Ir al contenido principal

Domingo de Ramos 2020 A

( Se é posible, poñemos unha rama, non necesariamente de oliveira, no lugar onde imos rezar)
Olive branch. Símbolo de la paz. - Foto de stock de Olivo libre de derechos
Domingo de Ramos
“ Rezando na casa”

No Nome do Pai...

Canto.-

Moito me alegrei, cando me dixeron,
Rezamos na casa, pois é casa do Señor.( Bis)               

Aquecendo o corazón

Despois dun final de Coresma atípico, celebramos hoxe este Domingo de Ramos, tamén atípico. Non polo que compartimos e agradecemos, senón por facelo desde a nosa casa, a “Igrexa Doméstica”. A Igrexa onde vivimos e convivimos, onde nos alegramos e , as veces, tamén discutimos; onde somos familia e sentímonos familia axudándonos, corrixíndonos e facendo da nosa convivencia unha experiencia de comunicación, escoita e diálogo. Que mellor, entón, que neste ser “Igrexa Doméstica” recemos nesta mañá de domingo e , coma Xesús, entremos na Xerusalén que nos acolle e canta o gloria da esperanza.

Bendición

Señor, imos comezar este momento de oración, sabendo que Ti nos acompañas. Pedímosche que a túa bendición se faga presente entre nós; de xeito que poidamos ser testemuñas de unión e colaboración para facer de nós Igrexa Doméstica de escoita e diálogo. Bendí + este ramo, co que expresamos a nosa disposición a acollerte para que segas a ser o compañeiro nesta viaxe que nos leva do confinamento á liberación. Por Xesucristo o noso Señor.

Mirando ao noso interior

  • Polas veces nas que non fixemos da nosa casa Igrexa Doméstica. Señor, grazas ofrecernos o teu sorriso.
  • Porque cústanos abandonar o ritualismo e facer oración desde a vida de cada día. Cristo, grazas ofrecernos o teu sorriso.
  • Por non ser sempre conscientes de que a nosa responsabilidade persoal é semente de ben común individualmente. Señor, grazas ofrecernos o teu sorriso.

Escoitando a súa Palabra

Do Evanxeo segundo Mateo
E cando se aproximaban a Xerusalén e chegaron a Betfagué, ó pé do Monte das Oliveiras, mandou Xesús a dous discípulos, dicíndolles: ‑Ide á aldea que tendes aí de fronte, e de seguida atoparedes unha burra atada e un burriño con ela; ceibádeos e traédeos. Se alguén vos pregunta algo, respondédeslle que lle fan falta ó Señor, e que de seguida llos mandará de volta.
Isto sucedeu para que se cumprise o que fora dito polo profeta: Dicídelle á filla de Sión: Velaí o teu Rei que vén onda ti, humilde e montado nunha burra, nun burro, fillo de animal de carga.
Foron os discípulos, e fixeron o que Xesús lles mandara. Trouxeron a burra e mais o burriño, botáronlle enriba os mantos, e Xesús montou. Moita xente estendeu os mantos no camiño; outros cortaron pólas das árbores, e estendéronas tamén no camiño. E a xente que ía diante e mais os que o seguían gritaban:
‑ Hosanna ó Fillo de David! Bendito o que vén no nome do Señor! Hosanna nas alturas!
E ó entrar en Xerusalén, toda a cidade conmovida preguntaba:‑ Quen é este? A xente respondía: ‑Este é o profeta Xesús, o de Nazaret de Galilea. Palabra do Señor. Gloria a Ti, Señor Xesús.

Remoendo a con esperanza

Estamos a celebrar de modo distinto, si, pero sen restarlle importancia, o comezo da Semana Santa. O evanxeo de Mateu que temos lido, sitúa a Xesús ás portas de Xerusalén. É dicir, xa está en camiño. Como tamén o estamos nós. Metid@s na casa, pero sabendo que nos queda un día menos para poder saír, vernos, abrazarnos... experimentar a ledicia de vernos e sentírmonos preto e xa sen videoconferencias nin “ juasapes”. E como lle pasou a Xesús, tampouco para nós o camiño é doado. A pesares das dificultades el non deu volta; verdade que nós tampouco a imos dar?
Detrás desta palabra escóndese todo o sentido que os cristiáns lle queremos dar á vida. Un sentido que nos manifesta que desde a fe, aquilo que para outros é fracaso, e polo tanto abandono, para un crente non son máis que dificultades que hai que sortear para poder acadar a meta. Unha fermosa metáfora da vida! A pandemia, sendo unha situación dura e difícil, pode ser tamén un momento para que paremos e revisemos onde queremos poñer os obxectivos e horizontes da nosa vida. E ao mellor descubrimos tod@s que, quizais, temos que reorientala, porque tiñamos un obxectivo equivocado. Porque chegar a Xerusalén supón asumir, que a cruz está antes ca o triunfo. Pero este , inda que as veces custe, acaba chegando.
A Esperanza da que falamos tantas veces @s crentes, non é unha palabra baleira e abstractas, senón capacidade de non deixarnos derrubar nin desesperar. Cara ela camiñamos, e desde ela somos capaces de erguernos cando caemos e de volver comezar cando parece que xa non hai máis camiños. Xesús, non se desalentou ante as dificultades. Foi capaz de vencer esta tentación, e por iso nós hoxe podemos falar de sentido da vida e da xenerosidade colaborativa.

