SIGNO: Colocamos un segundo ladrillo. Esta semana a palabra que escribiremos nel é COMPROMISO.
Camiñar con rumbo: cabeza e corazón
PÓRTICO
Deus é o noso agasallo, dinos Paulo na lectura que hoxe imos proclamar. Si, El é o mellor dos agasallos que poderíamos ter recibido; non é unha cousa que nos ilusione ou unha prebenda que crea superiores aos demais. Non, El é moito máis: O SENTIDO DA NOSA VIDA. Por iso dicimos que é o mellor de tódolos agasallos. Claro que para entendelo é necesario que queiramos recibilo, acollelo, abrirlle a porta da nosa vida, xa que non chega con que El se nos ofreza, cómpre que tamén nós poñamos da nosa parte. Invitémolo a entrar e disfrutemos con El.
O PERDÓN
- Porque estamos tan aburguesad@s, tan cómod@s, tan instalad@s nos tabores das nosas cousas, dos nosos egoísmos e “estamos tan ben aquí”, que non queremos volver a Ti, que estás nos irmáns e nas irmás, SEÑOR, LÉVANOS DA TÚA MAN.
- Porque non damos botado fóra complexos, teimas e medos cos que xustificamos a nosa falta de confianza en ti, CRISTO, LÉVANOS DA TÚA MAN.
- Por terche negado un tempo de intimidade que nos permita escoitar a túa voz, que nos fala de comuñón, paz e fraternidade, SEÑOR, LÉVANOS DA TÚA MAN.
REMUÍÑO
Que difícil é manter as nosas conviccións!. Non é doado ser fieis a principios e valores que nos axudan a ser máis felices, máis humanos e solidarios. E non e nada doado porque son demasiadas as ocasións da nosa vida nas que nos sentimos nadando contracorrente e cun pesado fardo atado ás costas, nas que todo o mundo se empeña en dicirnos que somos patiños feos cando a realidade é que somos cisnes. E nestas ocasións facilmente nos podemos deixar levar polo que nos resulta máis cómodo, máis gracioso, polo que di ou fai a maioría ou polo que nos asegura a nosa cota de poder e dominio, aínda que sexa con mentiras e pisoteando e subíndolle á chepa aos demais. Porén a fe vainos dicindo que a vida é tarefa, que a vida é esforzo, que o compromiso é esixencia, que a fidelidade debe basearse na confianza, que o fin nunca pode xustificar os medios… é descubrir, coma Abrahán, que hai que poñerse nas mans de Deus e fiarnos totalmente del.
Acostumados a ter de todo, xa perdemos a capacidade de deixarnos sorprender cando nos fan un agasallo. Nadamos tanto na fartura que as cousas pequenas, inda que feitas con cariño, somos incapaces de valoralas. Diante diso, Xesús preséntasenos hoxe coma o agasallo que quere sorprendernos, ilusionarnos e entusiasmarnos na nosa vida. E mira que coa que está caendo, estamos moi necesitados de vivencias, conviccións e proxectos que nos entusiasmen e animen. A fe, o seguimento de Xesús é o mellor deles; por iso, con Paulo, tamén nós podemos preguntarnos: quen nos vai apartar do amor de Deus?. E se de verdade somos capaces de acoller este marabilloso agasallo do Deus que está sempre ao noso lado, nada nos vai apartar del nin do sentido das cousas que facemos na vida. Non perdamos o tempo en agasallos que nos esmorecen nas mans, e aprendamos a descubrir o mellor de tódolos agasallos: Deus camiña connosco, está ao noso lado, forma parte da nosa vida.
