OS DEREITOS HUMANOS, PUNTO DE PARTIDA, DE ACTUACIÓN E DE CHEGADA NO NOSO COMPROMISO CRISTIÁN
PÓRTICO
Coma o pobo xudeu, que se xuntaba para celebrar a súa festa máis importante, a Pascua, hoxe nós tamén nos xuntamos para celebrar e agradecer que Deus nos saca cada día da servidume da escravitude para que andemos nunha vida nova de liberación e salvación marcada polo servizo.
Na súa despedida, Xesús non lle deixou aos seus discípulos nin un catálogo de normas que resumise o que debían crer, nin un código de moral, nin tampouco un organigrama da Igrexa. Pero si deixou un xesto sinxelo (compartir o pan e o viño) e unha forma de vida (o servizo cara aos demais) que hoxe lembramos dun xeito especial.
Neste contexto de festa compartida, tentaremos descubrir que ao redor do signo do pan tod@s temos unha mesma dignidade. Ao partir o pan deberemos lembrarnos de quen vive sen pan de xustiza, de liberdade, de vida. Ao achegarnos a comulgar temos que saber descubrir que estamos chamad@s a traballar para que os Dereitos Humanos sexan unha realidade para todas as persoas.
O PERDÓN
- Porque queremos considerar máis importante a quen serve que a quen é servid@, SEÑOR, FAINOS SITIO NA TÚA MESA.
- Porque queremos traballar para que os Dereitos Humanos sexan universais e non exclusivos duns poucos afortunados, CRISTO, FAINOS SITIO NA TÚA MESA.
- Porque queremos construír comunidades sen críticas destrutivas, sen faltas de respecto cara aos demais,sen individualismos e sen pasotismos, SEÑOR, FAINOS SITIO NA TÚA MESA.
REMUÍÑO
Xesús quere repetir con nós os mesmos xeitos que tivo cos seus discípulos na última cea: quere xuntarnos, sentarnos á súa mesa, lavarnos os pés e mirarnos aos ollos e ao corazón.
Xúntanos: Porque non quere que falte ninguén á súa festa. Xúntanos coma a galiña acubilla os pitiños á calor das súas ás. Xúntanos porque nos mira e nos sente dispersos. Xúntanos e quere estreitarnos no seu peito, levarnos no seu colo. Gústalle vernos aquí, formando comunidade.
Séntanos á súa mesa: Porque é un signo de amizade e de confianza; porque nos mira débiles, pobres e famentos. Na mesa non só compartimos o alimento, senón tamén os sentimentos, as esperanzas, os medos, as dúbidas, os éxitos e os fracasos, as tristuras e as angurias... Na mesa hoxe, sentímonos persoas con dignidade, familia, fill@s, cidadáns, irmáns... Xesús é quen serve, dáse para abrirnos horizontes, para que non nos conformemos co que somos e co que temos.
Lava os nosos pés: É o xesto máis expresivo, un xeito de dicirnos quen é e cómo nos quere. Quere dicirnos que non veu a ser servido senón a servir. Quere dicirnos que o amor non ten reparos en tirarse polo chan e en chegar ata o máis baixo. Quere dicirnos que o amor está feito de tenrura e, tamén de sufrimento. Quere dicirnos que, ás veces, o amor doe. Hoxe nós tamén estamos chamad@s a descubrir ao pobre, ao sen dereitos, ao marxinado... para axeonllarnos diante del. Hai moitas persoas cansas de camiñar cangadas con cadeas e que teñen que sentir que nós tamén estamos chamad@s a refrescar os seus pés, para que consigan camiños de liberación.
Míranos aos ollos e ao corazón: Só así pode dicirnos o que nos di, falarnos de amor e de entrega, de servos e de escravos, de dignidade e de vida. E nós temos que identificarnos co Xesús do amor de servizo, do amor de compromiso, do amor de comuñón. Un amor que se supera e transcende, un amor que rompe barreiras, un amor intenso, un amor esixente: esixencia de humildade, esixencia de servizo, esixencia de santidade. Hoxe é un bo día para comezar.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Nesta tarde, na que unha vez máis nos convocas arredor da túa mesa e da túa Palabra, queremos presentarche a nosa oración comunitaria dicíndoche cos nosos beizos e co noso corazón:
ENSÍNANOS A AMAR
Pola Igrexa, por tod@s nós, para que nunca esquezamos que a verdadeira autoridade terémola cando, coma Xesús, esteamos dispost@s a lavárllelos pés aos irmáns, erguéndonos da mesa ben servida e despoxándonos de tantos apegos que atan e estorban, OREMOS.
