O ÚNICO QUE NOS DIFERENCIA SON AS OPORTUNIDADES. OS DEREITOS HUMANOS SON UNIVERSAIS, AS OPORTUNIDADES DEBERÍAN SELO.
PÓRTICO
Hoxe celebramos o misterio eucarístico, sacramento de caridade: todo o amor de Cristo concentrado no pan e no viño. É un misterio que debemos crer, celebrar e vivir; e que ten como alma o Espírito e a caridade. Xesús entrégase por amor e queda con nós na Eucaristía, no pan e no viño, para alimentarnos con ese amor en todas as súas dimensións.
A participación na Eucaristía, polo tanto, leva parello un compromiso coa pobres, cos excluídos, con aquelas persoas que ven pisoteada a súa dignidade, cos últimos, cos que non teñen bens nin dereitos. Entre eles, hoxe pousamos a nosa mirada na marxinación da muller, especialmente vulnerable e utilizada. Sen dúbida, a meirande parte das persoas sen dereitos levan nome de muller.
Que esta celebración nos axude a caer na conta que compartir o pan debe urxirnos a traballar para que os dereitos humanos e as oportunidades sexan universais.
O PERDÓN
REMUÍÑO
PAN COMPARTIDO, PAN TRINITARIO: Hoxe, festa do Corpo e Sangue do Señor, non é mal momento para que á luz dos textos proclamados, fagamos tod@s os que os temos escoitado unha pequena revisión da nosa vida. A Eucaristía que hoxe imos recibir ,é pan trinitario de fraternidade, de encontro e de acción de grazas. Unha trindade na que o Pai, o Fillo e o Espírito se fan presentes nela e na nosa vida converténdose en irmandade, cercanía e gratuidade cada día e cos que compartimos a ilusionante tarefa de estar no mundo con actitude de ser trigo para facer o bo pan. Ese pan que para nós é presenza de Cristo recoñecido en tantos rostros cos que o pan, os múltiples pans! non poden ser compartidos, porque lles falta: pan do amor, pan da liberdade, pan da inclusión, pan da acollida, pan da igualdade, pan do trato humanizador e respectuoso.
MISTERIO DE SOLIDARIEDADE: Damos grazas ao Deus que nos fai tomar conciencia viva dos misterios de solidariedade que temos diante dos nosos ollos, e fronte dos que temos tomar opción. Non nos vale a indiferenza nin a neutralidade, cando ao noso lado os pobres son cada vez máis pobres: pobres de amor, pobres de compañía, pobres de saúde...; non son pobres sen máis, son os nosos irmáns pobres, irmáns que sofren, pobres que son vítimas do noso afán de posuír e consumir, pobres aos que cada vez se lles recortan dereitos e se lles trata con paternalismo, dándolles as migallas do que a nós nos sobra. Que está a ocorrer senón co tema dos maltratos, e cal é o tratamento que lle estamos a dar?. Que está a ocorrer coas xustificacións que damos, ou coa nosa pasividade diante de comportamentos nos que á muller se lle pide submisión, e que no nome de non sei que respecto cultural xustificamos?. En moitos países, en moitas culturas, mesmo aquí cando chegan e son dominadas por mafias ou maridos, ser muller é case unha carga. Diante disto o misterio da solidariedade, esíxenos que ergamos a nosa voz e que sexamos coherentes á hora de denunciar estas situacións, non deixándonos levar polo falso respecto ou polo non querer comprometernos.
MISTERIO DE COMUÑÓN ECLESIAL: O encontro do domingo ha ser un encontro verdadeiramente eclesial. É dicir, nel temos que facérmonos presentes toda a Igrexa, todos e cantos formamos parte dela. E este misterio ábrenos a mirar máis alá do noso mundo, da nosa comodidade, dos nosos conformismos. Abrirnos ao misterio de comuñón neste día lévanos a tomar conciencia de que o mundo non remata na opulenta parte de occidente. Onde estamos a gusto e pensando que os demais, se veñen, e cando veñan, están para facer o que nós queiramos e decidamos, como se fosen servos. E disto temos pouca conciencia, ou mellor dito, sobre disto temos pensado pouco, e moito menos o temos posto en relación coa nosa fe. Un crente non é un político que toma decisións en función dos intereses de partido ou da rendibilidade electoral. O crente ábrese ao misterio da comuñón compartida no amor de Cristo, e polo tanto, sabe descubrir sempre nos demais, cheguen de afora ou sexan de aquí, a presenza de Cristo Resucitado, o mesmo que hoxe sae ás rúas de moitos dos nosos pobos e cidades, non para pasearse, senón para por de manifesto que desde este misterio de comuñón e solidariedade, quere facer seus os gozos e esperanzas de cantos se senten necesitados de pan. Pan de fraternidade, pan de amor, pan de xustiza, pan de economía de comuñón, e non neoliberal e contraria ao recoñecemento do outr@ coma irmán. Sóbrannos palabras, necesitamos feitos.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Unidos a Cristo, o noso Salvador, que quedou connosco como compañeiro e como alimento no camiño, pedímoslle ao Señor:
ENCHÓUPANOS COA TÚA MISERICORDIA
Mira con amor a este mundo noso, tan violento e dividido, para que camiñemos na xustiza e na solidariedade.
