, unímonos en comuñón universal
Para que a bendición dos ramos non a reduzamos a un simple rito, senón que supoña un compromiso de unión, crecemento e maduración como familia onde nos queremos e axudamos cando precisemos uns dos outr@s. Oremos.
Sabéndonos Igrexa Doméstica, unímonos en comuñón universal
Para que este novo xeito de celebrar e experimentar a alegría do evanxeo, nos descubra que na nosa relación con Deus e coa comunidade, hai moitos xeitos e maneiras de vivila, celebrala e compartila. Oremos.
Sabéndonos Igrexa Doméstica, unímonos en comuñón universal
Acolle, Señor, canto sae do noso corazón que agora expresamos como Igrexa na Casa. Por Xesucristo o noso Señor. Amén.Nosa Pai que estás no ceo ...
Para que o Remol siga aquecendo
“Pidamos ao Señor que nos conceda pureza e sinxeleza de corazón para descubrir a súa Providencia nos sucesos da vida cotiá. E teñamos presentes, nestes momentos de proba e escuridade, a todos os nosos irmáns e irmás que sofren, e aos que os axudan e acompañan con amor e xenerosidade. Que os vosos corazóns atopen na Cruz de Cristo apoio e consolo no medio das tribulacións da vida; abrazando a Cruz coma el, con humildade, confianza e abandono filial á vontade de Deus, participaredes na gloria da Resurrección. Que Deus vos bendiga”.( Francisco )
Canto.-
Non vou só, teño un amigo ao meu lado; non vou só, eu sei que Deus está comigo.Cando a xornada for dura, e a forza xa che faltar; levanta os ollos ao ceo, só Deus te pode axudar. (bis)
Comentarios