UNHA IGREXA CHAMADA A SER LUZ DAS XENTES E POBO DE DEUS
PÓRTICO
Xa
estamos outra vez no tempo de Advento, o que nos indica que comezamos a
preparación para recibir ao Señor que chega ao corazón de cada un e cada unha
de nós. Catro semanas nas que somos chamados a poñernos en camiño, a romper
dunha vez por todas a inercia de pensar que a vida non é máis ca unha sucesión
de minutos que se converten en horas, días e anos; catro semanas para ir
crecendo por dentro e preparando en nós o berce no que acoller ao neno.
Neste
Ano da Fe co que a Igrexa quere celebrar os cincuenta anos do comezo do
Concilio Vaticano II –1962-, a nosa proposta quere ser un impulso que nos leve
a coñecer e reflexionar sobre o que tal acontecemento ten suposto na vida da
Igrexa. A tal fin, cada un dos domingos iremos presentando unha das catro
Constitucións que conforman o traballo que o Concilio ofreceu a toda a Igrexa
para renovarse e estar no mundo con actitude de diálogo e encontro. O Concilio
foi unha invitación a camiñar xunt@s, deixando atrás enfrontamentos e
apoloxéticas.
Neste
primeiro domingo falaremos da Constitución –o documento– que tratou sobre a
Igrexa, que se chama “Lumen gentium”
–Luz das xentes– e que puxo como elemento principal da Igrexa o ser pobo en
camiño; sen distincións nin xerarquías. Impulsados por esta invitación,
comecemos logo a celebración de hoxe.
O PERDÓN
¨
Por
non sentirnos comunidade e desaproveitar as ocasións de celebrar xunt@s a fe, SEÑOR, QUE
SEXAMOS LUZ E POBO.
¨
Por
non esforzarnos en renovar os contidos e as vivencias da fe, CRISTO, QUE
SEXAMOS LUZ E POBO.
¨
Por
deixar que a fe se converta en algo utilitarista á que recorremos cando nos
interesa, SEÑOR,
QUE SEXAMOS LUZ E POBO
REMUÍÑO
ð Escribe Paulo na carta aos tesalonicenses
que necesitamos sentir a fortaleza do Señor no interior de cada un de nós. Unha
fortaleza que reforce o noso querer ser testemuñas dunha mensaxe liberadora no
medio dun mundo cheo de escravitude, ansia de poder e de dominio dos demais,
especialmente dos máis pequenos e necesitados. Paulo faille estas reflexións a
aqueles cristiáns da primeira hora para que a súa vida estivera asentada non
sobre comportamentos externos, senón sobre o fundamento, a raíz, o cimento da
fe: Xesucristo. Con, por El e nel, como dicimos ao remate da pregaria
eucarística, nós imos facendo da nosa vida compromiso e ofrenda de fidelidade á
súa persoa e á súa mensaxe; un compromiso que debe ser experiencia de
crecemento interior que nos leve a sentírmonos non coma illas abandonadas no
medio dun océano, senón como grans de area que coa aportación de tod@s
conseguen ir facendo verdadeiras montañas asentadas na solidariedade, na
alegría compartida e na esperanza vivida e ofrecida aos demais.
ð Esa mesma fortaleza á que se
refería Paulo, pasados moitos anos, foi tamén a que nos invitaba a construír o
Concilio Vaticano II hai cincuenta anos, poñendo ao noso dispor o documento que
nos fala de que tod@s, non só o Papa, os bispos, os curas ou as monxas e os
frades, somos e formamos a Igrexa. E que esta non podería ser verdadeiro
testemuño de Xesús e da súa mensaxe no medio do mundo se non se considerase
pobo. Pero non un pobo calquera, senón un pobo en camiño, no que vai atopando a
outras persoas polas que se preocupa, ás que atende e alenta, e tamén das que
aprende e coas que vai colaborando en facer do mundo a casa de tod@s. E para
poñernos nesta xeira, o Concilio aprobou un documento que se chama “Luz das
xentes” –Lumen gentium-, querendo
referirse con esta expresión á tarefa que nos incumbe a cantos nos chamamos e
sentimos cristiáns hoxe en día. A Igrexa, se quere ser fiel a Xesús, non pode
enredarse en ritos ou dogmas que ninguén entende e que están moi lonxe do que
son as verdadeiras preocupacións das persoas no momento actual. Por iso fai un
chamado invitando a tod@s a ser luz para as xentes; luz alí onde nos atopemos;
luz cando traballamos, luz cando imos creando familias, luz cando queremos
dedicar parte do noso tempo libre a unha causa solidaria, luz coas nosas
actitudes e formas de actuar. Só se somos luz, dísenos, como Paulo tamén lle
dicía a os membros das primeiras comunidades, estaremos respondendo ao envío
que nos apóstolos nos fai Xesús tamén a nós: ide e anunciade. E este anuncio
temos que facelo cada un desde a tarefa que desenvolvamos na sociedade, sen que
ninguén se crea nin se pense ou sinta máis importante ou superior aos demais.