ENSÍNANOS A AMAR
Polas nosas comunidades, para que teñamos presente que unha comunidade cristiá verdadeira defínese pola súa capacidade de servizo e de entrega cara aos máis necesitados, e non pola grandeza das súas estruturas, OREMOS.
ENSÍNANOS A AMAR
Polas persoas que en calquera ámbito (económico, político, cultural, eclesiástico...) teñen calquera tipo de poder, para que non perdan de vista que son servidores de tod@s, e que deben buscar o ben común, deixando atrás intereses persoais, ansias de enriquecemento ou considerarse superiores aos demais, OREMOS.
ENSÍNANOS A AMAR
Hoxe, no día da institución do sacerdocio, queremos pedirche polos curas das nosas parroquias, para que sexan no medio das súas comunidades sementadores de cercanía, tenrura, acollida e ilusión, OREMOS.
ENSÍNANOS A AMAR
Esta tarde tamén queremos ter presentes na nosa oración dun xeito especial a todas as persoas que, desde Cáritas ou calquera outra institución, traballan a prol da dignificación do ser humano, para que nunca cansen na súa tarefa e atopen a nosa axuda, OREMOS.
ENSÍNANOS A AMAR
Por cada un e cada unha de nós, para que traballemos a fin de que os Dereitos Humanos sexan universais e punto de encontro para todas as persoas, OREMOS.
ENSÍNANOS A AMAR
Grazas, Señor, por querernos e por seguir confiando en nós. Que saibamos transmitir fielmente o teu mandado de amar a todas as persoas. PXNS. Amén.
OFERTORIO
Pódese facer o lavatorio dos pés a doce persoas
Imos hoxe, no día do amor fraterno, ofrecer a Declaración Universal dos Dereitos Humanos. Son trinta artigos que nós queremos facer nosos e ofrecerchos, Señor, para que Ti nos deas forzas para levalos adiante como un xeito de unir esforzos con tódalas persoas de ben que queren facer do mundo un lugar máis humano e máis fraterno. “Amádevos uns aos outros”, disnos. Que fagamos realidade estas palabras túas e que loitemos para que tod@s teñamos un futuro esperanzado.
REFLEXIÓN
Vinde a min tódolos excluídos,
os que estades esgotados e arruinados,
os que xa non contades nin valedes nada,
os últimos, os que non sodes queridos,
os que só recibides golpes e esquecemento.
Vinde, que quero acubillarvos
á sombra das miñas ás.
Vinde a min,
escravos e humillados,
vencidos a calquera prezo e desexo,
nenos sen refuxio, inmigrantes á deriva,
enfermos e anciáns apartados.
Vinde, que eu son a liberdade,
e enchereivos do consolo e da forza do meu Espírito.
Vinde a min,
famentos de pan e de xustiza,
famentos de dignidade e de respecto,
famentos de vida e felicidade.
Vinde, que eu serei o voso alimento.
Vinde a min
todos os rexeitados, perseguidos,
esquecidos, excluídos, marxinados,
xente sen voz, sen nome, sen prestixio.
Vinde, para entrar no meu Reino.
CANTOS
- Entrada: Onda Ti, Noso Pai, á tardiña
- Lecturas: A túa Palabra
- Ofertorio: Velaquí, Señor, o viño
- Santo: Oh Señor noso Deus
- Paz: Douvos un mandato novo
- Comuñón: Pan do ceo amor
- Traslado Santísimo: O amor é o meirande
(Ao final da celebración sácanse os manteis e déixanse os altares nus, para concentrar todo no lugar a onde levamos a Eucaristía. Alí poñeremos o signo das ofendas).
Comentarios