Facendo comuñon orante

Unímonos neste momento a tantas persoas que no mundo tamén, de xeito comunitario, senten a forza da comuñón cidadá poñéndose ao abeiro da tenrura de Deus.. Por iso dicimos:
Sabéndonos Igrexa Doméstica, unímonos en comuñón universal
Sendo Igrexa na Casa concretada nas familias de todo o mundo, fagamos da celebración deste domingo un pulo de forza e optimismo que non nos desanime nin nos entristeza. Oremos.
Sabéndonos Igrexa Doméstica, unímonos en comuñón universal
Para que a bendición dos ramos non a reduzamos a un simple rito, senón que supoña un compromiso de unión, crecemento e maduración como familia onde nos queremos e axudamos cando precisemos uns dos outr@s. Oremos.
Sabéndonos Igrexa Doméstica, unímonos en comuñón universal
Para que este novo xeito de celebrar e experimentar a alegría do evanxeo, nos descubra que na nosa relación con Deus e coa comunidade, hai moitos xeitos e maneiras de vivila, celebrala e compartila. Oremos.
Sabéndonos Igrexa Doméstica, unímonos en comuñón universal
Acolle, Señor, canto sae do noso corazón que agora expresamos como Igrexa na Casa. Por Xesucristo o noso Señor. Amén.
Nosa Pai que estás no ceo ...

Para que o Remol siga aquecendo

“Pidamos ao Señor que nos conceda pureza e sinxeleza de corazón para descubrir a súa Providencia nos sucesos da vida cotiá. E teñamos presentes, nestes momentos de proba e escuridade, a todos os nosos irmáns e irmás que sofren, e aos que os axudan e acompañan con amor e xenerosidade. Que os vosos corazóns atopen na Cruz de Cristo apoio e consolo no medio das tribulacións da vida; abrazando a Cruz coma el, con humildade, confianza e abandono filial á vontade de Deus, participaredes na gloria da Resurrección. Que Deus vos bendiga”.
( Francisco )

Canto.-

Non vou só, teño un amigo ao meu lado; non vou só, eu sei que Deus está comigo.

Cando a xornada for dura, e a forza xa che faltar; levanta os ollos ao ceo, só Deus te pode axudar. (bis)

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

Corpus 2024 B

ALÍ ONDE NOS NECESITAS, ABRIMOS CAMIÑOS Á ESPERANZA (CORPUS 2024) CANTO GOZOSO ENTRADA: Pan do ceo, pan da vida (Nº 54) LECTURAS: Ti es o pan do ceo (Nº 33) OFERTORIO: Quédate, Señor, connosco (Nº 63) COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120) PARA NON PERDER O PASO Hoxe é día do Corpus Christi, festa grande. Baixo o lema “Alí onde nos necesitas, abrimos camiños á esperanza” celebramos a xornada da caridade, que nos convida a non esquecer que, sempre e en todo lugar, a Igrexa, cada unha das persoas que a formamos, estamos chamadas a ser servidoras e samaritanas, achegándonos para aliviar, acompañar, escoitar e erguer a tanta xente ferida e tirada nas cunetas da vida. O Señor, que hoxe sae ás nosas rúas, volve dicirnos: “Estou aquí, facendo o camiño contigo”. Abramos o noso corazón para escoitar a súa voz que, dun xeito alto e claro, convídanos a abrir camiños de esperanza. CO CORAZÓN FERIDO Ti convídasnos a abrir camiños de esperanza; pero nós moitas veces somos profetas de calamidades, por

3 Coresma 2024

DIANTE DA TENTACIÓN DE MERCADEAR COA FE, PROPOÑAMOS GRATUIDADE CANTO GOZOSO o     ENTRADA .- Eu sei de quen me fiei  ( 64) o     LECTURAS .- Oh, Señor, escólleme ( 62 ) o     OFERTORIO.-  Grazas Señor na mañá ( 34) o     COMUÑÓN.-   Ti es camiño e verdade ( 57)   Sinal de Coresma.-  Engadimos unha nova parte do corazón roto que estamos a conformar.   ESPERTANDO Á RENOVACIÓN              As comunidades cristiás vanse conformando ao redor da persoa e a palabra de Xesús. Persoa e palabra desde as que se nos invita a interiorizar a fe, as conviccións, os valores e actitudes desde os que vivir. Pero ocorre que moitas veces, por razóns diversas, imos esquecendo estes dous aspectos fundamentais da fe para caer na inconsistencia das rutinas, os costumes, o aburrimento desde os que acabamos vivindo a fe. No evanxeo de hoxe escoitaremos como Xesús se anoxa diante daqueles que converteran o templo nunha tenda de compra venta, e reacciona facendo unha afirmación que nunca deberiamos esquecer: “ no