FAGAMOS DA ALEGRÍA A FORMA DE VIVIR O EVANXEO EN FAMILIA
CANTO GOZOSO
Entrada.- Eu soñei ( 58)
Lecturas.- Benaventurados ( 118)
Ofertorio.- Eiqui están, Señor ( )
Comuñón.- Gracias, Señor, graciñas ( 50)
ESPERTANDO Á RENOVACIÓN
Onte compartiamos a ledicia de renovar o noso compromiso de acollida do Deus Neno no medio de nós. Hoxe a ese compromiso poñémoslle imaxe, para que sexa unha realidade concreta e presente en nós: a familia. Si, porque Deus non nace ao chou, senón entre as familias, con elas e no medio delas vai facendo oco na vida das familias, na nosa vida. Porque todas e todos nós conformamos, de xeitos distintos, diversos e plurais, familias. Que en todas elas saibamos acoller ao Deus Neno que nos vén ofrecer o mellor dos agasallos: a alegría dunha convivencia acolledora, igualitaria e servizal.
ABRÍNDONOS Á MISERICORDIA
· Polas veces nas que non coidamos as relacións familiares. SEÑOR, SEGUE A CAMIÑAR CON NÓS.
· Polas veces nas que non buscamos dialogar e facernos entender no eido das nosas familias. CRISTO, SEGUE A CAMIÑAR CON NÓS.
· Polas veces nas que nos comportamos como se a familia fose un simple hotel. SEÑOR, SEGUE A CAMIÑAR CON NÓS.
PALABRA PROCLAMADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO ECLESIÁSTICO
O Señor honrou ó pai máis cós fillos
e afincou o dereito da nai sobre o dos nenos.
Quen honra a seu pai redime as culpas.
Quen enxalza a súa nai é coma quen atesoura.
Quen honra a seu pai gozará dos fillos
e cando vaia pregar será atendido.
O que respecta ó pai terá vida longa
e quen obedece ó Señor daralle consolo a súa nai
Meu fillo, persevera no honrar a teu pai,
non o desatendas nos días da túa vida.
Aínda que perda o xuízo, tenlle miramento
e non o aldraxes todo o tempo que viva.
O ben que se lle faga a un pai non será borrado,
hache valer coma compensación do pecado. Palabra do Señor. Grazas a Deus.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS COLOSENSES
Irmáns e rmás:
Coma elixidos de Deus, santos e benqueridos, revestídevos de sentimentos de misericordia, de bondade, de humildade, de sinxeleza, de tolerancia. Aturádevos uns ós outros e perdoádevos, cando un teña queixa doutro; coma o Señor vos perdoou, perdoádevos tamén vós. E, por riba de todo isto, cinguídevos co amor, que é o lazo que todo o une e leva a perfección. Que a paz de Cristo goberne os vosos corazóns, xa que a ela vos chamaron coma membros dun mesmo corpo. Sede tamén agradecidos.
Que a palabra de Cristo habite en vós con toda a súa riqueza. Ensinádevos e alentádevos uns a outros o mellor que saibades. Co corazón cheo de agradecemento cantádelle a Deus salmos, himnos e cántigas inspiradas. E todo canto fagades, de palabra ou de obra, facédeo para honra de Xesús, o Señor, dándolle gracias a Deus Pai por medio del.
Mulleres, sede dóciles ós vosos homes coma lle acae a unha muller cristiá. Homes, amade as vosas mulleres e non sexades ríspidos con elas.
Fillos, sede ben guiados en todo cos vosos pais, que isto é cousa agradable ó Señor. Pais non asoballéde-los vosos fillos, para que non saian coitados. Palabra do Señor.Grazas a Deus.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Polas festas da Pascua os pais de Xesús ían tódolos anos a Xerusalén. E así, cando o neno tivo doce anos, subiron á festa, conforme a tradición. Pasados aqueles días, cando eles voltaban, o neno Xesús quedou en Xerusalén, sen que seus pais se decatasen. Coidando que iría na comitiva, fixeron unha xornada de camiño; entón buscárono entre os parentes e coñecidos. Pero como non deron con el, volveron a Xerusalén para buscalo. E resulta que, ó cabo de tres días, atopárono no templo, sentado no medio dos doutores e dialogando con eles. Tódolos que o escoitaban estaban asombrados do seu talento e das súas contestacións. O velo, ficaron moi impresionados, e a súa nai preguntoulle:
‑¡Meu fillo! ¿Como te portaches así connosco? Mira que o teu pai e mais eu andamos cheos de angustia en busca túa.
