VINDE AXIÑA, COMPAÑEIRAS E COMPAÑEIROS!!!!!!!!!!!!
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Vinde axiña (Nº 10)
LECTURAS: Pan do ceo (Nº 53)
OFERTORIO: Benaventurados (Nº 119)
COMUÑÓN: Ti es camiño e verdade (Nº 57)
PARA NON PERDER O PASO
Vinde axiña, cantabamos ao comezo. Vaiamos logo axiña para compartir
este momento de oración e encontro comunitario que nos reúne ao redor
do altar; mesa do compartir, do celebrar e do sentírmonos comunidade que
necesita reunirse para alentarse, animarse e axudarse en reciprocidade.
Que o Señor que nos convoca, nos aqueza tamén o corazón para saber
agradecer que non estamos sos. El camiña ao noso lado tendéndonos a
man, á vez que con nós van tamén os veciños, os familiares, as persoas
que van deixando pegada nos nosos corazóns. Acheguémonos con ledicia
ao altar e agradezamos a compaña do Deus amor xunt@s.
este momento de oración e encontro comunitario que nos reúne ao redor
do altar; mesa do compartir, do celebrar e do sentírmonos comunidade que
necesita reunirse para alentarse, animarse e axudarse en reciprocidade.
Que o Señor que nos convoca, nos aqueza tamén o corazón para saber
agradecer que non estamos sos. El camiña ao noso lado tendéndonos a
man, á vez que con nós van tamén os veciños, os familiares, as persoas
que van deixando pegada nos nosos corazóns. Acheguémonos con ledicia
ao altar e agradezamos a compaña do Deus amor xunt@s.
CO CORAZÓN FERIDO
- Porque a nosa autosuficiencia nos converte en persoas egoístas;
SEÑOR, FÁRTANOS DA TÚA MISERICORDIA. - Porque o individualismo fainos insensibles á tristura das persoas que
sofren ao noso lado; CRISTO, FÁRTANOS DA TÚA MISERICORDIA. - Porque nos enganamos moitas veces créndonos mellores do que somos; SEÑOR, FÁRTANOS DA TÚA MISERICORDIA.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
Cóntanos a lectura do libro dos Reis que había moita xente con fame e pouco que darlles de comer. E fronte á desconfianza de quen tendo pouco era incapaz de compartilo co conto de que non chegaba para tod@s, Eliseo tira por terra a estreiteza de miras dos que nin dan nin collen, e mándalle repartir canto hai entre tod@s. E non só chegou, senón que lles sobrou. Quizais teñamos que prestarlle un pouco máis de atención a este texto para poñelo en relación coa nosa vida hoxe.
Cantas veces nós tamén somos dos que nin dan nin collen? Dos obsesionados por ter moito e incapaces de compartir o que temos, moito ou pouco? A avaricia rompe o saco, dinos o refrán. Si, a nosa avaricia por querer controlalo todo, dominalo todo, gañalo todo... vai rompendo o saco e acaba converténdonos en persoas con moita ansia de ter –cousas materiais- pero pouco de ser -nós mesm@s, persoas humanas e sinxelas, ilusionadas, ledas, abertas aos demais na acollida... E se non somos, nunca teremos ilusión nin capacidade de esforzo e sacrifico para acadar canto sexa bo non só para nós mesmos, senón tamén para os demais. Non lembramos xa como eran as nosas familias non hai moitos anos? Era pouco o que había; pero moito canto se compartía.
Cantas veces nós tamén somos dos que nin dan nin collen? Dos obsesionados por ter moito e incapaces de compartir o que temos, moito ou pouco? A avaricia rompe o saco, dinos o refrán. Si, a nosa avaricia por querer controlalo todo, dominalo todo, gañalo todo... vai rompendo o saco e acaba converténdonos en persoas con moita ansia de ter –cousas materiais- pero pouco de ser -nós mesm@s, persoas humanas e sinxelas, ilusionadas, ledas, abertas aos demais na acollida... E se non somos, nunca teremos ilusión nin capacidade de esforzo e sacrifico para acadar canto sexa bo non só para nós mesmos, senón tamén para os demais. Non lembramos xa como eran as nosas familias non hai moitos anos? Era pouco o que había; pero moito canto se compartía.
Querémolo todo, e acabamos caendo na desilusión de non ter razóns desde as que vivir e construír desde e para tod@s. Queremos telo todo baixo control –a fría racionalidade de quen programa a modo dos robots vainos invadindo-, e non acabamos de darnos conta de que somos persoas que estamos de paso. Nada é inmutable e inamovible.
Somos necesitados, limitados, con moitas carencias, inda que non queiramos darnos conta e admitilo. Por iso, volvendo os ollos ás palabras do profeta Eliseo, esforcémonos por superar a tentación de
crer que dos demais xa non podemos aprender nada, que dos outros podemos prescindir, que xa somos autosuficientes e superiores, como se estiveramos por riba, esquecendo que, gústenos ou non,
somos iguais e o horizonte cara onde imos non é o que nós escollamos, senón a tenrura de brazos abertos de Deus que sempreestá –fraternidade é a que nos une e define, non somos estraños uns para os outros-. O malo é que como sigamos por este camiño de darnos as costas uns aos outros e a Deus, no momento no que cheguen as fraquezas, os problemas, as dificultades, as... darémonos conta do noso erro e quizais sexa tarde. E para autoxustificarnos tentaremos botarlle a culpa a alguén: Deus, sociedade, políticos, curas, relixión... sen asumir que só sendo capaz de compartir, de
escoitar, de acoller e de colaborar conseguiremos, e sempre con esforzo, orientar o noso camiño e dar pasos cara adiante. O reto é noso, saquémolo adiante xunt@s, pero sen cargar sobre ninguén os
erros das malas escollas.
