Traballemos por ser semente de credibilidade para xermole e dea os mellores froitos
Cantos.-
Entrada.- Amóstrame, Señor, os camiños da vida ( 20 )
Lecturas.- Ide e pregoade ( 55 )
Ofertorio.- Na nosa terra ( 36 )
Comuñón.- Quédate, Señor, connosco ( 63)
Mirada de esperanza
A coresma lévanos a camiñar do entroido á Pascua, sendo este un camiño no que se nos propón ir deixando atrás a invernía que entumece o noso corazón e baleira a nosa vida. Se somos capaces de facer este camiño sen présa e fixándonos onde imos poñendo os pés, acolleremos, coa alegría que transforma o corazón, a chegada da primavera pascual que chama a sementar, florecer e dar froitos de boas obras. Para que iso poida ser así, temos que deixar que morra a tentación do eu para deixar que creza o nós de unión, fraternidade e vivencia comunitaria.
Acheguémonos logo ao altar con esta disposición, de xeito que poidamos saír da celebración co sorriso nos ollos e a alegría no corazón.
Corazón de misericordia
- Porque non sempre somos capaces de dicir non á tentación individualista. Señor, sementa en nós fraternidade.
- Porque non sempre adoitamos actitudes renovadoras e transformadoras dos nosos comportamentos.Cristo, sementa en nós fraternidade.
- Porque non sempre deixamos morrer todo canto endurece o corazón e nos fai insensibles a o dos demais. Señor, sementa en nós fraternidade.
Palabra proclamada
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE XEREMÍAS
Velaquí os días
‑é o Señor quen fala‑
nos que pactarei coa casa de Xudá e co reino de Israel
unha alianza nova;
non coma a alianza que pactei cos seus pais,
o día no que os collín pola man
para os sacar do país de Exipto;
pois eles quebrantaron o meu pacto,
aínda que eu seguín sendo o seu Señor
‑é o Señor quen fala‑.
Velaquí o pacto que eu hei pactar coa casa de Israel
despois deses días ‑é o Señor quen fala‑:
Hei mete-la miña lei nas súas entrañas,
escribireina nos seus corazóns,
serei para eles o seu Deus,
e eles serán para min o meu pobo.
Xa ninguén terá que instruí-lo compañeiro,
xa ninguén terá que instruí-lo seu irmán,
dicíndolle: "Respectade o Señor";
senón que todos eles me farán caso,
desde o máis noviño ó máis grande
‑é o Señor quen fala‑,
pois eu perdoaréille-la súa iniquidade,
e xa non me lembrarei máis dos seus pecados. Palabra do Señor. Grazas a Deus.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN
Algúns dos que subían a adorar no día da Festa eran gregos. Achegáronse a Felipe, o de Betsaida de Galilea, e pedíronlle:
‑Señor, queremos ver a Xesús.
Foi Felipe e díxollo a Andrés; Andrés e mais Felipe foron dicirllo a Xesús. Xesús respondeulles:
‑Chegou a hora de que sexa glorificado o Fillo do Home. Évos ben certo: se o gran de trigo cae na terra pero non morre, quedará el só; pero se morre, dará froito abondoso. Quen ama a súa vida, pérdea; mais quen aborrece a súa vida neste mundo, poñeraa a salvo para unha vida eterna. Se alguén quere servirme, que me siga; e alí onde estou eu, estará tamén o meu servidor. Se alguén me serve, hao honra-lo Pai. Agora o meu espírito está turbado. ¿E que hei de dicir: Pai, sálvame desta hora? ¡Pero se para iso cheguei a esta hora! Pai, glorifica o teu Nome.
Chegou entón unha voz do ceo:
‑Xa o glorifiquei, e glorificareino aínda de novo.
O oílo o xentío alí presente, dicía que fora un trono; outros dicían: "faloulle un anxo". Xesús interveu dicindo:
‑Esta voz non foi por min, senón por vós. Agora é o xuízo deste mundo; agora ó príncipe deste mundo vano botar fóra. E eu, cando me ergan da terra, atraerei a todos cara a min.
Dicía isto, indicando de que morte había de morrer.
Palabra do Señor. Gloria a ti, Señor Xesús.
