Por que sempre lle damos tanta importancia ás campás e
descoidamos para que nos chaman?
Descarga o ficheiro
*
ENTRADA: Camiñando pola vida
(Nº 9)
*
LECTURAS: Señor Xesús, bendito
sexas (Nº 52)
*
OFERTORIO: Grazas, Señor,
graciñas (Nº 50)
*
COMUÑÓN: O amor é o meirande
(Nº 119)
ESCOITA ACTIVA
Mira que
insistimos unha e outra vez na importancia da fe e máis da esperanza! E facemos
ben; pero esquecemos que estas dúas non valerían ren se non as poñemos en
relación coa caridade. A mensaxe de Xesús está dirixida ás persoas, ao seu
corazón, a canto nos fai sentir e percibir. Non estamos diante dunha
construción dogmática, preocupada por controlar se somos ou non moi cumpridores
das prácticas de piedade ou se nos apartamos de cumprir ou incumprir as leis
que ao longo destes dous mil anos de vida da Igrexa nos fomos dando para poder
organizarnos como comunidade universal presente en todo recuncho do mundo.
Xesús fala e fai, invitándonos tamén a nós a falar e facer poñendo o amor no
centro da nosa vida. E porque somos unha comunidade de comunidades, temos que
aprender a respectarnos uns a outros desde a pluralidade de linguas e culturas
nas que imos vivindo e dándolle contido e concreción á súa mensaxe. E se El sempre
pon o amor no centro, por que nós nos empeñamos en levar conta das veces, do
como, e do con quen, no canto de esforzarnos por ser mellores persoas, máis
humanas e felices, para que o amor sexa o cerne desde o que confesemos a fe e
vivamos a esperanza?
CORAZÓN MISERICORDIOSO
·
Porque
esquecemos que o amor non é un acto físico, senón un compromiso de respectar,
acoller e acompañar a quen se sente derrotado e esquecido; SEÑOR, QUE FAGAMOS DA SALVACIÓN DEFENSA DOS MÁIS DÉBILES.
· Porque nos deixamos
levar polo derrotismo, e renunciamos a loitar por facer da túa esperanza luz no
camiño da vida; CRISTO, QUE FAGAMOS DA
SALVACIÓN DEFENSA DOS MÁIS DÉBILES.
· Porque nos sobra boa
vontade; pero nos faltan compromiso e esixencia para tomar en serio a túa mensaxe;
SEÑOR, QUE FAGAMOS DA SALVACIÓN DEFENSA
DOS MÁIS DÉBILES.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
*
O
Señor desde sempre buscounos e esperounos. Para El somos presenza constante e
permanente. E namentres a nosa relación duns cos outros está moi marcada polo interese
e o esquecemento, a relación de Deus con nós é sempre unha relación de
presenza, acompañamento de raíz e identidade. Como di o profeta Xeremías na
primeira lectura, antes de saír do seo das nosas nais El xa nos miraba con
tenrura e misericordia. A súa pegada púxoa en nós desde o comezo: no amor dos
nosos pais e nais que deu lugar á nosa vida. Estaba presente alí e ségueo a
estar tamén hoxe. E así o cremos e confesamos cando rezamos xunt@s e cando
levamos o que temos vivido nas celebracións á vida de cada día. E esa é a nosa
tarefa, non outra, por moito que nos queiran desviar do fundamental da fe para
convertela en costume, rito ou imposicións. A súa invitación é unha constate
chamada a non ter medo, a non esmorecer, a non deixarnos render polas dificultades
e problemas que nos poidan ir aparecendo.
*
Só
desde esta identidade xenética –desde o comezo– poderemos entender canto Paulo
recolle na súa carta aos Corintios ao afirmar que o amor é cerne da vida do
cristián. Sen amor non seriamos máis que robots que cumpren normas; pero que
son incapaces de descubrir ao outro como igual e irmán, como rostro de presenza
de Deus. E isto, inda que o teñamos escoitado moitas veces e de xeitos
diferentes, nunca pasa de moda, porque aquí reside o que define e diferenza a
un seguidor de Xesús de quen non o é. Non somos cristiáns por ter sido
bautizados; tampouco por repetir xestos que facían os nosos maiores, senón por
esforzarnos en vivir o amor, por facer del verdade na nosa vida. Non é logo nin
unha palabra que pase de moda nin tampouco unha actividade físico ximnástica,
senón actitude permanente que identifica e mostra que Xesús segue presente no
noso mundo a pesares da tecnoloxía ou a indiferenza. O amor, imaxe que mellor
define a Deus, non pasa. Porque, coma El, tamén é para sempre.
*
Sendo
o actuar de Xesús coherente co seu dicir, non é de estrañar que os veciños
dubidaran del. A eles (só a eles?) non lles cabía na cabeza que aquel fillo do
carpinteiro e daquela moza que o tivera antes de casar con Xosé, puidera presentarse
coma Fillo de Deus; o que daba cumprimento na súa persoa ás palabras que desde
había tantos séculos viñan lendo e rezando xunt@s na sinagoga. Non podían dar
creto a que un dos deles e coma eles puidera presentarse invitando a cambiar os
comportamentos, anunciándolles que a salvación pasa pola acollida e o respecto
duns para cos outro; que lles fixera saír as cores pola súa falta de
sinceridade e coherencia á hora de actuar, pois críanse os mellores por cumprir
ritos e normas; pero non eran capaces de poñer o corazón no que facían. Isto
pasáballe a Xesús cos veciños; pero... non nos pasa tamén a nós que somos
desconfiados e valoramos pouco, cando non nada, os logros dun veciño ou de
alguén que está disposto a poñer tempo do seu a favor do tempo de todos?
Preguntémonos logo, non o que outros fan por nós, senón o que nós somos capaces
de facer polos outros. Porque na resposta que deamos verémonos reflectidos como
seguidores -ou non- de Xesús.
FRATERNIDADE ORANTE
Compartamos en
comunidade a oración que nos fai sentir comunidade en comuñón que se une en
linguas e culturas distintas para proclamar que o amor de Deus nunca nos
abandona, dicindo:
SEÑOR, QUE O AMOR
DE IGUALDADE SEXA O NOSO GUIEIRO
- Para que Igrexa sexa berce de amor e non madrasta incapaz de amar e acoller a quen se sente só, desenganado e triste, OREMOS.
SEÑOR, QUE O AMOR
DE IGUALDADE SEXA O NOSO GUIEIRO
- Para que as nosas comunidades sexan lareira de quentura onde nos xuntemos para escoitarnos, axudarnos e preocuparnos uns polos outros, OREMOS.
SEÑOR, QUE O AMOR
DE IGUALDADE SEXA O NOSO GUIEIRO
- Para que non esquezamos nunca que Deus non pon nin fronteiras nin barreiras que separen, senón que é un Deus que tende pontes para encontrarnos e unirnos na loita por coidar a casa común que non é de ninguén en particular, senón de tod@s en igualdade, OREMOS.
SEÑOR, QUE O AMOR
DE IGUALDADE SEXA O NOSO GUIEIRO
Grazas, Señor, por
invitarnos a vivir o amor, a esperanza e a fe na misericordia, facendo o
esforzo por superar prexuízos que nos separan e tantas veces nos enfrontan. P.X.N.S.
Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
O Señor é “misericordioso”: este
vocábulo evoca unha actitude de tenrura, coma a dunha nai polo seu fillo. En
efecto, o termo hebreo usado pola Biblia leva a pensar nas vísceras, no ventre
materno. Por iso a imaxe que suxire é a dun Deus que se conmove e sente tenrura
por nós, coma unha nai cando colle ao seu fillo no colo, unicamente desexosa de
amar, protexer e axudar, pronta a doar todo, ata a si mesma. Esta é a imaxe que
este termo suxire. Por tanto, un amor que se pode definir, no bo sentido,
“visceral”.
Despois, está escrito que o Señor é
“compasivo”, no sentido de que concede a graza, ten compaixón e, na súa
grandeza, debrúzase sobre cantos son fráxiles e pobres, sempre pronto a
acoller, comprender e perdoar. É coma o pai da parábola do Evanxeo de Lucas (un
pai que non se pecha no resentimento polo abandono do fillo mais novo, ao
contrario, continua a esperar por el –foi el que o xerou!– e despois corre ao
seu encontro, abrazándoo. Nin sequera lle deixa rematar a súa confesión –como
se tapase a súa boca– tan grandes son o amor e a alegría por telo reencontrado;
e de seguida vai chamar tamén ao fillo mais vello, que se sente indignado e non
quere festexar. Era o fillo que permaneceu sempre na casa, pero que vivía máis
coma un servo que coma un fillo. O pai debruzase sobre el, convidándoo a
entrar, procurando abrir o seu corazón ao amor, a fin de que ninguén sexa
excluído da festa da misericordia. A misericordia é unha festa!
(Catequese do Papa: O nome
de Deus é o Misericordioso 13/1/2016)
Comentarios