Xoves Santo 2017

ESQUEMA

1) CANTO DE ENTRADA

2) ESCOITA ACTIVA

3) CORAZÓN MISERICORDIOSO

4) GLORIA

5) ORACIÓN COLECTA

6) PROCLAMACIÓN DA PALABRA

1ª Lectura: Ex 12,1-8.11-14

2ª Lectura: 1 Co 11,23.26.

Evanxeo: Xn 13,1-15

7) OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN

8) CREDO

9) FRATERNIDADE ORANTE

10) OFERTORIO

11) NOSO PAI

12) PAZ

13) COMUÑÓN

14) ACCIÓN DE GRAZAS

15) TRASLADO AO MONUMENTO

16) ALTARES: RETÍRANSE OS MANTEIS

Descarga o ficheiro

A festa do amor que fai do servizo entrega e xenerosidade

SINAL: A celebración é rica en contido, por iso consideramos que o único sinal podería ser poñer no lugar onde imos trasladar ao Santísimo o sinal que fomos construíndo ao longo da coresma. O corazón de pedra transformado en corazón de carne.

CANTO GOZOSO

ENTRADA: Onda Ti, Noso Pai (Nº 120)

GLORIA (Nº 14)

LECTURAS: O amor é o meirande (Nº 119)/Xesús é Señor (Nº 16)

OFERTORIO: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)

SANTO (Nº 39)

PAZ (Nº 46)

COMUÑÓN: Pan do ceo (Nº 53)

ADORACIÓN SANTÍSIMO: Salve, Santo Sacramento (Nº 117)

Podo do divino e humano En estrañas linguas falar

Temos moita capacidade de dicir cousas, inda que non temos esa mesma capacidade para pensar todo canto dicimos. A celebración desta tarde non quere quedar en simples palabras, senón que quere avanzar ata chegar a ser vida, feitos, accións, comportamentos. Porque falar do amor, nas súas múltiples concrecións non é moi difícil. Porén, ser capaz de facer do amor o motor que faga que nos acheguemos a quen nos necesita, que acompañemos a quen está solo, que alentemos a quen se sente deprimido, que non calemos ante quen está a sufrir maltrato ou calquera outra vexación... é todo un reto, e supón sempre pasar da mediocridade silenciosa ao risco de ser mal mirado. Nesta tarde na que, nas linguas nas que nos entendamos, queremos falar do divino desde o servizo ao humano, non deixemos que as palabras bonitas secuestren a riqueza do noso actuar. Poñamos amor e non indiferenza.

Se non teño amor son talmente como o badalar da campá

· Polas veces nas que non somos máis ca un pandeiro que fai barullo, pero non man que agarima; SEÑOR, ACHÉGANOS A TÚA TENRURA.

· Polas veces nas que reducimos o amor a simples palabras, esquecéndonos das persoas; CRISTO, ACHÉGANOS A TÚA TENRURA.

· Polas veces nas que non convocamos como o fai a campá, senón que desunimos e espallamos; SEÑOR, ACHÉGANOS A TÚA TENRURA.

GLORIA

(Cantado (Nº 14))

LECTURAS

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO ÉXODO

O Señor díxolles en Exipto a Moisés e a Aharón:

- "Teredes este mes polo primeiro dos meses, o mes principal de todo o ano. Dicídelle a toda a comunidade de Israel: No día dez deste mes que cada un busque un año por familia e por casa. Se a familia é moi pequena para comer o año enteiro, que se xunte co veciño máis próximo á súa casa, botando conta das persoas. O año será estimado conforme ao que cada un poida comer. O año será sen defecto, macho e dun ano. Pode ser o mesmo un año coma un cabrito. Gardarédelo ata o catorce deste mes e, entre lusco e fusco dese día, inmolarao a comunidade toda de Israel en asemblea. Colleredes o sangue e mollaredes con el as xambas e o lintel das casas nas que se vai comer. Comerdes a carne esa noite, asada no lume, con pan sen levedar e con verduras amargas.

Comerédelo deste xeito: a cintura cinguida, as sandalias nos pés, o caxato na man. Comerédelo ás presas, pois é a Pascua do Señor.

Esa noite pasarei eu por todo o Exipto e ferirei de morte todos os primoxénitos, desde os dos homes ata os do gando. Farei cumprida xustiza con todos os deuses de Exipto. Eu, o Señor. O sangue será o sinal das casas onde vós habitades. En vendo o sangue, pasarei sen me deter, e así, cando eu fira a Exipto, non vos tocará a vós a praga exterminadora.

Este día quedaravos na memoria e faredes nel festa ó Señor. Será festa de precepto por tódalas xeracións.

PALABRA DO SEÑOR

CANTO: O amor é o meirande (nº 119)

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PRIMEIRA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO AOS CORINTIOS

Irmáns e irmás:

Eu recibín do Señor, e transmitinvos tamén a vós, que o Señor Xesús, na noite en que o entregaron, colleu pan e, despois de dar grazas, partiuno e dixo: "Isto é o meu corpo, que se entrega por vós; facede isto en lembranza miña". Do mesmo xeito, despois de cear, tomou a copa dicindo: "Esta copa é a Nova Alianza, no meu sangue; cada vez que a bebades, facédeo en lembranza miña".

Polo tanto, cada vez que comedes este pan e bebedes esta copa, anunciades a morte do Señor, ata que El volte.

PALABRA DO SEÑOR

CANTO: Xesús é Señor (Nº 16)

PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO XOÁN

Antes da festa da Pascua, sabía Xesús que lle chegara a hora de pasar deste mundo para onda o Pai; e xa que amara ós seus que estaban no mundo, amounos ata a fin.

E mentres ceaban -xa o Satán lle movera o corazón a Xudas, o de Simón Iscariote, para que o entregase-, sabendo que o Pai lle puxera todo nas mans, e que saíra de Deus e ía onda Deus, ergueuse da mesa e deixou a túnica; e collendo unha toalla, cinguiuse con ela. Despois, botou auga nunha palangana e comezou a lavarlles os pés ós discípulos e a secárllelos coa toalla que levaba cinguida. Pero, cando chegou onda Simón Pedro, este díxolle:

- Señor, ¿vasme lavar os pés ti a min?

Xesús respondeulle:

- O que eu fago, ti non o entendes agora; halo comprender despois.

Pedro replicoulle:

- Ti non me lavarás os pés a min endexamais.

Xesús respondeulle:

- Se non te lavo, non terás parte comigo.

Exclamou Simón Pedro:

- Señor, daquela os pés, as mans e maila cabeza.

Dille Xesús:

- Quen se bañou, non precisa máis que lavar os pés, pois está todo limpo; e vós estades limpos, aínda que non todos.

Sabía quen o había de entregar: por iso dixo "non todos estades limpos".

Despois que Xesús lles lavou os pés e vestiu a súa túnica, sentou outra vez e preguntoulles:

-¿Comprendedes o que fixen convosco?. Vós chamádesme "Mestre" e "Señor" e dicides ben porque o son. Logo, se eu, o Señor e o Mestre, vos lavei os pés, tamén vós debedes lavarvos os pés uns a outros. Deivos así un exemplo, para que, coma eu fixen convosco, así fagades tamén vós.

PALABRA DO SEÑOR

O amor é o meirande dos dons que nos veñen de Deus

ü Poñendo os pés na terra, e desde todo canto hoxe estamos a celebrar en todas as comunidades cristiás, non só nos sentimos movidos a escoitar a súa palabra; senón que El nos urxe a poñela en práctica, a darlle vida, a superar a tentación de facela palabra vella, morta e sen capacidade transformadora.

ü E só podemos superar esta tentación de facer insubstancial a palabra de Deus se nos esforzamos en prestar atención cando se proclama, en interiorizar o que temos escoitado, e, lendo os sinais dos tempos nos que vivimos, aprender a facer da palabra pregoeira do actuar humanizador e solidario con todas aquelas causas que dignifiquen ao ser humano. Todas aquelas causas que fagan del o centro; que non se deixen levar pola forza do mimetismo da maioría, falta de creatividade e sempre disposta a resaltar o negativo das cousas, no canto de potenciar o bo, o que une, o que anima, o que conmove, o que cambia verdadeiramente o corazón.

ü Un corazón que, como fomos vendo ao longo da coresma, se nós queremos, podemos cambiar para facer que a dureza e friaxe da pedra que fai invisibles ás persoas e pon distancia entre nós, mude nun actuar que escoita, acolle, alenta e dá testemuño, porque o cre e vive do Deus de Xesús, a quen esta tarde acompañamos na mesa da Eucaristía, no servizo agarimoso e dispoñible dos nosos curas e no traballo, voluntario, gratuíto e sempre agradecido, dos moit@s vountari@s das Cáritas que dun cabo ao outro do mundo escoitan, serven e acompañan a quen se sente excluído e non recoñecido. Agradezámoslle ao Señor que nos teña agasallado neste Xoves Santo coa invitación a ir camiñando, paseniñamente, pero sen estancarnos, polos vieiros que fan do noso corazón de carne:

o don de fraternidade

o don de servizo

o don de xenerosidade

O amor é O misterio, que a todos nos custa entender

Desde o misterio deste amor sempre xeneroso e rebordante que celebramos esta tarde, rezamos xunt@s a oración comuitaria dicindo: