Podemos cambialo - domingo VI do Tempo Común

XORNADA DE MANS UNIDAS

http://www.manosunidas.org/

PÓRTICO

Baixo o lema “Ti sabes ler, el@s non”, Celebramos hoxe a Xornada de Mans Unidas. Responde a un dos oitos obxectivos do milenio que as Nacións Unidas propoñen para erradicar a pobreza do mundo.

Todas as persoas desexamos ser felices. É algo instintivo. Deus creounos para selo pero ¿onde está a felicidade?, ¿como conseguila?. Diante das diversas formas que se nos propoñen, a Igrexa exponnos este domingo as benaventuranzas de Xesús como fórmula de felicidade.

Que a celebración que agora comezamos nos axude a esperar do soño do egoísmo e do noso materialismo para entrar na dinámica da xustiza, do compartir e da austeridade.

O PERDÓN

Ti que proclamaches ditosos aos pobres, perdoa o noso apego ás riquezas, SEÑOR, TÉNDENOS A TÚA MAN.

Ti, que declaraches felices aos fament@s de xustiza, perdoa todas as nosas inxustizas, CRISTO, TÉNDENOS A TÚA MAN

Ti, que chamas benaventurados aos que choran, perdoa a nosa insensibilidade diante das miserias d@s nos@s irmáns, SEÑOR, TÉNDENOS A TÚA MAN

REMUÍÑO

http://www.conferenciaepiscopal.es/pastoral/turismo/MISAS/C/gallego/Ordinario06.pdf
Ser felices constitúe a nosa constante aspiración; pero o problema complícasenos cando nos preguntamos qué facer para acadar esta felicidade. Porque esta non está directamente relacionada con ter moito, senón que se atopa máis no ser. A sociedade da abundancia produce benestar, pero non felicidade. Nos países ricos non morremos de paludismo ou malaria; pero si de baleiro, de estres ou de desencanto. Hoxe Xesús defínenos o programa do Reino con catro benaventuranzas:

Felices @s pobres, porque voso é o Reino dos Ceos”. A pobreza, a escaseza dos bens necesarios para a vida non e boa, nin causa felicidade. A pobreza evanxélica é filla do amor, e produce liberdade. A pobreza sociolóxica normalmente é filla da inxustiza, e produce subdesenvolvemento, enfermidade e morte. E Deus non quere a morte, é Deus de viv@s e quere a vida. Xesús bendí aos pobres porque son sinxelos en confían nel; está con eles e enche os seus baleiros, porque é o seu consolo e a súa forza. O Reino de Deus perténcelles. Porén serán infelices os que son ricos a costa dos pobres, os que non reparten con xustiza, os que non distribúen con amor, os que non respectan a dimensión social da riqueza, os que se apoian en ter cada día máis a calquera prezo, os avaros, os que seguen a máxima de “os cartos non dan a felicidade, pero axudan a comprala”.
“Felices @s que agora tedes fame, porque quedaredes fart@s”: Parece un sarcasmo chamar felices aos fament@s de pan e sedent@s de auga, pois son necesidades vitais que cómpre ter cubertas. Diante da realidade da fame, Xesús non fala contra dos que teñen o suficiente para satisfacer as súas necesidades, senón que chama infelices aos que nadan na abundancia mentres outros morren de inanición, os que desperdician a comida que podería alimentar a outros, os que se rodean de cousas e cousas que poderían cubrir as necesidades doutros, os que no fan nada para que diminúan as inxustizas.
“Felices os que agora chorades, porque riredes”: Xesús bendí as bágoas da compaixón polos que choran diante do peso da limitación; as bágoas daqueles que lamentan os males físicos que azoutan aos demais, as bágoas dos que choran os propios erros e os males morais da humanidade. Xesús promete a felicidade a tod@s @s que son solidari@s cos agoniad@s da terra. E pola contra, Xesús chama infelices aos que rin sobre as bágoas dos demais, aos que trafican con armas ou con drogas para matar, aos que se rin das desgracia alleas, aos que se inhiben diante das miserias do mundo.
“Felices vós, cando vos rexeiten e vos exclúan por causa do Fillo do Home”: Xesús non vai contra os que merecen a aprobación dos demais polas súas capacidades: entrega, xenerosidade, bondade, altruísmo, servizo, xustiza.... Xesús vai contra os adulados por cartos ou servilismo, contra os que vende a súa imaxe como positiva, sendo as súas obras ou intencións negativas; os que ser preocupan de ter unha boa presenza exterior sen ter contido interior.

A mensaxe de Xesús rompe cos esquemas de felicidade do noso primeiro mundo, e poida que en pleno século XXI sexa un tanto estraño, porque estamos afeitos , tamén os cristiáns, a vivir nunha sociedade que estivo e que está de parte dos poderosos e dos que basean a súa felicidade na economía materialista. Así é imposible entender a mensaxe de Xesús e o seu programa de vida; pero o Espírito sopra na nosa historia, invitándonos a espertar para tomar en serio a conciencia social do Evanxeo. ¡Que nos deixemos guiar por el!.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Gozos@s e confiad@s na salvación de Deus, con espírito de pobres, recemos xunt@s dicindo: