Xoves Santo

Pan partido, compartido e repartido que racha as cadeas da crise

PÓRTICO

O pobo xudeu reuníase para celebrar a súa festa máis importante, a Pascua, o paso do Señor, o camiño cara á liberdade. Este é o marco no que Xesús institúe unha nova alianza, que terá como alicerce o amor, o servizo, a entrega xenerosa. Hoxe nós reunímonos como comunidade crente, para celebrar e agradecer que Deus nos saca cada día de tantas servidumes e escravitudes para que andemos nunha vida nova de liberación e salvación. E faino así por unha sinxela razón: quérenos, ocúpase e preocúpase por nós.

Neste contexto de festa compartida, tentaremos descubrir que, o pan que repartimos e compartimos fainos irmáns e irmás. Ao partir o pan deberemos lembrarnos de quen vive sen pan de xustiza, de liberdade, de vida. Ao achegarnos a comulgar temos que saber descubrir que estamos chamad@s a traballar para que este pan quente da solidariedade e do amor rache as cadeas da crise.

O PERDÓN

• Señor, porque en demasiadas ocasións as nosas miopías e os nosos prexuízos impídennos descubrir o teu rostro no irmán e na irmá, SEÑOR, QUE O PAN DA SOLIDARIEDADE RACHE AS CADEAS DA CRISE.
• Cristo, porque o noso andazo, a nosa desesperanza e o noso pasotismo impídennos vivir a Boa Nova como paso da escravitude á liberación, CRISTO, QUE O PAN DA SOLIDARIEDADE RACHE AS CADEAS DA CRISE.
• Señor, porque na meirande parte das veces seguimos considerando moito máis importante a quen é servido que a quen serve, SEÑOR, QUE O PAN DA SOLIDARIEDADE RACHE AS CADEAS DA CRISE.

REMUÍÑO

SOMOS COMUNIDADE DE IRMÁNS E DE IRMÁS: A festa da Pascua era para os xudeus unha festa familiar, que se celebraba nun ambiente de ledicia e confianza pola liberación da escravitude. Esa debería ser a nosa actitude cada vez que nos xuntamos para celebrar a nosa fe: actitude de alegría, de esperanza, de confianza, de gratitude cara a Deus, que nos está a sacar cada día da servidume. Porque a pesares dos profetas de calamidades, tan comúns na nosa sociedade, o Señor pasa cada día pola nosa vida, o que ocorre é que temos que estar dispost@s a recoñecelo e a acollelo, e moitas veces o noso corazón anda noutras cousas e non é quen de facelo. 

SOMOS COMUNIDADE DE SERVIDORES: Na escea do lavatorio dos pes que vimos de proclamar no evanxeo, Xesús amósanos quen é Deus: non un soberano que senta nun trono lonxano, non un ditador nin un xuíz terrible, senón un Deus que en Xesús púxose ao servizo das persoas. Lavar os pés era unha tarefa de escravos, un xesto de deferencia ou consideración cara aos hóspedes. A vida de Xesús foi un testemuño constante da inversión de valores que hai que establecer para poder formar parte do Reino. O xeito non é o poder, nin tampouco a dominación. O que ennobrece ás persoas é a súa disposición permanente para servir. ¡Que lonxe das nosas actitudes individuais, comunitarias, eclesiais...!. Buscamos ser servidos máis que sermos servidores, sen dar entendido que aí, na capacidade para poñerse ao servizo dos irmáns, é onde radica a verdadeira grandeza das persoas e non nos cartos, nin nos seus coñecementos, nin no seu prestixio social.

SOMOS CARITAS DO AMOR DE DEUS: Hoxe, no día no que celebramos a institución do sacerdocio e no día do amor fraterno, a nosa celebración tamén ten que facernos caer na conta de que tod@s, non só os homes que recibiron o sacramento da orde, temos que ser expresión visible, no aquí e no agora, do amor de Deus cara a todas as persoas, fundamentalmente cara ás máis desfavorecidas. É importante que o teñamos presente, se cabe dun xeito máis forte, nestes tempos de crise, de desesperanza, de crispación no que vivimos. Na mesa non só compartimos o alimento, senón tamén os sentimentos, as esperanzas, os medos, as dúbidas, os éxitos e os fracasos, as tristuras e as angurias... Na mesa hoxe, sentímonos persoas con dignidade, familia, fill@s, cidadáns, irmáns... Xesús míranos aos ollos e ao corazón e falanos de amor e de entrega, de servos e de escravos, de dignidade e de vida. E nós temos que identificarnos con El, Señor do amor de servizo, do amor de compromiso, do amor de comuñón. Que todos os días da nosa vida sexan xoves santo.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Nesta tarde na que unha vez máis nos convocas arredor da túa mesa e da túa Palabra, queremos presentarche a nosa oración comunitaria dicíndoche:

GÁRDANOS NO TEU AMOR

§      Pola Igrexa, por tod@s nós, para que nunca esquezamos que a verdadeira autoridade terémola cando, coma Xesús, esteamos dispost@s a lavárllelos pés aos irmáns e ás irmás, erguéndonos da mesa ben servida e despoxándonos de tantos apegos que atan e estorban, OREMOS.

GÁRDANOS NO TEU AMOR

§      Polas nosas comunidades, para que teñamos presente que unha comunidade cristiá verdadeira defínese pola súa capacidade de servizo e de entrega cara aos máis necesitados, e non pola grandeza das súas estruturas, OREMOS.

GÁRDANOS NO TEU AMOR

§      Polas persoas que en calquera ámbito (económico, político, cultural, eclesiástico...) teñen calquera tipo de poder, para que non perdan de vista que son servidores de tod@s, e que deben buscar o ben común, deixando atrás intereses persoais, ansias de enriquecemento ou soberbias, OREMOS.

GÁRDANOS NO TEU AMOR

§      Hoxe, no día da institución do sacerdocio, queremos pedirche polos curas, especialmente por Clodo, o cura da nosa unidade pastoral, para que sexan no medio das súas comunidades sementadores de cercanía, tenrura, acollida e ilusión, OREMOS.

GÁRDANOS NO TEU AMOR

§      Esta tarde tamén queremos ter presentes na nosa oración dun xeito especial a todas as persoas que, desde Cáritas ou calquera outra institución, traballan a prol da dignificación do ser humano, para que nunca cansen na súa tarefa e atopen a nosa axuda, OREMOS.

GÁRDANOS NO TEU AMOR

§      Por cada un e cada unha de nós, para que traballemos a fin de que o an quente da solidariedade, da xustiza, do acubillo e do amor rache as cadeas da crise, OREMOS.

GÁRDANOS NO TEU AMOR

Grazas, Señor, por querernos e por seguir confiando en nós. Que saibamos transmitir fielmente o teu mandado de amar a todas as persoas. PXNS. Amén.

PARA A REFLEXIÓN

A Última Cea é

recordo festeiro

de todos os pasos que se dan cara a unha maior e mellor liberdade,

déanse onde se dean.

A Última Cea é

comida de grupo, comida de irmáns e irmás,

cuestionando distancias e desfacendo desigualdades.

A Última Cea é

presenza calada de Deus

no pan dado, comido e compartido

en calquera mesa do mundo.

A Última Cea é

comuñón con todos os corpos rotos

xenerosamente, violentamente.

A Última Cea é

viño de agradecemento pasado de man en man,

porque todos e todas nos debemos a todas e a todos.

A Última Cea é

sangue vertido de alianza,

aperta de solidariedades nos brazos de Deus,

nos remuíños da historia.

A Última Cea é

Xesús mesmo,

ti mesmo, se queres,

eu mesmo,

feito pan e viño

na mesa nova do Reino que xa chega,

tralo amencer que apunta

polo monte das Oliveiras.

(M. Regal “Xesús, aquel home de aldea”)

CANTOS

ENTRADA: Onda Ti, Noso Pai, á tardiña

LECTURAS: A túa Palabra

OFERTORIO: Grazas, Señor graciñas

SANTO: Oh Señor noso Deus

PAZ: Douvos un mandato novo

COMUÑÓN: Pan do ceo

TRASLADO SANTÍSIMO: Salve, Santo Sacramento /O amor é o meirande

(Ao final da celebración sácanse os manteis e déixanse os altares nus, para concentrar todo no lugar a onde levamos a Eucaristía. Alí poñeremos o signo coresmal).