EL TAMÉN ESTÁ NO PAN ENDURECIDO POLA DOR, O ESQUECEMENTO, A
EXCLUSIÓN OU A INDIFERENZA. ABRAMOS BEN OS OLLOS PARA SABER RECOÑECELO!
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Bendito
Ti, Xesús resucitado (Nº 111)
LECTURAS: Ergo os
meus ollos (Nº 112)
OFERTORIO: Velaquí
(Nº 37)
COMUÑÓN:
Quédate, Señor, connosco (Nº 63)
ESCOITA ACTIVA
Os dous de Emaús
fixeron un treito do camiño na compaña de Xesús; pero non foron quen de
recoñecelo. Falaron uns e Outro; pero nin así. So despois de porfiaren con El
para que quedara, ao bendicir o pan foron capaces de recoñecelo.
Tamén a nós nos
pasa o mesmo. Atopámonos cada día co rostro de Xesús ao cruzarnos con moitas
persoas; pero non somos capaces de recoñecelo. Pásanos coma aos de Emaús. Por
que será? Porque coma eles, tampouco nós cremos o testemuño dos que si saben
descubrilo e percibilo ao seu lado? Porque, a diferenza dos sinxelos e
pequenos, pensamos que o imos recoñecer en templos maxestosos ou en
celebracións con moito fume e boato? Porque, si, é verdade: El está no pan da
Eucaristía; pero ese pan é o que temos que recoñecer cando nos achegamos a un
veciño que non está ben, a un enfermo que está solo ou a unha persoa que
despois de tentalo moitas veces, volve fracasar de novo. Aí, ao redor da mesa
da vida, a mesa que non ten nin porta nin tellado, que non ten retablos
valiosos nin imaxes catalogadas. Nas persoas, é onde temos que recoñecer a
Xesús. Partamos con El, con eles o pan.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
* Porque
necesitamos acougar en Ti, e non o facemos; SEÑOR, NON DEIXES DE CAMIÑAR CONNOSCO.
* Porque
precisamos abrir os ollos para descubrirte en quen está necesitado; CRISTO, NON DEIXES DE CAMIÑAR CONNOSCO.
* Porque
miramos moito; pero non somos capaces de ver as cousas que deben cambiar en
nós; SEÑOR, NON DEIXES DE CAMIÑAR
CONNOSCO.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
Tempo de escoitar: Xa o dicía Pedro naqueles primeiros tempos da vida da Igrexa: é tempo de
escoitar, de limpar os oídos para oír e de abrir os ollos para ver; de prestar
atención ás voces que van compoñendo a poliédrica sinfonía do mundo de hoxe. E
mira que nos custa! Estamos atentos ás voces que identificamos; pero cando
chega o novo, o inesperado, o que nos resulta descoñecido... non somos capaces
–ou non queremos– identificar a voz que nos fala. E se o mundo é unha sinfonía
de voces, tamén os nosos oídos deberan ser unha sinfonía en disposición para
escoitar, entender e actuar, pois so así a forza do Espírito entrará en nós, e
desde ela seremos capaces de anunciar que a resurrección non é unha palabra
gastada nin tampouco un conto, senón a experiencia fundante da nosa vida de fe.
Como o foi para Xesús, como o foi para os apóstolos, como o foi para tantas
persoas que escoitaron, acolleron e viviron que algo novo nace cada día en nós
froito da acción, a presenza e a tenrura de Deus. Seremos capaces de non
prestarlle atención? Ser testemuñas é o que ten, non podemos calar polo
convencidos que estamos.
Porque El fala, e non cansa de facelo, a súa presenza non
ha pasar desapercibida nin ha ser estéril. É necesario esforzarse por
descubrila, porque onde menos pensamos –El non xulga nin fai diferenzas– alí o
atopamos. Ou acaso non ten sido así moitas veces? Cantas veces xa tiñamos feito
o xuízo sobre isto ou aquilo, e logo, ante a realidade dos feitos, tivemos que
cambialo? Cantas veces os prexuízos nos levaron por vieiros equivocados, e
moitas veces dolorosos para todos? Cantas veces a nosa falta de valentía,
ilusión, gañas... nos levou a confundir o importante co anecdótico? Pois a
pesares de todo isto, El segue querendo resucitar en cada un e en cada unha de
nós. Non cansa, non se aburre, non se deixa levar –a diferenza de nós– polo
desánimo e o pesimismo. E namentres nós dicimos non sei,non vallo, non sirvo...
El insiste, unha e outra vez: es importante, quérote, sei como es e quérote
así. Que lección de amor máis fonda!
Por iso a Eucaristía non é rito, costume ou teatralidade,
senón experiencia viva da súa presenza. Unha experiencia que, como lles pasou
aos de Emaús, nos faga aquecer os corazóns; unha experiencia que nos faga
sentir que non estamos solos, que El está con nós, que a súa presenza nos
acompaña sempre, e que tamén vai con aqueles que, inda que hoxe non están aquí,
si nos imos atopar con eles polas rúas, nos barrios, na nosa casa, no noso
traballo... e aos que non debemos mandar baleiros, porque se fai tarde, e a ninguén
lle gusta andar só, sen rumbo ou quedando ao pairo. Acollamos, desde a presenza
viva de Xesús entre nós, aos irmáns que necesitan un banco onde sentar, un
tempo que compartir ou unha mirada de respecto e recoñecemento que achegar. Que
mellor refuxio que o que El ofrece por medio da nosa xenerosidade!
FRATERNIDADE ORANTE
Na
alegría pascual, acheguemos a nosa oración comunitaria para poñela ao abeiro de
Deus dicindo:
EN
TI POÑEMOS A NOSA ESPERANZA
· Pola
Igrexa, para que non se deixe levar nin de modas nin de presións,e sexa unha
Igrexa evanxélica e sempre acolledora, OREMOS.
EN
TI POÑEMOS A NOSA ESPERANZA
· Polas
nosas comunidades cristiás, para que abandonemos a tentación de converter a fe
nunha ideoloxía ou nunha costume que se afastan do Evanxeo, e nos centremos en
ser servidores de quen se sente necesitado e moitas veces esquecido, OREMOS.
EN
TI POÑEMOS A NOSA ESPERANZA
· Por nós,
para que cada día da nosa vida sexa unha tarefa alegre, ilusionante e fraterna
que nos leve a estar ao lado de quen necesite de ser escoitado, visitado,
acollido e acompañado, OREMOS.
EN
TI POÑEMOS A NOSA ESPERANZA
Acolle,
Señor, a oración que acabamos de compartir como comunidade reunida no teu nome.
PXNS. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Señor, damos grazas porque non es
indiferente ante as nosas esperanzas. Ti sempre te fas presente, como cos de
Emaús, no camiño para explicarnos as escrituras e axudarnos a entender que si o
Evanxeo é boa nova, nós temos que ser os seus embaixadores.
Señor, grazas porque segues a
agasallarnos coa Eucaristía, acción de grazas de amor e tenrura e encontro
fraterno de comunidade reunida, que sente a forza da túa presenza para
compartila con quen aínda non te coñece.
Señor, grazas porque queres que
sexamos os que desde o amor, o servizo e a sinxeleza xenerosa, abramos ventás
nas institucións da Igrexa para que entre aire novo que as renove e poña o seu
centro nas persoas, e non nas imposicións.
Comentarios