Somos necesitados, limitados, con moitas carencias, inda que non queiramos darnos conta e admitilo. Por iso, volvendo os ollos ás palabras do profeta Eliseo, esforcémonos por superar a tentación de
crer que dos demais xa non podemos aprender nada, que dos outros podemos prescindir, que xa somos autosuficientes e superiores, como se estiveramos por riba, esquecendo que, gústenos ou non,
somos iguais e o horizonte cara onde imos non é o que nós escollamos, senón a tenrura de brazos abertos de Deus que sempreestá –fraternidade é a que nos une e define, non somos estraños uns para os outros-. O malo é que como sigamos por este camiño de darnos as costas uns aos outros e a Deus, no momento no que cheguen as fraquezas, os problemas, as dificultades, as... darémonos conta do noso erro e quizais sexa tarde. E para autoxustificarnos tentaremos botarlle a culpa a alguén: Deus, sociedade, políticos, curas, relixión... sen asumir que só sendo capaz de compartir, de
escoitar, de acoller e de colaborar conseguiremos, e sempre con esforzo, orientar o noso camiño e dar pasos cara adiante. O reto é noso, saquémolo adiante xunt@s, pero sen cargar sobre ninguén os
erros das malas escollas.
A fartura que nos dá Deus vólvese solidariedade cando se comparte; xenerosidade cando se acolle; dignidade cando se recoñece a igualdade. Porque quen quere sempre acaba descubrindo que nin está só nin é unha illa no medio do océano, senón unha man, unha mirada, un corazón, un/ha... xunto con outras moitas. Paulo explícao moi ben ao falarlle aos efesios: paciencia, sinxeleza, amor, esforzo,
paz. Todo un programa de vida para que os nosos pasos leven á felicidade e se afasten da amargura. Non é de estrañar porque xa Xesús lle mostrara, non só lles dixera, que o pouco con Deus acaba
sendo unha chea. Fagamos da fe actitudes e comportamentos, porque de palabras baleiras xa temos excesivos “mestrados” no mundo de hoxe.
paz. Todo un programa de vida para que os nosos pasos leven á felicidade e se afasten da amargura. Non é de estrañar porque xa Xesús lle mostrara, non só lles dixera, que o pouco con Deus acaba
sendo unha chea. Fagamos da fe actitudes e comportamentos, porque de palabras baleiras xa temos excesivos “mestrados” no mundo de hoxe.
DESDE A ORACIÓN COMUNITARIA
Deus convócanos ao redor do altar. Agradecid@s dicimos:
EN TI ATOPAMOS A FORZA DA ESPERANZA, SEÑOR
EN TI ATOPAMOS A FORZA DA ESPERANZA, SEÑOR
Para que entre todas as persoas que conformamos a Igrexa fagamos dela comunidade de acollida, misericordia e renovación; OREMOS.
EN TI ATOPAMOS A FORZA DA ESPERANZA, SEÑOR
EN TI ATOPAMOS A FORZA DA ESPERANZA, SEÑOR
Para que non deixemos que nos venza o desánimo, e nos esforcemos por ter unha relacións de axuda e colaboración nas nosas familias, nos nosos barrios, nas nosas parroquias; OREMOS.
EN TI ATOPAMOS A FORZA DA ESPERANZA, SEÑOR
EN TI ATOPAMOS A FORZA DA ESPERANZA, SEÑOR
Para que nós non nos deixemos vencer pola ansiedade de crernos superiores, inmortais e autosuficientes, senón que teñamos a humildade de pedir axuda cando a necesitemos e de dala cando nola pidan; OREMOS
EN TI ATOPAMOS A FORZA DA ESPERANZA, SEÑOR
Poñemos a vida nas túas mans, Señor, porque sabemos que a acolles e lle dás sentido de plenitude e de paz. PXNS. Amén.
EN TI ATOPAMOS A FORZA DA ESPERANZA, SEÑOR
Poñemos a vida nas túas mans, Señor, porque sabemos que a acolles e lle dás sentido de plenitude e de paz. PXNS. Amén.
PARA SENTIR A LEDICIA DO COMUNITARIO
DESPOISDespois, cando menos o esperas,
aparece máis fresca a vida;
e canto máis alto miras,
canto máis te sorprendes
máis pequeno, máis de xeonllos es ante Deus.
Despois, cando menos o esperas,
o tempo marcou o seu ritmo,
e un sendeiro por dentro
teceu outra entraña máis viva.
Entón apareces máis irmán,
máis fillo, máis... de xeonllos.
É case que sen querer, o compás do desexo,
da ilusión, como a persoa
vai facéndose criatura,
máis á imaxe
do corazón do amor.
e despois, cando menos o esperas,
non podes menos que querer de xeonllos.
Isidro Cuervo
Comentarios