Ir al contenido principal

Bautismo do Señor C

acollid@s na fe, acompañad@s na esperanza. Unha invitación a agradecer as nosas raíces
CANTO GOZOSO
§  ENTRADA: Vinde axiña (Nº 10)
§  LECTURAS: A auga do Señor (Nº 124)
§  OFERTORIO: Recibe Señor (Nº 31)
§  COMUÑÓN: Todos xuntos (nº 56)
ESCOITA ACTIVA
A celebración deste domingo invítanos a poñer os ollos na decisión que un día tomaron os nosos pais para que fosemos cristiáns. É polo tanto unha celebración para agradecer poder compartir unha mesma fe desde o bautismo recibido e a fe agradecida. Logo do tempo de Nadal, onde todo xiraba derredor da encarnación –o Deus feito un dos nosos-, desde o anuncio de Xoán Bautista e desde o si de María, a invitación que hoxe se nos fai é a de agradecer a fe recibida desde a decisión dos nosos pais de pedir para nós o bautismo. E do mesmo xeito que para Xesús foi o comezo dunha experiencia de comunidade e un camiñar sempre acompañado dos seus; o bautismo é tamén para nós sabernos sempre acompañados por unha comunidade coa que compartimos e camiñamos, deixándonos agarimar polos momentos compartidos, pola fe celebrada e pola graza recibida para poder vivir e agradecer que nin estamos sós nin nos sentimos abandonados á nosa sorte, senón que camiñamos xunt@s nunha esperanza que funde as súas raíces na Palabra que se fixo coma nós para quedar ao noso lado.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*      Por non acoller con gratitude a fe recibida dos nosos pais e nais; SEÑOR, RENOVA A NOSA CONFIANZA EN TI.
*      Porque moitas veces deixámonos levar polo orgullo e non recoñecemos os nosos erros; CRISTO, RENOVA A NOSA CONFIANZA EN TI .
*      Polas veces nas que lle dámos as costas ás peticións de axuda e escoita que nos fan os que temos máis preto, SEÑOR, RENOVA A NOSA CONFIANZA EN TI .
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
  • A imaxe do Servo que aparece nos textos do profeta Isaías é unha invitación a poñer a nosa atención nos diferentes significados que ten unha mesma palabra para poder situala e comprendela no seu contexto, evitando caer nunha falsa ou incompleta comprensión da mesma. Hoxe temos escoitado a palabra servo na primeira lectura, e segundo o xeito de entendela na linguaxe habitual, viría ser alguén que está sometido á vontade e á acción doutra persoa que manda máis e ten poder. Porén, non é este o uso que o profeta lle dá a esta palabra. O servo vén sendo aquel que se pon ao servizo dos demais para facerlle a vida máis doada. Tamén aquel que cumpre coa misión recibida de traballar a prol das causas onde se busque poñer ao máis débil no centro, e non no derradeiro lugar. Mesmo podemos dicir tamén que o servo é aquel que non se sente nin humillado nin sometido cando sae na defensa dos máis débiles e sen voz. Non é logo o sometido pola forza e poder do poderoso, senón o que cumpre coa misión de acompañar toda situación e experiencia humana que necesita ser enchoupada de esperanza. Por iso a figura do servo ponse en relación coa persoa de Xesús –o Deus que vén de encarnarse para facerse dos nosos- pero non se esgota nel, senón que se prolonga en tódalas persoas que fan da súa vida unha entrega xenerosa de solidariedade ao servizo e ás causas dos máis pequenos e empobrecidos do noso mundo. É logo servo sinónimo de servizo e servidor, non de sometemento e escravitude, por iso é chamada a cada un/unha de nós para que sexamos serv@s da tenrura e da xustiza neste mundo que imos creando cheo de reproches e esixencias, e no que se vai perdendo a perspectiva de humanización e o compromiso liberador.
  • En Cristo este servo do que falaba Isaías concrétase ao tomar conciencia da súa misión. Xesús non foi un “superman” que o sabía todo desde o principio, senón que foi gañando conciencia a medida que ía desenvolvendo a súa misión de servir desde a denuncia do actuar dos poderosos e a entrega aos necesitados. Isto, á vez que ía facendo que os poderosos comezasen a velo coma un “atranco” para seguir oprimindo e impoñendo os seus criterios de clasismo e poder, facía que os pobres e necesitados descubriran nel a presenza do Deus liberador que tanto agardara o pobo de Israel. En Xesús, unxido pola forza e presenza do Espírito, vaise facendo realidade e vai tomando corpo a afirmación, tantas veces repetida e escoitada, de que chegou o momento da liberación, persoal e colectiva; de que o sometemento rematara; de que xa era tempo de non seguir deixándose dominar nin pola mentira nin pola imposición dos poderosos. E a isto ía contribuíndo Xesús a medida que descubría que a súa misión non era outra máis que a de cumprir o encargo do Pai de ser voz de denuncia, xustiza e liberación. O seu bautismo foi comezo dun tempo, curto en anos pero longo en compromiso e traballo por un mundo máis esperanzado, xusto e solidario: o tempo da Igrexa. O tempo dos cristiáns. O noso tempo. E hoxe, ao celebrar a festa do bautismo de Xesús, tamén somos chamados a celebrar a festa do noso bautismo; pero non como unha festa de consumo e escusa para invitar á familia a comer, senón como o momento no que comezou tamén para nós a tarefa de facer da nosa vida e do noso actuar unha busca permanente do servizo e a entrega á causa da xustiza, a solidariedade e a paz. Tres eixos sobre os que se artella a mensaxe de Xesús. A mensaxe que estamos chamados a vivir e desenvolver os cristiáns hoxe.
  • Por iso, se El é o Fillo no que Deus se sente plenamente compracido, nós somos hoxe tamén @s fill@s chamad@s a mostrar que os enfermos, os parados, as maltratadas, os maiores... seguen a ser os preferidos de Deus. E isto non se aprende de memoria, senón que se ha, temos que, vivir desde o corazón que sente, a cabeza que pensa e as mans e pés que actúan. A isto nos urxe o bautismo recibido!
FRATERNIDADE ORANTE
Porque o amor de Deus enchoupou os nosos corazóns, agradecid@s, dicimos agora:
QUE A AUGA DO BAUTISMO TRAIA A PAZ PARA O NOSO ACTUAR
  • Para que a Igrexa sexa auga que libera e esperanza que non cala ante os enganos e inxustizas dos poderosos do noso mundo, OREMOS.
QUE A AUGA DO BAUTISMO TRAIA A PAZ PARA O NOSO ACTUAR
  • Para que traballemos desde as nosas parroquias para que a rutina e a indiferenza non enchoupen nin o noso pensamento nin o noso xeito de mirar, comprender e transformar a realidade na que vivimos, OREMOS.
QUE A AUGA DO BAUTISMO TRAIA A PAZ PARA O NOSO ACTUAR
  • Para que fagamos da nosa vida esforzo por agradecer a fe recibida dos nosos pais e compartida cando rezamos e celebramos a forza da esperanza que non deixa que a tristura, a dor e a inxustiza nos venzan, OREMOS.
QUE A AUGA DO BAUTISMO TRAIA A PAZ PARA O NOSO ACTUAR
Señor, poñemos na túa man a nosa oración comunitaria, coa que queremos expresar que seguimos a necesitar de Ti e da túa presenza no camiñar de cada día. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
É urxente recuperar o carácter luminoso propio da fe, pois cando a súa chama se apaga, todas as outras luces acaban languidecendo. Porque a característica propia da luz da fe é a capacidade de iluminar toda a existencia do home. Porque unha luz tan potente non pode provir de nós mesmos; ha vir dunha fonte máis primordial, ten que vir, en definitiva, de Deus. A fe nace do encontro co Deus vivo, que nos chama e nos revela o seu amor, un amor que nos precede e no que nos podemos apoiar para estar seguros e construír a vida. Transformados por este amor, recibimos ollos novos, experimentamos que nel hai unha gran promesa de plenitude e se nos abre a mirada ao futuro. A fe, que recibimos de Deus como don sobrenatural, presentase como luz no camiño, que orienta o noso camiño no tempo. Por unha parte, procede do pasado; é a luz dunha memoria fundante, a memoria da vida de Xesús, onde o seu amor se ten manifestado totalmente fiable, capaz de vencer á morte. Pero, ao mesmo tempo, como Xesús resucitou e atráenos máis alá da morte, a fe é luz que vén do futuro, que nos desvela vastos horizontes, e nos leva máis alá do noso «eu» illado, cara á máis ampla comuñón. Dámonos conta, por tanto, de que a fe non habita na escuridade, senón que é luz nas nosas tebras.
(Francisco, Lumen fidei, 4)

Comentarios

Entradas populares de este blog

Corpus 2024 B

ALÍ ONDE NOS NECESITAS, ABRIMOS CAMIÑOS Á ESPERANZA (CORPUS 2024) CANTO GOZOSO ENTRADA: Pan do ceo, pan da vida (Nº 54) LECTURAS: Ti es o pan do ceo (Nº 33) OFERTORIO: Quédate, Señor, connosco (Nº 63) COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120) PARA NON PERDER O PASO Hoxe é día do Corpus Christi, festa grande. Baixo o lema “Alí onde nos necesitas, abrimos camiños á esperanza” celebramos a xornada da caridade, que nos convida a non esquecer que, sempre e en todo lugar, a Igrexa, cada unha das persoas que a formamos, estamos chamadas a ser servidoras e samaritanas, achegándonos para aliviar, acompañar, escoitar e erguer a tanta xente ferida e tirada nas cunetas da vida. O Señor, que hoxe sae ás nosas rúas, volve dicirnos: “Estou aquí, facendo o camiño contigo”. Abramos o noso corazón para escoitar a súa voz que, dun xeito alto e claro, convídanos a abrir camiños de esperanza. CO CORAZÓN FERIDO Ti convídasnos a abrir camiños de esperanza; pero nós moitas veces somos profetas de calamidades, por...

3 Coresma 2024

DIANTE DA TENTACIÓN DE MERCADEAR COA FE, PROPOÑAMOS GRATUIDADE CANTO GOZOSO o     ENTRADA .- Eu sei de quen me fiei  ( 64) o     LECTURAS .- Oh, Señor, escólleme ( 62 ) o     OFERTORIO.-  Grazas Señor na mañá ( 34) o     COMUÑÓN.-   Ti es camiño e verdade ( 57)   Sinal de Coresma.-  Engadimos unha nova parte do corazón roto que estamos a conformar.   ESPERTANDO Á RENOVACIÓN              As comunidades cristiás vanse conformando ao redor da persoa e a palabra de Xesús. Persoa e palabra desde as que se nos invita a interiorizar a fe, as conviccións, os valores e actitudes desde os que vivir. Pero ocorre que moitas veces, por razóns diversas, imos esquecendo estes dous aspectos fundamentais da fe para caer na inconsistencia das rutinas, os costumes, o aburrimento desde os que acabamos vivindo a fe. No evanxeo de hoxe escoitaremos co...

6 Pascua 2024

  CONSTRUÍNDO CASA COMÚN SEN FACER DISTINCIÓNS NIN PERDER A IDENTIDADE CANTOS ·        ENTRADA:  Con ledicia vimos todos ao altar (Nº 2) ·        LECTURAS:  Cantádelle ao Señor unha cantiga nova (Nº 23) ·        OFERTORIO:  O amor é o meirande (Nº 120) ·        COMUÑÓN:  No colo de miña nai (Nº 49)   AQUECENDO O CORAZÓN              Neste sexto domingo de Pascua invítasenos a prestar atención, poñendo corazón, ollos, mans, pensamento, pés... para vivir facendo do amor cerne da nosa vida. A isto chámanos o Evanxeo de hoxe. Non é doado, sabémolo, pero non podemos renunciar a tentalo, porque só quen se esforza pode recoller logo o froito do seu esforzo.          Cando Xesús fala do amor, non está a teorizar nin tampouco a dicir palabras pa...