ENCHÓUPANOS COA TÚA MISERICORDIA
Mira con amor á túa Igrexa, para que sexa pan eucarístico e fermento de unidade.
ENCHÓUPANOS COA TÚA MISERICORDIA
Mira con amor ás vítimas do noso egoísmo, a todas aquelas persoas que non teñen nin dereitos nin medios necesarios para o seu desenvolvemento, para que sexan respectadas e axudadas.
ENCHÓUPANOS COA TÚA MISERICORDIA
Mira con amor ás mulleres maltratadas e esquecidas, e alenta a todas as persoas que traballan pola súa dignificación.
ENCHÓUPANOS COA TÚA MISERICORDIA
Míranos con amor a nós, que comulgamos o teu Corpo, para que saibamos comulgar tamén cos irmáns e coas irmás.
ENCHÓUPANOS COA TÚA MISERICORDIA
Míranos, Señor, con amor, para que tamén nós aprendamos a mirar con amor aos irmáns e ás irmás. PXNS. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Pobres, o que se di pobres, son os que non teñen tempo para perder o tempo.
Pobres, o que se di pobres, son os que non teñen silencio, nin poden mercalo.
Pobres, o que se di pobres, son os que teñen pernas que se esqueceron de camiñar, coma as ás das galiñas se esqueceron de voar.
Pobres, o que se di pobres, son os que comen lixo e pagan por el coma se fose comida.
Pobres, o que se di pobres, son os que teñen o dereito de respirar lixo, coma se fose aire, sen pagar nada por el.
Pobres, o que se di pobres, son os que non teñen máis liberdade que a liberdade de escoller entre unha e outra canle de televisión.
Pobres, o que se di pobres, son os que viven dramas pasionais coas máquinas.
Pobres, o que se di pobres, son os que son sempre moitos, e están sempre solos.
Pobres, o que se di pobres, son os que non saben que hai pobres.
Eduardo Galeano “Patas arriba”.
CANTOS
PÓRTICO
Hoxe celebramos o misterio eucarístico, sacramento de caridade: todo o amor de Cristo concentrado no pan e no viño. É un misterio que debemos crer, celebrar e vivir; e que ten como alma o Espírito e a caridade. Xesús entrégase por amor e queda con nós na Eucaristía, no pan e no viño, para alimentarnos con ese amor en todas as súas dimensións.
A participación na Eucaristía, polo tanto, leva parello un compromiso coa pobres, cos excluídos, con aquelas persoas que ven pisoteada a súa dignidade, cos últimos, cos que non teñen bens nin dereitos. Entre eles, hoxe pousamos a nosa mirada na marxinación da muller, especialmente vulnerable e utilizada. Sen dúbida, a meirande parte das persoas sen dereitos levan nome de muller.
Que esta celebración nos axude a caer na conta que compartir o pan debe urxirnos a traballar para que os dereitos humanos e as oportunidades sexan universais.
O PERDÓN
- A Eucaristía é sacramento de compaixón; pero nós non temos compaixón cos febles e cos pobres, por iso che dicimos, SEÑOR, ÁBRENOS AO TEU AMOR.
- A Eucaristía é sacramento de unidade; pero nós multiplicamos as divisións e os rexeitamentos, as intolerancias e os esquecementos, por iso che dicimos, CRISTO, ÁBRENOS AO TEU AMOR.
- A Eucaristía é sacramento de caridade; pero nós somos egoístas, cómodos, individualistas, materialistas, e non queremos compromisos, por iso che dicimos, SEÑOR, ÁBRENOS AO TEU AMOR.
REMUÍÑO
PAN COMPARTIDO, PAN TRINITARIO: Hoxe, festa do Corpo e Sangue do Señor, non é mal momento para que á luz dos textos proclamados, fagamos tod@s os que os temos escoitado unha pequena revisión da nosa vida. A Eucaristía que hoxe imos recibir ,é pan trinitario de fraternidade, de encontro e de acción de grazas. Unha trindade na que o Pai, o Fillo e o Espírito se fan presentes nela e na nosa vida converténdose en irmandade, cercanía e gratuidade cada día e cos que compartimos a ilusionante tarefa de estar no mundo con actitude de ser trigo para facer o bo pan. Ese pan que para nós é presenza de Cristo recoñecido en tantos rostros cos que o pan, os múltiples pans! non poden ser compartidos, porque lles falta: pan do amor, pan da liberdade, pan da inclusión, pan da acollida, pan da igualdade, pan do trato humanizador e respectuoso.
MISTERIO DE SOLIDARIEDADE: Damos grazas ao Deus que nos fai tomar conciencia viva dos misterios de solidariedade que temos diante dos nosos ollos, e fronte dos que temos tomar opción. Non nos vale a indiferenza nin a neutralidade, cando ao noso lado os pobres son cada vez máis pobres: pobres de amor, pobres de compañía, pobres de saúde...; non son pobres sen máis, son os nosos irmáns pobres, irmáns que sofren, pobres que son vítimas do noso afán de posuír e consumir, pobres aos que cada vez se lles recortan dereitos e se lles trata con paternalismo, dándolles as migallas do que a nós nos sobra. Que está a ocorrer senón co tema dos maltratos, e cal é o tratamento que lle estamos a dar?. Que está a ocorrer coas xustificacións que damos, ou coa nosa pasividade diante de comportamentos nos que á muller se lle pide submisión, e que no nome de non sei que respecto cultural xustificamos?. En moitos países, en moitas culturas, mesmo aquí cando chegan e son dominadas por mafias ou maridos, ser muller é case unha carga. Diante disto o misterio da solidariedade, esíxenos que ergamos a nosa voz e que sexamos coherentes á hora de denunciar estas situacións, non deixándonos levar polo falso respecto ou polo non querer comprometernos.
MISTERIO DE COMUÑÓN ECLESIAL: O encontro do domingo ha ser un encontro verdadeiramente eclesial. É dicir, nel temos que facérmonos presentes toda a Igrexa, todos e cantos formamos parte dela. E este misterio ábrenos a mirar máis alá do noso mundo, da nosa comodidade, dos nosos conformismos. Abrirnos ao misterio de comuñón neste día lévanos a tomar conciencia de que o mundo non remata na opulenta parte de occidente. Onde estamos a gusto e pensando que os demais, se veñen, e cando veñan, están para facer o que nós queiramos e decidamos, como se fosen servos. E disto temos pouca conciencia, ou mellor dito, sobre disto temos pensado pouco, e moito menos o temos posto en relación coa nosa fe. Un crente non é un político que toma decisións en función dos intereses de partido ou da rendibilidade electoral. O crente ábrese ao misterio da comuñón compartida no amor de Cristo, e polo tanto, sabe descubrir sempre nos demais, cheguen de afora ou sexan de aquí, a presenza de Cristo Resucitado, o mesmo que hoxe sae ás rúas de moitos dos nosos pobos e cidades, non para pasearse, senón para por de manifesto que desde este misterio de comuñón e solidariedade, quere facer seus os gozos e esperanzas de cantos se senten necesitados de pan. Pan de fraternidade, pan de amor, pan de xustiza, pan de economía de comuñón, e non neoliberal e contraria ao recoñecemento do outr@ coma irmán. Sóbrannos palabras, necesitamos feitos.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Unidos a Cristo, o noso Salvador, que quedou connosco como compañeiro e como alimento no camiño, pedímoslle ao Señor:
ENCHÓUPANOS COA TÚA MISERICORDIA
Mira con amor a este mundo noso, tan violento e dividido, para que camiñemos na xustiza e na solidariedade.
ENCHÓUPANOS COA TÚA MISERICORDIA
Mira con amor á túa Igrexa, para que sexa pan eucarístico e fermento de unidade.
ENCHÓUPANOS COA TÚA MISERICORDIA
Mira con amor ás vítimas do noso egoísmo, a todas aquelas persoas que non teñen nin dereitos nin medios necesarios para o seu desenvolvemento, para que sexan respectadas e axudadas.
ENCHÓUPANOS COA TÚA MISERICORDIA
Mira con amor ás mulleres maltratadas e esquecidas, e alenta a todas as persoas que traballan pola súa dignificación.
ENCHÓUPANOS COA TÚA MISERICORDIA
Míranos con amor a nós, que comulgamos o teu Corpo, para que saibamos comulgar tamén cos irmáns e coas irmás.
ENCHÓUPANOS COA TÚA MISERICORDIA
Míranos, Señor, con amor, para que tamén nós aprendamos a mirar con amor aos irmáns e ás irmás. PXNS. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Pobres, o que se di pobres, son os que non teñen tempo para perder o tempo.
Pobres, o que se di pobres, son os que non teñen silencio, nin poden mercalo.
Pobres, o que se di pobres, son os que teñen pernas que se esqueceron de camiñar, coma as ás das galiñas se esqueceron de voar.
Pobres, o que se di pobres, son os que comen lixo e pagan por el coma se fose comida.
Pobres, o que se di pobres, son os que teñen o dereito de respirar lixo, coma se fose aire, sen pagar nada por el.
Pobres, o que se di pobres, son os que non teñen máis liberdade que a liberdade de escoller entre unha e outra canle de televisión.
Pobres, o que se di pobres, son os que viven dramas pasionais coas máquinas.
Pobres, o que se di pobres, son os que son sempre moitos, e están sempre solos.
Pobres, o que se di pobres, son os que non saben que hai pobres.
Eduardo Galeano “Patas arriba”.
CANTOS
- ENTRADA: Vinde axiña
- LECTURAS: Benaventurados
- OFERTORIO: Todo o mundo unha familia
- PAZ: Démonos todos a man
- COMUÑÓN: Ti es o pan do ceo
Comentarios