acollid@s na fe, acompañad@s na esperanza. Unha
invitación a agradecer as nosas raíces
§
ENTRADA:
Vinde axiña (Nº 10)
§
LECTURAS:
A auga do Señor (Nº 124)
§
OFERTORIO:
Recibe Señor (Nº 31)
§
COMUÑÓN:
Todos xuntos (nº 56)
ESCOITA
ACTIVA
A
celebración deste domingo invítanos a poñer os ollos na decisión que un día
tomaron os nosos pais para que fosemos cristiáns. É polo tanto unha celebración
para agradecer poder compartir unha mesma fe desde o bautismo recibido e a fe
agradecida. Logo do tempo de Nadal, onde todo xiraba derredor da encarnación –o
Deus feito un dos nosos-, desde o anuncio de Xoán Bautista e desde o si de
María, a invitación que hoxe se nos fai é a de agradecer a fe recibida desde a
decisión dos nosos pais de pedir para nós o bautismo. E do mesmo xeito que para
Xesús foi o comezo dunha experiencia de comunidade e un camiñar sempre
acompañado dos seus; o bautismo é tamén para nós sabernos sempre acompañados
por unha comunidade coa que compartimos e camiñamos, deixándonos agarimar polos
momentos compartidos, pola fe celebrada e pola graza recibida para poder vivir
e agradecer que nin estamos sós nin nos sentimos abandonados á nosa sorte,
senón que camiñamos xunt@s nunha esperanza que funde as súas raíces na Palabra
que se fixo coma nós para quedar ao noso lado.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
*
Por non acoller con gratitude a fe recibida dos nosos pais e nais; SEÑOR, RENOVA A NOSA CONFIANZA EN TI.
*
Porque moitas veces deixámonos levar polo orgullo e non recoñecemos os
nosos erros; CRISTO, RENOVA A NOSA
CONFIANZA EN TI .
*
Polas veces nas que lle dámos as costas ás peticións de axuda e escoita que
nos fan os que temos máis preto, SEÑOR,
RENOVA A NOSA CONFIANZA EN TI .
OLLOS ABERTOS
E PÉS NO CHAN
- A imaxe do Servo que aparece nos textos do profeta Isaías é unha invitación a poñer a nosa atención nos diferentes significados que ten unha mesma palabra para poder situala e comprendela no seu contexto, evitando caer nunha falsa ou incompleta comprensión da mesma. Hoxe temos escoitado a palabra servo na primeira lectura, e segundo o xeito de entendela na linguaxe habitual, viría ser alguén que está sometido á vontade e á acción doutra persoa que manda máis e ten poder. Porén, non é este o uso que o profeta lle dá a esta palabra. O servo vén sendo aquel que se pon ao servizo dos demais para facerlle a vida máis doada. Tamén aquel que cumpre coa misión recibida de traballar a prol das causas onde se busque poñer ao máis débil no centro, e non no derradeiro lugar. Mesmo podemos dicir tamén que o servo é aquel que non se sente nin humillado nin sometido cando sae na defensa dos máis débiles e sen voz. Non é logo o sometido pola forza e poder do poderoso, senón o que cumpre coa misión de acompañar toda situación e experiencia humana que necesita ser enchoupada de esperanza. Por iso a figura do servo ponse en relación coa persoa de Xesús –o Deus que vén de encarnarse para facerse dos nosos- pero non se esgota nel, senón que se prolonga en tódalas persoas que fan da súa vida unha entrega xenerosa de solidariedade ao servizo e ás causas dos máis pequenos e empobrecidos do noso mundo. É logo servo sinónimo de servizo e servidor, non de sometemento e escravitude, por iso é chamada a cada un/unha de nós para que sexamos serv@s da tenrura e da xustiza neste mundo que imos creando cheo de reproches e esixencias, e no que se vai perdendo a perspectiva de humanización e o compromiso liberador.
- En Cristo este servo do que falaba Isaías concrétase ao tomar conciencia da súa misión. Xesús non foi un “superman” que o sabía todo desde o principio, senón que foi gañando conciencia a medida que ía desenvolvendo a súa misión de servir desde a denuncia do actuar dos poderosos e a entrega aos necesitados. Isto, á vez que ía facendo que os poderosos comezasen a velo coma un “atranco” para seguir oprimindo e impoñendo os seus criterios de clasismo e poder, facía que os pobres e necesitados descubriran nel a presenza do Deus liberador que tanto agardara o pobo de Israel. En Xesús, unxido pola forza e presenza do Espírito, vaise facendo realidade e vai tomando corpo a afirmación, tantas veces repetida e escoitada, de que chegou o momento da liberación, persoal e colectiva; de que o sometemento rematara; de que xa era tempo de non seguir deixándose dominar nin pola mentira nin pola imposición dos poderosos. E a isto ía contribuíndo Xesús a medida que descubría que a súa misión non era outra máis que a de cumprir o encargo do Pai de ser voz de denuncia, xustiza e liberación. O seu bautismo foi comezo dun tempo, curto en anos pero longo en compromiso e traballo por un mundo máis esperanzado, xusto e solidario: o tempo da Igrexa. O tempo dos cristiáns. O noso tempo. E hoxe, ao celebrar a festa do bautismo de Xesús, tamén somos chamados a celebrar a festa do noso bautismo; pero non como unha festa de consumo e escusa para invitar á familia a comer, senón como o momento no que comezou tamén para nós a tarefa de facer da nosa vida e do noso actuar unha busca permanente do servizo e a entrega á causa da xustiza, a solidariedade e a paz. Tres eixos sobre os que se artella a mensaxe de Xesús. A mensaxe que estamos chamados a vivir e desenvolver os cristiáns hoxe.
- Por iso, se El é o Fillo no que Deus se sente plenamente compracido, nós somos hoxe tamén @s fill@s chamad@s a mostrar que os enfermos, os parados, as maltratadas, os maiores... seguen a ser os preferidos de Deus. E isto non se aprende de memoria, senón que se ha, temos que, vivir desde o corazón que sente, a cabeza que pensa e as mans e pés que actúan. A isto nos urxe o bautismo recibido!
FRATERNIDADE
ORANTE
Porque o amor de Deus enchoupou os nosos corazóns, agradecid@s, dicimos
agora:
QUE A AUGA DO BAUTISMO TRAIA A PAZ PARA O NOSO ACTUAR
- Para que a Igrexa sexa auga que libera e esperanza que non cala ante os enganos e inxustizas dos poderosos do noso mundo, OREMOS.
QUE A AUGA DO BAUTISMO TRAIA A PAZ PARA O NOSO ACTUAR
- Para que traballemos desde as nosas parroquias para que a rutina e a indiferenza non enchoupen nin o noso pensamento nin o noso xeito de mirar, comprender e transformar a realidade na que vivimos, OREMOS.
QUE A AUGA DO BAUTISMO TRAIA A PAZ PARA O NOSO ACTUAR
- Para que fagamos da nosa vida esforzo por agradecer a fe recibida dos nosos pais e compartida cando rezamos e celebramos a forza da esperanza que non deixa que a tristura, a dor e a inxustiza nos venzan, OREMOS.
QUE A AUGA DO BAUTISMO TRAIA A PAZ PARA O NOSO ACTUAR
Señor, poñemos na túa man a nosa oración comunitaria, coa que queremos
expresar que seguimos a necesitar de Ti e da túa presenza no camiñar de cada
día. P.X.N.S. Amén.
MIRADA
ESPERANZADA
É
urxente recuperar o carácter luminoso propio da fe, pois cando a súa chama se
apaga, todas as outras luces acaban languidecendo. Porque a característica
propia da luz da fe é a capacidade de iluminar toda a existencia do home.
Porque unha luz tan potente non pode provir de nós mesmos; ha vir dunha fonte
máis primordial, ten que vir, en definitiva, de Deus. A fe nace do encontro co
Deus vivo, que nos chama e nos revela o seu amor, un amor que nos precede e no
que nos podemos apoiar para estar seguros e construír a vida. Transformados por
este amor, recibimos ollos novos, experimentamos que nel hai unha gran promesa
de plenitude e se nos abre a mirada ao futuro. A fe, que recibimos de Deus como
don sobrenatural, presentase como luz no camiño, que orienta o noso camiño no
tempo. Por unha parte, procede do pasado; é a luz dunha memoria fundante, a
memoria da vida de Xesús, onde o seu amor se ten manifestado totalmente fiable,
capaz de vencer á morte. Pero, ao mesmo tempo, como Xesús resucitou e atráenos
máis alá da morte, a fe é luz que vén do futuro, que nos desvela vastos
horizontes, e nos leva máis alá do noso «eu» illado, cara á máis ampla comuñón.
Dámonos conta, por tanto, de que a fe non habita na escuridade, senón que é luz
nas nosas tebras.
(Francisco, Lumen fidei, 4)
Comentarios