3 Pascua 2020 A

Rezando na Casa

(Neste terceiro domingo de Pascua, volvemos buscar un lugar tranquilo para rezar. Poñemos, coma o outro día un pano branco sobre unha mesa, acendemos unha candea e colocamos ao lado un vaso con un pouco de auga).

No nome do Pai...

Canto.-

Acharte presente na vida, fiarme de Ti sen te ver,

levar unha luz acendida, querer e deixarse querer.

Abrirche se petas na porta, deixarte sentar no meu lar,

saber o que oírte me aporta, quedarme contigo a rezar.

LUZ DE ESPERANZA CON OLLOS DE MISERICORDIA

Escoitaremos no Evanxeo de hoxe que o recoñeceron ao partir o pan; no encontro da comunidade, no sabernos unid@s a pesares das distancias. Porque comunidade non é estar nun espazo, senón aprender a compartir o vento que vai chegando de moitos lados para facelo comunitario: tod@s a unha desde lugares diferentes.
No debuxo que está ao principio da páxina dísenos que resurrección é facer nacer cousas novas. A isto nos invita este tempo de Pascua: á creatividade, a non deixarnos levar da rutina, a non caer no mesmo de sempre, a... que evitemos que da nosa boca saia a frase: “que aburrimento”. E que sexa así, non depende de ninguén máis que de nós. Comecemos, tomando logo en serio a resurrección!, deamos testemuño dela superando o derrotismo e apostando pola esperanza.

REFLEXIONAMOS NA BUSCA DA MISERICORDIA

• Sabéndonos sempre no teu colo, Señor, que fagamos da comunicación entendemento.
• Sabéndonos sempre no teu sorriso, Cristo, que fagamos da comunicación acollida.
• Sabéndonos sempre nas túas mans, Señor, que fagamos da comunicación solidariedade.

OÍDO Á ESPREITA

Do Evanxeo segundo Lucas

Aquel mesmo día dous deles ían camiño de Emaús, unha aldea que está a uns dez quilómetros de Xerusalén. Ían falando de canto pasara. E resulta que mentres parolaban e discutían, Xesús en persoa, achegouse e camiñaba canda eles. Pero os seus ollos estaban incapacitados para o recoñeceren. Entón preguntoulles:
‑De que ides falando polo camiño?
Eles pararon cun rostro moi tristeiro, e Cleofás, un deles, respondeulle:
‑¿Seica es ti o único forasteiro en Xerusalén, que non sabe nada do que pasou alí durante estes días?
El preguntou:
‑De que, logo?
Eles contestaron:
‑Do asunto de Xesús o Nazareno, que foi un profeta poderoso en obras e palabras, ante Deus e ante o pobo todo; de como os nosos sumos sacerdotes e demais xefes o condenaron á morte e o crucificaron. Nós esperabamos que el fose quen liberase a Israel; pero xa van alá tres días desde que pasaron estas cousas. Claro que algunhas mulleres das nosas déronnos un susto, porque foron ó riscar o día ó sepulcro, e, ó non atoparen o corpo, volveron falando dunha visión de anxos, que lles aseguraron que el vive. E algúns dos nosos alá foron ó sepulcro, atopando todo como as mulleres dixeran; pero a el non o viron.
Entón díxolles:
‑Que parvos e lentos sodes para crer todo o que anunciaron os profetas! E logo, non cumpría que o Cristo padecese todo isto, antes de entrar na súa gloria?
E comezando por Moisés e todos os profetas, foilles interpretando o que as Escrituras falaban del.
O entraren na aldea onde ían, fixo coma quen quería seguir para adiante. Pero eles porfiáronlle, dicindo:
‑Queda connosco, porque se fai tarde, e a noite bótase enriba.
Quedou con eles. E mentres estaban na mesa, colleu o pan, bendiciuno e partiuno e déullelo. Entón abríronselles os ollos e recoñecérono; pero el desapareceu.
E dixeron:
‑Non ardía o noso corazón, cando nos falaba polo camiño, interpretándonos as Escrituras?
E levantándose axiña, volveron a Xerusalén. Alí atoparon os Once reunidos cos seus acompañantes, que dicían:
‑É certo, o Señor resucitou e aparecéuselle a Simón.
Eles tamén contaron o que lles pasara polo camiño, e como o recoñeceran no partir o pan.
Palabra do Señor
Gloria a Ti, Señor Xesús

REMOENDO A PALABRA

(Facemos un momento de silencio/reflexión, despois de escoitar a Palabra)
Podemos artellar a reflexión de hoxe fixándonos en tres aspectos que nos van aparecendo ao longo do Evanxeo que vimos de ler:
“ ...os seus ollos estaban incapacitados para o recoñeceren”.
Aqueles discípulos estaban tan ocupados en pensar só no deles que non eran capaces de mirar más alá. Por iso están decepcionados, entristecidos, desacougados... O pensaren só neles e desde eles, facíalles perder a perspectiva de que había vida, e moita, máis alá da súa circunstancia. Tamén hoxe a nós pódenos pasar o mesmo: deixarnos levar polo pesimismo de que: isto non acaba, que vai ser despois, cando poderemos saír, isto é insufrible... e é verdade que todo iso é real, pero non é menos verdade que máis alá das nosas sensacións hai persoas que están a esperar, con preocupación, si, mais tamén con alegría, o momento final do seu embarazo; hai familias que grazas a esta situación, volveron a retomar relación, logo de moito tempo; que hai persoas que se foron, si, e a elas non as esquecemos, pero non é menos verdade que se teñen curado xa moitas máis persoas... esforcémonos, entón nós, en non caer no mesmo erro no que caeron aqueles discípulos. Capacitemos os nosos ollos para recoñecer a vida que segue habendo ao noso redor.
“... Nós esperabamos que el fose quen liberase a Israel; pero xa van alá tres días desde que pasaron estas cousas”.
Ás veces temos tan altas as expectativas, que non contemplamos que poida haber fracaso. E isto pásalle a non pouca xente. Cren que todo é perfecto, marabilloso, sen tacha... pero a realidade é outra. É limitada, pequena, aberta a non acertar, chamada a dar pasos pequenos e que moitas das veces case non se notan, pero pasos ao fin e ao cabo. E claro, cando as expectativas son tan altas, e chega a desilusión, o mundo imperfecto, a sensación de que o camiño que levabamos estaba equivocado... vímonos abaixo. Para que non ocorra así, cambiemos a metodoloxía: deamos pasos pequenos, poñámonos obxectivos realistas, asumamos que somos limitados. E veredes como pouco a pouco, as cousas van cambiando, porque se van adaptando ao que nós realmente somos: persoas de carne e oso, con capacidade de acertar unhas veces e fracasar noutras. Pero iso non nos afunde, senón que nos fai ser conscientes de que debemos ter sempre os pés no chan.
“ ... E levantándose axiña, volveron a Xerusalén”.
Nun momento daquela conversa, os discípulos déronse conta de que non podían seguir polo vieiro do derrotismo. Algo cambia neles que os fai poñerse en pé e saír correndo. Non ao chou, senón saír correndo onda os demais discípulos para compartir con eles o que lles pasara, o que descubriran, como se sentiran... dando así razón da súa esperanza. Xa non miraban só para eles. Algo novo e grande pasara, e queríano compartir. Atopamos aquí tamén nós hoxe unha grande invitación: deamos testemuño! Superemos o uf, o cando, o non se dá acabado, o... e replantexemos este tempo como experiencia de madurez , de reflexión, de cambio, de resurrección. E agardemos, con toda alegría do mundo, volver xuntarnos comunitariamente para partir e compartir o pan!

NA ORACIÓN COMPARTIDA

Neste compartir de domingo, dicimos unid@s na esperanza da resurrección:

Grazas, Señor, graciñas

Para que saibamos ser realistas coas nosas propostas, os nosos proxectos, o sentido e orientación da nosa vida, Oremos: Grazas, Señor, graciñas.

• Para que neste tempo na casa, aprendamos a ser crentes e vivir a fe doutro xeito, menos apegado@s ás rutinas e costumes, e sendo persoas máis creativas, Oremos: Grazas, Señor, graciñas.
• Por todas as familias, para que este tempo de vernos continua e constantemente na casa, sexa un tempo para descubrir que nos necesitamos e que tod@s somos importantes, Oremos: Grazas, Señor, graciñas.
• Por todas as persoas que se foron por mor desta pandemia, e polas súas familias. Para que poidan sentir a forza da resurrección e a plenitude do amor do Deus da Vida .Oremos. Grazas, Señor, graciñas.

Poñemos todo canto tempos compartido na túa man. Por Cristo o noso Señor. Amén.
NOSO PAI...

AQUECENDO O CORAZÓN

A fe necesariamente faite saír, lévate a dala: porque esencialmente a fe hai que transmitila. Non se para. “Ah, quere dicir, padre, que todos temos que ser misioneiros e ir a países afastados?”. Non, iso é una parte de la misionariedade. Isto significa que si tes fe debes necesariamente saír de ti, debes saír de ti, e mostrar socialmente a fe. A fe é social é para tod@s: “Ide por todo o mundo e proclamade a Boa Nova a toda a creación” (v. 15). E isto non significa facer proselitismo, como si eu fose un equipo de fútbol que fai proselitismo o fose unha sociedade de beneficencia. Non, a fe é “nada de proselitismo”. É facer ver a revelación, para que o Espírito Santo poida actuar na xente mediante o testemuño: coma testemuña, coa servicialidade. O servizo. É un modo de vivir: se digo que son cristián e vivo coma un pagán, non vale! Isto non convence a ninguén. Se digo que son cristián e vivo coma tal, iso atrae. É o testemuño”.
(Francisco. 25/4/2020.Comentando o Evanxeo de Marcos)

CANTO

Pola casa e mais o pan, polo traballo,
pola busca dos que labran e non teñen,
polo empeño comunal de uns e outros,
polo albor do mundo xusto que pretendes.
Gracias, Señor, graciñas.