Por iso non é de recibo regodearnos en “Que ben se está aquí”, no noso Tabor do primeiro mundo, da sociedade da opulencia e do benestar; mentres ao pé da montaña moitos irmáns e irmás nos@s agonizan na cruz do subdesenvolvemento, da pobreza inxusta, da fame innecesaria, do salario diferenciado. Hai que baixar da montaña máxica, da montaña dos poderosos e dos que endurecen o seu corazón. Por que ás veces nos sentimos mellor na montaña, no espectacular, no distinto, na novidade que no día a día?. Por que non damos descuberto que Deus está na vida, no chan, cóbado con cóbado, solidario coas persoas?. A nosa obriga coma cristiáns e cristiás é mostrarlles ás persoas que Deus está con eles. A que esperamos?.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
A dimensión comunitaria da fe é tamén un agasallo que nos fai caer na conta de que non estamos sós, e de que de xeito individual non conseguimos nada. Como comunidade reunida, poñámonos agora nas súas mans, deixándonos alentar pola súa presenza, e digamos xunt@s:
GRAZAS POR AGASALLARNOS CO DON DA FE
Pola Igrexa, para que baixe do falso Tabor do poder, do ter, do ritualismo baleiro e do cumprimento, onde non está Deus, para achegarse ao Calvario da marxinación, da soidade, da enfermidade, do paro, da intolerancia… no que si poderá descubrir ao Señor, OREMOS.
GRAZAS POR AGASALLARNOS CO DON DA FE
Para que nas nosas comunidades deixemos de pasarnos contas uns a outros do moito que fixemos e do bos que somos, e aprendamos a valorar que só seremos capaces de medrar coma persoas, se descubrimos que seguirte a Ti cambia a vida a dálle un sentido novo aos noso proxectos, OREMOS.
GRAZAS POR AGASALLARNOS CO DON DA FE
Hoxe, no día da muller traballadora, queremos pousar a nosa mirada e a nosa oración en todas as mulleres do mundo, fonte de vida, para que nunca máis vexan pisoteada a súa dignidade, nin sexan marxinadas polo simple feito de ter nado mulleres, OREMOS.
GRAZAS POR AGASALLARNOS CO DON DA FE
Que coma Ti, tamén nos deixemos transfigurar, non para vivir nun mundo irreal e baleiro, senón de compromiso e aposta sincera por todo canto nos fai mellores coma persoas, cidadáns, crentes, pais e nais, fill@s, traballador@s... E saibamos poñelo todo nas túas mans, OREMOS.
GRAZAS POR AGASALLARNOS CO DON DA FE
Que bonito Señor, sentírmonos agasallad@s por Ti. Que non deixemos nunca que esmoreza dentro de nós a forza que, desde a fe, nos leva a estar no mundo con actitude de participación e cercanía a cantos necesitan de nós. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Cando rezo,
faime unha rapaza recén nacida
que cando nace a súa familia considéraa unha carga ou ata unha maldición,
para que eu saiba o que é sentirse non desexada.
Cando rezo,
faime unha rapaza cuxos irmáns varóns poidan ir á escola, e ela non
para que comprenda que ante o Creador todos somos iguais, e ninguén é desposuído.
Cando rezo,
faime unha moza sen noivo
para que comprenda o temor de cómo a propiedade vai limitar as miñas opcións no matrimonio.
Cando rezo,
faime unha moza á que a súa familia a casou para adquirir vantaxes
para que sinta o triste que é estar casada con alguén dúas ou ata tres veces maior ca min.
Cando rezo,
faime unha viúva sen medios de gañarse a vida
para que comprenda: se non gaño soldo, cómo poderei traerlles doces aos meus filliños?.
Cando xaxúo,
faime unha cunca baleira para que enchas co teu amor o que está oco en min.
Cando dou esmola,
faime un gran de arroz para que, xunto con moitos outros, poida alimentar un mundo famento.
Dáme forzas, Señor,
para que poida compartir a tristeza dos meus semellantes
e lles poida traer a luz da esperanza.
Amén
Por Attique Swati, Pakistán
CANTOS
ENTRADA: Arrepentido
LECTURAS: Como che cantarei
OFERTORIO: Déixate querer
COMUÑÓN: O pouco que Deus nos dá
Comentarios