Ir al contenido principal

Sagrada Familia

Esforcémonos por construír familias incluíntes que sintan a achega de comunidades transformadoras, e transformen a soidade en encontro  de escoita e acompañamento
Cantos

    Entrada.- Eu soñei que algunha vez     ( 58 )
    Lecturas.-   Como che cantarei  ( 28 )
    Ofertorio.-  Na nosa terra  ( 36  )
    Comuñón. -  No colo da miña nai  ( 49)


Abrindo os ollos e mirando aos lados

    Celebramos este domingo a festa da Sagrada Familia. Desde ela somos invitad@s a poñer ollos e corazón nas familias, as nosas e as outras; por moi diversas e diferentes que sexan.

    Ser familia é estar enxergado@s polo amor, non pola burocracia. Traballemos logo para superar prexuízos e poñer corazón cheo de latexos que achegan e comparten.

    Neste tempo de Nadal gozamos de momentos de reencontro, en tempo e vivencias, coas persoas que nos queren e ás que queremos, facendo da ledicia guieiro  no que convivir. Pero hai moitas persoas, cada día máis, que non poden sentir este gozo porque están solas, inda que ao seu redor haxa moita xente.
    Como di Francisco:  «Unha das máis grandes pobrezas de do noso tempo é a soidade, froito da ausencia de Deus na vida das persoas e da fraxilidade das relacións». Ante esta realidade, as parroquias estamos chamadas a ser verdadeiras   familias, construíndo comuñón de persoas.
   
    Que a celebración na que agora estamos a participar nos axude a aquecer o corazón para facer das nosas familias berces de quentura.  
Corazón misericordioso

  • Grazas, Pai, porque es bo, e a túa misericordia renova as nosas fraxilidades. Señor, aléntanos a non separar.
  • Grazas, Pai, pola vida que nos das, por tódalas túas bendicións, a pesares das nosas teimosías ensoberbiadas. Cristo, aléntanos a non separar.

  • Grazas, Pai, por ser fonte de amor, aínda que nós nos empeñemos en ser océano de discordia. Señor, aléntanos a non separar.
Palabra encarnada

  • Como diciamos no limiar, a celebración deste domingo fainos unha chamada para que na oración comunitaria que compartimos, teñamos moi presentes as nosas familias. Porque dicir familia é dicir comunicación, comuñón de sentimentos, vida compartida e participada, solidariedade fraterno -  filial, ... toda unha vivencia fonda e esperanzadora que axude a romper a dinámica, tan perversa, na que nos movemos hoxe, do interese e da comenencia . Unha dinámica que vai facendo que as persoas se sintan e descubran soas, abandonadas, illadas e moi esquecidas.

  • Traballemos logo e esforcémonos para que as nosas comunidades parroquiais sexan verdadeiras testemuñas de tempo compartido e vida acompañada. Porque ser cristián hoxe non supón que nos convertamos en persoas de ritos e tradicións.  Iso puido, quizais, valer para un tempo pasado, pero non nos vale para hoxe. Se queremos ser comunidades verdadeiramente cristiáns o que temos é que esforzarnos por levar o evanxeo coa nosa presenza . O que supón que debemos vencer a tentación de xulgar aos demais desde o noso cumio, para mordernos moito máis a lingua e abrir as mans para acoller e escoitar . Porque detrás de cada experiencia persoal hai un feixe de vivencias, case sempre descoñecidas, que nos han levar a ser cautos e non arroutados, nas valoracións que tantas veces facemos ao chou sobre a situación de tantas familias que non pasan por bos momentos e situacións. A diferenza do campo, aquí si que temos que aprender a poñerlle porta aos nosos comentarios. Se somos capaces de conseguilo , estaremos facendo a mellor das sementeiras.

  • O papa Francisco recolle, na exhortación Amoris laetitia unha proposta do sínodo sobre a familia: «Unha das maiores pobrezas da cultura actual é a soidade, froito da ausencia de Deus  na vida das persoas e da fraxilidade das relacións. Asemade, hai unha sensación xeral de impotencia fronte á realidade socioeconómica que a miúdo acaba por aplastar ás familias [...] Con frecuencia, as familias séntense abandonadas polo desinterese e a pouca atención das institucións”.

  • Xosé e María saíron preocupados na procura de Xesús ,e  tapárono “ dialogando”, non xulgando nin créndose superior, senón facendo do diálogo actitude que suscitaba atención e  escoita. Nós, nas nosas parroquias tamén temos que evitar facer xuízos sobre o que lles pasou a estes ou a aqueles; sobre  como viven ou con quen aqueles e os demais alá, para ,dunha vez, poñernos en camiño e facer como nos di o evanxeo que fixo Xesús: escoitar, dialogar e propoñer formas de acoller para que ninguén se senta excluído ou a marxe. Como familia de familias que debe ser a parroquia , saiamos ao encontro de quen sofre, do enfermo, do necesitado, dos maiores ... en definitiva, de todas e cada unha das persoas que sofren soidade e desamparo.

