TESTEMUÑAS DA ESPERANZA
PÓRTICO
PERDÓN
- Polas veces nas que nos faltaron ilusión e ledicia á hora de dar testemuño da nosa fe, SEÑOR, QUE A TÚA ESPERANZA ACOMPAÑE OS NOSOS PASOS.
- Polas veces nas que reducimos a expresión da fe a un simple cumprimento de obrigas ou normas, e non ao gozo de atoparnos contigo, CRISTO, QUE A TÚA ESPERANZA ACOMPAÑE OS NOSOS PASOS.
- Polas veces nas que os prexuízos non deixaron que tenderamos pontes de perdón e misericordia cara ás persoas das que nos tiñamos distanciado, SEÑOR, QUE A TÚA ESPERANZA ACOMPAÑE OS NOSO PASOS.
REMUÍÑO
Nós somos testemuñas: Si, o libro dos Feitos dos Apóstolos lémbranos algo que
tiñamos/temos un pouco esquecido: que hoxe as testemuñas de Xesús somos nós.
Non é a historia da Igrexa, coas súas luces e sombras, tampouco o nome dos
santos e santas que enchen os día do calendario, tampouco os grandes documentos
de Bispos, papas ou teólogos, e moito menos os sermóns e homilías dos que cada
semana nos predican. Non, as verdadeiras testemuñas de Xesucristo somos cada un
e cada unha de nós. Pero non unhas testemuñas de palabras, senón unhas
testemuñas de vida; unha vida coa que lle imos dicindo aos demais por que
cremos, como nos axuda a fe, e canto nos aporta para seguir mirando ao futuro
sen medo e encarando o presente con esperanza. Sobran palabras, xa pasou o
tempo delas. Hoxe o que necesitamos son historias vivas nas que mostremos que
cremos no amor, que somos capaces de poñelo en práctica con quen está
necesitado, que é posible abrir claros por moi pechado e cheo de nubes baixas
que estea o ceo. Por iso e para iso, somos testemuñas de algo grande que non só
pronunciamos cos beizos, senón que vivimos cada día da nosa vida no que facemos
e como o facemos: o amor.
En paz déitome e logo adormezo, porque só ti, Señor, me dás seguridade: E se cremos no amor, entendemos a razón que nos leva a
rezar agradecendo a oración do salmo responsorial. Deitámonos en paz porque nos
sentimos agarimados, protexidos e acompañados por Deus. Ese é o diálogo co que
cada día comezamos unha nova xornada: porque me dás seguridade, eu vivo en paz:
comigo e cos demais. A paz que vai xermolando no corazón e que non ten dobre
cara nin busca quedar ben, senón que se sente no profundo da vida de cada un de
nós, porque esa paz dánola Cristo. E a paz de Cristo non nos leva a ter mala
conciencia, senón que nos fala de persoas, de respecto para esas persoas, de
valores e actitudes nas que se mostren que a sinceridade, a preocupación
desinteresada, a compaña compartida, a verdade expresada non son ficións nin
maneiras de buscar quedar ben, senón vivencias profundas que cremos e poñemos
en práctica. E iso é o que nos fai poder durmir tranquilos e en paz, sen
pesadelos nin remorsos. Quen senón nos pode logo dar esa seguridade, máis ca
Xesús resucitado!
Recoñecérano ao partir o pan: Por iso estamos aquí, porque coma os seguidores da primeira hora, tamén
nós o recoñecemos ao partir o pan. Pan da eucaristía, pan de amor, pan compartido,
pan escoitado, pan vivido, pan, pan, pan, sempre o pan do Deus que non quixo
quedar na morte, senón que abriu camiño de novidade e renovación. E esa
novidade e renovación é a que nós temos que proclamar cada día, e á que hoxe,
desde esta celebración, somos invitados. O que nos vai axudar a botar tamén
fora de nós o medo e máis o susto, do mesmo xeito que lles pasou aos que
entenderon que resucitar é vivir de novo e en esperanza.
Vós seredes testemuñas de todo isto: A Eucaristía é para un crente momento de encontro, experiencia compartida
de solidariedade e gozo persoal e comunitario da presenza de Deus. No partir e
compartir o pan, ábresenos a tod@s nós unha invitación e unha urxencia: alí
onde esteamos debemos facer o mesmo que fixo Xesús. El deuse aos demais, nós,
non podemos facer outra cousa máis que darnos a quen poida necesitarnos. Iso
porá de manifesto que o partir o pan é para nós unha praxe, un xeito habitual e
cotián de responder á misión que se nos encomendou.
ORACIÓN da COMUNIDADE
Poñamos á carón da luz pascual que nos fai presente a
Cristo a nosa oración e a nosa acción de grazas, para que El se faga tamén compañeiro
da nosa andaina cotiá e digamos:
QUE A TÚA PRESENZA, SEÑOR, SEXA LUZ PARA NÓS
- Teñamos presente hoxe na nosa oración ás persoas que conforman as comunidades cristiás dun cabo ao outro do mundo, para que saibamos sempre sentírmonos Igrexa enchoupada de esperanza e con gañas unir esforzos con quen busca o respecto e a dignidade das persoas, OREMOS.
QUE A TÚA PRESENZA, SEÑOR, SEXA LUZ PARA NÓS
- Lembrándonos das persoas das nosas comunidades parroquiais, encomendemos neste momento a aquelas que están enfermas, viven solas, se senten desacougadas ou están a pasar por un momento de dificultade económica, familiar ou laboral. Por todas elas, OREMOS.
QUE A TÚA PRESENZA, SEÑOR, SEXA LUZ PARA NÓS
- Fagamos o esforzo de converter a nosa oración en comunicación e diálogo con Deus desde o mundo do que formamos parte, e agradezamos a súa invitación a ser comunidades onde nos queiramos, axudemos, respectemos e nos esforcemos por non caer na indiferenza nin na exclusión de quen non pensa ou non actúa coma nós, OREMOS.
QUE A TÚA PRESENZA, SEÑOR, SEXA LUZ PARA NÓS
Grazas, Señor, por este momento no que nos chamas a poñer
nos nosos beizos a oración desde a que lembrar a tantos irmáns e irmás que
comparten con nós un corazón disposto a amar. P.X.N.S. Amén.
REFLEXIÓN
Xesús
envíanos. Esta misión é hoxe urxencia diante das dificultades e problemas polos
que están a pasar moitas persoas en moitas partes do noso mundo, preto pero
tamén lonxe de nós, por iso o seu ide chámanos :
Para encher a terra de luz
Para sementar ledicia e esperanza
Para proclamar misericordia e perdón
Para traballar pola paz
Para consolar aos que sofren
Para evanxelizar aos pobres
Para ser testemuñas de resurrección
Para asegurar que Deus nos ama e que a vida consiste en amar
(Sobre un
texto de Cáritas, Cuaresma Pascua 2012)
CANTOS
·
ENTRADA:
Ti es camiño
·
LECTURAS:
Xesús é Señor
·
OFERTORIO: Douvos
un mandato
·
COMUÑÓN:
Eu soñei
Comentarios