A FE, EXPERIENCIA DE CONFLITO
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Que ledos hoxe estamos (Nº 5)
LECTURAS: A túa palabra é o meirande ben
OFERTORIO: Velaquí, Señor, o viño (Nº 37)
COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)
ESCOITA ACTIVA
Sempre que unha persoa cuestiona cousas, prodúcese unha crise na que hai que decidir, tomar postura, situarse… O cuestionamento desinstálanos, fai que non nos creamos na seguridade eterna e permanente. Nunha palabra, fainos avanzar cara adiante. O mesmo ocorre coa nosa relación con Deus. A fe non pode ser unha experiencia de estancamento, ao contrario, ten de mobilizarnos, remoernos por dentro, deixarnos inqued@s; por iso ten que ser sempre unha experiencia de conflito, tensión, reorientación… que nos leve a avanzar coa realidade na que estamos e vivimos. Ten, entón, que implicar a nosa vida, encamiñarnos a non esquecer que os nosos ollos han permanecer sempre abertos, e así aprender a distinguir e camiñar, non pola seguridade de quen pensa sempre que ten a razón e a verdade, senón por todos aqueles camiños que fan de nós persoas máis sinxelas, próximas e libres.CORAZÓN MISERICORDIOSO
- Porque a nosa falta de sensibilidade fai que non saibamos descubrir o rostro de Cristo nas pobrezas que temos a o noso redor; SEÑOR, QUE NON TEÑAMOS VERGOÑA DE PEDIR PERDÓN.
- Porque a nosa falta de cuestionamento posibilita que nos creamos persoas seguras, insensibles e superiores aos demais; CRISTO,QUE NON TEÑAMOS VERGOÑA DE PEDIR PERDÓN.
- Polas veces nas que non deixamos que a bondade sexa a que guíe as decisións na nosa vida; SEÑOR, QUE NON TEÑAMOS VERGOÑA DE PEDIR PERDÓN.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
Se miramos atentamente cara dentro de nós, descubriremos que somos homes e mulleres cheos e cheas de medo. Así, moitas veces, o medo a perder prestixio, seguridade, comodidade ou benestar detennos á hora de tomar decisións, pois non nos arriscamos a perder privilexios. Outras veces paralízanos o medo a non ser acollidos ou queridos, a que se rían de nós. As máis das veces vivimos preocupados só por quedar ben, temos medo a facer o ridículo, a confesar as nosas conviccións, a dar testemuño da nosa fe. Tememos as críticas, os comentarios, o rexeitamento dos demais. Ás veces invádenos tamén o temor ao futuro, non temos seguridade en nada, non confiamos en ninguén…. E así unha manchea máis de medos. Por outra banda, se botamos unha ollada ao noso redor, decatarémonos de que sementar medo, máis ou menos sutilmente, é sempre unha das armas preferidas dos poderosos.Tampouco a nosa Igrexa é allea ao medo. Á nosa xerarquía, ou ao menos a unha grande parte dela, horrorízalle perder poder, prestixio, peso social e así, aínda que ás veces sexa a súa unha imaxe esperpéntica, segue explotando ese vitimismo, esa psicose de estar perseguida á que tan afeitos nos ten nos últimos tempos e que está moi lonxe da primavera que nos anunciaba o Vaticano II. As causas, efectivamente, son complexas: medo aos errores e aos excesos, sen decatarse de que o perigo está na inoperancia e no inmobilismo; medo á pobreza, a perder posición, á transparencia, a poñer as cartas sobre a mesa; medo a baixarse dos boatos e das parafernalias; medo á sinxeleza. En definitiva, maior preocupación por gardar a fe e a ortodoxia que por comunicala. Pero tamén entre os que non somos xerarquía o medo, a inseguridade e o complexo de inferioridade son actitudes xerais. A covardía, o crer que á xente non lle interesa e non hai nada que facer son factores que restan impulso e enerxías, facendo que desaproveitemos novas oportunidades. Fáltanos nervio; sentímonos inseguros e comunicamos inseguridade.
