Deixemos que a Palabra volta luz chegue e transforme os noso corazón
Cantos
Panxoliñas
Oídos atentos
Ao longo do Advento invitábasenos a incorporar a nosa vida a forza da Palabra para que alumeara luz en nós. Esta Luz chega hoxe na sinxeleza do nacemento dun neno que, na contracorrente do noso mundo, non loce nas cousas importantes, senón na sinxeleza do pequeno e humilde. Deus nace sen impoñer, oprimir ou violentar; nace para ofrecerse como berce onde compartir a quentura tenra e agarimosa, no medio dun mundo cheo de palabras baleiras e comportamentos enfrontados.
Cambiemos entón o enfrontamento en Paz, e acheguémonos ao berce da esperanza que hoxe se nos ofrece sen exclusións!
Acollendo a túa misericordia
1. Polas veces nas que temos rexeitado achegarnos ao teu berce de perdón e misericordia. Señor, segue nacendo en nós.2. Porque a nosa palabra e os nosos feitos, non sempre van polo mesmo camiño. Cristo, segue nacendo en Nós.
3. Por ter coida na tentación de darlle as costas a quen nos pedía tempo e sorrisos. Señor, segue nacendo en nós.
Facendo da Palabra vida
Mirando o que a festa do nacemento de Xesús cos ollos do capitalismo liberal, que tanta forza ten na nosa sociedade, o que hoxe estamos a celebrar non ten moito sentido ao ir contracorrente do que son modas, influencias, imposicións ou eixes que moven o mundo actual.
Non é entón estraño que para moit@s o Nadal non teña sentido nin signifique nada. Mesmo din que valeu para o tempo no que a ciencia non marcaba o ritmo das cousas; pero non para agora, tempo de tecnoloxías e racionalidade mercantilizada – todo se compra e vende -. Porén, e fronte a esta opinión, segue a haber millóns de persoas para as que a celebración de hoxe non é nin algo do pasado nin unha porta aberta a irracionalidade e á emotividade baleira e frustrante, ao contrario. Para os que seguimos crendo na forza e actualidade da proposta evanxelizadora de Xesús, Nadal non é un tempo de sorriso fácil e mentireiro, senón o tempo de aquecer os corazóns e renovar as actitudes desde o sinxelo que: que nos fai mellores nais e pais, fillos e fillas, cidadás e cidadáns ... homes e mulleres dispostos a non deixarse roubar a esperanza nin a ser dominados polo consumo e o baleiro que nunca enche e sempre desacouga e desilusiona. Como nos di Isaías na primeira lectura, o mensaxeiro que chega anunciándonos que hai outras miradas máis enriquecedores que a da falsa ilusión, o engano ou o sorriso ficticio e esmorecente. As miradas do Mensaxeiro que nos traen a capacidade para non calar ante o inxusto, o escravo, o corrupto, o... que fai das persoas monicreques nas mans dos poderosos. Deus ven, chega con sinxeleza pero tamén coa forza da súa Palabra para berrala con forza no medio dun mundo que está moito máis cómodo dándolle as costas e facendo oídos xordos aos seus berros a prol das persoas e da súa dignidade.
Nos nacementos que fixemos este ano quixemos deixar sinal desta chegada facéndolle oco aos migrantes que teñen deixado a vida no mar tentando buscar o respecto a súa vida ameazada e a súa dignidade maltratada. Aí é onde ten fondo sentido dicir bo Nadal!, porque estariamos querendo mostrar que Deus nace en nós para non deixar que nin no pensamento nin na palabra desprecemos a quen, sentíndose excluíd@, do mundo das luces e o consumo, busca só ser acollid@.
Vivamos, celebremos e compartamos desde esta invitación o que para nós, os cristiáns, segue a significar dicir NADAL !
No sentir comunitario
Porque Deus chega non na indiferenza senón no compromiso, compartamos a oración comunitaria dicindo xunt@s: Grazas por ofrecernos luz e vida , Señor.
1. Para que non teñamos medo nin vergoña a seguir celebrando, desde a contracorrente do noso mundo efémero e superficial, que Deus nace para quedarse e camiñar con nós. Oremos. Grazas por ofrecernos luz e vida , Señor.
2. Para que de verdade celebremos o Nadal como un verdadeiro nacemento que nos cambia interiormente e nos urxe a un actuar sincero, honesto e sempre servizal. Oremos. Grazas por ofrecernos luz e vida , Señor.
3. Para que non nos deixemos levar polo superficial e externo, e sigamos compartindo a confianza que Deus pon en nós para non abandonar nas beiras do mundo aos excluídos e ignorados do noso mundo. Oremos. Grazas por ofrecernos luz e vida , Señor.
Escoita, acolle e acompaña canto hoxe poñemos no teu berce para que senta o teu conforto e a túa quentura. Por Cristo o noso Señor. Amén.
Agradecendo a túa tenrura
Coñeces a tentación das grandes palabras. Falamos moitas veces de fraternidade nacional, humana, relixiosa. Presentamos esquemas ideais e pensamos que todo está resolto ou ven en camiño de fácil solución. Pois ben, cando pechamos o prego de programas, descubrimos que as cousas seguen como foron. Que pasou entón? Que temos esquecido algo: só se pode construír o edificio da gran fraternidade nun amor de aceptación e de respecto, en convivencia, alí onde se eduque ao ser humano para tal fin. Sen ese enraizamento antropolóxico e sen todo o despregue da pedagoxía do fraterno os restantes aspectos do amor será imposible acadalos.
( Xabier Pikaza, Palabra de amor. )
Comentarios