DE NÓS DEPENDE QUE SE CUMPRA A PALABRA QUE PROCLAMAMOS
Pórtico
Cando alguén empeza nun cargo ou ten unha responsabilidade que facer durante un tempo, sempre presenta un programa, unhas liñas de actuación que van marcar o período, como ocorre por exemplo cos políticos cando están en campaña electoral ou co alto cargo dunha empresa de cara á xestión que ten que realizar.
Pois ben, a celebración de hoxe móstranos o programa de Xesús, o que el vén realizar, coa garantía de que sabemos que El o que promete cúmpreo.
Que a celebración de hoxe nos faga conscientes da gran responsabilidade que temos para con tódalas persoas, xa que Xesús invítanos a ser os seus colaboradores na súa tarefa.
Perdón
- Polas veces en que preferimos mirar para outro lado e deixar ao marxe a tantas persoas que precisan a nosa axuda, SEÑOR, ARREDA DE NÓS O MEDO.
- Porque preferimos ter unha fe que non nos comprometa, que se refuxie no noso interior e non se complique a vida cos demais, CRISTO, ARREDA DE NÓS O MEDO.
- Porque non estamos dispostos a deixarnos corrixir polos demais e preferimos pensar que nós somos os máis importantes e os mellores, SEÑOR, ARREDA DE NÓS O MEDO.
Remuíño
- Hoxe Xesús móstranos no evanxeo o discurso programático do seu ministerio, cumprindo nel a profecía de Isaías e as promesas do Antigo Testamento. Destaca o Evanxeo dos pobres: consolo, esperanza e ledicia para os pobres, os que son esquecidos da sociedade; pero non de Deus. Unha opción clara por eles e non polos poderosos, polos satisfeitos, polos que o teñen todo. Vén quitar o sufrimento da exclusión da soidade, dos últimos. Son amados e acompañados por Deus, son dignificados no seu ser aos ollos de Deus e das persoas. Tamén destaca a liberdade: Deus vén liberar, quitar toda escravitude, opresión e cadeas. Vennos quitar a cadea do consumismo, do materialismo, da prepotencia, da tristeza. A verdade fainos libres, auténtic@s. Xesús vén traernos vista e luz. El é a luz do mundo, vén curar cegueiras, vén abrir os ollos dos que se pechan á fe, dos que bloquean a verdade, dos duros de corazón, dos que non recoñecen ao outro, dos que non ven as pegadas de Deus na propia historia e na historia colectiva. Vén traer un ano de graza: o perdón, a reconciliación, a unidade, a igualdade de oportunidades e de bens. Xesús, por último, vén anunciar un acontecemento: a presenza de Deus no medio das persoas, a liberación para todos os pobos,a paz que o inunda todo.
- De nós depende que esta palabra se cumpra, que o aquí e agora sexa un tempo de salvación da man de Xesús. Tamén no marco de oración pola unidade dos cristiáns. Todos temos un mesmo Espírito e estamos chamados a colaborar activamente na propagación dos valores do Reino. Chamados a buscar canles de unión, de diálogo de colaboración. Esta a pobreza e opción polos pobres ten que ser asumida como propia por todos nós. San Paulo invítanos, co exemplo do corpo, a que todos colaboremos, dende o que somos e podemos, na tarefa que Xesús nos deixou: a de levar a tódalas persoas a Boa Nova do Evanxeo. Non teñamos medo e poñámonos en marcha.
Oración da comunidade
Señor, ti queres que a nosa fe se exprese en comunidade como único xeito de cumprir a túa misión. Danos azos e ánimo para que esta tarefa a cumpramos con alegría e dedicación. Por iso dicimos confiados:
QUE SEXAMOS SEMENTADORES DE COMUNIDADE
- Pola Igrexa, para que fomente no seu seo comunidades vivas, dinámicas e acolledoras, que sexan quen de levar a cabo o Reino dende a colaboración con tódalas persoas, OREMOS.
QUE SEXAMOS SEMENTADORES DE COMUNIDADE
- Polas nosas comunidades, para que no centro do seu actuar estean as persoas, especialmente as que están ao marxe delas, as que pasan por dificultades, as que se vén escravas dos acontecementos ou de si mesmas, as encarceradas polo noso egoísmo, OREMOS.
QUE SEXAMOS SEMENTADORES DE COMUNIDADE
- Por nós mesmos, para que comprendamos que a nosa pertenza a unha comunidade é principal na nosa fe e entendamos esta presenza como unha colaboración e non imposición das ideas de cada un e da súa forma de ser e actuar, OREMOS.
QUE SEXAMOS SEMENTADORES DE COMUNIDADE
Grazas Señor, porque nós somos os primeiros en experimentar a túa salvación. Fai que sexamos quen de transmitirlla fielmente aos demais. PXNS. Amén
Para a reflexión
Que non se me afaga o corazón, Señor,
a ver persoas sufrindo en situacións inxustas.
Que non vexa normal tropezar todos os días
con homes e mulleres desprazados, sen casa, sen teito.
Que me sorprenda cada día deste mundo que montamos
no que uns temos de todo e a outros fáltalles todo.
Que non se me afaga o corazón
á mirada triste e perdida,
ao xesto caído e desanimado,
á palabra soez ou burlona,
ás poucas ganas de vivir,
a calquera deterioro do irmán,
que é o seu berro desde a beirarrúa da vida.
Que non se me afaga o corazón, Señor,
a ver como normal ao recén chegado
que cruza o mar para buscar un futuro,
ao que quedou sen familia, sen traballo, sen teito
e mañá non atopará saída para o seu problema.
Pon tenrura, Señor, no meu mirar;
pon agarimo na miña man que saúda;
pon misericordia na miña mente que fai xuízos;
pon sabedoría na miña linguaxe;
pon escoita nos meus oídos que reciben.
Cantos
- ENTRADA: Camiñando pola vida
- LECTURAS: Como che cantarei
- OFERTORIO: Na nosa terra
- COMUÑÓN: O pouco que Deus nos dá
Comentarios