Cristo Rei 2011

INDA QUE ABANEEN OS CIMENTOS, NON NOS DERRUBAMOS: EL MIRA POR NÓS

"Á luz das palabras de Cristo, o sur pobre xulgará ao opulento norte.

E os pobos pobres –pobres de xeitos distintos, non só faltos de alimento,

senón tamén privados de liberdade e doutros dereitos humanos-,

xulgarán aos que lles arrebatan eses bens, acumulando para eles

o monopolio imperialista do predominio económico e político a expensas doutros".

(Beato Xoán Paulo II - Homilía en Namao, Canadá, 17/9/1984)

Pórtico

Chegamos ao final do ano litúrxico e non queda outra máis que revisar se o noso zurrón está cargado de froitos de boas obras ou se segue aleiro e en ermo. Os tempos litúrxicos, as festas que ao longo deste ano fomos celebrando, quixeron ser unha achega para dar sentido, fondura e coherencia á nosa vida; para desenclaustrala e poñela a render coma os talentos. E no remate o mellor de tódolos ramos: a festa de Cristo Rei. O Cristo do reinado de paz e xustiza, de vida e verdade, de solidariedade e igualdade. O Cristo que se nos manifesta nas persoas que teñen fame, sede, están núas, no cárcere... e nos chama sempre a recoñecelo aí. Que a celebración que comezamos sexa pulo de revisión e arela de renovación dunha fe que ten os seus cimentos naquel que non nos deixa sol@s.

Perdón

Por borrar as nosas pisadas para impedir que ti poidas seguilas e así mirar por nós, SEÑOR, NON NOS DEIXES DA TÚA MAN.
Por ir deixando que esmoreza e se contamine a fe que esperanza, renova e comparte, CRISTO, NON NOS DEIXES DA TÚA MAN.
Por non esforzarnos en distinguir cal é o lado bo da vida: Aquel onde estás ti en quen ten fame, sede ou está enfermo, SEÑOR, NON NOS DEIXES DA TÚA MAN.

Remuíño

O recurso literario da alegoría é moi habitual nos diferentes textos da S.E., pero especialmente nos textos dos profetas. Hoxe, unha vez máis, a linguaxe quere facérsenos comprensible con esta imaxe do pastor preocupado e sempre centrado en atender e vivir para o coidado do seu rabaño. Un coidado que non é por horas nin por contrato, senón na totalidade, a tempo completo. A tempo e a destempo. Isto dános unha imaxe moi nítida do que queremos expresar e manifestar canto dicimos da palabra Deus. Non é algo abstracto e ao que recorremos cando nos vemos apertados; tampouco é o tendeiro que nos vai dispensando mercancía segundo necesitemos e previo pago pola nosa parte da taxa establecida; e menos aínda o mago que soluciona, porque quere e pode, canto lle pedimos. Non, esta non é a imaxe de Deus sobre a que nós asentamos a vida e en cuxa man poñemos esforzos e tarefas. E non o é porque como acabamos de escoitar na primeira lectura, a cuestión é ao revés. Non é que El non queira estar ao noso lado, senón que somos nós os que imos pondo trabas e dificultades para que El poida acompañarnos. Como entender senón cando di: "eu en persoa virei seguirlles as pisadas", ou "vounas salvar, sacándoas de tódolos sitios por onde se espallaron un día de nubes e escuridade". El, que se ocupa e preocupa de nós, sempre está en disposición de respectar a nosa liberdade e non decidir por nós (aínda que sabe que moitas das nosas decisións son equivocadas e non nos producen felicidade), facendo realidade a afirmación de que somos libres e con capacidade de decidir. E así, inda que non lle guste o que eliximos, respecta a nosa liberdade, porque para El non somos monicreques aos que se manipula e cos que se xoga, senón persoas libres e con capacidade de tomar decisións. Pero respectar a nosa liberdade non supón deixarnos ao pairo, senón que El sempre está ao dispor de saír ao noso encontro e invitarnos a volver cando nos temos afastado; a curarnos cando nos temos magoado e a alimentarnos coa fondura da súa palabra cando temos enfraquecido pola nosa teimosía de querer prescindir de Deus na nosa vida.
Sendo El todo en todos, é dicir, sen poder prescindir da súa presenza en nós, vai ofrecéndonos continuamente raiolas de luz e esperanza en todo momento. Non só cando as cousas van mal e necesitamos ser rescatados; senón sempre e en todo momento. O camiño que a resurrección, pilastra e cimento da fe, nos abre quere ser sempre luz e espazo de encontro, no que a morte non é máis ca paso. Paso duro e moitas veces difícil de comprender, pero nunca final de camiño. Tras dela segue a haber moitos máis pasos que nos van indicando o enderezo que nos leva a repousar en Deus. No a tempo e destempo da vida de cada un, ningún de nós escapa da morte, pero tampouco se queda nela; paso necesario, si, pero nunca final de camiño, que segue a estar en Deus e que é sempre resurrección e máis vida.
De aí que cando teñamos fame, sede, esteamos nus, necesitemos ser acollidos ou visitados por estar enfermos, sempre atoparemos a súa presenza a través da man, solidaria e desinteresada, de tantas persoas boas coas que imos atopando no noso camiño. Persoas que non teñen cargos importantes, non se poñen nas tribunas públicas, non mandan, tampouco teñen pasado pola universidade, e ás veces nin pola escola, pero nas que si hai un corazón grande que, incapaz de coller dentro delas, vaise expandindo no servizo, a solidariedade e a entrega xenerosa aos irmáns. Persoas que, sen sabelo, van facendo realidade e vida canto Xesús nos di no Evanxeo de hoxe: "vinde, benditos do meu Pai, porque tiven fame e déstesme de comer, sede e déstesme de beber... cando, Señor?: cando llo fixestes a un destes irmáns".

Oración da comunidade

Poñemos agora diante de Deus e da comunidade a nosa oración, que quere ser acción de grazas e alento no noso camiñar cotián. Por iso dicimos xunt@s: