Ir al contenido principal

12 Domingo TO 2020 A

A FE, EXPERIENCIA DE CONFLITO


CANTO GOZOSO


  • ENTRADA: Que ledos hoxe estamos (Nº 5)

  • LECTURAS: A túa palabra é o meirande ben 

  • OFERTORIO: Velaquí, Señor, o viño (Nº 37)

  • COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)

ESCOITA ACTIVA

Sempre que unha persoa cuestiona cousas, prodúcese unha crise na que hai que decidir, tomar postura, situarse… O cuestionamento desinstálanos, fai que non nos creamos na seguridade eterna e permanente. Nunha palabra, fainos avanzar cara adiante. O mesmo ocorre coa nosa relación con Deus. A fe non pode ser unha experiencia de estancamento, ao contrario, ten de mobilizarnos, remoernos por dentro, deixarnos inqued@s; por iso ten que ser sempre unha experiencia de conflito, tensión, reorientación… que nos leve a avanzar coa realidade na que estamos e vivimos. Ten, entón, que implicar a nosa vida, encamiñarnos a non esquecer que os nosos ollos han permanecer sempre abertos, e así aprender a distinguir e camiñar, non pola seguridade de quen pensa sempre que ten a razón e a verdade, senón por todos aqueles camiños que fan de nós persoas máis sinxelas, próximas e libres.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

  • Porque a nosa falta de sensibilidade fai que non saibamos descubrir o rostro de Cristo nas pobrezas que temos a o noso redor; SEÑOR, QUE NON TEÑAMOS VERGOÑA DE PEDIR PERDÓN.
  • Porque a nosa falta de cuestionamento posibilita que nos creamos persoas seguras, insensibles e superiores aos demais; CRISTO,QUE NON TEÑAMOS VERGOÑA DE PEDIR PERDÓN.
  • Polas veces nas que non deixamos que a bondade sexa a que guíe as decisións na nosa vida; SEÑOR, QUE NON TEÑAMOS VERGOÑA DE PEDIR PERDÓN.

OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN

Se miramos atentamente cara dentro de nós, descubriremos que somos homes e mulleres cheos e cheas de medo. Así, moitas veces, o medo a perder prestixio, seguridade, comodidade ou benestar detennos á hora de tomar decisións, pois non nos arriscamos a perder privilexios. Outras veces paralízanos o medo a non ser acollidos ou queridos, a que se rían de nós. As máis das veces vivimos preocupados só por quedar ben, temos medo a facer o ridículo, a confesar as nosas conviccións, a dar testemuño da nosa fe. Tememos as críticas, os comentarios, o rexeitamento dos demais. Ás veces invádenos tamén o temor ao futuro, non temos seguridade en nada, non confiamos en ninguén…. E así unha manchea máis de medos. Por outra banda, se botamos unha ollada ao noso redor, decatarémonos de que sementar medo, máis ou menos sutilmente, é sempre unha das armas preferidas dos poderosos.
Tampouco a nosa Igrexa é allea ao medo. Á nosa xerarquía, ou ao menos a unha grande parte dela, horrorízalle perder poder, prestixio, peso social e así, aínda que ás veces sexa a súa unha imaxe esperpéntica, segue explotando ese vitimismo, esa psicose de estar perseguida á que tan afeitos nos ten nos últimos tempos e que está moi lonxe da primavera que nos anunciaba o Vaticano II. As causas, efectivamente, son complexas: medo aos errores e aos excesos, sen decatarse de que o perigo está na inoperancia e no inmobilismo; medo á pobreza, a perder posición, á transparencia, a poñer as cartas sobre a mesa; medo a baixarse dos boatos e das parafernalias; medo á sinxeleza. En definitiva, maior preocupación por gardar a fe e a ortodoxia que por comunicala. Pero tamén entre os que non somos xerarquía o medo, a inseguridade e o complexo de inferioridade son actitudes xerais. A covardía, o crer que á xente non lle interesa e non hai nada que facer son factores que restan impulso e enerxías, facendo que desaproveitemos novas oportunidades. Fáltanos nervio; sentímonos inseguros e comunicamos inseguridade.
Por iso, a Palabra que vimos de escoitar é coma un sopro de aire fresco que varre os nosos medos. NON TEÑADES MEDO, escoitamos hoxe. Porque a fe, confianza en Deus, non nos conduce a evitar as nosas responsabilidades diante dos problemas, non nos leva a fuxir dos conflitos para encerrarnos no noso illamento…. Porque a fe non crea persoas covardes, senón persoas máis resoltas e decididas. Non encerra aos crentes en si mesmos, senón que os abre máis á vida, problemática e conflitiva, de cada día. Non nos envolve na preguiza e na comodidade, senón que nos anima e alenta ao compromiso. Ao escoitarmos “non teñades medo”, non nos sentimos invitados a eludir os nosos compromisos, senón que nos sentimos acubillados, acariñados e enfortecidos por Deus para enfrontarnos a eles.