El respondeu:
‑¿E logo por que me buscades? ¿Seica non sabiades que eu teño que estar na casa de meu Pai?
50Pero eles non entenderon a resposta. Baixou con eles a Nazaret, e vivía baixo a súa autoridade. A nai conservaba todas estas cousas no seu corazón.
Xesús medraba en estatura, en sabedoría e en gracia diante de Deus e mais dos homes. Palabra do Señor.
PALABRA REMOÍDA
· Falar de familia non é dicir palabras bonitas, moitas veces a modo de retrouso, e que nos fagan quedar ben. Non. A familia é realidade plural onde se viven experiencias distintas que non teñen por que gustar a tódalas persoas que a conforman. Pero non debemos esquecer que o que dá consistencia ás familias non é o pensamento único e imposto, senón a capacidade de aceptarnos na nosa diversidade e pluralidade á hora de ver e entender a vida. Polo que non podemos convertela nunha realidade uniforme, pechada, inmutable e repregada só sobre si mesma. E isto, inda que parece mentira, a todos e todas cústanos moito aceptalo, o que acaba levando a desencontros e enfrontamentos; cando non silencios distantes entre os que as conformamos.
· Por iso hoxe , ao celebrar a festa da familia de Nazaret, e desde o mesmo relato do evanxeo que acabamos de escoitar, é un bo momento para que nos preguntemos que capacidade teño eu de saber escoitar, aceptar e crear canles de diálogo e comunicación cando a realidade familiar non é como a min me gustaría que fose. Ou mesmo, non é como a realidade que cada un e cada unha de nós viviu cando eramos máis novos. As persoas cambiamos, evoluimos, temos formas e xeitos diferentes de pensar e ve-la vida, e isto non se pode impoñer, senón aprender a respectalas.
· Traballemos logo para que nas nosas familias aprendamos –nos esforcemos– por aceptarnos como somos, e non creemos, por cuestións que acaban rompendo a relación e o contacto, fendas, distancias e separacións entre as persoas que formamos parte da realidade familiar. É tan difícil poñer o amor no centro, por riba das nosas ideas? Se somos capaces de aprender a aceptar a quen é diferente, vive de xeito diverso a como o fariamos nós, entende as relacións humanas doutra maneira... estaremos facendo que, de verdade, a familia sexa verdadeiro berce de alegría.
COMPARTINDO O QUE NOS UNE
No agradecemento de sabernos membros dunha familia que nos quere e á que lle queremos, unímonos para rezar e dicir:
QUE A TÚA ALEGRÍA CREZA NAS NOSAS FAMILIAS.
· Para que na Igrexa todas e todos nos esforcemos por non pechar a porta a ningunha familia que nela chame. Inda que non sexa como a nosa ou como a nós nos gustaría que fose. Oremos. Que a túa alegría creza nas nosas familias.
· Por tódalas familias do mundo, para que nelas estea sempre presente o esforzo por entenderse, escoitarse e axudarse. Oremos. Que a túa alegría creza nas nosas familias.
· Polas persoas pobres, enfermas e migrantes, para que nunca atopen nin a porta do noso corazón nin da nosa casa pechadas. Oremos. Que a túa alegría creza nas nosas familias.
Grazas, señor, por invitarnos a poñer hoxe a realidade das familias, de tódalas familias, no centro da nosa oración. P.X.N.S. Amén.
AGRADECENDO O DON DA FE
Oh Deus, Pai/Nai de tenrura e agarimo:
María e Xosé, escoitando a túa voz,
ofrecéronche as súas vidas cun si xeneroso,
acollendo ao teu Fillo no fogar de Nazaret.
Eles coidaron a Xesús neno con tenrura e rectitude;
educárono no camiño do seu crecemento na servicialidade, a escoita e a axuda para que puidese ser testemuña do teu amor co seu actuar e servir aos demais.
Que tamén nas nosas familias,
aprendamos a querernos, respectarnos,
axudarnos e aceptarnos tal e como
cada un dos que as conformamos somos.
Que a luz da túa esperanza recibida en Xesús,
sexa guieiro neste camiño. Amén.
Comentarios