SE TI NON XULGAS, ¿POR QUE NÓS SI?
Pórtico
Moitas veces temos escoitado ou experimentado en nós mesmos que cando atopamos unha cousa que paga a pena, empeñámonos a fondo nela. E que triste é que iso nos ocorra só coas cousas materiais: queremos conseguir este ou aqueloutro producto ou aparello e sacrificámonos ata que xuntamos o necesario para mercalo.
¡Canto mellor nos iría se esa mesma disposición e esforzo o tivésemos coa nosa fe!. Porque Xesús tamén nos invita a empeñar a nosa vida nel, a deixar as tebras para vivirmos desde a luz. Invítanos a crer nel e , sobre todo, a amalo, deixándonos transformar e cuestionar, abrindo o noso corazón á súa Palabra.
Que a celebración que agora comezamos nos axude a descubrir que paga a pena apostar fondo por el.
Perdón
Ø Porque moitas veces somos causa de división e de enfrontamento coas nosas actitudes e palabras, SEÑOR, ALENTA A NOSA VIDA
Ø Porque somos inconscientes do que nos rodea, pasando superficialmente por riba, sen cuestionarnos nada e sen asumir responsabilidades dos nosos erros, CRISTO, ALENTA A NOSA VIDA.
Ø Porque reducimos a fe ao ámbito privado e íntimo da nosa vida, descoidando o fundamental, que son os demais, SEÑOR, ALENTA A NOSA VIDA.
Remuíño
Ø Neste domingo de Coresma, xa pasado o ecuador deste tempo, invítasenos a dar vida, a poñer paz, servizo, alegría, fe, unión, amor... Na primeira lectura móstrasenos como Ciro, encargado por Deus, pon vida onde había morte, pon ilusión onde habia derrotismo, pon esperanza ante unha situación de crise e destrución. Salvando as distancias, tamén nós estamos chamados a ser portadores desta vida, recuperando a ilusión e a entrega. Só así seremos quen de achegarnos aos demais, e non cair no perigo de deixarnos levar polas circunstancias: “como a min non me pasa... que mais dá,..., correndo o risco de contaxiarnos do pasotismo, da vida fácil, do non cuestionarnos, de estar por riba dos demais que teñen menos medios ca nós. Nunha época de crise, os cristiáns, estamos chamados a ser luz e esperanza coa nosa vida, coas nosa actitudes e xestos.
Ø Pero teremos que ser conscientes de que é o Señor o que nos acompaña, o que nos alenta e nos dá forza coa súa palabra e co seu corpo. Só sentindo a nosa pequenez e sinxeleza diante del, seremos capaces de vencer a rutina e a frustración que produce ver que os froitos non chegan, que nos gastamos e que non vemos o cambio, tanto en nós coma nos demais e na realidade que nos rodea.
Ø Estamos, pois, chamados a facer as obras da luz, unhas obras que buscan o ben, a promoción das persoas e a mellora do medio, obras que non ocultan nada, que non buscan o propio proveito, nin a riqueza nin a fama. Temos que saír de nós mesmos, das igrexas, das sancristías e ser luz para tod@s, conscientes de que só respectando, dialogando e alentando, conseguiremos xa disfrutar aquí na terra dun anaquiño de ceo que nos prometeu Xesús.
Que a celebración que estamos celebrando, sexa para nós vida e alimento no camiñar.
Oración da comunidade
Señor, ti acompáñasnos no camiño da coresma e queres o mellor para nós, por iso dicimos confiados:
QUE SEXAMOS SEMENTADORES DE VIDA
Ø Pola Igrexa, para que non teña medo en entrar en diálogo coa sociedade e as súas manifestacións, valorando o positivo que teñen e unindo esforzos para poñer vida onde hai morte, OREMOS:
QUE SEXAMOS SEMENTADORES DE VIDA
Ø Polas nosas comunidades, para que teñan espírito crítico e renovador, comezando por si mesmas e rexeitando tódalas actitudes que produzan medo, dor, exclusión social, marxinalidade, infelicidade, OREMOS
QUE SEXAMOS SEMENTADORES DE VIDA
Ø Por todos nós, para que neste camiño da coresma, descubramos a presenza do Señor que nos invita ser máis solidarios, e entregados na construción dun mundo mais xusto e fraterno, OREMOS:
QUE SEXAMOS SEMENTADORES DE VIDA
Grazas, Señor, por alentarnos e facer de nós persoas espertas. Mantennos no camiño con ánimos renovados. PXNS.
Para a reflexión
Deus,
amor encarnado
amor namorado,
amor empobrecido,
amor escondido,
amor misericordioso,
amor entregado.
E Deus,
no amor que chora,
no amor que serve,
no amor que acubilla,
no amor que perdoa,
no amor que libera,
no amor que cura,
no amor que morre,
no amor que resucita.
Deus, amor que sempre permanece.
(Cáritas, Coresma e Pascua 2009; pax. 17)
Cantos
ENTRADA: Cando me colle a noite no camiño
LECTURAS: Arrepentido
OERTORIO: Como che cantarei?
COMUÑÓN: Eu sei de quen me fiei
Comentarios