Non fagamos da apariencia o noso estilo de vida
CANTO GOZOSO
· ENTRADA: Con ledicia vimos ( 3 )
· LECTURAS: A túa palabra ( 25 )
· OFERTORIO: Recibe Señor (31)
· COMUÑÓN: No colo de miña nai ( 49)
ESCOITA ACTIVA
Nunca tanto coma hoxe temos escoitado falar de igualdade, escoita, acollida, respecto, diálogo... e tamén, nunca tantas veces como van ocorrendo hoxe imos vendo como os malos tratos seguen a sufrilos as mulleres, o machismo vai crecendo cada día máis entre a xente máis nova ou a falta de respecto leva a que as persoas máis fráxiles sufran violencia e mesmo exclusión.Porén, a Palabra de Deus que hoxe imos proclamar vainos marcando un enderezo distinto; un enderezo de sinxeleza, humildade, solidariedade ou igualdade.
Non nos deixemos levar entón polo arrouto de todo canto nos converte en persoas individualistas, insolidarias, soberbias ou mellores que as demais.
E para iso, que mellor poñer xa desde o comezo o noso corazón na presenza e na man do Señor.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Por non saber escoitar e calar. Señor, aquece o noso corazón.· Por non querer baixarnos das nosas teimosías que crean muros e derruban pontes. Cristo, aquece o noso corazón.
· Por non deixar que a participación, a colaboración e o respecto guíen o noso camiñar. Señor, aquece o noso corazón.
PALABRA AGASALLADA
PROCLAMACIÓN DA PALBRA RECOLLIDA NO LIBRO DO ECLESIÁSTICO
Deus é un Deus xustoe non ten preferencias de persoa;
non tomará parte contra o pobre
mais presta oídos ás demandas do asoballado,
non refuga os saloucos do orfo
nin da viúva que repite o seu laio
Semellante laio acada o seu favor,
o seu berro chega ata as nubes.
O grito do pobre traspón as nubes,
non apousa ata chegar á meta,
non cede ata que Deus o atende
e que o xuíz veraz faga xustiza;
tampouco Deus a retardará.
Palabra do Señor. Grazas a Deus.
SALMO RESPONSORIAL : Clamou o pobre e Deus escoitouno
Eu bendigo ó Señor en todo instante,teño sempre na boca a súa louvanza;
gloríome no Señor,
e os humildes alégranse, ó escoitalo. Clamou o pobre e Deus escoitouno
mais o Señor mira con enfado ós malvados,
para borrar da terra a súa memoria.
claman aqueles, e o Señor escoita,
líbraos de tódalas angustias. Clamou o pobre e Deus escoitouno
O Señor está preto do aflixido,
salva ó asoballado.
O Señor redime os seus servos:
non será castigado quen a El se acolle. Clamou o pobre e Deus escoitouno
PROCLAMACIÓN DA PALBRA RECOLLIDA NA SEGUNDA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO A TIMOTEO
Benquerido irmán:
A min xa me falta pouco para derrama-lo meu sangue, e o meu pasamento está a chegar. Combatín unha loita brillante, rematei a miña carreira, gardei a fe. O que me resta é a coroa da xustiza que me está reservada. E o Señor, que é xuíz xusto, hama entregar aquel Día. E non só a min senón a tódolos que arelan a súa Vinda gloriosa.
Na miña primeira defensa non me asistiu ninguén, todos me deixaron. ¡Que Deus llelo perdoe! Pero o Señor asistiume e deume forza para que eu rematase a predicación e tódalas nacións a escoitaran. E libroume da boca do león. O Señor hame librar de toda obra perversa e hame manter vivo para o seu Reino celestial. Sexa para El a gloria polos séculos dos séculos. Amén.
Palabra do Señor. Grazas a Deus.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
‑Dous homes subiron ó templo a orar; un era fariseo e outro recadador de impostos.
O fariseo, de pé, oraba para os seus adentros deste xeito: "Meu Deus, douche gracias porque non son coma os demais: ladrón, inxusto e adúltero; nin coma ese recadador. Gardo o xexún dúas veces por semana e pago o dezmo de todo canto gaño".
O recadador, en troques, manténdose a distancia, non se atrevía nin a levanta-los ollos ó ceo, senón que petando no peito dicía: "Meu Deus, ten compaixón de min, que son un pecador".
Asegúrovos que este baixou reconciliado con Deus para a súa casa e, en cambio, o outro non. Porque a todo o que se teña por moito rebaixarano e a todo o que se rebaixe enaltecerano.
Palabra do Señor. Gloria a Ti, Señor Xesús.
