NA SINXELEZA DAS COUSAS PEQUENAS VAISE DESCUBRINDO A GRANDEZA DO IMPORTANTE
SINAL DE ADVENTO
Colocamos á Virxe María
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Volve Señor (Nº 90)
- LECTURAS: Escoita ti a palabra de Deus (26)
- OFERTORIO: Recibe, Señor
- COMUÑÓN: No colo de miña nai (49)
OLLOS DE ESPERANZA
Belén era unha aldea, un recuncho pequeno, un sitio onde nunca pasaba nada. Ata que pasou. E a partires de aí Belén é presenza permanente do pequeno, da sinxeleza, do humilde, pero tamén, no imaxinario da todas e todos nós, da grandeza do acontecemento que cambiou a historia da humanidade e converteu o pequeno en grande e inesquecible. Xa ninguén, a partires daquela noite de anxos e pastores esqueceu que na sinxeleza do pouco sempre acaba aparecendo a grandeza de Deus.
Participemos, neste cuarto domingo de Advento, desde a sinxeleza do corazón da grandeza da presenza de Deus que se queda con nós no pan e no viño que imos poñer por riba do altar.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Por ter consentido na soberbia de valorar só o importante. SEÑOR, QUE APRENDAMOS A SERMOS HUMILDES.
· Por non saber facer do noso tempo dispoñibilidade e servizo. CRISTO, QUE APRENDAMOS A SERMOS HUMILDES.
· Por non deixar que este tempo de Advento nos axude a prepararnos para un Nadal cristián. SEÑOR, QUE APRENDAMOS A SERMOS HUMILDES.
PALABRA PROCLAMADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE MIQUEAS
Isto di o Señor:
E ti, Belén de Efratah, tan pequeniña entre as familias de Xudá,
de ti vai saír un que será o soberano de Israel;
a súa orixe é desde antigo, desde os días do comezo.
El seranos conservado para sempre, mentres haxa muller que dea a luz;
o resto dos seus irmáns volverá,
e serán devoltos os fillos de Israel.
Manterase firme e pastoreará co poder do Señor,
coa gloria do nome do Señor, o seu Deus,
e cando se instalen ata o mesmo cabo da terra, estenderá a súa grandeza: "o da Paz" será o seu nome. Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA ÓS HEBREOS
Irmáns e irmás:
Cando Cristo entra no mundo, di:
"Sacrificios e ofrendas non os quixeches,
pero formáchesme un corpo;
holocausto e sacrificio de expiación
non che gustaron;
entón dixen:
olla que xa cheguei, meu Deus,
para face-la túa vontade
‑como se di de min nun capítulo do libro"‑.
Di no comezo: "Sacrificios, ofrendas, holocaustos e sacrificios de expiación, nin os quixeches nin che gustaron" (todos eles son sacrificios que a Lei manda ofrecer); e di despois: "Olla que xa cheguei para face-la túa vontade". Deixa sen validez o primeiro para darlle soamente validez ó segundo. Foi por esta vontade de Deus, como quedamos nós santificados coa ofrenda única e para sempre do corpo de Xesús Cristo.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Naqueles días saíu María con moita présa camiño da montaña, a unha vila de Xudá. Entrou na casa de Zacarías e saudou a Isabel. E en oíndo Isabel o saúdo de María, o neno brincoulle no ventre. Entón, chea do Espírito Santo,exclamou Isabel, a grandes voces:
‑Bendita ti entre as mulleres e bendito o froito do teu ventre. ¿Quen son eu para que me visite a nai do meu Señor? Pois ó que chegou o teu saúdo ós meus oídos, brincou de alegría a criatura no meu ventre. ¡Ditosa ti que criches que se cumpriría canto che anunciaron de parte do Señor!
PALABRA REMOÍDA
· Falabamos na monición de entrada da importancia do pequeno e sinxelo, o que pode resultar estraño nesta nosa sociedade na que parece que vivimos anceiando o grandioso, o importante o que nos fai quedar sempre ben. Porén, como diciamos, Belén, era aldea pequena e descoñecida, pero pasou a ser, na súa pequenez, retrouso permanente de acollida e agradecemento. Cando colocamos o nacemento nas nosas casas, o Belén, móstranos a grandeza desta sinxeleza e a alegría de aprender a vivir desde ela.
· Belén é tamén imaxe e eco permanente de paz, de capacidade de deter a violencia e o enfrontamento; de esforzo por encontrarse e dialogar; de tarefa permanente por facer das nosas relacións busca continua do que compartimos e non laio permanente do que nos diferenza. En tempos nos que hai tanta xente abonada a teorías que rompen o ben común e camiñan no individualismo de quen cre que a razón só, e sempre, está nel/ nela, Belén segue a ser imaxe de concordia, sinxeleza e solidariedade.
· Sinxeleza e solidariedade que, unha vez máis, descubrimos en María no texto que acabamos de proclamar do evanxeo. Non tarda en poñerse en camiño. Para ela o camiño é sinal de encontro, de tarefa a realizar, de experiencia de escoita, de proceso de realización solidaria e compartida. María non para a ver que beneficio lle atrae ir axudar a Sabela, senón que sabe que alí, naquela casa precísana, e non dubida de ir alá. Cantas veces nós, a diferenza de María, temos dado as costas a quen nos precisaba? Cantas veces, nós, a diferenza de María, seguimos ao noso, nas nosa teorías, nos nosos retrousos, nas nosas autoxustificacións para facer o que nos peta, sen pensar o dano que ese facer o que nos peta lle pode causar aos demais? Reflexionemos entón á luz desta palabra sobre como están a ser os camiños polos que imos facendo a vida; e non só neste tempo de Advento.
ORACIÓN COMPARTIDA
Rezamos desde a servicialidade da oración compartida dicindo:
QUE COMO MARÍA, SAIBAMOS POÑERNOS NO CAMIÑO DO SERVIZO.
· Para que aprendamos a ser unha Igrexa servidora e dispoñible a escoitar e acompañar a quen nos precise. Oremos. Que como María, saibamos poñernos no camiño do servizo.
· Para que nos esforcemos por ter nas nosas parroquias unhas relacións que nos acheguen a preocuparnos unhas persoas polas outras. Oremos. Que como María, saibamos poñernos no camiño do servizo.
· Para que este tempo de Advento siga a servir para recoñecer que temos que deixar atrás actitudes e comportamentos individualistas. Oremos. Que como María, saibamos poñernos no camiño do servizo.
Señor, grazas por descubrirnos que no noso camiño temos que aprender a tender a man e deixar que outras persoas tamén nola tendan cando o precisemos. P.X.N.S. Amén.
INTERIORIDADE ACOLLIDA
Señor:
Chegas ao noso mundo
E invítasnos a abrir a porta
do noso corazón.
Ti xa nos dixeches
que es Ti quen chega
cando alguén chama
na nosa porta.
Señor:
Que saibamos escoitar a túa voz,
esa voz que nos chega
polos nosos irmáns e polas nosas irmás
Que abramos a porta
para acollerte a Ti,
e en Ti a tódalas persoas.
O próximo non é algo que xa existe.
Próximo é algo que un se fai.
Próximo fágome eu cando ante o ser humano,
mesmo estranxeiro ou inimigo,
decido dar un paso que me achegue,
que me aproxime a el.
(Do libro de Caritas 2021/2022)
Comentarios