Domingo da Trindade 2022
Poñendo os ollos en Ti, que saibamos vivir o amor na comuñón cos demais
Canto gozoso
Entrada.- Camiñando pola vida ( )
Lecturas.- O amor é o meirande ( )
Ofertorio.- Eiquí están, Señor, enriba do altar ( )
Comuñón.- Quédate, Señor, connosco ( )
Ollos abertos
A festa da Trindade que celebramos hoxe ponnos no camiño da relación e do amor compartido Deus Pai, Fillo e Espírito Santo viven unha relación de comuñón que os converte en diálogo con capacidade para ofrecer o seu proxecto asentado no amor e no enriquecemento que supera o individualismo dun Deus que manda, impón, escolle e dirixe. Non, o Deus no que nós cremos e confiamos é un Deus de relación, encontro, acompañamento e confianza.
Estes catro aspectos non só definen a Deus, tamén se converten en esixencias para cantos, querendo seguir as súas pegadas, temos a misión de dar razón da esperanza que El nos ofrece no camiñar cotián da cada un/ha de nós e das comunidades coas que camiñamos facéndoo en relación cos demais, buscando atoparnos, sabendo acompañar e superando a desconfianza.Corazón misericordioso
• Polas veces nas que nos pechamos nas nosas intolerancias. Señor, que non nos poñamos de costas ante Ti.
• Polas veces nas que somos incapaces de prestar atención ao que nos din. Cristo, que non nos poñamos de costas ante Ti.
• Polas veces nas que todo o reducimos ao eu, esquecendo que tamén somos ti e nós. que non nos poñamos de costas ante Ti.
Palabra Proclamada
Lectura do libro dos Proverbios
O Señor produciume ó encetar a súa tarefa,
antes das súas actividades;
desde a antigüidade, desde o remoto pasado fun formada,
antes das orixes da terra.
Cando non había océanos abismais, fun parida,
cando non había fontes, mananciais de auga;
aínda non foran afincadas as montañas,
antes dos outeiros, fun dada a luz;
cando aínda non fixera a terra e as campías
nin os terróns primeiros do mundo,
cando afirmaba o ceo, alí estaba eu;
cando gravaba o cerco arredor do abismo,
cando aseguraba as nubes no alto
e daba enerxía ás fontes subterráneas,
cando lle impuxo os lindes ó mar
de xeito que as augas non incumprisen o seu mandato,
cando fixaba os alicerces da terra,
alí mesmo estaba eu, cabo del, coma un mestre de obras,
dándolle gusto día tras día,
folgando diante del continuamente,
recreándome no orbe da terra,
e o meu pracer foron os seres humanos. Palabra do Señor. Grazas a Deus.
Lectura da carta aos Romanos
Xustificados, logo, pola fe, estamos en paz con Deus, por medio do noso Señor Xesús Cristo. Por El temos tamén entrada a esta graza na que nos mantemos; e estamos orgullosos coa esperanza de lograr a gloria de Deus. E non só isto, senón que estamos orgullosos nas tribulacións, sabendo que a tribulación xera a paciencia, a paciencia proba a fidelidade e a fidelidade produce a esperanza. E a esperanza non falla, porque o amor de Deus vértese nos nosos corazóns mediante o Espírito Santo, que se nos deu. Palabra do Señor. Grazas a Deus
Lectura do Evanxeo segundo Xoán
Aínda teño moitas cousas que vos dicir, pero non podedes con elas agora. Cando veña El, o Espírito da Verdade, havos encamiñar á verdade plena, pois non vos falará pola súa conta, senón que vos dirá o que escoitou e anunciaravos o que ha de pasar. El hame glorificar, pois recibirá do meu e interpretarávolo. Todo o que ten o Pai é meu, por iso díxenvos que recibirá do meu e volo interpretará a vós. Palabra do Señor.
Palabra remoída
• Se algo debemos celebrar hoxe é que Deus é, por riba de todo e sempre, amor. Un amor que fai que o mundo sexa casa compartida e que todo canto hai nel sexa unha experiencia de encontro e relación. Como adoita dicir habitualmente o papa Francisco, todo está conectado. E si, a festa da Trindade móstranos esa conexión é posible porque primeiro o foi na relación entre o Deus Pai, Fillo e Espírito Santo. Unha relación igualitaria en dignidade e respecto; unha relación sen equidistancias, pero si comprometida por defender que o creado é obra deste amor e esíxenos que sexamos nós quen continuemos esta mostra de amor tendo nu mundo unha actitude de compromiso, mellora e cambio. Porque nada se nos escapa e todo ten/está en relación. Non somos illas, somo comunicación, proxectos en común, camiño compartido. Nunha palabra, a Trindade sinodal fai de nós comunidades tamén sinodais. Nada chega a bo porto de xeito individual; pero moito se pode facer cando camiñamos en xuntanza que enriquece e nos fai crecer e madurar.
• O que nos leva a ter sempre presente que a solidariedade ha ser un elemento que sirva para distinguirnos alí onde estamos e co que fagamos. Porque non estamos sos, tampouco podemos camiñar sos, ao noso aire e prescindindo do demais. Só seremos quen sendo con. Fagamos logo do soño realidade e traballemos por ser fogar e familia, inda que nos pareza imposible ou o vexamos utópico. Quen non arrisca xamais será capaz de conseguir rem.
• Deixándonos levar polo aletexo do Espírito iremos avanzando neste camiño de pasar do eu ao nós; do meu ao noso; do algo ao alguén persoal, concreto , filla e fillo de Deus. Con capacidade de traballar para mellorar cousas, por apostar por proxectos novos, por non deixarnos vencer pola desesperanza. E isto ten que ser unha aposta de presente e un camiño de futuro .Xa pasou o tempo de mirar atrás, de desexar o que xa non vai vir, de estar sempre a pensar no que pasou( foi/onte). O dinamismo que nos mostra a relación Pai, Fillo Espírito Santo, é unha relación de esperanza que mira cara adiante e empéñase en buscar e desenvolver o novo. Que a graza que Xesús nos ofrece, sexamos capaces de descubrila no traballo compartido en todo canto poña a persoas no cumio desde unha relación de iguais.
Oración da comunidade
Porque Deus é comuñón significada en amor compartido, sexamos tamén nos comuñón rezando comunitariamente dicindo: Señor, que o amor mova os noso pasos.
• Porque queremos ser unha Igrexa de iguais e responsabilidade compartida. Oremos .Señor, que o amor mova os noso pasos.
• Porque temos que esforzarnos para que nas nosas comunidades sexamos capaces de superar distancias, individualismo e enfrontamentos. Oremos. Señor, que o amor mova os noso pasos.
• Para que sexamos quen de descubrir que o individualismo non crea proxectos, e que só o respecto comunitario supón avances e camiños novos que nos fan traballar coas persoas maiores e enfermas, as crianzas e quen se vexa en exclusión. Oremos. Señor, que o amor mova os noso pasos.
Nas túas mans poñemos a nosa oración comunitaria, Pai de amor, Fillo de solidariedade e Espírito de esperanza. Amén.
Recendo de gratuidade
Cremos nun Deus Pai
Cheo de amor e compaixón.
Que coida de todas e todos nós,
Coma o paxaro do seu niño.
Admiramos a súa tenrura
para con fillos e fillas.
Cremos en Xesucristo:
O seu Fillo amado ,
froito dun ventre bendito.
O noso irmán e compañeiro
Cremos e veneramos
Ao Espírito Santo.
Agasallo de vida
E fonte de auga alentadora
Que da vida aos noso fogares,
E acrecenta a forza que estimula
O noso ser con que superar
A tentación de querer ser sen.
Cremos no Deus sendo sempre para e cos demais. Amén.
Comentarios