De aí que a L.G. insiste en que ao ser Pobo de Deus, a conciencia de ser Igrexa
e de participar nela correspóndenos a tod@s; cadaquén desde a súa
responsabilidade: o papa como papa, os bispos como bispos, os curas como curas,
as relixiosas/os como relixiosas/os e os segrares como segrares. E todos no
medio do mundo, entre e cos demais, sen que ninguén se considere ou se crea nin
máis importante nin mellor. E isto, que parece estar claro nos papeis, moitas
veces non ten sido así, polo que é moi importante volver a ler a L.G. e
recordarnos a tod@s cal é o noso traballo coma Igrexa, un traballo que non
exclúe, senón que, aceptando a pluralidade duns e doutros, busca o mesmo
camiño: facer da Igrexa sacramento -presenza
viva de encontro con Xesús- universal de
salvación. Xesús, que vén e que o tempo de Advento nos axuda a prepararnos
para recibilo, El mesmo, estanos chamando a participar nesta Igrexa pobo de
Deus.
ð O Evanxeo que acabamos de escoitar quere ser a
chamada que nos corresponde a cantos formamos parte da Igrexa a non deixarnos
levar pola rutina, o sometemento ou a minoría de idade eclesial, senón que nos
urxe a vivir a nosa pertenza á Igrexa de xeito liberador e gozoso; non deixando
que o medo e a intolerancia aniñen nela. Deste xeito entenderemos cando Lucas
di que está a chegar, que xa está a nosa porta a verdadeira liberación: Xesús
de Nazaret. Nel, como nos di tamén o concilio está o gran misterio de amor que
somos invitados a construír desde o noso ser Igrexa.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Ao comezar este tempo de Advento, no que
nos preparamos para acoller ao teu Fillo nos nosos corazóns, compartimos a
oración sentíndonos membros desa Igrexa á que lle pides que sexa luz no medio
das xentes,e dicimos xunt@s:
QUE SEXAMOS LUZ SOLIDARIA PARA OS IRM@NS
*
Para
que a Igrexa, Pobo de Deus do século XXI, se esforce por ter a súa porta sempre
aberta para que entren nela os excluídos da sociedade, que os vai deixando nas
beiras cando xa non lle serven, e responda así á chamada que Deus nos fai a
través do Concilio Vaticano II, de ser sempre luz que abra camiños de encontro,
axuda e colaboración, OREMOS.
QUE SEXAMOS LUZ SOLIDARIA PARA OS IRM@NS
*
Para
que nas nosas parroquias non nos deixemos levar da rutina, os costumes e as tradicións,
e nos esforcemos por formarnos e renovar os nosos coñecementos sobre canto nos
supón e esixa ser cristiáns no mundo de hoxe; sen deixarnos levar das modas nin
apartarnos da invitación de Xesús de ser luz para os veciñ@s, OREMOS.
QUE SEXAMOS LUZ SOLIDARIA PARA OS IRM@NS
*
Para
que nós, tomando en serio que temos que renovarnos para dar testemuño da fe que
recibimos no bautismo, aproveitemos
todas as oportunidades para coñecer máis e mellor que é ser e vivir como
cristiáns, evitando falar de memoria e sen coñecemento da mensaxe de Xesús, e
así este tempo de Advento nos descubra a necesidade de formarnos e poder ser
luz para os enfermos, solidariedade cos parados, apoio e loita cos desahuciados e pan para quen necesita
alimento, OREMOS.
QUE SEXAMOS LUZ SOLIDARIA PARA OS IRM@NS
Señor, ao comezar o Advento
queremos tamén nós poñernos en camiño de renovación e cambio para que deixemos
atrás o conformismo e nos esforcemos porque a esperanza gañe a carreira fronte
ao derrotismo. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Non creo nin espero:
û No Meu Deus, senón no Noso Deus.
û Nas fachendas nin nos
escaparates, senón nos corazóns que aman de verdade.
û Nos xestos triunfalistas, senón
nos actos de servizo.
û Nos profetas de desventuras,
senón nos da esperanza.
û Nas ameazas dos
fundamentalistas, senón no esforzo dos educadores.
û Na fin do mundo, senón na fin
deste mundo inxusto e corrupto.
û No calquera tempo pasado foi
mellor, senón que foi distinto, e tamén mellorable.
û No traballo individualista,
senón na cooperación do equipo.
û Nos movementos de divisións que
enfrontan e afastan a uns dos outros, senón na comuñón que une e busca o ben
común.
û Na espiritualidade de consumo,
medo e imposición; senón a de acollida e a porta aberta que invita a pasar.
û Nas palabras de políticos,
banqueiros ou os chamados representantes do sagrado, senón nas de Xesucristo,
que pasou facendo o ben e nos invitou a facer o mesmo.
(Sobre unha idea do caderno de Cáritas, Advento e Nadal 2012-2013, p.21)
CANTOS
o ENTRADA: Ven axiña visitarnos
o LECTURAS: Volve, Señor
o OFERTORIO: Con tódalas criaturas
o COMUÑÓN: Xesús chamado amigo
Comentarios