Ir al contenido principal

Domingo 5 to 2010

SEMENTADORES DE ILUSIÓN

Pórtico

    Estamos cansos de palabras. Sobran. Parece que cada un/ha de nós vémonos obrigados a dar sentencia, a opinar, e sobre todo a sentírmonos sempre importantes e protagonistas. Porén a mecánica de Deus é ben distinta; sóbranlle as nosas palabras e fáltanlle os nosos feitos.

    Que pouca atención lle prestamos!. Segue a faltarnos o máis importante: a vida. Onde está o noso testemuño?. As enquisas dinnos que a Igrexa é a institución da nosa sociedade menos valorada. Tan pouca ilusión temos para transmitir?.

    A nosa celebración de hoxe xira arredor do tema do seguimento: Isaías, Paulo, Pedro... son chamados por Deus, coma cada un e cada unha de nós, que vimos aquí convocados por El para celebrar a nosa fe. Non é un mago nin un tapaburacos que vaia resolver os problemas que temos, pero si nos vai alentar, agarimar e acompañar para que fuxa de nós a soidade. Que saibamos descubrilo!.

Perdón

  • Porque seguimos tentando pescar coas vellas redes do cumprimento, da imposición e do autoritarismo, en vez de cambialas polas redes evanxélicas da coherencia, do testemuño e do amor, SEÑOR, TI AXÚDASNOS A CAMBIAR.
  • Polas veces en que nos pechamos a túa palabra, que vén reflectida nas palabras dos demais, que chaman por nós para axudalos, escoitalos, comprendelos, valoralos e querelos, CRISTO, TI AXÚDASNOS A CAMBIAR.
  • Porque son demasiadas as persoas que imos deixando nas beiras por unha falsa fidelidade á letra e non ao espírito, SEÑOR, TI AXÚDASNOS A CAMBIAR.

Remuíño

  • DEUS CHAMA...A PERSOA RESPONDE...: ¿Que fai falla para ser discípul@s de Cristo?, ¿que fai falla para ser cristián e cristiá?. Hai vocacións e profesións que requiren cualidades especiais, porque non todas as persoas somos aptas para todo. ¿É ese tamén o caso do cristianismo, é unha vocación?. Pois si, tamén para ser cristián cómpren determinadas cualidades. Imos destacar tres:
    • confianza absoluta en Xesús, fiarse da súa persoa e da súa mensaxe, que non é máis que amalo e amar aos irmáns e ás irmás. Entramos entón nunha aventura perigosa e que ás veces a moit@s mesmo lles pode resultar ridícula: ¿a quen se lle ocorre lanzar as redes a pleno sol?, ¿a quen se lle ocorre pensar que as mulleres sexan iguais aos homes dentro da Igrexa?, ¿a quen se lle ocorre que os curas promovan e o que é peor, participen, en festivais parroquiais?, ¿a quen se lle ocorre non facer a xenuflexión?, ¿a quen se lle ocorre non cobrar estipendios ou non ter lampadarios?, ¿a quen se lle ocorre... Se sempre se fixo así!.
    • fiarse de Xesús é descubrir a alguén polo que paga a pena apostar. Pero esa entrada de Xesús no noso propio terreo, alí onde estabamos segur@s: na nosa boa vida, nesta barca, nos nosos cartos, no noso catecismo, na nosa comodidade... ponnos en crise. Como Pedro estabamos afeit@s ao noso mar familiar e aos nosos traballos ben dominados e coñecidos... e El vén espertarnos da nosa rutina e do noso acomodamento.
    • ir aos demais, saír ao seu encontro, levarlles algo deste descubrimento persoal, sacalos, coa nosa propia vida dos seus horizontes, ampliar a súa esperanza e acompañalos na súa tarefa de facer un mundo máis humano, máis xusto, máis fraterno. O seguimento de Xesús provoca, desde o aquí e agora, un novo presente, unha función, un servizo cara aos outr@s.
  • ...CO SEGUIMENTO, NON COA IMITACIÓN...: Porque ser imitador supón copiar un modelo, non ter personalidade propia, non cuestionarnos nunca nada... Por iso, nós non queremos ser imitadores, senón que somos seguidores: porque nos identificamos coa persoa e coa mensaxe de Xesús de Nazaret, porque estamos segur@s de que paga a pena apostar por El, porque estamos dispost@s a seguir o seu camiño de amor, humildade e servizo... poñémonos en camiño desde a nosa liberdade e desde a nosa pluralidade. Deus chámanos ao seguimento, pero a súa é unha chamada persoal, porque cada persoa é diferente, porque os dons que Deus pousou nos nosos corazóns son diversos, porque en cada persoa intervén a súa propia liberdade... e porque grazas á nosa resposta positiva somos libres de verdade.
  • ...DEIXANDO ATRÁS TODO: E para o seguimento de Cristo, ¿que é o que hai que deixar?. Durante moito tempo parecía que o que había que abandonar era todo o que fai agradable a vida: o amor, a festa, a familia, o sorriso, a diversión... pero así ademais de ser insoportable a nosa vida, presentamos a imaxe dun Deus sádico que se comprace no sufrimento das súas criaturas. Certamente, trátase de deixar atrás todo, pero todo o que estorba, o que é contrario ao mundo que queremos construír: a inxustiza, a ambición, o egoísmo, as ansias de poder, os silencios cómplices.... Asemade, hai que deixar atrás calquera cousa que supoña renuncia á propia dignidade da persoa, calquera xeito de escravitude: a intolerancia, os exclusivismos.... Pero paga a pena embarcarse neste proxecto no que a felicidade está asegurada. A que esperamos?.

Oración da comunidade

Señor, invítasnos a facer vida a túa mensaxe. Que saibamos responder á invitación que nos fas con alegría e convicción, por iso che dicimos:

QUE SEXAMOS TESTEMUÑAS DA TÚA PALABRA

  • Pola Igrexa, comuñón de comunidades, para que saibamos co testemuño de tódolos seus membros ser pan e palabra, oración e compromiso, esixencia e fraternidade no medio do mundo do que formamos parte, Oremos.

QUE SEXAMOS TESTEMUÑAS DA TÚA PALABRA

  • Polas comunidades das que formamos parte e coas que celebramos e compartimos a fe, que venzamos a tentación de converternos en grupos pechados, para abrirnos á comuñón con cantos con nós queren facer do mundo a casa de tod@s. Oremos.

QUE SEXAMOS TESTEMUÑAS DA TÚA PALABRA

  • Por nós, para que nos comprometamos a non facer do Evanxeo algo teórico, senón o alento, a forza e a esperanza da nosa vida, e ser así testemuñas do que nos invitas a crer e vivir, Oremos.

QUE SEXAMOS TESTEMUÑAS DA TÚA PALABRA

Grazas por lembrarnos que só vivindo o que cremos estamos a responder a túa invitación. PXNS. Amén.

Reflexión

Quero aceptar o teu reto,

pero sinto na gorxa un nó apertado e non sei dicir nada.

Escoito a túa invitación,

pero non solto as miñas amarras e

non atino a zapar para ir a alta mar.

Eu quedo á beira,

porque é pequena a miña barca e son poucas as miñas forzas

para cruzar as augas.

Non poderei ser o teu amigo

se quedo na praia,

recibindo os bicos da tarde dourada?.

Pero.....non.

Vén ao meu bote,

desenvaíña a espada e corta, dun só golpe, as cordas que me atan.


 

CANTOS

  • Entrada: Pedras vivas / Vinde axiña
  • Lecturas: Seguirei os teus pasos
  • Ofertorio: Eiquí están

Comuñón: Ide e pregoade/ Deixade esta terra

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel