TESTEMUÑAS DA ESPERANZA
PÓRTICO
Lémbrasenos nos textos que hoxe imos proclamar que a fe que compartimos non se impón a través de leis, normas ou mandatos, senón desde o testemuño. Os cristiáns damos razón da nosa esperanza, das nosas ilusións ou do sentido da vida non pola imposición nin o medo, senón desde a acollida gozosa e libre da mensaxe que nos deixou Xesús. Unha mensaxe que El vivira primeiramente, e da cal os seus seguidores foron aprendendo. Logo nós, estamos chamados a ser, entre os amigos, os compañeiros de traballo, as persoas da familia. os veciños.... as testemuñas da resurrección de Xesús; non con grandes sermóns ou palabras ilustradas pero pouco comprensibles, senón coa maneira sinxela, leda, gozosa e sempre chea de positividade do noso testemuño. Que a pascua sexa tempo para ir comezando a rodar neste camiño.
PERDÓN
- Polas veces nas que nos faltaron ilusión e ledicia á hora de dar testemuño da nosa fe, SEÑOR, QUE A TÚA ESPERANZA ACOMPAÑE OS NOSOS PASOS.
- Polas veces nas que reducimos a expresión da fe a un simple cumprimento de obrigas ou normas, e non ao gozo de atoparnos contigo, CRISTO, QUE A TÚA ESPERANZA ACOMPAÑE OS NOSOS PASOS.
- Polas veces nas que os prexuízos non deixaron que tenderamos pontes de perdón e misericordia cara ás persoas das que nos tiñamos distanciado, SEÑOR, QUE A TÚA ESPERANZA ACOMPAÑE OS NOSO PASOS.
REMUÍÑO
Nós somos testemuñas: Si, o libro dos Feitos dos Apóstolos lémbranos algo que tiñamos/temos un pouco esquecido: que hoxe as testemuñas de Xesús somos nós. Non é a historia da Igrexa, coas súas luces e sombras, tampouco o nome dos santos e santas que enchen os día do calendario, tampouco os grandes documentos de Bispos, papas ou teólogos, e moito menos os sermóns e homilías dos que cada semana nos predican. Non, as verdadeiras testemuñas de Xesucristo somos cada un e cada unha de nós. Pero non unhas testemuñas de palabras, senón unhas testemuñas de vida; unha vida coa que lle imos dicindo aos demais por que cremos, como nos axuda a fe, e canto nos aporta para seguir mirando ao futuro sen medo e encarando o presente con esperanza. Sobran palabras, xa pasou o tempo delas. Hoxe o que necesitamos son historias vivas nas que mostremos que cremos no amor, que somos capaces de poñelo en práctica con quen está necesitado, que é posible abrir claros por moi pechado e cheo de nubes baixas que estea o ceo. Por iso e para iso, somos testemuñas de algo grande que non só pronunciamos cos beizos, senón que vivimos cada día da nosa vida no que facemos e como o facemos: o amor.
En paz déitome e logo adormezo, porque só ti, Señor, me dás seguridade: E se cremos no amor, entendemos a razón que nos leva a rezar agradecendo a oración do salmo responsorial. Deitámonos en paz porque nos sentimos agarimados, protexidos e acompañados por Deus. Ese é o diálogo co que cada día comezamos unha nova xornada: porque me dás seguridade, eu vivo en paz: comigo e cos demais. A paz que vai xermolando no corazón e que non ten dobre cara nin busca quedar ben, senón que se sente no profundo da vida de cada un de nós, porque esa paz dánola Cristo. E a paz de Cristo non nos leva a ter mala conciencia, senón que nos fala de persoas, de respecto para esas persoas, de valores e actitudes nas que se mostren que a sinceridade, a preocupación desinteresada, a compaña compartida, a verdade expresada non son ficións nin maneiras de buscar quedar ben, senón vivencias profundas que cremos e poñemos en práctica. E iso é o que nos fai poder durmir tranquilos e en paz, sen pesadelos nin remorsos. Quen senón nos pode logo dar esa seguridade, máis ca Xesús resucitado!.
Recoñecérano ao partir o pan: Por iso estamos aquí, porque coma os seguidores da primeira hora, tamén nós o recoñecemos ao partir o pan. Pan da eucaristía, pan de amor, pan compartido, pan escoitado, pan vivido, pan, pan, pan, sempre o pan do Deus que non quixo quedar na morte, senón que abriu camiño de novidade e renovación. E esa novidade e renovación é a que nós temos que proclamar cada día, e á que hoxe, desde esta celebración, somos invitados. O que nos vai axudar a botar tamén fora de nós o medo e máis o susto, do mesmo xeito que lles pasou aos que entenderon que resucitar é vivir de novo e en esperanza.
Vós seredes testemuñas de todo isto: A Eucaristía é para un crente momento de encontro, experiencia compartida de solidariedade e gozo persoal e comunitario da presenza de Deus. No partir e compartir o pan, ábresenos a tod@s nós unha invitación e unha urxencia: alí onde esteamos debemos facer o mesmo que fixo Xesús. El deuse aos demais, nós, non podemos facer outra cousa máis que darnos a quen poida necesitarnos. Iso porá de manifesto que o partir o pan é para nós unha praxe, un xeito habitual e cotián de responder á misión que se nos encomendou.
ORACIÓN da COMUNIDADEPoñamos á carón da luz pascual que nos fai presente a Cristo a nosa oración e a nosa acción de grazas, para que El se faga tamén compañeiro da nosa andaina cotiá e digamos:
QUE A TÚA PRESENZA, SEÑOR, SEXA LUZ PARA NÓS
- Teñamos presente hoxe na nosa oración ás persoas que conforman as comunidades cristiás dun cabo ao outro do mundo, para que saibamos sempre sentírmonos Igrexa enchoupada de esperanza e con gañas unir esforzos con quen busca o respecto e a dignidade das persoas, OREMOS.
QUE A TÚA PRESENZA, SEÑOR, SEXA LUZ PARA NÓS
- Lembrándonos das persoas das nosas comunidades parroquiais, encomendemos neste momento a aquelas que están enfermas, viven solas, se senten desacougadas ou están a pasar por un momento de dificultade económica, familiar ou laboral. Por todas elas, OREMOS.
QUE A TÚA PRESENZA, SEÑOR, SEXA LUZ PARA NÓS
- Fagamos o esforzo de converter a nosa oración en comunicación e diálogo con Deus desde o mundo do que formamos parte, e agradezamos a súa invitación a ser comunidades onde nos queiramos, axudemos, respectemos e nos esforcemos por non caer na indiferenza nin na exclusión de quen non pensa ou non actúa coma nós, OREMOS.
QUE A TÚA PRESENZA, SEÑOR, SEXA LUZ PARA NÓS
Grazas, Señor, por este momento no que nos chamas a poñer nos nosos beizos a oración desde a que lembrar a tantos irmáns e irmás que comparten con nós un corazón disposto a amar. P.X.N.S. Amén.
REFLEXIÓN
Xesús envíanos. Esta misión é hoxe urxencia diante das dificultades e problemas polos que están a pasar moitas persoas en moitas partes do noso mundo, preto pero tamén lonxe de nós, por iso o seu ide chámanos :
Para encher a terra de luz
Para sementar ledicia e esperanza
Para proclamar misericordia e perdón
Para traballar pola paz
Para consolar aos que sofren
Para evanxelizar aos pobres
Para ser testemuñas de resurrección
Para asegurar que Deus nos ama e que a vida consiste en amar
(Sobre un texto de Cáritas, Cuaresma Pascua 2012)
CANTOS
· ENTRADA: Ti es camiño
· LECTURAS: Xesús é Señor
· OFERTORIO: Douvos un mandato
· COMUÑÓN: Eu soñei
Comentarios