Por iso, a Palabra que vimos de escoitar é coma un sopro de aire fresco que varre os nosos medos. NON TEÑADES MEDO, escoitamos hoxe. Porque a fe, confianza en Deus, non nos conduce a evitar as nosas responsabilidades diante dos problemas, non nos leva a fuxir dos conflitos para encerrarnos no noso illamento…. Porque a fe non crea persoas covardes, senón persoas máis resoltas e decididas. Non encerra aos crentes en si mesmos, senón que os abre máis á vida, problemática e conflitiva, de cada día. Non nos envolve na preguiza e na comodidade, senón que nos anima e alenta ao compromiso. Ao escoitarmos “non teñades medo”, non nos sentimos invitados a eludir os nosos compromisos, senón que nos sentimos acubillados, acariñados e enfortecidos por Deus para enfrontarnos a eles.
FRATERNIDADE ORANTE
Señor, hoxe queremos compartir ter descuberto que a fe non é unha experiencia cómoda e acomodaticia, senón un continuo quefacer de esforzo e loita contra canto supoña preguiza, por iso che dicimos:QUE TEÑAMOS OS OÍDOS ABERTOS PARA ESCOITARTE
Moitas veces, Señor, a Igrexa, pero especialmente aqueles que a dirixen, non son ante o mundo testemuñas de escoita, entendemento, paz… parecendo máis preocupados de conservar poder que de vivir a sinxeleza evanxélica, por iso che rogamos:
QUE TEÑAMOS OS OÍDOS ABERTOS PARA ESCOITARTE
Cantas veces, Señor, cantas veces as nosas comunidades se enfrontan, dividen e rompen a comuñón por non ser capaces de descubrir que non é desde o ritualismo baleiro senón coa fe vivida onde hai que anunciarte e confesarte, por iso che rogamos:
QUE TEÑAMOS OS OÍDOS ABERTOS PARA ESCOITARTE
Porque vivimos con angustia e sen estímulo, o confesarnos persoas crentes neste noso mundo no que o anuncio da túa mensaxe, a través do noso testemuño faría que “ onde houbera odio poñeramos nós amor, e onde enfrontamento paz”, rogámosche:
QUE TEÑAMOS OS OÍDOS ABERTOS PARA ESCOITARTE
Nas túas mans, Señor, poñemos canto nos preocupa e moitas veces desacouga o noso corazón. Que endexamais nos deixemos levar pola tentación de darche as costas e esquecernos de Ti. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DIFERENCIADA
Non teñas medo aos que ameazan,
aos que feren, aos que danan a dignidade e matan o corpo
pero non poden quitarche a vida.
Non teñas medo aos que agachan a verdade ou,
créndose donos dela, manipúlana, dosifícana e véndena;
aos que coa arma da mentira queren dominar pobos e persoas.
Rebélate,
manifesta en todos os lugares, en todo momento,
a tempo e a destempo,
a túa fe na vida e na irmandade adquirida ao acubillo do Pai,
ao lado de Xesús,
á sombra do Espírito,
no seo da comunidade.
Fai desa fe un gozo persoal diario,
un estandarte de liberdade, unha fonte de vida,
un banquete compartido, unha canción de esperanza,
a túa reivindicación máis sentida.
Non teñas medo aos que, por iso, poden castigarte,
retirarche o seu apoio, privarte do traballo,
ignorar a túa presenza, esquecer a túa historia,
golpear a túa debilidade ou facerche dano.
Non teñas medo.
Fíate de Xesús, responde á súa chamada,
fíate do Pai, descansa no seu colo,
fíate do Espírito, loita e se libre.
Estás investindo a vida no proxecto máis grande posto nas nosas mans.
Non teñas medo.
Fíate de Xesús.
Comentarios