Ir al contenido principal

Domingo 5 to 2010

SEMENTADORES DE ILUSIÓN

Pórtico

    Estamos cansos de palabras. Sobran. Parece que cada un/ha de nós vémonos obrigados a dar sentencia, a opinar, e sobre todo a sentírmonos sempre importantes e protagonistas. Porén a mecánica de Deus é ben distinta; sóbranlle as nosas palabras e fáltanlle os nosos feitos.

    Que pouca atención lle prestamos!. Segue a faltarnos o máis importante: a vida. Onde está o noso testemuño?. As enquisas dinnos que a Igrexa é a institución da nosa sociedade menos valorada. Tan pouca ilusión temos para transmitir?.

    A nosa celebración de hoxe xira arredor do tema do seguimento: Isaías, Paulo, Pedro... son chamados por Deus, coma cada un e cada unha de nós, que vimos aquí convocados por El para celebrar a nosa fe. Non é un mago nin un tapaburacos que vaia resolver os problemas que temos, pero si nos vai alentar, agarimar e acompañar para que fuxa de nós a soidade. Que saibamos descubrilo!.

Perdón

  • Porque seguimos tentando pescar coas vellas redes do cumprimento, da imposición e do autoritarismo, en vez de cambialas polas redes evanxélicas da coherencia, do testemuño e do amor, SEÑOR, TI AXÚDASNOS A CAMBIAR.
  • Polas veces en que nos pechamos a túa palabra, que vén reflectida nas palabras dos demais, que chaman por nós para axudalos, escoitalos, comprendelos, valoralos e querelos, CRISTO, TI AXÚDASNOS A CAMBIAR.
  • Porque son demasiadas as persoas que imos deixando nas beiras por unha falsa fidelidade á letra e non ao espírito, SEÑOR, TI AXÚDASNOS A CAMBIAR.

Remuíño

  • DEUS CHAMA...A PERSOA RESPONDE...: ¿Que fai falla para ser discípul@s de Cristo?, ¿que fai falla para ser cristián e cristiá?. Hai vocacións e profesións que requiren cualidades especiais, porque non todas as persoas somos aptas para todo. ¿É ese tamén o caso do cristianismo, é unha vocación?. Pois si, tamén para ser cristián cómpren determinadas cualidades. Imos destacar tres:
    • confianza absoluta en Xesús, fiarse da súa persoa e da súa mensaxe, que non é máis que amalo e amar aos irmáns e ás irmás. Entramos entón nunha aventura perigosa e que ás veces a moit@s mesmo lles pode resultar ridícula: ¿a quen se lle ocorre lanzar as redes a pleno sol?, ¿a quen se lle ocorre pensar que as mulleres sexan iguais aos homes dentro da Igrexa?, ¿a quen se lle ocorre que os curas promovan e o que é peor, participen, en festivais parroquiais?, ¿a quen se lle ocorre non facer a xenuflexión?, ¿a quen se lle ocorre non cobrar estipendios ou non ter lampadarios?, ¿a quen se lle ocorre... Se sempre se fixo así!.
    • fiarse de Xesús é descubrir a alguén polo que paga a pena apostar. Pero esa entrada de Xesús no noso propio terreo, alí onde estabamos segur@s: na nosa boa vida, nesta barca, nos nosos cartos, no noso catecismo, na nosa comodidade... ponnos en crise. Como Pedro estabamos afeit@s ao noso mar familiar e aos nosos traballos ben dominados e coñecidos... e El vén espertarnos da nosa rutina e do noso acomodamento.
    • ir aos demais, saír ao seu encontro, levarlles algo deste descubrimento persoal, sacalos, coa nosa propia vida dos seus horizontes, ampliar a súa esperanza e acompañalos na súa tarefa de facer un mundo máis humano, máis xusto, máis fraterno. O seguimento de Xesús provoca, desde o aquí e agora, un novo presente, unha función, un servizo cara aos outr@s.
  • ...CO SEGUIMENTO, NON COA IMITACIÓN...: Porque ser imitador supón copiar un modelo, non ter personalidade propia, non cuestionarnos nunca nada... Por iso, nós non queremos ser imitadores, senón que somos seguidores: porque nos identificamos coa persoa e coa mensaxe de Xesús de Nazaret, porque estamos segur@s de que paga a pena apostar por El, porque estamos dispost@s a seguir o seu camiño de amor, humildade e servizo... poñémonos en camiño desde a nosa liberdade e desde a nosa pluralidade. Deus chámanos ao seguimento, pero a súa é unha chamada persoal, porque cada persoa é diferente, porque os dons que Deus pousou nos nosos corazóns son diversos, porque en cada persoa intervén a súa propia liberdade... e porque grazas á nosa resposta positiva somos libres de verdade.
  • ...DEIXANDO ATRÁS TODO: E para o seguimento de Cristo, ¿que é o que hai que deixar?. Durante moito tempo parecía que o que había que abandonar era todo o que fai agradable a vida: o amor, a festa, a familia, o sorriso, a diversión... pero así ademais de ser insoportable a nosa vida, presentamos a imaxe dun Deus sádico que se comprace no sufrimento das súas criaturas. Certamente, trátase de deixar atrás todo, pero todo o que estorba, o que é contrario ao mundo que queremos construír: a inxustiza, a ambición, o egoísmo, as ansias de poder, os silencios cómplices.... Asemade, hai que deixar atrás calquera cousa que supoña renuncia á propia dignidade da persoa, calquera xeito de escravitude: a intolerancia, os exclusivismos.... Pero paga a pena embarcarse neste proxecto no que a felicidade está asegurada. A que esperamos?.

Oración da comunidade

Señor, invítasnos a facer vida a túa mensaxe. Que saibamos responder á invitación que nos fas con alegría e convicción, por iso che dicimos:

QUE SEXAMOS TESTEMUÑAS DA TÚA PALABRA

  • Pola Igrexa, comuñón de comunidades, para que saibamos co testemuño de tódolos seus membros ser pan e palabra, oración e compromiso, esixencia e fraternidade no medio do mundo do que formamos parte, Oremos.

QUE SEXAMOS TESTEMUÑAS DA TÚA PALABRA

  • Polas comunidades das que formamos parte e coas que celebramos e compartimos a fe, que venzamos a tentación de converternos en grupos pechados, para abrirnos á comuñón con cantos con nós queren facer do mundo a casa de tod@s. Oremos.

QUE SEXAMOS TESTEMUÑAS DA TÚA PALABRA

  • Por nós, para que nos comprometamos a non facer do Evanxeo algo teórico, senón o alento, a forza e a esperanza da nosa vida, e ser así testemuñas do que nos invitas a crer e vivir, Oremos.

QUE SEXAMOS TESTEMUÑAS DA TÚA PALABRA

Grazas por lembrarnos que só vivindo o que cremos estamos a responder a túa invitación. PXNS. Amén.

Reflexión

Quero aceptar o teu reto,

pero sinto na gorxa un nó apertado e non sei dicir nada.

Escoito a túa invitación,

pero non solto as miñas amarras e

non atino a zapar para ir a alta mar.

Eu quedo á beira,

porque é pequena a miña barca e son poucas as miñas forzas

para cruzar as augas.

Non poderei ser o teu amigo

se quedo na praia,

recibindo os bicos da tarde dourada?.

Pero.....non.

Vén ao meu bote,

desenvaíña a espada e corta, dun só golpe, as cordas que me atan.


 

CANTOS

  • Entrada: Pedras vivas / Vinde axiña
  • Lecturas: Seguirei os teus pasos
  • Ofertorio: Eiquí están

Comuñón: Ide e pregoade/ Deixade esta terra

Comentarios

Entradas populares de este blog

Santos 2024

  Tódolos Santos. 2024 Camiñando na comuñón do Pai, do Fillo e do Espírito Santo Cantos Entrada.-  Benaventurados  ( 118) Lecturas.-  O amor é o meirande  ( 119) Ofertorio.-  Quédate, Señor, connosco   ( 63 ) Comuñón.-  Non vou so   ( 60 )   Ollos para ver          As persoas cristiás celebramos hoxe a festa da esperanza. Non é nin a festa dos disfraces nin a festa do medo, é a festa do agradecemento polo testemuño de vida que nos teñen deixado homes e mulleres, os santos da porta do lado, como diría o papa Francisco, que foron quen de construír comunidade en comuñón. Sabendo unir, escoitar, acompañar e mostrar que na vida, o que nos fai verdadeiramente felices é facer o ben, e non rosmar e estar permanentemente facendo crítica e vendo so o negativo das demais persoas.          E hoxe entón a festa da comuñón no Pai, no Fillo e no espírito...

4 advento 2024

    HUMILDES CARPINTEIRAS E CARPINTEIROS DO BERCE DA SINXELEZA ACOLLEDORA SINAL DE ADVENTO Completamos o noso berce.   CANTO GOZOSO o    ENTRADA:  Volve Señor (Nº 90) o    LECTURAS:  Vén axiña visitarnos (Nº 86) o    OFERTORIO:  Recibe, Señor (Nº 31) o    COMUÑÓN:  No colo de miña nai (Nº 49)   OLLOS DE ESPERANZA              Belén era unha aldea pequeniña, un lugar que pasaba totalmente desapercibido e que semellaba pouco ou nada importante. Ata que unha noite converteuse en lugar de salvación e acollida, porque alí naceu o Fillo de Deus. Neste cuarto e derradeiro domingo do Advento, Belén quere ser para todas e todos nós un recordatorio claro de que Deus está no sinxelo, no humilde, na xente máis esquecida e que, ao igual que Belén, é moitas veces invisibilizada e marxinada.    CORAZÓN MISERICORDIOSO ·      ...

3 Advento 2024

  CARPINTEIRAS E CARPINTEIROS DO BERCE DA XUSTIZA SINAL DE ADVENTO:  Colocamos no taboleiro a terceira parte do noso berce. CANTO GOZOSO   §      Entrada: Volve, Señor (Nº 90)  §      Lecturas: Que ledicia miña (Nº 4) §      Ofertorio: Na nosa terra (Nº 36) §      Comuñón: Ven axiña visitarnos (Nº 86)   OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN   Estamos xa no terceiro domingo do Advento. Nas semanas anteriores a Palabra de Deus invitábanos a espertar e a ir preparando o berce do noso corazón. Neste domingo, entre as palabras de ánimo do profeta Sofonías e a invitación á ledicia de Paulo, fáisenos unha nova indicación que vén responder, coma nos tempos do Bautista, á nosa pregunta de “que temos que facer?”. A indicación desta terceira semana é ben directa e clara: convértete e practica a xustiza!. Porque non nos enganemos: todas as persoas estamos necesitadas de conversión, de cambiar actitud...