Ir al contenido principal

Domingo 19 TO B 2018

CANDO A DESCONFIANZA SE CONVERTE NO PARADIGMA DESDE O QUE NOS ACHEGAMOS ÁS PERSOAS, O PROXECTO DE XESÚS ESTÁ MOI LONXE DE NÓS

CANTO GOZOSO


  • ENTRADA: Con ledicia vaiamos todos ao altar (Nº 2)
  • LECTURAS: Cantade ao Señor (Nº 23)
  • OFERTORIO: Recibe, Señor (Nº 31)
  • COMUÑÓN: Quédate, Señor, connosco (Nº 63)

PARA NON PERDER O PASO

A desconfianza é unha actitude que nos predispón de maneira negativa respecto aos demais. Desde ela o achegamento ás persoas facémolo buscando conseguir o noso propio proveito e comenencia. Outras veces, esta desconfianza fai que directamente non nos acheguemos á xente. Non é o noso entón un actuar que supoña acollida, fraternidade ou preocupación senón interese e rendibilidade: persoal, económica, política e mesmo tamén relixiosa –medrar e facer carreira-. A loitar contra a tentación da desconfianza é ao que nos invita a Palabra que hoxe imos proclamar na celebración. Prestemos oídos e corazón para acollela e facela vida a través do noso xeito de facer as cousas.

CO CORAZÓN FERIDO

  • Polas veces nas que nos mostramos como persoas resabidas e interesadas; SEÑOR, QUE A DESCONFIANZA NON FAGA CAMIÑO CON NÓS.
  • Polas veces nas que a desconfianza nos leva a utilizar ás persoas no noso proveito; CRISTO, QUE A DESCONFIANZA NON FAGA CAMIÑO CON NÓS.
  • Polas veces nas que a desconfianza nos converte en persoas faltas de verdade e sinxeleza; SEÑOR, QUE A DESCONFIANZA NON FAGA CAMIÑO CON NÓS.

UNHA PALABRA QUE AGROMA


  • Elías séntese desacougado e falto de ilusión. Os seus proxectos, as súas ilusións non se cumpriron, o que provoca unha fonda desesperanza e tristura na súa vida. Nesta decepción achégase á oración desde un pesimismo total, onde o único camiño que ve viable é a morte. Ante este baleiro nihilista móstrasenos que a perspectiva desde a que Deus se achega a nós e nos quere é outra: non hai que deixarse derrotar pola sensación de fracaso! Verdade que tod@s nos vemos hoxe bastante reflectidos no texto e na experiencia que nel se nos narra? E cal é a nosa resposta? Somos dos que nos empeñamos en saír coa nosa e permanecer no derrotismo que non abre camiños nin perspectivas; ou somos dos que buscamos, sabendo das dificultades nas que estamos e que seguiremos atopando, mirar cara adiante, esforzarnos por saír do pozo no que só vemos negrura, achegarnos a outras persoas para deixarnos acompañar e alentar pola súa presenza e as súas palabras? Da resposta que queiramos dar vai depender a ilusión, a forza e o sentido da nosa vida. Elías, deixou por fin de laiarse e comezou un novo camiño deixándose guiar pola proposta que Deus lle facía. E nós? A coherencia e a razón da fe non está no consumo de horas dentro dos templos, senón da capacidade de incorporar ao noso acontecer cotián as actitudes que o proxecto de Deus, que non nos saca as dificultades, pero que si non nos deixa sos, nos ofrece. Gustemos entón e non utilicemos a presenza da bondade de Deus en nós.
  • Este estado de aflición permanente non nos fai nin mellores persoas nin mellores seguidores de Xesús. Por moito que nos empeñemos en que sexa así. A proposta de Xesús non se asenta nas nosas teimas, senón na busca de camiños que nos leven a sentírmonos persoas ledas, xustas, capaces de afrontar retos e de nos deixarse vencer nin carcomer polos problemas e dificultades. Aquí esta a diferenza entre ser ou non ser crentes. Os ritos, as tradicións, os costumes, moitas veces, cando teimamos en facer deles o centro da nosa vida de fe, o único que fan é escurecer a forza do que ten que ser a fe na nosa vida e desde todas as súas perspectivas. E nisto insístelle Paulo aos Efesios tal e como acabamos de escoitar. Se permanecemos na ira, na carraxe, no rancor, os berros, no buscar no pasado moi pasado cousas para ferir e provocar dor e tristura na persoa á que nos diriximos, non estamos a seguir os vieiros que nos propón Xesús cando nos chama a un novo estilo de vida. O noso esforzo ten que irse desenvolvendo tratando de sacar o mellor de nós para compartilo e ofrecelo a quen vemos que pode necesitalo. Por iso sen misericordia nin bondade non pode haber coherencia de fe e seguimento de Xesús. Arredemos de nós entón todo canto nos fai persoas desconfiadas e faltas do perdón que reconcilia e aleda.
  • Moitos dos que escoitaban a Xesús, mesmo algún dos que estaba no seu grupo, non acababan de confiar nel. E esa desconfianza facíaos persoas entristecidas e desacougadas, externa e internamente, e constantemente murmurando e queixándose. Verdade que este comportamento non nos resulta estraño? Cantas veces tamén nós somos dos que actuamos así? No canto de animar e buscar saídas ante as dificultades non deixamos de darlle unha e mil veces volta á situación para acabar por non saír dela. Se nos damos conta, a nosa maneira de actuar non é a de Xesús, senón a daqueles a quen non lles gustaba nin o que dicía nin o que facía. Se lles dá pan porque lles dá pan, se non llo dá porque non llo dá, o importante é ter algo polo que protestar e cuestionalo. Somos tamén deses? Se o somos, xa sabemos cal é o camiño, porque só quen está disposto a cambiar, a non mirar sempre para atrás, a non tentar sacarlle punta a todo... será capaz de entender a proposta e o estilo de vida de Xesús. Entón entenderemos que quere dicir Xesús ofrecéndonos do seu pan. Queremos ser dos seus?

DESDE A ORACIÓN COMUNITARIA

Deus, na súa confianza, convócanos e invítanos a rezar en comunidade. Acollamos esta invitación dicindo:
QUE A CONFIANZA NOS ABRA O CAMIÑO CARA A TI
Para que a Igrexa sexa comunidade que pensa e actúa desde, para e coas persoas, superando a tentación de impoñer e excluír; OREMOS.
QUE A CONFIANZA NOS ABRA O CAMIÑO CARA A TI
Para que nas nosas comunidades parroquiais fomentemos a confianza, a colaboración e a axuda dunhas persoas para coas outras; OREMOS.
QUE A CONFIANZA NOS ABRA O CAMIÑO CARA A TI
Para que nós fagamos o esforzo de ser persoas con capacidade de pensar nos demais e non de berrar nin retrucar a todo cando eles din, senten, pensan e viven; OREMOS
QUE A CONFIANZA NOS ABRA O CAMIÑO CARA A TI
Señor, poñemos na túa man a nosa oración comunitaria, para que atopando en Ti alento e forza, non nos deixemos abater polo desencanto que sempre produce a desconfianza. PXNS. Amén.

PARA SENTIR A LEDICIA DO COMUNITARIO


Ai daquelas persoas que saborean o doce do azucre en pratos refinados;
pero non teñen padal para a amargura do pobre que corta a caña de azucre.
Ai daquelas persoas que miran a beleza nas fachadas dos grandes edificios;
pero non oen nas pedras o grito dos obreiros mal pagados.
Ai daquelas persoas que exhiben roupas elegantes en corpos ben coidados;
pero non se preocupan das mans que colleitan o algodón…
Deixan esvarar sobre a vida a súa mirada de turistas e non contemplan as fachadas con ollos de profeta!
Ai daquelas persoas que só ven na xente pobre unha man que mendiga,
non unha dignidade indestrutible que busca a xustiza.
Ai daquelas persoas que só ven na infancia marxinada unha praga
e non unha esperanza que hai que cultivar;
Ai daquelas persoas que só escoitan nos gritos da xente pobre caos e perigos,
e non oen a protesta de Deus contra os fortes...
Todas estas persoas non poderán contemplar a salvación que xermola no Xesús encarnado desde abaixo.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel