O relato do nacemento de Xesús é desconcertante. Segundo
Lucas, Xesús nace nun pobo no que non hai sitio para acollelo. Os pastores han
ter de buscar por todo Belén ata que o atoparon nun lugar apartado, recostado
nun presebe, sen máis testemuñas que os seus pais.
Ao parecer, Lucas sente necesidade de construír un
segundo relato no que o neno sexa rescatado do anonimato para ser presentado
publicamente. Que lugar máis apropiado que o Templo de Xerusalén para que Xesús
sexa acollido solemnemente como o Mesías enviado por Deus ao seu pobo?
Pero, de novo, o relato de Lucas vai ser desconcertante.
Cando os pais se achegan ao Templo co neno, non saen ao seu encontro os sumos
sacerdotes nin os demais dirixentes relixiosos. Dentro duns anos, eles serán
quen o entregarán para ser crucificado. Xesús non atopa acollida nesa relixión
segura de si mesma e esquecida do sufrimento dos pobres.
Tampouco veñen recibilo os mestres da Lei que predican as
súas “tradicións humanas” nos atrios daquel Templo. Anos máis tarde, rexeitarán
a Xesús por ter curado enfermos rompendo a lei do sábado. Xesús non atopa
acollida en doutrinas e tradicións relixiosas que non axudan a vivir unha vida
máis digna e máis sa.
Quen acolle a Xesús e o recoñece como Enviado de Deus son
dous anciáns de fe sinxela e corazón aberto que viviron a súa longa vida
esperando a salvación de Deus. Os seus nomes parecen suxerir que son personaxes
simbólicas. O ancián chámase Simeón (“O
Señor escoitou”), a anciá chámase Ana (“Agasallo”).
Eles representan a tanta xente de fe sinxela que, en todos os pobos de todas os
tempos, viven coa súa confianza posta en Deus.
Os dous pertencen aos ambientes máis sans de Israel. Son
coñecidos como o “Grupo dos Pobres de Iahvé”. Son xentes que non teñen nada, só
a súa fe en Deus. Non pensan na súa fortuna nin no seu benestar. Só esperan de
Deus a “consolación” que necesita o seu pobo, a “liberación” que levan buscando
xeración tras xeración, a “luz” que ilumine as tebras en que viven os pobos da
terra. Agora senten que as súas esperanzas cúmprense en Xesús.
Esta fe sinxela que espera de Deus a salvación definitiva
é a fe da maioría. Unha fe pouco cultivada, que se concreta case sempre en
oracións torpes e distraídas, que se formula en expresións pouco ortodoxas, que
se esperta sobre todo en momentos difíciles de apuro. Unha fe
que Deus non ten ningún problema en entender e
acoller.
José antonio Pagola.- Traduciu: Xaquín Campo
Freire.
Comentarios