33 Domingo TO B

A FORZA DA COMUNIDADE TÉNDENOS A MAN ESPERANZADA QUE SUPERA TODA DESESPERANZA

PÓRTICO

Tod@s somos conscientes dos problemas e dificultades que a crise está a producir. Problemas que non son só ter perdido o traballo, a vivenda ou o coche, senón que todas esas situacións levan ao desmoroamento do sentido, do horizonte e da razón pola que vivir. É dicir, a unha crise existencial que vai socavando os alicerces sobre os que as persoas asentamos canto facemos e as relacións de uns para cos outros. Porque, se todo o que tanto nos custou xuntar, o perdemos nun momento..., que sentido ten seguir vivindo ou seguir esforzándose por acadar as cousas, se ao final todo ese esforzo se queda en nada?, preguntámonos moitas veces. Diante da dureza desta situación, dureza que día a día vai indo a máis, os cristiáns temos que tomar conciencia da importancia, como apoio e forza, que ten a comunidade da que formamos parte. Se non somos capaces de estar, en presenza, en colaboración e en axuda, ao lado de quen está a pasar por estas situacións, como podemos dicir que cremos en Deus, que rezamos ou que temos fe?; sabendo que ese Deus, unha e outra vez a través da súa palabra, fálanos do sentido da unión, a solidariedade, a axuda e o saber acompañar ás persoas.

Que a celebración de hoxe nos axude a reafirmar o sentido e o valor da pertenza á comunidade cristiá, para que coa axuda dos seus membros nos sintamos arroupados, e aprendamos tamén a arroupar, nestes momentos no que parece que non nos queda nada máis que desesperación.

Perdón

Para que non esquezamos nunca que o que hoxe sofren os demais, mañá podémolo sufrir nós, SEÑOR, TI ES O NOSO REFUXIO.
Para que non fagamos da fe un recurso que consuma tempo, pero non nos leva a preocuparnos dos irmáns, CRISTO, TI ES O NOSO REFUXIO.
Para que nos momentos de dificultade e desacougo saibamos buscar a axuda na man tendida que nos ofrece a comunidade, SEÑOR, TI ES O NOSO REFUXIO.

Remuíño

O texto do profeta Daniel que escoitamos como primeira lectura, ben poderíamos dicir que foi escrito para o noso tempo ou mesmo, no noso tempo. O tempo de angustia e dificultade do que fala, ben se parece a este momento, tamén cheo de angustia e dificultade. A pesares diso, hai unha invitación a non deixarse levar do desencanto e da desesperanza que sempre supoñen estas situacións. Se nos deixaramos ir, pouco sentido tería que fixeramos afirmación de Deus, ou confesaramos a fe nel, pois Deus é o contrario do derrotismo e do sensentido. Desde Deus, o destino de ninguén –e pensemos ben sobre esta afirmación- nunca está escrito nin formulado de antemán. El créanos libres e con capacidade de tomar decisións. Unhas veces estas serán acertadas, outras equivocadas; as veces serán inxustas e levarannos a poñernos contra del e dos demais; noutras moitas veces a xustiza da decisión supoñerá levar felicidade e realización persoal para nós e os irmáns. O gran reto dos seres humanos é facer da liberdade a columna desde a que maduremos, crezamos e non renunciemos a ser nunca nós mesmos, máis alá dos problemas, dificultades ou presións que sobre nós poidamos ter. É esa a liberdade, froito da experiencia que nos fai sabios e capaces de testemuñar coa vida a grandeza do ser humano que, confiando en Deus, non se pecha en si mesmo, senón que se abre, man tendida e aberta, a recoller e acompañar aos irm@ns que van quedando no camiño.

No Deus que nos creou libres sentímonos protexidos, queridos e agarimados, por iso tantas veces damos grazas por non estar sol@s. É verdade que na sociedade do efémero, do aquí e xa, do presentismo que perde a paciencia e cústalle dicir mañá e futuro, sentir á beira de cada un a presenza de Deus; o Deus que se axuda das mediacións de persoas e situacións para dicir aquí estou..., moit@s non son capaces de entender que El é agarimo, compaña, palabra, silencio, compromiso ou protección. A protección que non deixa que os medos e as inseguridades, inda que estean, nos dominen e impidan que aflore e se manifeste nas decisións e accións a liberdade. Nós, que si o temos experimentado como presenza na vida, e en moitas das situacións que temos vivido, si que podemos entender por que dicimos: protéxeme que me refuxio en ti. E podemos facelo porque só quen entende a Deus como amor e dando amor, non pode imaxinalo senón á carón e sempre a prol daque@s que máis quere: os seus fill@s.

Por iso, os cristiáns seguimos pensando que detrás da tebra sempre acaba saíndo o sol; que detrás das dificultades poden ir aparecendo pequenas esperanzas, que na medida que se van unindo ás dos demais, acaban conformando a esperanza que se converte en salvación e plenitude. A esperanza do Deus amor que se manifesta na súa totalidade en Xesús, de quen aprendemos e desde o que somos invitados a ir e anunciar, coa palabra e coa vida, que Deus é amor, que salva e non se deixa derrotar por moitas que sexan as dificultades e os problemas. Para un crente, e isto aprendémolo de Xesús, sempre hai unha raiola de esperanza que o fai confiar en que é posible saír do bache, por moi grande que sexa, porque a esperanza está nel e na confianza que nos dá. El, o fillo de Home, ofrécenos a experiencia de ter vencido escuridades e tribulacións. Mesmo na dificultade seguiu confiando en Deus. Esta é a chamada que nos fai: confianza. E a confianza en Deus fai que atopemos as mans solidarias dos irm@ns, nos que Deus se vai facendo presente.

Oración da comunidade

A oración é sempre unha chamada na que aprender a descubrir a presenza de Deus entre nós, na realidade da nosa vida sentindo a súa forza e o seu alento. Convencidos de que isto é verdade, dicimos xunt@s: