NON IMPORTA TANTO O VER COMA O CRER, CONFIAR, COMPARTIR,
ESCOITAR... PARA ASÍ DESCUBRIR A PRESENZA DO RESUCITADO
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Que ledicia a miña (Nº 4)
ASPERSIÓN: A auga do Señor (Nº 124)
GLORIA: Gloria a Deus, gloria a Deus...(Nº 14)
LECTURAS: Xesús é Señor (Nº 16)
OFERTORIO. Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)
PAZ: Que veña a paz á nosa terra (Nº 45)
COMUÑÓN: Ide e pregoade (Nº 55)
ESCOITA ACTIVA
A recuperación da
liberdade e o pluralismo da nosa sociedade favorecen o cuestionamento de moitas
das nosas crenzas, indiscutidas durante moitos anos. Ás veces laiámonos de que
se cuestionen os nosos dogmas e as nosas seguridades, e mesmo nos sorprenden cambios
na Igrexa, que aceptamos resignadamente e con receo como síntomas de
inseguridade, debilidade e claudicación.
Por iso
necesitamos resucitar, redescubrir a Xesús presente entre nós, alentando e
acompañando o noso camiñar. Necesitamos que El nos dea o seu Espírito para
poder ler os sinais dos tempos, para sentir o recendo da esperanza, da paz, da
solidariedade e da xustiza.
Que na celebración
que agora comezamos nos deixemos impactar polo anuncio da resurrección: nada
está perdido, hai camiños novos, saiamos das nosas zonas de conforto e descubrámolos!.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
* Renuncias a todo
aquilo que te enfronta cos veciños, cos amigos, coa familia.... e te leva a
camiñar na insolidariedade e no egoísmo?. SI,
RENUNCIO.
* Renuncias ao
derrotismo e ao pesimismo como contrarios á Boa Nova de Xesús, pois impiden
camiñar na esperanza?. SI, RENUNCIO.
* Renuncias a seguir
vivindo con medo e na rutina a fe, pechándote a recoñecer e descubrir o
presente como tempo de salvación?. SI, RENUNCIO.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
“Perseverantes
en escoita-la ensinanza dos apóstolos, na comuñón da vida, no rito de partiren
o pan e nas oracións“ (Feitos).
Ao longo de todo o tempo da coresma e na vixilia
pascual fomos invitad@s a deixar atrás o corazón de pedra, insensible, e a
deixarnos enchoupar do alento de Deus, que converte a pedra en carne. Ao longo
de todas as semanas de Pascua, iremos proclamando na lectura fragmentos do
libro dos Feitos dos Apóstolos, nos que se nos mostrarán as actitudes dos
primeir@s cristiáns: esperanza, alegría, confianza, perda do medo. Unhas
actitudes que se nos invitan a levar á nosa vida, para deixar atrás, dunha vez
por todas, esa idea de que a fe cristiá é un narcótico ou un anestésico... De
feito, nós sabemos que iso non é así, e non só polos testemuños dos primeiros
cristiáns, senón pola vida entregada e doada de tantas persoas, no pasado e no
presente, da historia da Igrexa. Se el@s foron capaces de superar a tentación
de reducir a fe a unha simple proclama, por que non imos nós ser capaces tamén
de seguir o camiño que nos foron abrindo?. Dous mil anos de historia son tempo
suficiente para que nos deamos conta de que, se queremos, é posible vivir a
alegría da resurrección na nosa vida. Só temos que intentalo. E onde imos
atopar a forza para ilo facendo e para non recuar?. Pois aínda que nos poida
parecer estraño, temos que dicir que será nas nosas comunidades. No medio
daqueles e daquelas que pensan, cren, viven e celebran o mesmo ca nós: a
mensaxe de Xesús. Por iso temos que tomar en serio a Palabra e aprender a
querernos, axudarnos, preocuparnos... pensar en nós desde os outr@s.
·
“E nos fixo
renacer a unha vida que se nos dá en esperanza” (Pedro)
Coma Pedro, tamén nós temos que sentirnos ledos de
poder ter ao noso redor persoas que nos queiran, que se preocupen por nós, que
queren vivir os mesmos valores e cos que temos un proxecto baseado non na
violencia ou no enfrontamento, senón na misericordia, na capacidade de
acollida, na entrega aos outr@s, no estar dispost@s a arriscarnos para poder
levar a moitos corazóns (corazóns que sofren, están solos, son incomprendidos
ou séntense incapaces de mirar cara adiante), unha palabra de esperanza, unha
man chea de forza e agarimo, unha palabra que acompaña e non se deixa esmorecer
polas dificultades. Coma Pedro, tamén nós estamos chamad@s, desde o empuxe e a
forza das nosas comunidades, a renacer para mellorar, para cambiar, para
superar as nosas canseiras e os nosos desánimos.
·
“Benia os que
creron sen veren!” (Tomé)
Entón, e só entón, si que será posible entender as
palabras do Evanxeo de hoxe nas que se nos di que non importa tanto o ver senón
o crer, confiar, compartir, buscar consello, escoitar... para así descubrir a
presenza do Resucitado. Cómo nos falta fe!. Como nos falta entusiasmo!. Como
nos falta convicción!. Non será que a nosa fe, os nosos rezos, as nosas... non
son máis que palabras baleiras de contido e necesitadas de verdadeira
dispoñibilidade cara os demais?. Si os demais, aqueles nos que nos di Xesús que
temos que aprender a descubrir, ver, recoñecer, non significan nada para nós;
se pasamos ao seu lado e somos incapaces de achegarnos e dicirlle como estás,
que che pasa, por que choras... é que o noso corazón segue a ser de pedra e a
Pascua aínda non chegou a nós. Felices os que sen veren, traballan, arriscan,
loitan e se esforzan por facer familias, parroquias, barrios, países, mundo
onde se busque o que une e non o que enfronta; se busque o amar e non
dogmatizar; se busque propor e non impor. Benia os que cren sen veren!
FRATERNIDADE ORANTE
Señor,
coa túa presenza es alento e estímulo no noso camiñar, por iso che dicimos
xunt@s:
QUE
VIVAMOS NA ESPERANZA
· Pola Igrexa, para que neste
tempo de ledicia que é a Pascua, sexa quen de levar a todas as persoas, fundamentalmente
ás afastadas e ás que están máis precisadas dela, a Boa Nova da resurrección, OREMOS.
QUE
VIVAMOS NA ESPERANZA
· Polas nosas
comunidades, para que nunca esteamos coas portas pechadas, senón que pola
contra sempre sexan fogares de celebración, encontro e compartir plural e
respectuoso da fe, OREMOS.
QUE
VIVAMOS NA ESPERANZA
· Por cada un e cada
unha de nós, para que a túa resurrección nos dea azos para botar fóra os nosos
medos e así comprometernos na dignidade de todas as persoas, tan ameazada no
noso tempo polos que enganan, escravizan e pisotean sen escrúpulo ningún,
OREMOS.
QUE
VIVAMOS NA ESPERANZA
Grazas,
Señor, porque nos invitas a facer da nosa fe non un conxunto de doutrinas e
crenzas, senón unha vivencia expresada no amor. PXNS. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Cremos no Resucitado,
no Señor da Vida, en Xesús de Nazaré,
carpinteiro sinxelo, home do pobo,
predicador
itinerante, compañeiro de camiño.
Cremos no Resucitado,
o fillo de María,
quen fixo vida as súas palabras do
Magnificat,
porque levou a Boa
Nova aos pobres e aos excluídos.
Cremos no Resucitado,
Señor da comunidade,
quen para ensinar o amor de Deus
chamou a
discípulos para compartir a súa vida.
Cremos no Resucitado,
no que camiñou polas vilas de
Palestina,
no que andou polas ribeiras do lago,
no que se mesturou coa xente do pobo
para mostrar coa súa vida
que Deus non se esquece das persoas,
senón que coñece o sufrimento
e quere a
liberación e a xustiza.
Cremos no Resucitado,
no que se ocupou dos que sofren,
no que se compadeceu dos enfermos,
no que se achegou aos marxinados,
para ensinarnos que o Deus da Vida
nace entre os
pobres deste mundo.
Cremos no Resucitado,
no que se animou a presentar a un Deus
Vivo,
no que denunciou os ritos baleiros e as
leis hipócritas,
no que falou con palabras sinxelas
para ensinarnos
que o importante é vivir o que Deus nos propón.
Cremos no Resucitado,
no que entregou a vida,
no que cargou coa cruz,
no que viviu o conflito, a
incomprensión
e a persecución por ser fiel,
no que nos ensinou que a Deus
coñecémolo se
facemos a súa vontade.
Cremos en Xesús,
no que viviu como
Deus quere que vivamos todas as persoas.
Cremos no Resucitado,
que nos chama a seguir os seus pasos
para facer da nosa vida
unha Pascua para os demais,
un paso do Señor para todas as persoas,
un signo de que a vida é sempre máis
forte
que toda a morte
que a nosa sociedade xera.
Cremos en Xesús
porque queremos vivir coma El.
Comentarios