Esforcémonos por construír familias incluíntes que sintan a achega de comunidades transformadoras, e transformen a soidade en encontro de escoita e acompañamento
Cantos
Entrada.- Eu soñei que algunha vez ( 58 )
Lecturas.- Como che cantarei ( 28 )
Ofertorio.- Na nosa terra ( 36 )
Comuñón. - No colo da miña nai ( 49)
Abrindo os ollos e mirando aos lados
Celebramos este domingo a festa da Sagrada Familia. Desde ela somos invitad@s a poñer ollos e corazón nas familias, as nosas e as outras; por moi diversas e diferentes que sexan.
Ser familia é estar enxergado@s polo amor, non pola burocracia. Traballemos logo para superar prexuízos e poñer corazón cheo de latexos que achegan e comparten.
Neste tempo de Nadal gozamos de momentos de reencontro, en tempo e vivencias, coas persoas que nos queren e ás que queremos, facendo da ledicia guieiro no que convivir. Pero hai moitas persoas, cada día máis, que non poden sentir este gozo porque están solas, inda que ao seu redor haxa moita xente.
Como di Francisco: «Unha das máis grandes pobrezas de do noso tempo é a soidade, froito da ausencia de Deus na vida das persoas e da fraxilidade das relacións». Ante esta realidade, as parroquias estamos chamadas a ser verdadeiras familias, construíndo comuñón de persoas.
Que a celebración na que agora estamos a participar nos axude a aquecer o corazón para facer das nosas familias berces de quentura.
Corazón misericordioso
- Grazas, Pai, porque es bo, e a túa misericordia renova as nosas fraxilidades. Señor, aléntanos a non separar.
- Grazas, Pai, pola vida que nos das, por tódalas túas bendicións, a pesares das nosas teimosías ensoberbiadas. Cristo, aléntanos a non separar.
- Grazas, Pai, por ser fonte de amor, aínda que nós nos empeñemos en ser océano de discordia. Señor, aléntanos a non separar.
Palabra encarnada
- Como diciamos no limiar, a celebración deste domingo fainos unha chamada para que na oración comunitaria que compartimos, teñamos moi presentes as nosas familias. Porque dicir familia é dicir comunicación, comuñón de sentimentos, vida compartida e participada, solidariedade fraterno - filial, ... toda unha vivencia fonda e esperanzadora que axude a romper a dinámica, tan perversa, na que nos movemos hoxe, do interese e da comenencia . Unha dinámica que vai facendo que as persoas se sintan e descubran soas, abandonadas, illadas e moi esquecidas.
- Traballemos logo e esforcémonos para que as nosas comunidades parroquiais sexan verdadeiras testemuñas de tempo compartido e vida acompañada. Porque ser cristián hoxe non supón que nos convertamos en persoas de ritos e tradicións. Iso puido, quizais, valer para un tempo pasado, pero non nos vale para hoxe. Se queremos ser comunidades verdadeiramente cristiáns o que temos é que esforzarnos por levar o evanxeo coa nosa presenza . O que supón que debemos vencer a tentación de xulgar aos demais desde o noso cumio, para mordernos moito máis a lingua e abrir as mans para acoller e escoitar . Porque detrás de cada experiencia persoal hai un feixe de vivencias, case sempre descoñecidas, que nos han levar a ser cautos e non arroutados, nas valoracións que tantas veces facemos ao chou sobre a situación de tantas familias que non pasan por bos momentos e situacións. A diferenza do campo, aquí si que temos que aprender a poñerlle porta aos nosos comentarios. Se somos capaces de conseguilo , estaremos facendo a mellor das sementeiras.
- O papa Francisco recolle, na exhortación Amoris laetitia unha proposta do sínodo sobre a familia: «Unha das maiores pobrezas da cultura actual é a soidade, froito da ausencia de Deus na vida das persoas e da fraxilidade das relacións. Asemade, hai unha sensación xeral de impotencia fronte á realidade socioeconómica que a miúdo acaba por aplastar ás familias [...] Con frecuencia, as familias séntense abandonadas polo desinterese e a pouca atención das institucións”.
- Xosé e María saíron preocupados na procura de Xesús ,e tapárono “ dialogando”, non xulgando nin créndose superior, senón facendo do diálogo actitude que suscitaba atención e escoita. Nós, nas nosas parroquias tamén temos que evitar facer xuízos sobre o que lles pasou a estes ou a aqueles; sobre como viven ou con quen aqueles e os demais alá, para ,dunha vez, poñernos en camiño e facer como nos di o evanxeo que fixo Xesús: escoitar, dialogar e propoñer formas de acoller para que ninguén se senta excluído ou a marxe. Como familia de familias que debe ser a parroquia , saiamos ao encontro de quen sofre, do enfermo, do necesitado, dos maiores ... en definitiva, de todas e cada unha das persoas que sofren soidade e desamparo.
Pés no chan e confianza en Deus
Unidos á Familia de Nazaret, e sentíndonos familia humana, recemos xunt@s dicindo: Renova a nosa alegría, Señor.
- Pola Igrexa, para que no seu interior e nas relacións co mundo demostre que somos unha verdadeira familia que sabe amar, perdoar e valorar a cada persoa. Oremos. Renova a nosa alegría, Señor.
- Polos matrimonios e familias, especialmente polos que atravesan diferentes dificultades, para que, como crentes, esteamos preto deles, escoitando e non xulgando. Oremos. Renova a nosa alegría, Señor.
- Polos avós, para que nos últimos anos da súa vida non lles falte o cariño familiar. Oremos. Renova a nosa alegría, Señor.
- Polas parroquias e a nosa de modo particular, para que se sinta chamada a construír unha comuñón de persoas polo amor de Deus, saíndo ao encontro de quen sofre o desamparo e a soidade. Oremos. Renova a nosa alegría, Señor.
Escoita, Señor, a pregaria da túa Igrexa, que pon a súa confianza no teu amor e a súa mirada no fogar de Nazaret. Por Xesucristo, o noso Señor.
Aquecendo o corazón
Meu Pai, abandónome a ti. Fai de min o que queiras. O que fagas de min, agradézocho; estou disposto a todo, acéptoo todo. Con tal que a túa vontade fágase en min e en todas as túas criaturas; non desexo nada máis, meu Deus. Poño a miña vida nas túas mans. Doucha, meu Deus, con todo o amor do meu corazón, porque ámote e porque para min amarte é darme, entregarme nas túas mans sen medida, con infinita confianza, porque ti es o meu Pai.
( Charles de Foucauld)
Comentarios