Remol
Domingo 2 despois de Nadal
NUN MUNDO CHEO DE PALABRAS, CHÉGANOS A PALABRA
CANTO GOZOSO
- Entrada: Que ledicia (nº 4)
- Lecturas: Con tódalas criaturas (Nº 22)
- Ofertorio: Na nosa terra (Nº 36)
- Comuñón: Acharte presente (Nº 51)
A MAXIA DE ABRIR OS OLLOS
Estamos tan distraídos en multitude de cousas que non nos damos conta de que o importante, o bonito, o que nos fai felices, o que humaniza e nos humaniza está no sinxelo, humilde e pequeno. Porque aquí está a verdadeira maxia; a maxia que fai que o noso corazón latexe enchoupado de alegría e sensibilidade.
Hoxe a maxia descubrímola neste compartir comunitario que, sen importar o número das persoas que somos, nos reúne ao pé do altar. E dicimos que é máxico porque algo tan sinxelo como a palabra que imos proclamar e o pan e viño que poñeremos por riba do altar, conseguirán que o noso corazón se aqueza e que deixemos de pensar só en nós para abrirnos a ter presentes ás persoas que non están, ás persoas enfermas, ás persoas migrantes, a quen está pasando por dificultades, a... Uníndonos a todas elas, a todos eles, dispoñámonos a rezar con alegría.
RECOÑECENDO QUE MOITAS VECES FALLAMOS
· Pola rutina que nos leva a vivir a fe como costume. SEÑOR, ESPÉRTANOS Á MAXIA DA TÚA MISERICORDIA.
· Pola perda da nosa capacidade para descubrirte no pequeno e sinxelo. CRISTO, ESPÉRTANOS Á MAXIA DA TÚA MISERICORDIA.
· Polas dificultades que nos poñemos para ser persoas humildes e xenerosas. SEÑOR, ESPÉRTANOS Á MAXIA DA TÚA MISERICORDIA.
PALABRA PROCLAMADA
PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO ECLESIÁSTICO
A Sabedoría fai a propia louvanza
e gábase no medio do seu pobo;
Abre a boca na asemblea do Altísimo,
proclama a súa gloria diante do seu exército:
‑"Eu saín da boca do Altísimo
e recubrín a terra coma a néboa;
plantei a miña tenda no máis alto
e pousei o meu trono nunha columna de nubes.
Foi entón cando o creador universal me ordenou
e o que me formou fíxome planta-la tenda
dicíndome: Afinca en Xacob,
colle por herdanza a Israel.
Antes dos séculos, desde o comezo, creoume
e endexamais non deixarei de existir;
oficiei na súa tenda santa, diante del,
e deste modo estableceume en Sión;
do mesmo xeito, fíxome acougar na súa cidade amada,
Xerusalén, onde goberno.
Botei raiceiras nun pobo de moita sona
e teño a miña herdanza na parcela do Señor. Palabra do Señor. Grazas a Deus
PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE PAULO APÓSTOLO ÓS EFESIOS
Bendito sexa o Deus e Pai do noso Señor Xesús Cristo, que por medio de Cristo nos bendiciu no ceo con toda clase de bendicións do Espírito! Porque nos escolleu antes da formación do mundo, para que fósemos santos e sen mancha perante El polo amor.
El decidiu xa daquela porfillarnos por medio de Xesús Cristo, para El, conforme o designio da súa vontade
Por iso, tamén eu, tendo oído falar da vosa fe no Señor Xesús e do voso amor a tódolos crentes, non paro de lle dar gracias a Deus por vós, recordándovos nas miñas oracións, de xeito que o Deus do noso Señor Xesús Cristo, o Pai glorioso, vos conceda espírito de sabedoría e de revelación, para coñece-lo ben; que manteña iluminados os ollos da vosa alma, para que comprendáde-las esperanzas que abre a súa chamada, a riqueza que supón a súa gloriosa herdanza destinada ós crentes. Palabra do Señor. Grazas a Deus
EVANXEO SEGUNDO XOÁN
No principio existía a Palabra,
e a Palabra estaba onda Deus,
e a Palabra era Deus.
Ela estaba no principio onda Deus.
Todo foi feito por ela,
e sen ela non se fixo
nada do que foi feito.
Nela estaba a vida,
e a vida era a luz dos homes;
a luz aluma na tebra,
e a tebra non a deu apagado.
(A Palabra) era a verdadeira luz
que aluma a todo home
que vén a este mundo.
Ela estaba no mundo,
e o mundo foi feito por ela,
pero o mundo non a recoñeceu.
Veu á súa propiedade,
e os seus non a acolleron.
Pero a cantos a recibiron,
‑ós que cren no seu nome‑
déulle-lo poder
de seren fillos de Deus.
Estes, non naceron do sangue,
nin da vontade da carne,
senón de Deus.
E a Palabra fíxose carne,
e plantou entre nós a súa tenda,
e nós vímo-la súa gloria,
gloria coma de Unixénito
que vén do Pai,
cheo de gracia e de verdade. Palabra do Señor. Gloria a Ti, Señor Xesús.
PALABRA REMOÍDA
· Comezabamos a celebración falando da maxia do sinxelo nun mundo cheo de arrogancia e pragmatismo. E comezabamos así porque unha celebración relixiosa fai posible a maxia de unir corazón e pensamento transcendendo cara a Deus. Vencendo a tentación de quedarnos cunha mirada que só ve resultados, números ou utilidade. Por iso dicimos que é máxico poder ir máis alá do que vemos; sentir e imaxinar a tenrura e cercanía dun Deus que se nos achega, que se fai dos nosos, que nos trae unha mensaxe que comeza por abaixo e cos de abaixo. Ao revés do que estamos habituados a ver, mesmo a facer, no mundo e en nós mesmos. Esta é a raíz máxica que nos leva a sentir con quen sofre, a ser persoas solidarias con quen nos precisa e a ser capaces de partir e repartir: tempo, sorrisos, presenza, coñecementos, axuda... con quen, moitas veces, non agarda nada máis que pase o tempo e chegue o final.
· Ser conscientes desta grande experiencia que nos ofrece a fe a quen a temos, lévanos, como acabamos de escoitar na lectura de Paulo, a dar grazas sen cansar e recoñecer que somos persoas bendicidas por un Deus que nos ofrece esa bendición. Unha bendición que non é rito, senón que quere ser mirada ilusionada e capaz de ilusionar, paso compartido ao lado de quen xa non espera nada ou ve como nada do que pensaba e anceiaba lle sae como esperaba. E por iso, como Paulo invitaba a facer aos efesios, damos, tamén nós, grazas a Deus. Non por ter, si por descubrir que en Xesús fomos agrazados coa forza dun proxecto que descubrimos e que temos que desenvolver xunto con e ao lado de. Nunca de xeito individual nin contra.
· E a maxia de todo este camiño polo que se nos invita a camiñar descubrímola non nas moitas palabras que tanto barullo fan e que, en non poucas ocasións, nos van abouxando, senón na Palabra que se fixo das nosas, que sentiu como o facemos nós. Chorando, aledándose, tendendo a man, camiñando con quen o precisaba... para habitar entre e con nós ofrecéndonos luz nas nosas escuridades, acolléndonos cando sentiamos o rexeitamento de quen tiñamos ao lado, aledándose cando os nosas ilusións e proxectos ían polo mellor dos camiños. Que máis e mellor maxia ca esta! Deixémonos engaiolar por ela, porque é unha maxia sen truco.
ORACIÓN COMPARTIDA
Fagamos momento agradecido da fe que compartimos dicindo:
SEÑOR, TI ES O NOSO REFUXIO
· Para que a maxia da túa proposta de Salvación nos esforcemos por vivila ofrecendo ao mundo solidariedade e testemuño de misericordia; OREMOS.
· Para que as nosas comunidades non se deixen arrastrar pola tristura da rutina nin o empobrecemento de quen tenta comprar a Deus con cartos; OREMOS.
· Para que non nos deixemos arrastrar por actitudes e comportamentos que só miran ás ganancias e o uso e abuso das persoas para obter beneficio material; OREMOS.
Grazas, Señor, por espertarnos a unha mirada da fe solidaria, humanizadora e humilde. P.X.N.S. Amén.
REMEXENDO NO NOSO INTERIOR
A vulnerabilidade forma parte intrínseca da nosa condición humana, e é grazas a ela como podemos descubrirnos seres dependentes uns dos outros, responsables tamén uns dos outros. Precisamos percorrer un longo camiño para entrar na dinámica da verdadeira relación, acostumados como estamos a desempeñar distintos papeis segundo a historia de cada quen, ben como seres independentes e capaces de buscarse sos a vida, ben como vítimas dun destino ao que lle pasamos constantemente factura.
Para coidar, se queremos entrar realmente nunha relación de persoa a persoa, primeiro hai que descalzarse dos zapatos do dominio, que poderían pisotear perigosamente a vida fráxil que crece ao noso lado.
Coidar desde a vulnerabilidade evitará que nos convertamos nun xendarme que establece normas e aplica procedementos, e nos convertamos, máis ben, nun bastón no que a outra persoa poida apoiarse cando o precise.
(Libro de Caritas 2021/22)
Comentarios