Cristo Rei

DESPOIS DE TANTO TEMPO, AÍNDA SEGUIMOS DESCOLOCAD@S POLA SÚA REALEZA: UN REINADO PARA E DENDE O SERVIZO

PÓRTICO

Resulta irónico que neste momento socialmente tan difícil que estamos a vivir, falemos de reinado de Deus. Porén, se nos fixamos nas palabras que acompañan o participio reinado, darémonos conta de que ao que nos referimos non é a unha cuestión física (un territorio), nin tampouco unha cuestión política (a institución de goberno dun país). Non, ao que nos referimos, coas palabras xustiza e paz, é a dous dos grandes valores que sempre foron unidos ao actuar e predicar de Xesús. Por iso o seu reinado baséase na realización daquelas actitudes que conformen a defensa do ser humano e a construción de comunidades humanas asentadas sobre os valores que fan que as persoas, e non os resultados nin os intereses, sexan o primeiro e o principal. E iso é o que hoxe os cristiáns e as cristiás de todo o mundo celebramos, reuníndonos para compartir a fe e participar das nosas celebracións, ao dicir que hoxe é o domingo de Cristo Rei. Só se tomamos en serio esta maneira de facer as cousas, lograremos ser no mundo testemuñas daquel en quen cremos, á vez que, ese xeito de actuar, encherá a nosa vida de sentido e felicidade.

Unámonos logo nesta celebración para que canto aquí vivamos nos dea azos para ser persoas activas e construtoras dunha sociedade rexida polo compromiso de non aplastar nunca ás persoas, imaxe e semellanza do Deus amor.

O PERDÓN

Para que tomemos en serio a invitación de ser sempre favorecedores de paz e xustiza, SEÑOR, QUE O TEU REINADO ALENTE A NOSA VIDA.

Para que nestes momentos tan difíciles e duros, nos que crece a sensación de desesperanza, saibamos dar razón da nosa esperanza, CRISTO, QUE O TEU REINADO ALENTE A NOSA VIDA.

Para que na nosa vida persoal non deixemos que aniñe a sensación de impotencia nin as actitudes violentas, SEÑOR, QUE O TEU REINADO ALENTE A NOSA VIDA.

REMUÍÑO

Celebramos hoxe a festa de Cristo Rei, que pecha o ano litúrxico. Xesús acepta o cualificativo de Rei cun sentido totalmente distinto ao dos romanos e xudeus. Para os romanos, rei era sinónimo de emperador ou xefe, con todos os poderes. Para os xudeus, o Mesías era o rei esperado que instauraría o reino de Israel. Porén, a realeza de Xesús responde ao proxecto de Deus sobre as persoas e a sociedade, no que o rei é defensor do pobo, o que imparte xustiza e defende aos débiles.

Por iso Xesús é rei ao longo do evanxeo, porque alimenta aos pobres, cura aos enfermos, practica o servizo, rexeita o dominio e a violencia, dá testemuño da verdade, implanta xustiza e entrégase ata o final pola causa do Reino. Inverte así os valores da súa sociedade... e tamén da nosa. Temos que recoñecer e aceptar, dunha vez por todas, que o Reinado de Cristo non é un reinado etéreo, senón que é unha realidade que quere conseguir a transformación radical do mundo. Cristo é un Rei Liberador, porque nos libera de todo aquilo que nos impide ser realmente persoas:

Fronte ao afán consumista que nos desvela e nos impide vivir, Xesús lémbranos que os ricos xa recibiron o seu consolo, que quen pon o valor da súa vida no que posúe é un insensato. A persoa vale por si mesma, pero se se ata ás cousas que se pagan, o seu prezo serán os cartos.

Fronte das estruturas que tentan reducir ás persoas a un produto en serie, Xesús deixa ben claro que leis e estruturas están ao servizo da persoa e non ao contrario. O testemuño evanxélico non se dá a base dunha boa organización; o Espírito e a liberdade, non as leis, son a base da nosa actuación.

Fronte aos prexuízos que destrúen a paz das persoas, Xesús non ten inconvinte en comer con publicanos e pecadores, sen facer caso das críticas “dos bos”, en falar cos samaritanos, ou cos estranxeiros e en tratar con naturalidade ás mulleres.

Fronte á violencia, que sementa sangue na xeografía do noso mundo, Xesús propón a liberdade daquel que é quen de romper a espiral de violencia, que nunca remata, e devolve ben por mal. A xenreira e a violencia son escravitudes das persoas.

Fronte ao medo, que nos paraliza e nos converte en monicreques, Xesús propón a liberdade do amor: nin medo a Deus, porque é Pai-Nai; nin medo ás persoas, porque son irmáns e irmás. Non ter medo a nada, confiando en Deus, que dirixe a historia cara á súa plenitude.

Fronte á escravitude de buscar o éxito doado, tan de moda no noso tempo, Xesús propón buscar o único éxito que paga a pena: o do Reino de Deus. Diante da posibilidade de converter pedras en pan, Xesús recorda que non só de pan vivimos, senón da Palabra de Deus.

Fronte a escravitude do mal, Xesús preséntase coma o liberador que trae o Reino do ben e que nos encarga a nós, seguidores e seguidoras súas, a posibilidade de facer o ben: pecado, enfermidades, demos, soidades... de todo iso vémonos libres se entendemos que a relixión é unha proposta que dá sentido á vida.

Fronte á escravitude de ver o mundo sen futuro, sen saída, nós afirmamos que Xesús xa deu comezo a un mundo novo no que non haberá loito, nin choros, nin dor.

Xesús é o liberador soberano e universal; o seu Reino é un Reino de liberdade e vida. Nós, os seus discípulos, non podemos reducir a súa misión, a súa tarefa, a súa mensaxe, a un simple culto externo; somos responsables de espallar a Boa Nova e de traballar por facer presente o seu Reino de amor no mundo de hoxe, aquí e agora. Con frecuencia, a frase “o meu reino non é deste mundo”, que vimos de escoitar no evanxeo de hoxe, serviu para reforzar unha visión do cristianismo espiritualista, coma se fose unha relixión que non debe preocuparse polas cousas deste mundo. Moitos cristiáns pensan, de xeito erróneo, que canto máis entregado se vive á tarefa do Reino, menos deben comprometerse en asuntos sociais, económicos ou políticos. Porén, a frase que pronuncia Xesús comporta unha distancia e unha ruptura, pero non entre o relixioso e o temporal, senón entre a dominación e o servizo. O Reino de Xesús non é un reino de arbitrariedade, privilexios e dominación, senón un reino de xustiza e de servizo que estamos chamad@s a facer medrar no medio das persoas, das institucións, da sociedade enteira.

A sentencia “o meu reino non é deste mundo”, non debe levarnos á despreocupación e á evasión, senón ao incorformismo. Unha igrexa preocupada por non ser deste mundo deberá estar atenta a tomar distancia dos poderes influentes e a non caer na falsa ilusión de enfortecer o reino de Cristo con diplomacia, poder, cartos... Pero, ao mesmo tempo, se quere estar no mundo, coma Xesús, deberá asumir que “Onde estea a persoa sufrindo dor, inxustiza, pobreza ou violencia, alí debe estar a voz da Igrexa, a nosa voz”. Oxalá sexa así.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Diante de Ti, Señor, mostramos as nosas angueiras, tamén as nosas frustracións, sabendo que a pesares de todo non nos deixas da túa man. Por iso dicimos: