ii domingo de advento
ADVENTO, TEMPO DE ESPERANZA
CANTO GOZOSO
o ENTRADA: Camiñando pola vida (Nº 9)
o LECTURAS: A túa palabra (Nº 25)
o OFERTORIO: Benaventurados (Nº 118)
o COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 119)
ESCOITA ACTIVA
A pasada semana comezabamos este tempo de Advento, un camiño para facer realidade o soño de Deus: unha humanidade de irmáns e de irmás no Fillo.
Mais moitas veces deixámonos ir e non traballamos para facer realidade esa amizade social á que tantas veces nos chamaba Francisco. Xulgamos por aparencias, por faladurías, polo que escoitamos ou polas historias que nos montamos na nosa cabeciña e que moitas veces non se corresponden coa realidade. E despois de emitir sentencia, canto nos custa recoñecer que podiamos estar equivocados, canto nos custa dar oportunidades se xa temos un cliché feito dunha determinada persoa.
Por iso o Advento é tempo de reconducir o rumbo, de reconciliarnos con Deus, con nós e cos irmáns e as irmás para que o lobo poida habitar co carneiro e o leopardo poida deitarse co cabrito.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Porque o “falar non ten cancelas”, e nós somos persoas expertas en xulgar e sentenciar, SEÑOR, QUE NON NOS DEIXEMOS LEVAR POLOS PREXUÍZOS.
· Porque nos custa dar oportunidades a quen nos falla, CRISTO, QUE NON NOS DEIXEMOS LEVAR POLOS PREXUÍZOS.
· Porque nos sobra soberbia e nos falta misericordia; SEÑOR, QUE NON NOS DEIXEMOS LEVAR POLOS PREXUÍZOS.
PALABRA REGALADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE ISAÍAS
Sairá un retoño do pé da árbore de Ixaí
e un gromo brotará da súa raíz.
Descansará sobre el o Espírito do Señor,
espírito de sabedoría e discernimento,
espírito de consello e fortaleza,
espírito de ciencia e temor do Señor.
Sentirá a súa compracencia no temor do Señor.
Non xulgará conforme a aparencia dos seus ollos,
nin sentenciará conforme as faladorías dos seus oídos.
Xulgará ó pobre conforme a xustiza,
e sentenciará con rectitude ós oprimidos da nación.
Castigará ó violento coa vara da súa boca,
e co espírito dos seus labios matará ó malvado.
Será a xustiza o cinguidor da súa cintura
e a fidelidade o cinguidor do seu lombo.
O lobo habitará co carneiro
e o leopardo deitarase co cabrito;
o becerro e o leonciño pacerán xuntos:
un meniño pequeno sacaraos ó pasto.
A vaca e a osa pacerán xuntas, xuntas deitaranse as súas crías;
o león, o mesmo có boi, comerá palla.
Un meniño de leite xogará no tobo da cobra,
e un neno destetado collerá a víbora coa súa man.
Ningún será malvado nin fará o mal en todo o meu monte santo:
o país estará cheo de coñecemento do Señor,
o mesmo que as augas enchen o mar.
Sucederá o día aquel que a raíz de Ixaí estará ergueita de bandeira das nacións, os pobos procurarana, e a gloria será o seu lugar de descanso. Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS ROMANOS
Irmáns e irmás:
Todo canto antigamente se escribiu, escribiuse para a nosa instrución: para que entre a nosa paciencia e o consolo que dan as Escrituras, manteñámo-la esperanza.
Que o Deus da paciencia e do consolo vos faga ter un mesmo sentir entre vós, conforme o exemplo de Cristo Xesús. Para que cun só corazón e unha soa boca louvedes a Deus, Pai do noso Señor Xesús Cristo.
Por iso, acollédevos uns a outros, como tamén Cristo vos acolleu, para gloria de Deus. Pois dígovos que Cristo se fixo servidor dos xudeus en razón da fidelidade de Deus, para lles mostra-la firmeza das promesas feitas ós patriarcas; e tamén para que os xentís, pola súa parte, glorifiquen a Deus en razón da súa misericordia. Tal como está escrito:
Por iso louvareite por medio das nacións e cantarei himnos ó teu nome. Palabra do Señor .
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO
Naqueles días apareceu Xoán Bautista no deserto, proclamando:
‑Convertédevos, que xa chega o Reino dos Ceos.
El era de quen dixera o profeta Isaías:
Unha voz clama no deserto:
Preparade o camiño do Señor,
endereitade os seus vieiros.
Xoán ía vestido con pelos de camelo e cun cinguidor de coiro no van, e mantíñase de saltóns e mel bravo. Ía onda el xente de Xerusalén, de toda Xudea e mais da banda do Xordán. Confesaban os seus pecados e el bautizábaos no Xordán.
Como se decatara de que moitos fariseos e saduceos viñan a que os bautizase, díxolles:
‑¡Raza de víboras! ¿Quen vos ensinou a fuxir do castigo que está a chegar? Dade froitos dignos dunha verdadeira conversión, e non vos fagades ilusións dicindo entre vós: "Somos fillos de Abraham", porque vos aseguro que Deus pode sacar fillos de Abraham mesmo destas pedras. Xa está a machada posta contra a raíz das árbores, e toda árbore que non dea froito cortarase e botarase ó lume.