FRATERNIDADE ORANTE

Señor, hoxe queremos compartir ter descuberto que a fe non é unha experiencia cómoda e acomodaticia, senón un continuo quefacer de esforzo e loita contra canto supoña preguiza, por iso che dicimos:
QUE TEÑAMOS OS OÍDOS ABERTOS PARA ESCOITARTE
Moitas veces, Señor, a Igrexa, pero especialmente aqueles que a dirixen, non son ante o mundo testemuñas de escoita, entendemento, paz… parecendo máis preocupados de conservar poder que de vivir a sinxeleza evanxélica, por iso che rogamos:
QUE TEÑAMOS OS OÍDOS ABERTOS PARA ESCOITARTE
Cantas veces, Señor, cantas veces as nosas comunidades se enfrontan, dividen e rompen a comuñón por non ser capaces de descubrir que non é desde o ritualismo baleiro senón coa fe vivida onde hai que anunciarte e confesarte, por iso che rogamos:
QUE TEÑAMOS OS OÍDOS ABERTOS PARA ESCOITARTE
Porque vivimos con angustia e sen estímulo, o confesarnos persoas crentes neste noso mundo no que o anuncio da túa mensaxe, a través do noso testemuño faría que “ onde houbera odio poñeramos nós amor, e onde enfrontamento paz”, rogámosche:
QUE TEÑAMOS OS OÍDOS ABERTOS PARA ESCOITARTE
Nas túas mans, Señor, poñemos canto nos preocupa e moitas veces desacouga o noso corazón. Que endexamais nos deixemos levar pola tentación de darche as costas e esquecernos de Ti. P.X.N.S. Amén.

MIRADA DIFERENCIADA

Non teñas medo aos que ameazan,

aos que feren, aos que danan a dignidade e matan o corpo

pero non poden quitarche a vida.

Non teñas medo aos que agachan a verdade ou,

créndose donos dela, manipúlana, dosifícana e véndena;

aos que coa arma da mentira queren dominar pobos e persoas.

Rebélate,

manifesta en todos os lugares, en todo momento,

a tempo e a destempo,

a túa fe na vida e na irmandade adquirida ao acubillo do Pai,

ao lado de Xesús,

á sombra do Espírito,

no seo da comunidade.

Fai desa fe un gozo persoal diario,

un estandarte de liberdade, unha fonte de vida,

un banquete compartido, unha canción de esperanza,

a túa reivindicación máis sentida.

Non teñas medo aos que, por iso, poden castigarte,

retirarche o seu apoio, privarte do traballo,

ignorar a túa presenza, esquecer a túa historia,

golpear a túa debilidade ou facerche dano.

Non teñas medo.

Fíate de Xesús, responde á súa chamada,

fíate do Pai, descansa no seu colo,

fíate do Espírito, loita e se libre.

Estás investindo a vida no proxecto máis grande posto nas nosas mans. 

Non teñas medo.

Fíate de Xesús.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel