Sen Ti non somos nós......
e sen ti, tampouco
PÓRTICO
Canto temos vivido desde que comezou o tempo de Nadal foinos levando a que asentase en nós unha idea: Deus está entre nós. E isto que temos escoitado tantas veces, quere indicarnos que falamos dun Deus cercano, que se fai un de nós, e que, coma nós, vive e sente as nosas mesmas emocións: sofre, alédase, chora, goza… porque iso é o que a nós nos pasa. Non está alá no ceo e mirando para o outro lado, senón que quere facerse achega continuada ao noso lado. Que por riba de todo o externo que rodea este tempo de Nadal, saibamos descubrilo como amigo e compañeiro nesta fermosa viaxe que é aprender a estar no mundo con actitude participativa e colaboradora con todas aquelas causas que teñen ao ser humano como horizonte e fin polo que traballar.
O PERDÓN
- Porque a nosa fe non vai da man da nosa vida e así non dubidamos en chamarnos cristiáns ao tempo que asoballamos a quen temos ao lado, SEÑOR,NON TE AFASTES NUNCA DE NÓS.
- Polas veces nas que temos tomado o teu nome en van ao permitir que as persoas fosen tratadas como números ou cousas, e non fixemos nada para impedilo, CRISTO, NON TE AFASTES NUNCA DE NÓS.
- Polas veces nas que temos caído na tentación de non crerte necesario como amigo e compañeiro na viaxe da vida, SEÑOR, NON TE AFASTES NUNCA DE NÓS.
REMUÍÑO
- A sabedoría de Deus ten ben pouco que ver coa nosa sabedoría. Si, pois namentres nós entendemos que saber é acumular conceptos, datos, recordar moitas cousas… Deus preséntase como Aquel que se fai presente no medio do pobo, entre a xente, de xeito sinxelo, escoitando, aprendendo do que os demais van dicindo; descubrindo como e de que maneira se poden facer cousas para que os demais as disfruten. Si, a imaxe que desde a Palabra de Deus se nos vai presentando del, nada ou pouco ten que ver coa que nós tantas veces utilizamos. Por iso, estando como estamos a celebrar o tempo de Nadal, pode ser este un bo momento para esforzarnos máis por coñecer ao Deus en quen confiamos, ao que lle rezamos e do que dicimos que é luz no noso camiño. Un coñecemento que nos axudará a saber velo/descubrilo moito máis preto e coa disposición de acompañarnos sempre. Por iso dicimos que é sabio, porque sabe estar alí onde se lle necesita. E non o fai anunciándose ou saíndo nos medios de comunicación, senón dun xeito sinxelo e buscando non facer moito balbordo. Seremos capaces de recoñecer esta sabedoría e aplicala na nosa vida?.
- Porque quería estar ao noso carón e non deixarnos de lado, inda que as veces cústanos descubrilo, mandounos ao seu Fillo para que aprendésemos a ver nel a imaxe do Pai que agarima, escoita, esixe, pero fundamentalmente e por riba de todo, ama. E desde Cristo foi poñendo en marcha unha comunidade, nós, que desde hai dous mil anos temos como tarefa experimentar na nosa vida que sabernos fill@s de Deus é motivo, non de vergoña ou de mala conciencia, senón de gozo e alegría: somos fill@s de Deus!, "fill@s no Fillo". É dicir, non somos seres anónimos uns para cos outros, nin rostros abocados á ausencia e á indiferenza, senón ao recoñecemento e a valoración de uns cara os outros. E somos así porque a filiación de Deus convértenos en irmáns. E como non imos preocuparnos uns polos outros se o vínculo que nos une é tan forte que fai que ninguén deba ser considerado de menos ou tratado como se fose unha pedra?. Que Deus nos teña destinado a ser os seus fill@s, e que en Cristo mostra na súa totalidade o seu amor, ha levarnos a revisar as nosas maneiras de tratarnos uns aos outros, tamén os enfrontamentos que tantas veces creamos por cuestións de quen é máis importante ou cal é o que ha merecer máis e mellor recoñecemento. Inda que o teñamos esquecido, e outras veces negado, somos iguais, e chamados a camiñar na esixencia de tender a man e non de aplastar o puño na cara de ninguén.
- Para iso a Palabra se encarnou. E fíxoo dunha maneira sinxela, case imperceptible para moitos, polo que só os corazóns verdadeiramente dispostos a acoller e a deixarse enchoupar da toda a humanidade que o Deus feito Home veu deixar entre nós, son capaces de entendelo e descubrilo. Encarnouse naquela fría noite en Palestina, e segue a encarnarse tamén nestas frías noites, de corazón duro e sentimentos ausentes, do hoxe, nas persoas que están solas, sen traballo, esquecidas por tod@s e sen ter ao seu lado alguén que os escoite. Encárnase cada noite neses nen@s para os que a vida só é sinónimo de violencia, abuso e explotación. Encárnase cada noite en quen busca romper a situación de pobreza por ter nado, sen que o elixise, alí onde só os ricos teñen privilexios, e aos pobres non lles queda máis que morrer porque se lles ignora. No alí de hai dous mil anos, e no aquí de hoxe en día, Xesús segue a encarnarse porque quere acampar entre nós.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
A Palabra encarnada, Xesús, volve mostrársenos como a Palabra que quere alentar e acompañar a nosa vida. Dispoñámonos a acollela e compartila comunitariamente dicindo xunt@s:
GRAZAS, SEÑOR, POR QUERER QUEDAR NA NOSA CASA
- Para que, como Igrexa que acolle a Palabra, non esquezamos nunca que facer presente a Xesús é levalo coa nosa vida á hora de facer as cousas de xeito coherente, honesto e solidario, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR QUERER QUEDAR NA NOSA CASA
- Para que nas nosas comunidades aprendamos a descubrir a presenza da Palabra nos máis necesitados e esquecidos, e así, co noso xeito de achegarnos e a maneira de poñer calor humano onde hai friaxe inxusta, testemuñemos a fe, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR QUERER QUEDAR NA NOSA CASA
- Para que de verdade as nosas palabras axuden a descubrir a verdadeira Palabra, Xesucristo. El asumiu a condición humana para acompañar a nosa vida, mostrándose coma un Deus amoroso e solidario, creador de tecido comunitario, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR QUERER QUEDAR NA NOSA CASA.
Grazas, Señor, por facerte Palabra viva e estimulante para cada un e cada unha de nós.Por Xesucristo o noso Señor.Amén.
PARA A REFLEXIÓN
O REINO
No tempo aquel,
cando os animais falaban,
dicir liberdade non era triste,
dicir verdade era coma un río,
dicir amor, dicir amigo,
era igual que nomear a primavera.
Ninguén sabía dos aldraxes.
Cando os animais falaban
as persoas cantaban nos solpores
pombas de luz e xílgaros de soños.
Dicir teu e meu non se entendía,
dicir espada estaba prohibido,
dicir prisión sómente era unha verba sen senso,
un aire que mancaba o corazón da xente.
¿Cando,
cando se perdeu, este gran Reino?
Celso Emilio Ferreiro
CANTOS
- ENTRADA: Camiñarei na presenza do Señor
- LECTURAS: A túa palabra/As túas palabras, Señor, son espírito e vida
- OFERTORIO: Ti es camiño
- COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas
Comentarios