PALABRA REMOÍDA
· Escoitabamos na primeira lectura que se nos dicía que Deus non fai distincións, diferenzas, agravios, acepción de persoas... e non o fai porque é un Deus xusto, acolledor, acompañante nas ledicias e tristuras... sempre querendo levar o noso mesmo paso. E que importante é entender esta palabra, e despois levala a nosa vida de cada días nas relacións coa xente que temos máis preto, co que compartimos amizade e momentos, ledos, pero tamén difíciles da nosa vida. Por iso, se que remos seguir as pegadas e vivir desde o estilo deste Deus amor e coleiro ( que nos colle nos colo), temos que deixar atrás toda esa carga de actitudes que van no camiño contrario ao que este Deus con rostro de Pai/Nai sorrinte agarimoso, temos que cambiar moitos dos nosos comportamentos, e o que é máis difícil: temos que cambiar pensamentos, rutinas costumes que durante anos foron aniñando na nosa vida, e que nos foron , moitas veces sen decatarnos, sacando do berce sempre aquecido no que o Deus nos invita a acougar logo da dureza do camiño.· Na segunda das lecturas Paulo, o apóstolo que superou fronteiras para levar o evanxeo a outras culturas, lémbralle a Timoteo, o seu discípulo a quen el fora falándolle de Xesús e explicándolle que a súa mensaxe so tiña unha palabra, e que todo o demais sería secundario: o amor. E so desde ese amor se ha de rezar, vivir a fe, compartir e acompañar ledicias e tristuras, acertos e erros, ilusións e fracasos. E que ben o soubo facer! Con sinxeleza, sen impoñer, facendo da súa vida o espello onde Timoteo fose aprendendo. Coma Paulo naquel tempo con Timoteo, tamén nós temos que ser hoxe discípulos ledos que alenten a quen ¡vexamos so, triste, incomprendido, tratado inxustamente... e que na linguaxe de hoxe se di: que sofre acoso, a quen se lle fai baleiro, a quen se insulta, a quen se intenta facer de menos, a quen... e iso é así porque sendo hoxe nós seguidores e seguidoras de Xesús, temos que ser voz das persoas excluídas, invisibles e silenciadas das nosas parroquias, os nosos barrios, os nosos traballos, os nosos colexios...
· E o mellor de todo é a parábola que Xesús lle conta a aqueles que se crían mellores, intachables, más bos, máis listos, máis... ca todos e todas as demais. Esta xenialidade de Xesús de dicirlles que non todo o que se ve, é o que somos. Que moitas veces so aparentamos, disimulamos, enganámonos e enganamos ás outras persoas; e que ese xeito de actuar, comportarse e facer as cousas está moi, pero que moi lonxe do que El vivía e de como facía as cousas.
A parábola é unha invitación a que nós nos preguntemos de que maneira nos imos apartando da tentación de crernos mellores e máis perfectos ca os demais; de que maneira imos deixando atrás a dureza coa que xulgamos aos demais; de que maneira somos quen de esforzarnos por mirar dentro de nós e ser capaces de descubrir a nosa incoherencia por esixirlle aos demais aos demais o que nós somos incapaces de facer e vivir.
O papa Francisco non cansou , seguindo esta invitación de Xesús, de repetirnos que temos que evitar ser autorreferenciais e xulgadores das outras persoas.
COMPARTINDO A ORACIÓN
Compartimos agora a nosa oración comunitaria e facémolo dicindo:
Señor, que as nosas seguridades non nos fagan persoas soberbias.
· Para que sexamos unha Igrexa samaritana e de escoita, nun mundo tan xordo de paz e colaboración. Oremos.
Señor, que as nosas seguridades non nos fagan persoas soberbias.
· Para que camiñemos dando pasos que saiban descubrir nas beiras a persoas que sofren e están solas e esquecidas. Oremos.
Señor, que as nosas seguridades non nos fagan persoas soberbias.
· Para que as persoas maiores, especialmente as que están solas e esquecidas, poidan a topar en nós agarimo, escoita e axuda. Oremos.
Señor, que as nosas seguridades non nos fagan persoas soberbias.
Grazas, Señor, por queremos, acompañarnos e invitarnos a nós a seguir os teus pasos. Por Cristo o noso Señor. Amén.
ALENTANDO A VIVIR CO PÉS NO CHAN
O Señor, O Pai é moi misericordioso. Sempre perdoa e sempre quere facer as paces con nós. Por iso o estilo cristián non é o da soberbia, non é a condena e non é falar mal dos demais senón o de apoiar aos demais, perdoar e ser misericordiosos.O soberbio: é aquel que cre ser moito máis do que en realidade é; aquel que se estremece por ser recoñecido maior que os demais, aos que despreza por consideralos inferiores.
Xesús nos Evanxeos deunos moi poucos preceptos morais, pero nun deles foi inflexible: non xulgar nunca.
( Francisco)
Comentarios