Eu bautízovos con auga para que vos convertades. Pero o que vén detrás miña é máis forte ca min, e nin tan sequera son digno de lle leva-las sandalias. El havos bautizar co Espírito Santo e con lume. Porque trae a forcada na man, para limpa-la súa eira e na hucha recolle-lo trigo; e ha queima-la palla nun lume que nunca se apaga. Palabra do Señor.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
ü Hai unha frase da primeira lectura que temos escoitado hoxe que nos pode axudar na reflexión deste domingo, e que ten unha gran actualidade. Dicíasenos: “Non xulgará conforme á aparencia dos seus ollos, nin sentenciará conforme ás faladorías dos seus oídos”. Canto temos que aprender! Canta atención lle debemos prestar á Palabra de Deus que proclamamos nas celebracións!. Verdade que nos sona a todos iso de xulgar pola aparencia e falar de oídas? Seguro que todos nós temos que entoar o “mea culpa” por telo feito máis dunha vez. E ademais, é tan doado! Si, porque unha vez dita a frase, feito o comentario ou manifestada a media verdade, o mal xa está feito. E por moito que logo desmintamos, recuemos ou recoñezamos o noso erro, o agravio á persoa sobre a que se falaba, o mal e a dor causada, xa ninguén o vai quitar. Por iso é fundamental pensar as cousas antes de dicilas, evitar deixarnos levar polo primeiro comentario que escoitamos sobre alguén, e non facer xuízos sobre ninguén. Verdade que non nos gusta cando eses comentarios, miradas, xuízos... se refiren a nós? Apliquemos, xa que logo, o mesmo criterio para darnos conta que, do mesmo xeito que nos sentimos mal cando nolo fan; outros tamén se sentirán mal cando llo facemos. Pode ser un bo compromiso para esta segunda semana de advento.
ü E este Deus que non fai distingos, que non xulga por aparencias, que nos mira con ollos de Pai e de Nai, convídanos a nós a facer o mesmo entre nós. Que ben o entendeu Paulo e que ben llo transmite á comunidade de Roma: acollédevos uns aos outros. Iso tamén é o que se nos pide hoxe a nós, ao pobo de Deus: que nos acollamos, que nos respectemos, que nos axudemos, que nos perdoemos.... Canto nos desviamos do camiño: pechamos as portas para que non veñan estranxeiros, respectamos só a quen pensa coma nós, axudamos a quen é dos nosos.... Advento é tempo de retomar o camiño sen rodeos, poñámonos a traballar!!!!
ü Xoán Bautista, que irrompe con forza no camiño do Advento quere ser esa voz que nos esperte do noso adormecemento para que nos poñamos a construír o berce do noso corazón. Porque o Advento non pode quedar só en algo externo; interioricemos, afondemos, sintamos a acollida desta chegada no corazón. Porque se todo se vai reducir a poñer luces, árbores ou adornos decorativos, desaproveitaremos a oportunidade que Deus nos dá para cambiar tristezas, indiferenzas, egoísmos, insolidariedades, soberbias, rutinas, inxustizas, despreocupacións... e sempre desde a esperanza e a misericordia.
Presentámoslle a Deus a nosa oración e o noso esforzo por construír amizade social e digamos:
v Pola Igrexa, para que non caia na doada tentación de xulgar por aparencias e faladorías, OREMOS.
QUE CONSTRUAMOS FRATERNIDADE
v Polas nosas parroquias, para que neste tempo de Advento nos esforcemos por dar froitos de boas obras, sabendo acompañar a quen nos necesita, e non caiamos na indiferenza, OREMOS.
QUE CONSTRUAMOS FRATERNIDADE
v Para que nós, que hoxe nos reunimos para celebrar a fe, saiamos desta celebración co corazón cheo de misericordia e as mans abertas para xunguilas ás da xente que camiña con nós, OREMOS.
QUE CONSTRUAMOS FRATERNIDADE
Que fagamos, Señor, deste tempo de Advento, un tempo no que non teñamos medo a comezar de novo e deixar atrás todo canto sabemos que nos fai persoas tristes, amargadas e infelices. P.X.N.S. Amén.
Señor, co salmista, pedímosche:
que nos seus días floreza a xustiza,
que cada día progrese o entendemento e a paz,
que se multipliquen os profetas da non-violencia,
que a naiciña terra sexa respectada e cultivada,
que as persoas se atopen e os pobos se solidaricen,
que os nenos e os anciáns sexan queridos e valorados,
que as persoas paradas atopen traballo,
que ninguén, nin os de dentro nin os de fóra, se sintan estraños,
que non endeusemos as cousas nin compremos a felicidade nos mercados,
que a familia sexa un valor ben estimado,
que demos e defendamos a vida,
que non queiramos vivir por riba das nosas posibilidades,
que non queiramos ser felices a costa do sufrimento dos demais,
que saibamos vivir ao xeito do Mesías, o Fillo das Benaventuranzas.
Comentarios