6 Pascua 2020

”Vinde a min todos os que estades cansos e agoniados, e eu aliviareivos” (Mt 11,28)

Remol
Rezando na Casa

“Acompañar na soidade”

Pascua do Enfermo

(Celebramos hoxe o 6º domingo de Pascua; A Xornada da Pascua do Enfermo; e tamén o día das Letras Galegas.

Algunhas persoas hoxe xa participaron presencialmente na celebración realizada nos templos. Outras, polas causas que sexan, seguimos a rezar desde a casa, afondando no noso ser Igrexa Doméstica. Volvemos buscar un lugar tranquilo para rezar. Poñemos, coma o outro día, un pano branco sobre unha mesa, acendemos unha candea e colocamos ao lado un vaso cun pouco de auga.

No nome do Pai...

CANTO.-

Que ledos hoxe estamos, cantando a nosa fe!

a fe en Xesucristo, amigo que nos quer!

El ten verbas de vida, El ten xestos de amor,

El quere invitarnos, El quere dar calor.

LUZ DE ESPERANZA CON OLLOS DE MISERICORDIA

Neste VI domingo de Pascua celebramos a Pascua do Enfermo. O tema desta xornada é «Acompañar na soidade». Tod@s estamos chamados a acompañar gratuíta e xenerosamente a quen se sente só e precisa da nosa achega.

Celebramos tamén hoxe o Día das Letras Galegas, a Festa da Nosas Letras, da nosa Cultura, da nosa Lingua, da nosa identidade... Que fundamental é non esquecer a nosa identidade, de onde vimos, cales son as nosas raíces, e a importancia de poder loar e agradecer a Deus a vida no noso idioma! Ante este Deus que crea por e desde o amor, comezamos a oración deste día. E facémolo, como nos di o Concilio Vaticano II, porque “a Igrexa desde o comezo da súa historia, aprendeu a expresar a mensaxe cristiá con conceptos e na lingua de cada pobo” ( G.S.44).

Compartamos logo este momento de oración desde a achega as persoas enfermas e o agradecemento por ter unha identidade cultural que une e non enfronta.

REFLEXIONAMOS DESDE A MISERICORDIA

Porque ás veces fáltanos sensibilidade para coas persoas enfermas. SEÑOR, QUE NON LLE DEAMOS AS COSTAS A NINGUÉN.
Porque nos sobra discurso e nos falta testemuño de vida; CRISTO, QUE NON LLE DEAMOS AS COSTAS A NINGUÉN.
Porque moitas veces deixamos orfos da nosa presenza e dedicación aos noso enferm@s; SEÑOR, QUE NON LLE DEAMOS AS COSTAS A NINGUÉN.

POÑEMOS O OÍDO Á ESPREITA

Da primeira carta de Pedro

Ao contrario para os vosos adentros adorade a Cristo coma Señor, estade sempre dispostos a responder a todo aquel que vos pida razón da esperanza que levades dentro. Pero respondede con bo xeito e con respecto; tede a conciencia limpa, de xeito que os que desprezan o voso bo comportamento cristián, se vexan confundidos naquilo mesmo de que vos calumnien. Pois sempre sería mellor sufrir, se tal fose a vontade de Deus, por facerdes o ben, que por facerdes o mal.

O exemplo de Cristo e a salvación polo bautismo Tamén Cristo morreu unha vez polos vosos pecados, o xusto polos pecadores, para vos achegar a Deus; sufriu a morte na carne, pero recibiu vida no espírito.

Palabra do Señor.

Grazas a Deus

Do Evanxeo de Xoán

Se me amades, gardaredes os meus mandamentos, e eu rogareille ó Pai, e daravos outro Paráclito para que decote estea convosco: o Espírito da Verdade. O mundo non o pode acoller, pois non o ve nin o coñece; mais vós coñecédelo, pois permanece onda vós e está en vós. Non vos deixarei orfos; logo volvo onda vós. Un pouquiño máis e o mundo xa non me verá; pero vós habédesme ver, que eu vivo e tamén vós habedes vivir. Naquel día coñeceredes que eu estou en meu Pai, e vós en min, e eu en vós. Quen ten os meus mandamentos e os garda, ese ámame; o que me ama será amado por meu Pai, e eu amareino e manifestareime a el.

Palabra do Señor

Gloria a Ti, Señor Xesús.

REMOENDO A PALABRA

(Facemos un momento de silencio/reflexión, despois de escoitar a Palabra)

A persoa humana, imaxe de Deus, realizase no amor, que é don sincero de si. E se tod@s somos imaxe, cando estamos con ou diante doutras persoas, atopámonos co mesmo rostro de Cristo. Un Cristo que se nos vai manifestando nos rostros de tantas persoas en situacións diferentes e ás que a dor, o esquecemento, a manipulación, o abuso, a invisibilidade... converten en vítimas dun mundo, o noso, que fomos construíndo só para os triunfadores e que evita poñer a mirada nos últimos, nas vítimas que, sendo descartadas, van quedando nas beiras. Todas e todos nós temos, ou tivemos familiares enfermos, a realidade da enfermidade non nos resulta estraña nin afastada, polo que podemos ter conciencia do duro e difícil que é. Sexamos logo persoas capaces de espertar a solidariedade coas persoas enfermas sempre, pero especialmente neste momento, aquelas que están enfermas e soas.

A sociedade líquida que imos construíndo móstranos como podemos estar rodeados de persoas e, porén, sentírmonos sos. Isto pídenos, ás persoas seguidoras de Xesús, unha sensibilidade especial para coas persoas enfermas. Nas nosas parroquias e nas visitas aos hospitais ou residencias e mesmo nas nosas casas, de xeito que fagamos do tempo compartido un tempo de sorriso, achega e confianza. Porque como nos di Xesús no Evanxeo, acheguémonos a quen pode necesitar do noso tempo, para levarlle alivio e alento que os acompañe ante a limitación que sempre supón a enfermidade. Esforcémonos por estar preto de quen nos precise, pois nesa achega descubriremos a presenza de Xesús.

E esta achega temos que ila facendo desde a nosa realidade cotiá, desde as nosas raíces e identidade. Porque a fe non se vive nin expresa en abstracto, senón nun tempo e espazo concretos, tal e como nos di o Concilio Vaticano II. Pois unha fe que non é capaz de inculturarse –integrarse e expresarse desde a cultura das persoas– está condenada a desaparecer e esvaerse. É entón, tarefa e responsabilidade de todas e todos nós, facer da lingua non medio de enfrontamento e división, senón de achega, encontro e capacidade de expresar toda a profundidade que as persoas levamos dentro. Porque a relación con Deus non pode ser tampouco abstracta e sen identidade. Non esquezamos isto nunca, pero moi especialmente hoxe, día no que celebramos con gozo a alegría poder rezar na lingua na que vivimos, sentimos e expresamos a fondura e a riqueza que, xeración tras xeración, nos foron transmitindo. Este legado tamén nós somos urxidos a darlle continuidade nas novas xeracións. A forza e presenza do Espírito non nos vai deixar nunca orfos nesta tarefa.

NA ORACIÓN COMPARTIDA

O Señor convócanos neste momento a facer da oración vivencia comunitaria, por iso dicimos: