CATRO CANDEAS ACENDIDAS PARA UNHA IGREXA
COMPROMETIDA E XERADORA DE ESPERANZA
Ao comezo do tempo
de Advento volvemos poñernos en camiño cara ao Nadal. O Nadal no que Deus vén
para quedarse e facerse compañeiro no camiñar; un camiñar que non está a ser
nada doado, senón mais ben cheo de atrancos, dificultades e desilusións. Nesta
situación, os católicos, seguimos querendo aportar esperanza, xerar encontro,
superar individualismos, unir experiencias que posibiliten facer ese camiño en
comunidade, non para quitarlle dureza, que a ten e a seguirá tendo, senón para
sentir o corazón solidario de quen considera que a comunidade alenta, escoita,
acompaña e axuda. Neste Advento, cando sentimos o gozo de celebrar os cincuenta
anos do comezo do Concilio Vaticano II,
e desenvolvendo as iniciativas que desde este acontecemento van facendo que
este Ano da Fe sexa un tempo de
presenza viva e anuncio gozoso de que o Evanxeo segue a ter actualidade; queremos
que a Palabra viva e sempre renovada enchoupe a nosa sociedade aberta, plural e
necesitada sempre de solidariedade. A solidariedade á que nos chama a fe que
compartimos, e desde a que queremos agasallar aos irmáns que esperan de nós
unha palabra de ánimo, un compromiso de desprendemento do que temos para
compartilo con quen non ten; un testemuño crible de que testemuñamos coa nosa
vida que Deus non só non nos deixa, senón que nos aprema para que o fagamos
presente a través do noso actuar honesto, participativo, democrático e sempre
respectuoso coa igualdade e a diferenza.
Advento, porque é
tempo de desprendernos do zurrón que tan cheo temos de egoísmo, envexa,
humillación dos máis débiles, soberbia do noso actuar, inxustiza e o desinterese
cara quen nos pedía axuda; para comezar
a tecer un novo zurrón que non nos faga impasibles diante da situación que
vivimos, e nos leve a meter dentro del todo aquilo ao que nos vai invitando o
Evanxeo de quen nace pobre e necesitado de todo. Aquel que valora o compartir e
nos chama a non deixar que agrome en nós a desesperanza e o pensamento que
afirma que todo está perdido e non queda máis que deixármonos ir cara ao
desastre. Para os que non estamos dispostos a deixarnos abater, a luz das
candeas do Advento quere ser signo de que non é de xeonllos como podemos facerlle
fronte aos problemas e dificultades, senón de pé, camiñando xunt@s e sempre dispostos
a poñerlle creatividade e imaxinación ao pensamento líquido dos que insisten,
unha e outra vez, en que as cousas son así e non poden ser de outro xeito.
E para que canto
vimos dicindo sexa un pouco máis visible, ao longo destas catro semanas de
Advento que nos invitan a preparar a chegada do Nadal como tempo de renovación,
mesa compartida e berce solidario, queremos significalo propoñendo que ao longo
das próximas catro semanas vaiamos acendendo, cada domingo, unha candea que nos
lembre non só os cincuenta anos do inicio do Concilio Vaticano II, senón que o
que alí se discutiu, traballou e puxo en marcha: a renovación da Igrexa e a súa
necesidade de diálogo permanente, igualitario, maduro e adulto co mundo non o
esquezamos; ao contrario, que fagamos memoria activa daquel feito, de todo
canto aportou para que a Igrexa fose máis Pobo de Deus en camiño; que se nutre
continuamente da fonte da Palabra; gozosa de celebralo en comunidade e aberta a
entenderse, dialogando, cun mundo en cambio.
Sendo estas as
catro claves nas que descorreu o Concilio hai cincuenta anos, cada domingo de
Advento acenderemos, real ou simbolicamente -debuxándoas- unha candea co nome dunha das catro Constitucións
deste fito tan importante da Igrexa de Xesús. Así, o primeiro domingo
colocaremos a candea da LUMEN GENTIUM, o segundo a da SACROSANCTUM
CONCILIUM, o terceiro o da DEI VERBUM e
o cuarto a da GAUDIUM et SPES. Deste xeito
aproveitaremos, ao longo de cada un dos domingos de Advento, desde a Palabra
proclamada e buscando encarnala na vida, para coñecer ou lembrar que foi, que
significou e como segue a ter vixencia, forza e actualidade canto alí se
traballou para facer da Igrexa de Xesús luz e esperanza para as xentes, principalmente
para as xentes de boa vontade, como nos diría o sempre recordado Papa Xoán
XXIII, impulsor de que o Concilio se celebrase; pois só na renovación,
actualizada e permanente, é posible que o aire sega a entrar na Igrexa,
impedindo que as termitas a destrúan.
Que este tempo de
Advento, sexa un verdadeiro “aggiornamento“ –renovación– para
as nosas vidas e o noso compromiso de ser luz sempre acendida no medio do mundo.
Comentarios