Pés no chan e confianza en Deus
Unidos á Familia de Nazaret, e sentíndonos familia humana, recemos xunt@s dicindo: Renova a nosa alegría, Señor.
  • Pola Igrexa, para que no  seu interior e nas relacións co mundo demostre que somos unha verdadeira familia que sabe amar, perdoar e valorar a cada persoa. Oremos. Renova a nosa alegría, Señor.
  • Polos matrimonios e familias, especialmente polos que atravesan diferentes dificultades, para que, como crentes, esteamos preto deles, escoitando e non xulgando. Oremos. Renova a nosa alegría, Señor.
  • Polos avós, para que nos últimos anos da súa vida non lles falte o cariño familiar. Oremos. Renova a nosa alegría, Señor.
  • Polas parroquias e a nosa de modo particular, para que se sinta chamada a construír unha comuñón de persoas polo amor de Deus, saíndo ao encontro de quen sofre o desamparo e a soidade. Oremos. Renova a nosa alegría, Señor.
           Escoita, Señor, a pregaria da túa Igrexa, que pon a súa confianza no teu amor e a súa mirada no fogar de Nazaret. Por Xesucristo, o noso Señor.

Aquecendo o corazón
Meu Pai, abandónome a ti. Fai de min o que queiras. O que fagas de min, agradézocho; estou disposto a todo, acéptoo todo. Con tal que a túa vontade fágase en min e en todas as túas criaturas; non desexo nada máis, meu Deus. Poño a miña vida nas túas mans. Doucha, meu Deus, con todo o amor do meu corazón, porque ámote e porque para min amarte é darme, entregarme nas túas mans sen medida, con infinita confianza, porque ti es o meu Pai.
( Charles de Foucauld)

Comentarios

Entradas populares de este blog

Corpus 2024 B

ALÍ ONDE NOS NECESITAS, ABRIMOS CAMIÑOS Á ESPERANZA (CORPUS 2024) CANTO GOZOSO ENTRADA: Pan do ceo, pan da vida (Nº 54) LECTURAS: Ti es o pan do ceo (Nº 33) OFERTORIO: Quédate, Señor, connosco (Nº 63) COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120) PARA NON PERDER O PASO Hoxe é día do Corpus Christi, festa grande. Baixo o lema “Alí onde nos necesitas, abrimos camiños á esperanza” celebramos a xornada da caridade, que nos convida a non esquecer que, sempre e en todo lugar, a Igrexa, cada unha das persoas que a formamos, estamos chamadas a ser servidoras e samaritanas, achegándonos para aliviar, acompañar, escoitar e erguer a tanta xente ferida e tirada nas cunetas da vida. O Señor, que hoxe sae ás nosas rúas, volve dicirnos: “Estou aquí, facendo o camiño contigo”. Abramos o noso corazón para escoitar a súa voz que, dun xeito alto e claro, convídanos a abrir camiños de esperanza. CO CORAZÓN FERIDO Ti convídasnos a abrir camiños de esperanza; pero nós moitas veces somos profetas de calamidades, por...

Santos 2024

  Tódolos Santos. 2024 Camiñando na comuñón do Pai, do Fillo e do Espírito Santo Cantos Entrada.-  Benaventurados  ( 118) Lecturas.-  O amor é o meirande  ( 119) Ofertorio.-  Quédate, Señor, connosco   ( 63 ) Comuñón.-  Non vou so   ( 60 )   Ollos para ver          As persoas cristiás celebramos hoxe a festa da esperanza. Non é nin a festa dos disfraces nin a festa do medo, é a festa do agradecemento polo testemuño de vida que nos teñen deixado homes e mulleres, os santos da porta do lado, como diría o papa Francisco, que foron quen de construír comunidade en comuñón. Sabendo unir, escoitar, acompañar e mostrar que na vida, o que nos fai verdadeiramente felices é facer o ben, e non rosmar e estar permanentemente facendo crítica e vendo so o negativo das demais persoas.          E hoxe entón a festa da comuñón no Pai, no Fillo e no espírito...

4 advento 2024

    HUMILDES CARPINTEIRAS E CARPINTEIROS DO BERCE DA SINXELEZA ACOLLEDORA SINAL DE ADVENTO Completamos o noso berce.   CANTO GOZOSO o    ENTRADA:  Volve Señor (Nº 90) o    LECTURAS:  Vén axiña visitarnos (Nº 86) o    OFERTORIO:  Recibe, Señor (Nº 31) o    COMUÑÓN:  No colo de miña nai (Nº 49)   OLLOS DE ESPERANZA              Belén era unha aldea pequeniña, un lugar que pasaba totalmente desapercibido e que semellaba pouco ou nada importante. Ata que unha noite converteuse en lugar de salvación e acollida, porque alí naceu o Fillo de Deus. Neste cuarto e derradeiro domingo do Advento, Belén quere ser para todas e todos nós un recordatorio claro de que Deus está no sinxelo, no humilde, na xente máis esquecida e que, ao igual que Belén, é moitas veces invisibilizada e marxinada.    CORAZÓN MISERICORDIOSO ·      ...