Palabra remoída
· Os textos da palabra de Deus que hoxe temos proclamado achégannos unha imaxe de Deus acolledora, sensible ás nosas ledicias e tristuras, e verdadeiramente preocupada por ofrecernos tenrura, sincera e sinxela, do seu amor. Vémolo na primeira lectura que temos escoitado do profeta Xeremías. Deus non nos quere illados, enfrontad@s nin tampouco ausentes das preocupacións que cada día vivimos. El chámanos a estar permanentemente en atención para que nunca ninguén, pola nosa culpa, se vexa esquecid@ polo desprezo de quen non quere recoñecer que somos imaxe e dignidade compartida de Deus. Isto supón que nos afastemos da tentación de utilizar aos demais para a nosa comenencia, de xeito que só valgan en función do noso propio interese. Ese non é nin o camiño nin a proposta que sae da Palabra de Deus que, sempre que nos reunimos, proclamamos nas nosas celebracións. Esta palabra que nos esperta do soño de entender a Deus coma un super solucionador de problemas ou amaña buratos no canto de recoñecelo como Aquel que comparte e acompaña ledicias e tristuras, nosas e das demais persoas, urxíndonos tamén a nós a ser compaña neste camiño no que nos imos atopando, de xeito que ninguén se sinta, quede ou se vexa só e no esquecemento. Esa é a Alianza á que nos chama; unha Alianza que se funde nas raíces dunha fe compartida como Pobo de Deus e urxida a ser vivida como comunidade que fai a Igrexa.
· Neste proceso de discernir cal ha ser o noso camiño e como ilo facendo, Xesús preséntasenos como o referente desde quen xurde a invitación a seguilo. Pero non desde un seguimento teórico, abstracto ou periférico; non, todo o contrario, o seguimento de Xesús enraízase na vida e chama a dar froitos desde o noso bo actuar. Un actuar que ten nome de poñer ollos, mans e corazóns nas persoas; de coidar o mundo como casa compartida onde a todas e todos nos vai a vida cando non queremos, ou permitimos que fagan del simple uso para que uns poucos se enriquezan a conta de deixar na miseria e no empobrecemento aos máis débiles. Un actuar, en fin, que non esqueza que si, que somos arxila, é dicir fráxiles, pero unha fraxilidade tamén compartida por Xesús, quen se fixo coma nós, e chamada a facerse axuda e colaboración cando imos poñendo o mellor de nós ao servizo, non duns poucos, e si ao servizo de todas e todos.
· E como nos di o evanxeo, para que iso poida ser dese xeito, precisamos morrer a nós mesmos para que vaian nacendo novos proxectos, ilusións, esperanzas... A imaxe do gran que cae na terra e ten que podrecer é unha imaxe moi potente para entender o que Xesús quere dicir. Namentres nós imos entregándonos aos demais, ese desgastes é pulo de esperanza e relevo de continuidade para todas aquelas persoas que o reciben é comparten. Abrimos deste xeito unha alborada nova de crecemento e esperanza que, cando chegue o momento, dará o relevo a quen veña tras deles e delas. Nunha palabra, a vida é un permanente continuo no que as persoas nos imos implicando sen mirar atrás e buscando ofrecer os mellores froitos de igualdade, respecto, xustiza, entendemento, acollida... e sempre como anuncio evanxélico dunha plenitude que agardamos.
Oración compartida
Neste podrecer para que novas experiencias poidan xermolar, diriximos a Deus a nosa oración e dicimos: que xermolemos, Que xermolemos, Señor, en fraternidade.
· Para que traballemos cada día por ser unha Igrexa que morre a si mesma e rexurde para os demais no seu compromiso de solidariedade e acollida. Oremos. Que xermolemos, Señor, en fraternidade.
· Para que nas nosas parroquias esquezamos o que desune, e traballemos por todo canto nos leva a estar pendentes unhas persoas das outras. Oremos. Que xermolemos, Señor, en fraternidade.
· Para que nós, desterrando a tentación individualista, nos esforcemos por crear espazos de encontro, escoita e colaboración, alí onde esteamos. Oremos. Que xermolemos, Señor, en fraternidade.
Acolle, agarima e acompaña esta oración que poñemos nas túas mans. P.X.N.S. Amén.
Ecos de esperanza
Só desde o amor a liberdade xermola;só desde a fe van crecéndolle as ás.
Desde os cimentos do corazón esperto,
Desde a fonte clara das verdades últimas.
Ver ao ser humano e ao mundo coa mirada limpa e o corazón preto.
Soñar, amar, servir,
e esperar que me chames,
Ti, Señor, que me miras,
Ti que sabes o meu nome.
(Bernardo Velado)
Comentarios