PERSOAS ORGULLOSAS DA NOSA FE
(DÍA DA IGREXA DIOCESANA)
Cantos
· Entrada.- Unha parroquia nova ( ).· Lecturas.- Canta Aleluia ( 21).
· Ofertorio.- Grazas, Señor, graciñas ( 50 ).
· Comuñón.- Oh, Señor, escólleme ( 62).
Mirada agradecida
Sabedoría e esperanza son os eixes nos que se move hoxe a Palabra de Deus. Non a sabedoría de quen ten moito coñecemento e pouca humanidade, senón desde a sabedoría esperanzada de quen aprendeu a valorar o sinxelo, o pequeno, o humilde.Hoxe, desde esta sabedoría esperanzada, a Igrexa española celebra o día da “Igrexa diocesana”; o día no que as comunidades tomamos conciencia de quen somos e cara onde imos. Nin estamos sos nin camiñamos son, senón que levamos con nós a forza da fe. Unha fe da que nos sentimos orgullosos e orgullosas. Unha fe que vivimos na nosa comunidade, na nosa diocese, na Igrexa universal. Unha fe que temos que testemuñar coa nosa vida.
Corazón misericordioso
· Porque deixamos que outras persoas decidan por nós; SEÑOR, QUE NON SEXAMOS PERSOAS ATOLADAS.· Porque non valoramos a fe na nosa vida; CRISTO, QUE NON SEXAMOS PERSOAS ATOLADAS.
· Porque non estamos dispostas e dispostos a comprometernos no camiño da sinodalidade; SEÑOR, QUE NON SEXAMOS PERSOAS ATOLADAS.
Palabra proclamada
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DA SABEDORÍA
Raiolante e perenne é a Sabedoría
e enxérgana sen dificultade os que a aman;
déixase atopar dos que a procuran.
Adiántase a se dar a coñecer polos que a arelan.
Quen madrugue por ela non ha de cansar:
atoparaa chantada a carón da súa porta.
O matinar nela é xa o cumio da prudencia,
quen por ela deixa o sono axiña se verá libre de preocupacións,
pois ela de seu vai de acá para alá á procura dos que dela sexan dignos,
aparéceselles benigna nos vieiros,
sáelles ó encontro en calquera proxecto.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PRIMEIRA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS TESALONICENSES
Irmáns e irmás:
Non queremos que esteades desinformados verbo dos mortos, para que non vos agoniedes coma os outros, os que non teñen esperanza. Porque, se cremos que Xesús morreu e que resucitou, do mesmo xeito Deus, por medio de Xesús, levará con El os que xa morreron. Iso é o que vos dicimos apoiados na palabra do Señor: que nós, os que vivimos, os que quedemos para a Vinda do Señor, non teremos vantaxe sobre os que xa morreron; pois a un sinal de mando, á voz do arcanxo e ó son da trompeta de Deus, o Señor en persoa baixará do ceo: entón os cristiáns defuntos resucitarán primeiro; despois, nós, os que quedemos vivos, seremos arrebatados xunto con eles nas nubes, para irmos ó encontro do Señor no aire e así estaremos sempre co Señor. Polo tanto, consoládevos uns a outros con estas palabras.
PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO MATEU
O Reino dos Ceos parecerase a dez mociñas que, collendo os seus candís, saíron recibir o noivo. Cinco eran atoladas e cinco asisadas. As atoladas colleron os candís pero non os encheron de aceite; as asisadas, en troques, cos candís levaron tamén as aceiteiras cheas. Como o noivo tardaba, pegoulles o sono, e botaron unha durmidela.
Alá pola media noite oíuse berrar:
- "¡Veña, que chega o noivo, ídeo recibir!"
Erguéronse todas aquelas mociñas e prepararon os candís.
Entón dixéronlles as atoladas ás asisadas:
- "Dádenos un chisco de aceite, que os nosos candís esmorecen".
Responderon as asisadas:
- "Non vaia ser que non chegue para vós e para nós; mellor será que vaiades á tenda e que o merquedes".
No intre que elas ían mercalo, chegou o noivo, e as que estaban preparadas entraron con el no banquete de vodas, e pechouse a porta.
Máis tarde chegaron as outras mociñas chamando:
- "¡Señor, Señor, ábrenos!"
Pero el respondeulles:
- "Asegúrovos que non vos coñezo".
Vixiade, logo, xa que non sabedes nin o día nin a hora.
Palabra remoída
Que importante é saber escoitar e que pouco nos adestramos neste exercicio!!! Falamos, falamos, falamos.... pero canto nos custa pechar a boca para abrir os oidos e, sobre todo, o corazón. Pois ben, a Palabra que vimos de proclamar nesta mañá convídanos a camiñar na escoita. Ese é o camiño da sabedoría. A escoita de quen ten vivido, a escoita de quen ten sufrido, a escoita de quen ten aprendido na dura escola da vida, na escoita das persoas maiores... Esa é a verdadeira sabedoría, a sabedoría da que hoxe se nos fala.Só desde esta sabedoría seremos capaces de descubrir a esperanza cristiá como camiño cara á plenitude. Que ben o entendeu Paulo e que ben llo transmite a aquela comunidade de Tesalónica: as persoas que nos precederon está xa no colo de Deus e alí agardan a resurrección. Que maior sabedoría a de descubrir que camiñamos cara Deus!!!
Mais o camiño non o facemos en soidade: Deus e a comunidade camiñan con nós. Hoxe celebramos a ledicia de sentir que formamos parte dunha diocese na que podemos vivir a nosa fe. E por iso somos convidadas e convidados a tomar conciencia de que o camiño temos que facelo sinodalmente, pois todas as persoas somos igual de importantes e todas temos un lugar dentro da Igrexa. Unha Igrexa que hoxe celebra que só podemos sentir e ser tal en comunidade. Compartindo, unindo, colaborando, participando... ao estilo de Xesús. E iso é o que hoxe agradecemos na celebración ao sabernos Igrexa acompañada polo bispo, alentada polas persoas que animan as nosas celebracións e agarimada por todas e todos os que hoxe nos imos reunindo para compartir o domingo, o día do Señor. E como non, iso é un orgullo!!!!! Manteñamos, logo, as nosas lámpadas accesas!!!!!
Oración compartida
Coa sabedoría dos nosos maiores, facemos agora memoria agradecida por ser comunidade que comparte a oración, buscando nela a forza que nos axude a non deixarnos abater pola tristura, e dicimos:- Para que a Igrexa traballe con sabedoría, e non con medo, buscando comprender e dialogar canto pasa no mundo, para deste xeito poder seguir anunciando a Xesucristo, OREMOS.
- Para que nas nosas comunidades non nos deixemos abater pola desesperanza na que se mergulla tanta xente que foi cambiando a fe en Xesús pola fe nos cartos, o poder ou o dominio sobre os demais; OREMOS.
- Para que nós resistamos a tentación de converter a mensaxe cristiá nunha simple realización de prácticas de piedade desconectadas da vida; OREMOS.
Acougando en esperanza
Esperta, Señor, os nosos corazóns que se durmiron en tonterías e xa non teñen forza para amar con paixón.Esperta, Señor, a nosa ilusión, que se apagou con pobres ilusións e xa non ten razóns para esperar.
Esperta, Señor, a nosa fe durmida, para que deixe de ter pesadelos e poidamos vivir todos os días como festa.
Comentarios