PORQUE A FE NON É UN SISTEMA ECONÓMICO, NON PRECISA QUE LEVEMOS CONTA DAS COUSAS QUE FACEMOS BEN
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Unha parroquia
LECTURAS: Déixate querer (Nº61)
OFERTORIO: Señor Xesús (Nº 52)
COMUÑÓN: Quédate Señor connosco (Nº 63)
MIRANDO AS BEIRAS
De proximidade, é dicir, da nosa capacidade de achegarnos ao próximo coa man tendida para ofrecer canto precise, é do que nos falan hoxe as lecturas que imos proclamar na celebración. Facer proximidade, que non é estar preto, senón achegarnos ao irmán e á irmá co recoñecemento de que é un igual, é compromiso permanente das persoas que nos chamamos seguidoras do Deus de Xesús. Tarefa e compromiso que lles fagan a vida máis feliz e humana. Nesta esixencia permanente ha estar a capacidade de non facer do rancor actitude inamovible que nos impida avanzar deixando atrás o pasado para albiscar con esperanza o futuro que hai que construír.Participemos da celebración coa disposición a revisar a nosa vida, e a deixar atrás canto non pon ás persoas no centro do noso actuar.
RENOVANDO O CORAZÓN
Pola nosa falta de capacidade para recoñecer aos demais como próximo; SEÑOR, QUE A COMPAIXÓN MOVA A NOSA VIDA.Pola nosa teimosía a non escoitar a quen se achega a pedirnos perdón; CRISTO, QUE A COMPAIXÓN MOVA A NOSA VIDA.
Polas veces nas que non somos capaces de facer do perdón alegría no corazón da irmá e do irmán; SEÑOR, QUE A COMPAIXÓN MOVA A NOSA VIDA.
PALABRA PROCLAMADA
Quen fai vinganza atoparase coa vinganza do Señor, pediralle razón estreita dos seus pecados.
Perdóalle a inxuria ao teu próximo e entón ao pregares seranche perdoados os teus pecados.
Home que lle garda a outro xenreira, ¿como lle vai pedir ó Señor que o cure?
De alguén que é coma el non se apiada, ¿e vai rogar polos seus pecados?
Se el, que é carne, mantén a ira, ¿quen lle vai expiar as súas culpas?
Pensa na fin e deixa de asañarte, recorda a corrupción e a morte e cumpre os mandamentos.
Lembra os mandamentos e non rifes co próximo, recorda a alianza co Altísimo e non deas valor á falta.
Tente lonxe das rifas e minguarás os pecados pois é o home iracundo quen acende as liortas e o home pecadento quen perturba aos amigos metendo a disputa entre os que se levan ben.
‑Señor, ¿cantas veces terei que perdoar a meu irmán se me segue ofendendo? ¿Ata sete veces?
Respondeulle Xesús:
‑Non che digo ata sete veces, senón ata setenta e sete.
Por iso, o Reino dos Ceos é semellante a un rei que quixo facer as contas cos seus servidores. Cando empezaba, presentóuselle un que lle debía varios millóns. E como non tiña con que pagar, o señor ordenou que o vendesen a el con muller, fillos e canto tiña, para que así lle pagase. O servidor botóuselle aos pés e suplicáballe:
‑¡Ten paciencia comigo, que cho hei pagar todiño!
O señor tivo dó daquel home e deixouno marchar, perdoándolle toda a súa débeda.
Pero, ó saír, o servidor aquel atopouse cun compañeiro que lle debía unha insignificancia e, agarrándoo pola gorxa, esganábao dicíndolle:
‑Paga o que me debes.
Botándose ós seus pés, o compañeiro suplicáballe:
‑Ten paciencia comigo, que cho hei pagar todo.
Pero non lle fixo caso e, aínda para máis, mandouno meter na cadea ata que lle pagase a débeda.
Os compañeiros, ó veren tal cousa, moi apesarados, fóronlle contar ó seu señor todo o que pasara. Entón o señor mandouno chamar e díxolle:
‑¡Servidor malvado! Eu perdoeiche toda aquela débeda, porque mo pediches. ¿E logo non debías ti tamén compadecerte do teu compañeiro, como eu me compadecín de ti?
E todo anoxado, o señor entregouno ós verdugos ata que lle pagase toda a débeda.
Así tamén fará convosco meu Pai celestial, se non perdoades de corazón cada un a seu irmán.
PALABRA DO SEÑOR
PALABRA ENCARNADA
Invítanos hoxe a Palabra de Deus a dedicarlle un pouco do noso tempo a reflexionar sobre a nosa capacidade de perdoar e de pedir perdón. Os textos que acabamos de escoitar móvense todos eles ao redor desta idea: se nos diriximos a Deus dicíndolle que faga do perdón guieiro e luz para a nosa vida, como despois nós non somos capaces de ser guieiro de luz e perdón para os que nolo piden? Porque o rancor, a envexa, o orgullo... son o contrapunto de quen se di seguidor, sincero e leal, do proxecto de Deus. Como podemos facer grandes peticións, mesmo promesas, moitas das veces inhumanas e contrarias ao propio sentido da fe que profesamos, e despois ser incapaces de dicir: perdóoche? Mirémonos, analicemos como son as nosas respostas e tentemos facer da coherencia canle desde a que movernos cada día da nosa vida. Non fagamos, logo, da vida espectáculo nin da nosa palabra “fake news” (mentira).E por que non debemos facer da vida mentira? Porque o que un busca sempre, ou polo menos debería intentalo, é que non haxa desfase entre o que cremos e rezamos e o noso xeito de vivir. Nisto aprendemos das pegadas que Deus nos vai deixando a través da historia da salvación que foron recollendo e escribindo os autores dos libros da Biblia. En tempos e momentos culturais diversos e plurais, Deus vainos mostrando que é na verdade onde a persoa se descobre verdadeiramente feliz e en paz, con ela mesma e cos demais. A verdade que supón poñer o ben dos demais no centro das nosas decisións, rexeitando a tentación do utilitarismo pragmático, que só busca o beneficio propio e interesado. Nesta centralidade do próximo e onde se mostra, en toda a súa fondura, a misericordia e compaixón da que nos fala o salmo responsorial. Unha proximidade que pon ante os nosos ollos o gran misterio da vida: aprender a vivir non para nós mesmos, senón para Deus.
Atendendo á proximidade e á coherencia a que nos invita hoxe Xesús, o evanxeo pon de manifesto a inmensidade do amor de Deus para con nós. Ante a pequenez de miras dos que lle preguntaban as veces que había que perdoar marcando límites: “ata sete veces?”, Xesús rompe os moldes do pensamento único e sempre débil, ao responderlle, co seu “ setenta veces sete”, ou o que é o mesmo: ao perdón non se lle poñen muros nin redes, porque o perdón, coma o mar, é inmenso. Na resposta de Xesús está a grandeza do seu proxecto, que estaba moi por riba das miras dos que non tiñan o corazón san como para conceder o perdón, sen contrapartidas nin condicións. Posto que a súa resposta non se acorta nuns poucos ou con matices, senón que se alonga nun sempre que engrandece, fai entender por que, mesmo hoxe en día, non podemos utilizar a Deus para a nosa comenencia e os nosos intereses. A grandeza do amor está na capacidade de acoller, non no intento de controlar e someter aos demais aos nosos propios criterios...que a meirande parte das veces nin son nin queren ser os de Deus, e si os nosos.
PÉS NO CHAN E CONFIANZA EN DEUS
Na proximidade da proposta que hoxe Xesús nos fai para que a nosa vida sexa feliz e coherente, dicimos:QUE NON LLE POÑAMOS TAXA AO PERDÓN
Para que a Igrexa, no seu actuar e mostrarse no mundo, sexa unha Igrexa de proximidade e non de utilidade, OREMOS.QUE NON LLE POÑAMOS TAXA AO PERDÓN
Para que nas nosas casas, nos nosos barrios e nas nosas parroquias, fagamos da proximidade maneira de relacionarnos entre nós, OREMOS.QUE NON LLE POÑAMOS TAXA AO PERDÓN
Para que saibamos ser próximos de quen precise de nós; e saibamos darlle o noso perdón sen poñer muros de control, dominio ou sometemento, OREMOS.QUE NON LLE POÑAMOS TAXA AO PERDÓN
Grazas, Señor, por volver mostrarnos que o teu camiño vaise facendo coa humildade de quen acolle, e non coa imposición de quen esixe. P.X.N.S. Amén.
LATEXANDO TENRURA NO CORAZÓN
Bendito sexas, Xesús, irmán, amigo, Señor,
que te fixeches servidor das persoas cansas e aflixidas;
que viviches a mansedume e a fortaleza.
Canto che doía a xente, que sufría ao teu redor!
Canto amosaches a Deus perdoador e curador.
Cantas persoas liberaches co teu poder loitador!
Seremos os teus compañeiros e as túas compañeiras
e amasaremos as nosas vidas na masa do teu amor.
(Escola de Espiritualidade)
Comentarios