No mundo intercomunicado e sen beiras, é
fundamental coñecer cales son os camiños que nos leven a atoparnos na
pluralidade enriquecedora de quen acolle e non rexeita nin exclúe
Cantos
Entrada.- Como che cantarei, meu Deus ? ( 28 )
Lecturas.- Cantade
as marabillas do Señor ( )
Ofertorio.- Cantádelle ao Señor unha cantiga nova ( )
Comuñón.- Ide e pregoade ( 55 )
Mirando as beiras
Poñendo a
vista no que acontece ao noso redor descubrimos que falamos moito, todos e
todas, pero despois non temos eses mesmos azos para poñer en practica canto
temos dito. Parafraseando a Xesús podemos dicir que as palabras son moitas,
pero as gañas de poñelas en practica, escasean ou desaparecen. A loitar contra
esta tentación preguiceira é ao que nos chama a celebración de hoxe, para que
na pluralidade social e eclesial na que estamos non quedemos en propostas
extremas e baleiras; imposibles de desenvolver e capaces de esquecerse das
persoas.
Todas e todos temos
cousas que aportar, e cousas nas que ser corrixid@s. Fagamos un esforzo de
coherencia e deixemos que nos corrixan e aprendamos tamén nós a corrixir con
respecto e cariño; traballemos para superar a tentación de excluír neste camiño
no que a pluralidade ha ser tarefa desde a que unir e non camiño do que
apartarse.
Corazón misericordioso
· Porque nos falta sinxeleza para deixarnos corrixir e nos sobra soberbia para crenos os mellores. Señor, que non desprecemos a ninguén.
· Porque deixámonos levar de xuízos parciais que engrandecemos, e non acollemos pequenas verdades que nos achegan. Cristo, que non desprecemos a ninguén.
· Porque nos falta valentía para recoñecer o ben que fan os outros, e nos sobra capacidade crítica para só ver o negativo dos demais. Señor, que non desprecemos a ninguén.
Palabra encarnada
·
Ao longo desta semana – estamos na semana da Unidade
dos cristiáns- ténsenos invitado a descubrir que a fe vaise descubrindo desde a
multiplicidade de vivencias e experiencias de Deus. Que o importante non está
no credo no que se vive, senón na maneira de vivir ese credo. Uns e outros,
porque as sementes de Deus foron
sementadas para tod@s, estamos chamados a descubrir a súa presenza na nosa
capacidade de non escapar dos problemas senón de abordalos e tentar buscarlles
solución. E iso non o podemos facer como se fósemos únicos e sempre estiveramos
na verdade e na razón. Necesitamos dos demais, necesitámonos mutuamente uns aos
outros. Falar de Deus e de fe, necesariamente supón afirmar que buscamos o
mellor para as persoas . Un mellor que
da sentido ao que facemos; que nos axuda a camiñar esforzándonos por ser felices;
que nos descubre que esta felicidade só poder chegar se somos capaces de mirar
e preocuparnos das persoas e non de torcerlle a cara e escapar delas e seguir
ao noso; se... porque a salvación e a esperanza que nos ofrece Deus, en todas e
cada unha das formas nas que é acollido e celebrado por nós, as persoas, pasa
necesariamente por comezar a buscala e poñela en practica no aquí da nosa
vida.Na casa, no barrio, na parroquia, nas nosas relacións de uns cos outros,
no traballo, na achega aos enfermos, no acompañamento dos maiores, na preocupación
por quen está só, na loita contra calquera tipo de engano e inxustiza... en
todo o que faga posible visibilizar que Deus é amor, e desde o amor fai todo.
Porque El todo o fai , non o esquezamos endexamais, por amor. Invitándonos a
seguir as súas pegadas.
· A esta tarefa
permanente e diante da que deberiamos baixa-la garda invítanos desde as
palabras de Paulo na carta aos Corintios. El dinos que na pluralidade tod@s
podemos aportar, que sempre hai algo, moito ou pouco, non ten porque ser igual
en tod@s, que podemos ofrecer para que desde a participación nos sintamos
enriquecid@s colectivamente. Francisco tamén non cansa de afirmalo
constantemente ao repetir que o todo é
superior á parte; e a realidade é máis importante que a idea. Non fagamos
da fe endoutrimamento nin ideoloxía senón vivencia que se concreta nun actuar
no que imos poñendo as nosas calidades, os nosos carismas ao servizo desa totalidade que conformamos e
na que nos necesitamos sen facer distincións de xénero nin clase.
·
E con Xesús celebrámolo desde a ledicia dunha voda. As
vodas son a mellor expresión do que é a unión. Nelas celebramos que un proxecto
de dúas persoas quere camiñar para construírse de xeito unido. Termando unha
persoa da outra, aprendendo a perdoarse, poñendo en practica a escoita como
elemento que configura e relación, trazando plans de presente que se prolongan
no tempo futuro... a voda non é a comida, senón a vida en común que se quere
bendicida pola presenza do Deus que nos chama a construír o poliedro eclesial non
no externo da aparencia senón na riqueza
interior que une e leva a aledar os corazóns. En Caná non están só aqueles
moz@s e os seus invitados, tamén estamos nós para facer da alegría colaboración
participativa e plural dunha alegría que se desenvolve no tempo, plenificándose
no final, sen esgotarse no efémero do momento.
Pés no chan e confianza en Deus
Con sinceridade e
confianza poñamos na man de Deus a nosa oración comunitaria e digamos: que construamos as nosas relacións desde o respecto e a
pluralidade.
·
Para
que fagamos da Igrexa unha comunidade plural e respectuosa con tod@s cantos a
conformamos, valorando o que une e corrixindo o que nos afasta. Oremos. Que
construamos as nosas relacións desde o respecto e a pluralidade.
·
Para
que nas nosas parroquias rompamos a tentación do ritualismo e traballemos para
que sexan comunidades onde nos encontremos e participemos.Oremos. Que
construamos as nosas relacións desde o respecto e a pluralidade.
·
Para
que nós, coma nas vodas de Caná, nos esforcemos para ir dando cada día o mellor
de nós. Buscando canto nos fai felices e axuda a que outr@s tamén o sexan.
Oremos. Que construamos as nosas relacións desde o respecto e a pluralidade.
Na túa
mediación, Señor, poñemos a nosa oración comunitaria. Que desde ela atopemos
azos ara seguir crecendo e madurando cada día na busca do ben. P.X.n.Señor.
amén.
Latexando tenrura no corazón o corazón
Cremos no Deus comunidade
interdependente: Pai materno, Fillo e Espírito. Principio da diversidade
biolóxica e humana. Luz das luces, fonte das fontes. Proclamado e reverenciado
de varias formas e con tantos nomes en múltiples tradicións relixiosas.
Cremos no Deus da vida, diverso e un, que nos chama a promover a vida,
porque o planeta terra é a nosa casa común. Compartimos unha mesma morada,
edificada polo solo, o aire, a auga e a enerxía. A nosa fe no Deus comunidade
lévanos a asumir o proxecto de sociedade baseado non na competición e o éxito
individual, senón na promoción de relacións de cooperación e a incentivar o
protagonismo de tod@s sen exclusións: mulleres e homes; nenas e nenos, mozas e
mozos... , persoas todas e sempre.
( A partires dunha
idea recollida en:
www.amerindiaenlared.org)
Comentarios