VER, ACOLLER,
ACOMPAÑAR... UN CAMIÑO NO QUE DESCUBRIMOS O GOZO DE SENTIRNOS IRMÁNS E IRMÁS
ESCOITA ACTIVA
Hoxe é a festa da Presentación de Xesús no templo. Xa pasaron corenta días do seu nacemento e os seus pais, cumprindo unha das tradicións xudías lévano ao templo para presentárllo a Deus. Do mesmo xeito, tamén nós fomos presentados no templo o día do noso bautismo; fomos acollidos na fe da Igrexa e na comuñón sen exclusións de tod@s nós. Nesta acollida na comunidade comezamos o camiño dos seguidores de Xesús, para que aprendamos a ver, acoller e acompañar a cantos ao noso lado van sentindo como a luz da súa vida se vai apagando, e necesitan da presenza das luces dos irmáns para non perderse na escuridade de tantas vidas marcadas pola incomprensión, o sufrimento e a dor.Neste día de luz e candeas, que cantos presentamos as velas para ser bendicidas, tomemos conciencia de que elas son un simple sinal dunha tarefa que os cristiáns estamos chamados a realizar cada día: ser pequenos fachos que axuden aos irmáns a non trabucar de camiño.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
- Para que sempre teñamos presente que o engano, a mentira e a violencia non nos deixan camiñar na luz, SEÑOR, ILUMÍNANOS NO CAMIÑO.
- Para que aprendamos a superar a tentación da comodidade e do mínimo esforzo, CRISTO, ILUMÍNANOS NO CAMIÑO.
- Para que non dubidemos nunca de que o camiño do amor lévanos a termar e acompañar ao irm@n, e non a enfrontarnos contra el, SEÑOR, ILUMÍNANOS NO CAMIÑO.
· As
tradicións, os rituais ou mesmo as costumes culturais non son máis que medios
que nos axudan a avanzar cara ao fin. E isto que debería ser unha afirmación
clara e rotunda na nosa vida parece, moitas veces, que non o é. Por que entón,
poderíamos preguntarnos?. A resposta non é necesario que veña de fóra nin que
lla encarguemos a un especialista en antropoloxía cultural e relixiosa. A
resposta está en nós mesmos: acabamos por confundir a relación entre o fin e o
medio, entre o que queremos acadar e as axudas das que nos valemos para
conseguilo. Algo así nos pasa coa festa de hoxe: traemos candeas á igrexa para
bendicir, mesmo se chegamos tarde pedimos que nolas bendigan...pero non sabemos
nin por que nin para que. Vímolo facendo dende hai moitos anos e queremos
manter ese costume. Aquí, nesta resposta está a dificultade coa que tantas
veces nos atopamos os crentes: facemos cousas, pero non nos paramos a pensar
nelas e na razón de facelas, polo que acabamos reducindo todo a ritos baleiros
e costumes das que non sabemos nin sentido nin razón, o que pasado o tempo nos
fai fundamentalistas na súa defensa, pero sen saber dar razón que nos leva a
facelas dese xeito... e a quen non coñece acaba por parecerlle este xeito de
comportarse o dun fanátic@ que se move na irracionalidade dos sentimentos, e
non na razón dunha fe pensada e vivida.
· Se
somos capaces de entender que os ritos e sinais da liturxia non son máis ca
medios, entón, tamén seremos capaces de descubrir a fondura e a capacidade de
trascender –ir máis alá do que vemos– que eles teñen. E no que se refire ás
candeas que hoxe acendemos e bendicimos ao comezo da celebración, o que nos
queren indicar é que o nacemento de Xesús ábrenos a tod@s, sen exclusións, un
camiño novo e diferente, cheo de sentido desde o que vivir e actuar na vida.
Permítenos avanzar no descubrimento da fe como unha esixencia que marca a
maneira que temos de facer as cousas: un camiño de luz. Acoller a luz –mensaxe–
que nos trae Xesús sitúanos na esixencia de converter en práctica os valores
nos que el foi capaz de vivir. Por iso insistimos tanto e tantas veces na
necesidade de ser xustos, pacíficos, misericordiosos, íntegros –que non nos
deixemos levar da corrupción, o engano ou a mentira– nas cousas que fagamos. Se
somos capaces de entender isto –non de oílo, senón de escoitalo– entón
estaremos poñendo os cimentos sobre os que construír a noso ser cristiáns.
Porén, se facemos ritos, pero os baleiramos de contido, acabamos sendo uns
monicreques nos que a racionalidade desaparece para que apareza a superstición,
a maxia ou a inxenuidade inmatura que nos fai crédulos... que non crentes.
· Desde
os textos que acabamos de escoitar todo isto váisenos presentando como unha
invitación, que non imposición, que Xesús nos fai para que a nosa vida se
asente sobre rocha firme e non sobre area movediza. Nós buscamos a Deus, pero El
sempre está disposto para saír ao noso encontro, para acompañarnos, para ser
forza que non nos deixe caer no fácil do interese, o abuso ou a
desconsideración cara aos demais. É o Señor da fraternidade, o Pai/Nai Deus ao
que nos une o vínculo de compartir a tarefa de facer do mundo casa común, e non
internado no que estamos sometidos a presión e sen liberdade. Por iso os nosos
ollos non se pechan, senón que se van abrindo para ir descubrindo ao Salvador
entre nós. Como fixeron Simeón e Ana. Anceiaban atoparse con Xesús, e aquel
encontro deulle un sentido, un horizonte novo e diferente ás súas vidas. Tamén
hoxe a nós se nos invita a abrir os ollos para descubrir a presenza do Señor e
acollelo na nosa casa, no corazón, na vida. A promesa do Señor quere que nos
vaiamos atopando con El descubríndoo presente nos irmáns. Non para pedirlle
contas ou pasarlle factura do que non nos fixeron cando os necesitabamos, senón
para saír ao seu encontro e dicirlles: compartamos a luz da candea para facer
xunt@s o camiño que nos leva a ser comunidade de comuñón e non gaiola de leóns.
FRATERNIDADE ORANTE
Na luz das
candeas que nos mostra a presenza viva de Xesús entre nós, compartimos
agora a oración comunitaria dicindo:
ACOMPÁÑANOS
PARA SER LUZ EN PROXECTOS DE ESPERANZA E XUSTIZA.
*
Para
que traballemos por desenvolver no medio da nosa sociedade a presenza da Igrexa
como luz e pan na vida de tant@s irm@ns que viven na escuridade e na fame de
alimento e paz, OREMOS.
ACOMPÁÑANOS
PARA SER LUZ EN PROXECTOS DE ESPERANZA E XUSTIZA.
*
Para
que aprendamos a construír comunidades cristiás que non camiñen no baleiro dos
sinais que non entenden nin na rutina do que se fixo sempre, esquecendo que
Xesús invítanos a non apagar a candea na que nos ofrece convicción e
creatividade, OREMOS.
ACOMPÁÑANOS
PARA SER LUZ EN PROXECTOS DE ESPERANZA E XUSTIZA.
*
Para
que nos esforcemos por saír das escuridades que converten a nosa vida en
tristura e queixa, esquecendo que Ti, Señor, sempre nos falas de futuro e de
esperanza, OREMOS.
ACOMPÁÑANOS
PARA SER LUZ EN PROXECTOS DE ESPERANZA E XUSTIZA.
Señor, na festa do lume e da luz,
queremos agradecer xunt@s que sigas crendo, confiando e termando de nós,
chamándonos a ser portadores da túa luz alí por onde pasemos. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Son, somos
construción de Deus.
Non me
pertenzo.
Son cidade no
alto.
É absurdo
pretender agacharse.
O caso é facer
isto sen gloria va,
crido de ser
feitura de Deus.
O caso é facer
isto con humildade,
porque se
cadra exhibo comportamentos
que nada teñen
que ver con Deus.
Pero estamos
feitos todos e todas
para a
colaboración mutua,
para a
iluminación mutua,
para o
reforzamento mutuo.
Somos feitos
para a comunidade,
para dar e
recibir:
luz, calor,
ánimos, ideas …
A luz así
posta sobre do candeeiro,
para que a luz
chegue a todos,
sendo non
sendo,
facéndose
desfacéndose,
desfacéndose
un, ao tempo que aluma a outros e outras.
(Manolo
Regal, A graza daquel verán,
100)
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Amig@s nas penas e na festa amigos LECTURAS: Traede para quen escoite camiños de luz
OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá
COMUÑÓN: Pan do ceo, pan de vida
Comentarios